Τα μέτωπα δεν χτίζονται με βάση εκλογικούς τακτικισμούς

Του Γ.Α.Λυγκουνάκη

Ο Παν. Λαφαζάνης μίλησε στην Κόρινθο σε εκπροσώπους των μέσων ενημέρωσης και μεταξύ άλλων τόνισε τα εξής:

«Η κυβέρνηση Τσίπρα βλέπει απέναντί της μία κοινωνία να είναι, σύσσωμη σχεδόν, αγανακτισμένη, οργισμένη και αηδιασμένη από τις καταστροφικές πολιτικές της, την ανικανότητά της και την προκλητική και αλαζονική συμπεριφορά των υπουργών της και του ίδιου του πρωθυπουργού.

Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία έχει καταρρεύσει πολιτικά αλλά και εκλογικά μέσα στον λαό και η οποία δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά αυτήν την χώρα, παρά μόνο επιφέροντας αποτυχίες, δεινά και συμφορές στον τόπο και τον λαό.

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ενσωματωθεί πλήρως και με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στο σύστημα των δεξιών νεοφιλελεύθερων πολιτικών, της δουλοπρεπούς υποταγής στη νέα αμερικανοκρατία και την γερμανική ευρωκρατία, καθώς και στο πλέγμα των πελατειακών και διαπλεκόμενων ολιγαρχικών σχέσεων.

Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα των μεγάλων αγωνιστικών και δημοκρατικών παραδόσεων να αλωνίζουν στην πολιτική ζωή και να κυριαρχούν, σε ένα νέου τύπου ολοκληρωτικό μονοπολισμό στην χώρα, οι δυνάμεις της δεξιάς πολιτικής, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και της Δεξιάς, όπως η ΝΔ και δίπλα τους να οργιάζουν, πουλώντας δημαγωγία και ψευτοπατριωτισμό, κάθε λογής ακροδεξιά μορφώματα και νεοναζιστικές αποφύσεις.

Μετά την ενσωμάτωση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα των πιο ακραίων πολιτικών της Δεξιάς και των δεξιών πρακτικών, υπάρχει στην χώρα ένα μεγάλο κενό μίας μεγάλης, μαζικής, αυθεντικής και ριζοσπαστικής αριστερής, προοδευτικής, γνήσια πατριωτικής – αντιιμπεριαλιστικής, δημοκρατικής παρουσίας και πρότασης. Μια ριζοσπαστικής παρουσίας και πρότασης ικανής να εμπνεύσει ένα νέο μεγάλο όραμα εθνικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης, μετασχηματισμού και απελευθέρωσης.

Αυτό το μεγάλο πολιτικό κενό επιχειρεί να καλύψει η ΛΑ.Ε με ένα όσο το δυνατόν πιο ευρύ μέτωπο αριστερών, προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων.

Σήμερα, η Λαϊκή Ενότητα είναι η μόνη δύναμη που διαθέτει μία ριζοσπαστική και ρεαλιστική προγραμματική πρόταση διεξόδου, μία πραγματική ενωτική και κινηματική πολιτική και την πολιτική βούληση να ξαναφέρει, εδώ και τώρα, αποτελεσματικά και νικηφόρα στο προσκήνιο το όραμα μίας δημοκρατικής και ανεξάρτητης Ελλάδας της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.»

Οι τοποθετήσεις αυτές έρχονται σε συνέχεια των δημόσιων τοποθετήσεων του στο Ναύπλιο, λίγες μέρες πριν.

Εκεί, ο Παν. Λαφαζάνης μιλώντας στα Μέσα Ενημέρωσης του Νομού και σε πολίτες, έκανε, μεταξύ άλλων, τις παρακάτω τοποθετήσεις:

«Η απόφαση του Αλ. Τσίπρα να αναλάβει πομπωδώς, με ντεκόρ το υπουργικό συμβούλιο, την πολιτική ευθύνη της πρωτοφανούς τραγωδίας στο Μάτι, πραγματοποιήθηκε ως ύστατο καταφύγιο και ως απεγνωσμένη κίνηση, μήπως περισώσει ό,τι μπορεί να περισωθεί. Και κυρίως για να αποφύγει την μαζική παραίτηση υπουργών του και του ιδίου.

Ο Αλ. Τσίπρας «έστριψε δια του αρραβώνος», για να θυμηθούμε την παλιά ελληνική ταινία, αλλά η στροφή του χτύπησε σε τοίχο.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει ότι «από τότε που ανακαλύφθηκε η πολιτική ευθύνη χάθηκε το πολιτικό φιλότιμο», για να παραφράσουμε λίγο την γνωστή λαϊκή ρήση.

Η κίνηση του Αλ. Τσίπρα όχι μόνο δεν είχε θετικό γι’ αυτόν αποτέλεσμα και έπεσε στο κενό, αλλά και έκανε πιο επιτακτικό και πιο αναγκαίο αυτό που ήθελε να αποφύγει: το αίτημα για της παραίτησής του.

Από εδώ κι εμπρός τόσο οι αποκαλύψεις για τις ευθύνες της τραγωδίας, όσο και οι εξελίξεις με την κυβέρνηση και οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή είναι ραγδαίες και θα λάβουν διαστάσεις χιονοστιβάδας.

Η τραγωδία στο Μάτι ξεχείλισε το ποτήρι της ανικανότητας και της παχυδερμίας, μιας βαθιά μεταλλαγμένης κυβέρνησης, που έχει παραδοθεί σε ξένα κέντρα και έχει αποδεχθεί και συμβιβαστεί με όλα όσα έχουν διαλύσει και καταστρέψει την χώρα.

Μετά το Μάτι, αυτή η κυβέρνηση τελειώνει και πνέει τα λοίσθια, αν δεν έχει τελειώσει.

Είναι μια κυβέρνηση διασωληνωμένη και κλινικά νεκρή. Είναι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να κυβερνά και όσο παραμένει στην εξουσία μόνο μεγάλα δεινά και συμφορές θα επισωρεύει στον τόπο.

Η απάντηση στην καταρρέουσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και δεν πρέπει να είναι η επιστροφή της ΝΔ και του Κυρ. Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργού, στην εξουσία.

Η ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ έφεραν στην Ελλάδα την κρίση και την κατέστρεψαν με τα μνημόνια και την αποικιοποίηση.

Ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης, που προαλείφεται, αλίμονό μας, για πρωθυπουργός, έχει ψηφίσει και στηρίξει όλα τα καταστροφικά μνημόνια της λιτότητας και της κλοπής σε αυτήν την χώρα και έχει «διαπρέψει» ως υπουργός στην άθλια μνημονιακή διαχείριση.

Ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης όχι μόνο δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη στοιχειώδους, έστω και για τα μάτια του κόσμου, αυτοκριτικής για τα αθλιέστατα έργα του, αλλά φτάνει στο σημείο να τα εξυμνεί και να ζητά «δικαιωμένος» να τα επαναλάβει.

Ακόμα και τα αυθαίρετα στο Μάτι και τις παραλιακές αυθαίρετες συστοιχίες από βίλλες στελεχών και «κολλητών» της ΝΔ, δικαιολογεί, χωρίς αιδώ, η ηγεσία της ΝΔ, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ εντελώς υποκριτικά και για λόγους αντιπερισπασμού καταγγέλλει τις γενιές αυθαιρέτων, τη στιγμή που πρόσφατα ο Σταθάκης έσπευσε να νομιμοποιήσει την αυθαιρεσία στο «Κόκκινο Λιμανάκι».

Τσίπρας και Μητσοτάκης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και της ίδιας πολιτικής, που συντηρεί την πελατειακή ψήφο, διαιωνίζει την λιτότητα, αναπαράγει την ξένη κηδεμονία, συγκαλύπτει τις τακτικές μίζας και αποθεώνει την διαπλοκή. Με δυο λόγια όσα πρέπει να αλλάξουν και να ανατραπούν για να αποκτήσει μέλλον η πατρίδα μας.

Αυτήν την ώρα η Βουλή χρειάζεται μια πραγματική δυναμική αντιπολίτευση και ο τόπος μια προοπτική εναλλακτικής λύσης. Αυτό σημαίνει ισχυρό κίνημα και ισχυρή Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε).

Ο πονοκέφαλος και ο εφιάλτης του σημερινού σάπιου, διεφθαρμένου και παρακμιακού συστήματος και των εκπροσώπων του είναι να δουν μια δυνατή ΛΑ.Ε, στο πλαίσιο ενός μεγάλου μετώπου συνεπών αριστερών, ριζοσπαστικών, προοδευτικών, πατριωτικών και δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων, να δίνει το παρόν στη Βουλή και σε ένα αναγεννημένο, σύγχρονο και ενωτικό λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού της χώρας, για την εθνική, οικονομική και κοινωνική μας απελευθέρωση».

Οι απόψεις μου για τις εκλογές είναι πολλάκις εκπεφρασμένες και δεν θα τις επαναλάβω άλλη μια φορά.

Αλλά άντε και μας έπειθε, ως κοινωνική και πολιτική βάση του, να συμμετάσχουμε σε μια τέτοια εκλογική αναμέτρηση. Ας δούμε καταρχήν πως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό.

Εντός κοινοβουλίου υπάρχει ένα ΚΚΕ το οποίο ως συνολικός πολιτικός μηχανισμός δείχνει να έχει παραδοθεί ολοκληρωτικά στο σύστημα. Αυτό, κατά την υποκειμενική μου οπτική, αφορά πρωτίστως τα παλιότερα στελέχη της γενιάς του Πολυτεχνείου οι οποίοι έχουν και μια πολιτική θέση να ρισκάρουν, και όχι τόσο τα νεώτερα, τα οποία όμως, εάν θέλουν να έχουν μέλλον, θα πρέπει να αποκτήσουν μια πολιτική αυθυπαρξία και να πάψουν να υφίστανται ως ετερόφωτα ενεργούμενα, και θα πρέπει να πάρουν αποφάσεις γρήγορα. Διαφορετικά η μόνη λύση για αυτούς θα είναι η επιστροφή στο σπίτι ή η μεταπήδηση σε κάποιο αστικό κόμμα. Το ΚΚΕ δεν υπήρξε ποτέ ως σκέτος εκλογικός μηχανισμός και δεν μπορεί να υπάρξει ούτε και τώρα, πόσο μάλλον όταν το μεγάλο κομμάτι της εκλογικής του απήχησης, και χωρίς τις δυνατότητες πολιτικής αναπαραγωγής στις νεώτερες ηλικίες, αποτελείται από ανθρώπους ηλικιωμένους. Από το ΚΚΕ προς ώρας άρα, δεν έχει να περιμένει κανείς απολύτως τίποτα.

Εκτός κοινοβουλίου ο κατακερματισμός είναι πλέον απόλυτος. Παρά τα πολλά περί αποστράτευσης του κόσμου τα οποία μηρυκάζουν τα κομματικά στελέχη για να καλύψουν τις συνθλιπτικές τους πολιτικές ευθύνες, ο καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί με ό,τι μέσο διαθέτει.

Ωστόσο, είναι σαφές πως μέτωπα χωρίς κοινές τοπικές οργανώσεις οι οποίες να λειτουργούν, δεν μπορεί να γίνει απολύτως τίποτα. Υπάρχει τέτοια λογική από μεριάς ΛΑΕ;

Σε απόλυτο βαθμό όχι. Η ΛΑΕ χτίστηκε άρον-άρον ως εκλογική σύμπραξη για τις τελευταίες εκλογές, και, παρά την αποτυχία του μοντέλου, αυτό εξακολουθεί να είναι. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει το πολιτικό του σκαμνάκι για να ακούσει τη φωνή των αγωνιστών της βάσης, ούτε να ενεργοποιήσει τις δημοκρατικές διαδικασίες για καθορισμό της πολιτικής γραμμής πραγματικά από τη βάση.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν η βάση εγκρίνει τα «μεταβατικά προγράμματα» για την «παραγωγική ανασυγκρότηση». Δεν σκοπεύω να κάνω άλλη μια ανάλυση γιατί διαφωνώ «κάθετα και οριζόντια» με τη πολιτική λογική της διαχείρισης του υπάρχοντος.

Θα επαναλάβω μόνο τη φράση του Νίκου Μπογιόπουλου (ο οποίος δεν είναι πολιτικός μου φίλος) στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του «Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε»:

"Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η Ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Κι όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και, βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας". Σίγουρα αυτή η "ουτοπική" πορεία αναδημιουργίας και αναγέννησης της Ελλάδας δεν είναι εύκολη. Είναι όμως μια πορεία απείρως ευκολότερη και -από άποψη αποτελεσμάτων- πρόδηλα ρεαλιστικότερη, σε αντίθεση με τον αδιέξοδο δρόμο των ανυπολόγιστων, μάταιων και αβάσταχτων θυσιών στις οποίες υποβάλλεται ο λαός και ο τόπος για να βγαίνουν κερδισμένοι οι πλουτοκράτες και το σάπιο πολιτικό τους σύστημα. Αυτή η Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας, η Ελλάδα του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης, είναι το πλέον ώριμο και ρεαλιστικό αίτημα των καιρών που "σαν θελήσει ποτέ ο λαός, τότε το πεπρωμένο θα προσκυνήσει".

---

Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη

---