Του Αρη Χατζηστεφάνου
«Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;» ρωτούσε ο Ζακ Κωστόπουλος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το Φεβρουάριο του 2017 στο 3pointmagazine. Στην περίπτωσή του, όταν τον είδαν να βγαίνει αιμόφυρτος από το κοσμηματοπωλείο της οδού Γλαδστώνος δεν γύρισαν απλώς από την άλλη – κάποιοι άρχισαν να τον κλωτσάνε στο κεφάλι με όλη τους τη δύναμη.
Στα λίγα δευτερόλεπτα, που έχεις στη διάθεσή σου για να αντιδράσεις σε τέτοιες στιγμές, κρίνεται ποιος πραγματικά είσαι. Γιατί, άραγε, δεν έχουμε περιστατικά νοικοκυραίων να επιτίθενται σε χρυσαυγίτες, όταν τους βλέπουν να ξυλοκοπούν ανθρώπους μέσα στο τρένο ή σε ένα λεωφορείο; Ο κίνδυνος που διατρέχουν με το να επιτεθούν σε έναν ληστή ή σε έναν χρυσαυγίτη είναι θεωρητικά ο ίδιος. Πολύ συχνά όμως τολμούν να χτυπήσουν το ληστή για να προστατεύσουν την ατομική ιδιοκτησία (κάποιου άλλου) αλλά δεν τολμούν να σώσουν έναν άνθρωπο.
Για αυτό ο όρος νοικοκυραίος ακούστηκε τόσο πολύ μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Γιατί το σπάσιμο μερικών βιτρίνων, μεγάλων καταστημάτων, στο κέντρο της Αθήνας ήταν για τον νοικοκυραίο πολύ πιο τραγικό γεγονός από τη δολοφονία ενός εφήβου.
Το αν η ιδιοκτησία που προστατεύουν είναι δική τους ή όχι έχει ελάχιστη σημασία. Οι ανώτερες τάξεις τους έχουν υποβάλλει ένα είδους θρησκευτικής λατρείας στην ίδια την έννοια της «ιδιοκτησίας», με τος μηχανισμούς που περιέγραφε ο Μαρξ στη γερμανική ιδεολογία: «Η τάξη, που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει και τα μέσα της πνευματικής παραγωγής». Οι ιδέες λοιπόν αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής είναι υποταγμένες στις ιδέες αυτών που τα διαθέτουν.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα αντλούσαν πάντα τη δύναμή τους από αυτά τα μικροαστικά στρώματα. «Ο ναζισμός» διαβάζαμε στο inred «ήξερε πάντα να εκτιμά σωστά τη σημασία του μικροαστισμού. “Η μεσαία τάξη έχει καίρια σημασία για την ύπαρξη του κράτους”, έγραφε μια προκήρυξη των γερμανών εθνικοσοσιαλιστών στις 8 Απριλίου του 1932. Και όντως, οι μικροαστοί έχουν κοινωνική ισχύ δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την οικονομική τους δύναμη. Σε αυτούς στηρίζεται η λειτουργία του κράτους».
Αυτοί που επιτέθηκαν στον Ζακ Κωστόπουλο, όταν τον είδαν να αιμορραγεί στη μέση του δρόμου, δεν τον γνώριζαν. Αυτός τους ήξερε καλά. Μιλούσε για χρόνια για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα των νοικοκυραίων – αυτών που τελικά τον σκότωσαν με τις πράξεις τους και τις αδιαφορίες τους.
Ολόκληρη η φράση του Ζακ:
«Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη; Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, την επίθεση που δέχτηκα ως περιστατικό όταν το έγραψα, στο Facebook είχα θεωρητική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Όμως σκεφτόμουν από όλους εσάς όταν το βλέπετε στο δρόμο, γιατί δεν κάνετε κάτι;»
Δείτε την εισήγηση του Ζακ Κωστόπουλου, με τίτλο «Σιωπή, προκατάληψη & στίγμα: ένα επικίνδυνο κοκτέιλ». (Εκδήλωση «Αγώνας κατά του στιγματισμού οροθετικών ατόμων και sex workers» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Μαρτίου, 2015, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «ΕΜΠΡΟΣ»)
Πηγή: info-war.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
«Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;» ρωτούσε ο Ζακ Κωστόπουλος σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το Φεβρουάριο του 2017 στο 3pointmagazine. Στην περίπτωσή του, όταν τον είδαν να βγαίνει αιμόφυρτος από το κοσμηματοπωλείο της οδού Γλαδστώνος δεν γύρισαν απλώς από την άλλη – κάποιοι άρχισαν να τον κλωτσάνε στο κεφάλι με όλη τους τη δύναμη.
Στα λίγα δευτερόλεπτα, που έχεις στη διάθεσή σου για να αντιδράσεις σε τέτοιες στιγμές, κρίνεται ποιος πραγματικά είσαι. Γιατί, άραγε, δεν έχουμε περιστατικά νοικοκυραίων να επιτίθενται σε χρυσαυγίτες, όταν τους βλέπουν να ξυλοκοπούν ανθρώπους μέσα στο τρένο ή σε ένα λεωφορείο; Ο κίνδυνος που διατρέχουν με το να επιτεθούν σε έναν ληστή ή σε έναν χρυσαυγίτη είναι θεωρητικά ο ίδιος. Πολύ συχνά όμως τολμούν να χτυπήσουν το ληστή για να προστατεύσουν την ατομική ιδιοκτησία (κάποιου άλλου) αλλά δεν τολμούν να σώσουν έναν άνθρωπο.
Για αυτό ο όρος νοικοκυραίος ακούστηκε τόσο πολύ μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Γιατί το σπάσιμο μερικών βιτρίνων, μεγάλων καταστημάτων, στο κέντρο της Αθήνας ήταν για τον νοικοκυραίο πολύ πιο τραγικό γεγονός από τη δολοφονία ενός εφήβου.
Το αν η ιδιοκτησία που προστατεύουν είναι δική τους ή όχι έχει ελάχιστη σημασία. Οι ανώτερες τάξεις τους έχουν υποβάλλει ένα είδους θρησκευτικής λατρείας στην ίδια την έννοια της «ιδιοκτησίας», με τος μηχανισμούς που περιέγραφε ο Μαρξ στη γερμανική ιδεολογία: «Η τάξη, που έχει στη διάθεσή της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει και τα μέσα της πνευματικής παραγωγής». Οι ιδέες λοιπόν αυτών που δεν έχουν τα μέσα της πνευματικής παραγωγής είναι υποταγμένες στις ιδέες αυτών που τα διαθέτουν.
Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα αντλούσαν πάντα τη δύναμή τους από αυτά τα μικροαστικά στρώματα. «Ο ναζισμός» διαβάζαμε στο inred «ήξερε πάντα να εκτιμά σωστά τη σημασία του μικροαστισμού. “Η μεσαία τάξη έχει καίρια σημασία για την ύπαρξη του κράτους”, έγραφε μια προκήρυξη των γερμανών εθνικοσοσιαλιστών στις 8 Απριλίου του 1932. Και όντως, οι μικροαστοί έχουν κοινωνική ισχύ δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με την οικονομική τους δύναμη. Σε αυτούς στηρίζεται η λειτουργία του κράτους».
Αυτοί που επιτέθηκαν στον Ζακ Κωστόπουλο, όταν τον είδαν να αιμορραγεί στη μέση του δρόμου, δεν τον γνώριζαν. Αυτός τους ήξερε καλά. Μιλούσε για χρόνια για τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα των νοικοκυραίων – αυτών που τελικά τον σκότωσαν με τις πράξεις τους και τις αδιαφορίες τους.
Ολόκληρη η φράση του Ζακ:
«Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη; Δε λέω να παίξεις ξύλο γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο. Για παράδειγμα, την επίθεση που δέχτηκα ως περιστατικό όταν το έγραψα, στο Facebook είχα θεωρητική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Όμως σκεφτόμουν από όλους εσάς όταν το βλέπετε στο δρόμο, γιατί δεν κάνετε κάτι;»
Δείτε την εισήγηση του Ζακ Κωστόπουλου, με τίτλο «Σιωπή, προκατάληψη & στίγμα: ένα επικίνδυνο κοκτέιλ». (Εκδήλωση «Αγώνας κατά του στιγματισμού οροθετικών ατόμων και sex workers» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 20 Μαρτίου, 2015, στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο «ΕΜΠΡΟΣ»)
Πηγή: info-war.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου