Του Δημήτρη Καλαντζή
«Πάρε από εδώ τη μαύρη μη τη ρίξω στο βαρέλι και την κάνω άσφαλτο!» (ως… πίσσα, που είναι), «δεν μπορώ να κυκλοφορώ με δύο μαύρες γιατί θα νομίζουν ότι έχω πένθος», «αυτή δεν είναι απλά μαύρη, είναι… καλιακούδα!».
Αν πάρουμε ως βασικό ορισμό του ρατσισμού «το μίσος ή τον φόβο για άτομα που ανήκουν σε φυλές διαφορετικές από τη δική μας, καθώς και την εχθρική ή και υποτιμητική στάση απέναντί τους με ορισμένα ευδιάκριτα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα του δέρματος…», τότε η σειρά που επαναπροβάλλει ο ΑΝΤ1 στη μεσημεριανή του ζώνη «Εκείνες κι εγώ» θα έπρεπε προ πολλών ετών να αραχνιάζει στα αρχεία του καναλιού ως παρωχημένο δείγμα «ψυχαγωγικής σειράς» που δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή συνείδηση της κοινωνίας.
Η σειρά που αποτελεί δημιουργία του θεατρικού συγγραφέα Κώστα Πρετεντέρη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην ΥΕΝΕΔ το 1976 με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και 20 χρόνια μετά, το 1996, στον ΑΝΤ1 με τον Γιάννη Μπέζο στο πρωταγωνιστικό ρόλο του Ζάχου Δόγκανου, ενός «καρδιοκατακτητή και ταυτόχρονα αμετανόητου εργένη».
Η ιστορία θέλει λίγο ως πολύ όλες τις γυναίκες να είναι τα εύκολα θηράματα του Δόγκανου ως ευκαιριακές σχέσεις, επ’ αμοιβή μαιτρέσσες ή ως η «αιώνια αρραβωνιασμένη» που υπομένει τις απιστίες του μέχρι να της «βάλει στεφάνι» ο πρωταγωνιστής.
«Πινελιά εξωτισμού» της σειράς είναι η αφρικανή Δεβόρα, η υπηρέτρια του Δόγκανου, η οποία δεν μπορεί να πει σωστά τις λέξεις και είναι τυφλά αφοσιωμένη στο αφεντικό της παρά τα υποτιμητικά σχόλια που δέχεται σε καταιγιστικούς ρυθμούς για το χρώμα του δέρματός της.
Φυσικά όλα αυτά γίνονται με πολύ χαριτωμένο τρόπο – χάρη στο ταλέντο του Γ.Μπέζου και των άλλων ηθοποιών – ίσως όμως γι αυτό είναι και πιο επικίνδυνα για να περάσουν ως «φυσιολογικά» στις συμπεριφορές των παιδιών, που αποτελούν πλέον και το ακροατήριο της σειράς.
Σκεφτείτε μόνο εάν ένα παιδάκι «ξεσηκώσει» την ατάκα του Δόγκανου και πει σε ένα άλλο παιδάκι αφρικανικής καταγωγής στην παιδική χαρά: «άντε ρε μαύρε μη σε ρίξω στο βαρέλι και σε κάνω άσφαλτο»…
Η «πολιτική ορθότητα» κάποιες φορές υπερβάλλει, ευνουχίζει και δημιουργεί χάσματα μεταξύ πραγματικότητας και θεωρίας, αλλά η μαζική ψυχαγωγία δεν θα χάσει τίποτα εάν της λείψει μία τόσο προβληματική για την εποχή μας τηλεοπτική σειρά, που αναπαράγει επικίνδυνα στερεότυπα σε μία ελληνική κοινωνία που δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνη του 1976 ή του 1996…
Πηγή: postmodern.gr
Δημήτρης Καλαντζής: Σχετικά με τον Συντάκτη
«Πάρε από εδώ τη μαύρη μη τη ρίξω στο βαρέλι και την κάνω άσφαλτο!» (ως… πίσσα, που είναι), «δεν μπορώ να κυκλοφορώ με δύο μαύρες γιατί θα νομίζουν ότι έχω πένθος», «αυτή δεν είναι απλά μαύρη, είναι… καλιακούδα!».
Αν πάρουμε ως βασικό ορισμό του ρατσισμού «το μίσος ή τον φόβο για άτομα που ανήκουν σε φυλές διαφορετικές από τη δική μας, καθώς και την εχθρική ή και υποτιμητική στάση απέναντί τους με ορισμένα ευδιάκριτα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα του δέρματος…», τότε η σειρά που επαναπροβάλλει ο ΑΝΤ1 στη μεσημεριανή του ζώνη «Εκείνες κι εγώ» θα έπρεπε προ πολλών ετών να αραχνιάζει στα αρχεία του καναλιού ως παρωχημένο δείγμα «ψυχαγωγικής σειράς» που δεν ανταποκρίνεται στη σημερινή συνείδηση της κοινωνίας.
Η σειρά που αποτελεί δημιουργία του θεατρικού συγγραφέα Κώστα Πρετεντέρη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην ΥΕΝΕΔ το 1976 με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και 20 χρόνια μετά, το 1996, στον ΑΝΤ1 με τον Γιάννη Μπέζο στο πρωταγωνιστικό ρόλο του Ζάχου Δόγκανου, ενός «καρδιοκατακτητή και ταυτόχρονα αμετανόητου εργένη».
Η ιστορία θέλει λίγο ως πολύ όλες τις γυναίκες να είναι τα εύκολα θηράματα του Δόγκανου ως ευκαιριακές σχέσεις, επ’ αμοιβή μαιτρέσσες ή ως η «αιώνια αρραβωνιασμένη» που υπομένει τις απιστίες του μέχρι να της «βάλει στεφάνι» ο πρωταγωνιστής.
«Πινελιά εξωτισμού» της σειράς είναι η αφρικανή Δεβόρα, η υπηρέτρια του Δόγκανου, η οποία δεν μπορεί να πει σωστά τις λέξεις και είναι τυφλά αφοσιωμένη στο αφεντικό της παρά τα υποτιμητικά σχόλια που δέχεται σε καταιγιστικούς ρυθμούς για το χρώμα του δέρματός της.
Φυσικά όλα αυτά γίνονται με πολύ χαριτωμένο τρόπο – χάρη στο ταλέντο του Γ.Μπέζου και των άλλων ηθοποιών – ίσως όμως γι αυτό είναι και πιο επικίνδυνα για να περάσουν ως «φυσιολογικά» στις συμπεριφορές των παιδιών, που αποτελούν πλέον και το ακροατήριο της σειράς.
Σκεφτείτε μόνο εάν ένα παιδάκι «ξεσηκώσει» την ατάκα του Δόγκανου και πει σε ένα άλλο παιδάκι αφρικανικής καταγωγής στην παιδική χαρά: «άντε ρε μαύρε μη σε ρίξω στο βαρέλι και σε κάνω άσφαλτο»…
Η «πολιτική ορθότητα» κάποιες φορές υπερβάλλει, ευνουχίζει και δημιουργεί χάσματα μεταξύ πραγματικότητας και θεωρίας, αλλά η μαζική ψυχαγωγία δεν θα χάσει τίποτα εάν της λείψει μία τόσο προβληματική για την εποχή μας τηλεοπτική σειρά, που αναπαράγει επικίνδυνα στερεότυπα σε μία ελληνική κοινωνία που δεν μοιάζει σε τίποτα με εκείνη του 1976 ή του 1996…
Πηγή: postmodern.gr
Δημήτρης Καλαντζής: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου