Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Συνδεόμενος στον λογαριασμό των social medias και ειδικότερα του facebook, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αρχική σελίδα, η οποία σου γνωστοποιεί αναρτήσεις «φίλων» με τους οποίους έχεις αλληλεπίδραση ή όσων ο αλγόριθμος κρίνει «σημαντικούς».
Και πολύ συχνά ακούμε το εξής «βλακώδες» κατά την ταπεινή άποψή μου παράπονο, πως δεν βγάζει στην αρχική κάποιους, σχετικά με τις αναρτήσεις των οποίων επιθυμούμε να ενημερωθούμε!! «Βλακώδες» το παράπονο, διότι παραδέχομαι εν τέλει την καθοδήγησή μου απ’ τα ρομπότ ή απ’ τους ιθύνοντες διακινητές της «ορθής ή ακίνδυνης» ανάρτησης. «Βλακώδες» το παράπονο, διότι όταν κάνω φίλους διερευνώ το προφίλ τους και όσα με ενδιαφέρουν τα επισκέπτομαι μόνος μου χωρίς να αναμένω την προτροπή του αλγόριθμου και χωρίς βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, να είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με την ανάρτηση ή ακόμη περισσότερο να αποδείξω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου, εκτός κι αν κόπτομαι για την ανταλλακτική διαδικασία επιβεβαίωσης.
Άλλο ευτράπελο είναι οι προσκλήσεις προς συμμετοχή σε ομάδες ή δήλωση της αρεσκείας μας σε σελίδες.
Όσον αφορά στη συμμετοχή στις ομάδες, αρέσκονται οι «Θνητοί», και μας αξίζει ο τίτλος κυριολεκτικά και μεταφορικά για την ανάρμοστη ματαιοδοξία μας, να συγκροτούν διαδικτυακές Ομάδες, στις οποίες προσθέτουν άλλους θνητούς. Κατά την πρόσθεση ενημερώνεται το υποψήφιο μέλος πως θα έχει δικαίωμα να αναρτά-κοινοποιεί τις δημοσιεύσεις του στην ομάδα, αλλά όταν προσπαθείς να κοινοποιήσω μία δημοσίευσή σου σε Ομάδα, έρχεσαι αντιμέτωπος με την «έγκριση» του διαχειριστή, εκτός σπάνιων περιπτώσεων!!!
Εύλογα θέτω τα ερωτήματα:
Κατά τον ίδιο τρόπο και όταν σχολιάζεις σε ανάρτηση διαφωνώντας, θα έρθεις αντιμέτωπος με το μένος ή το σκωπτικό ύφος. Οι «Θνητοί» δεν μπορούν να προβούν σε διάλογο με νηφάλιο επιχείρημα και χωρίς απαραίτητα το μέλημά τους να είναι το να πείσουν, παρά σε σπάνιες περιπτώσεις.
Της Ελευθερίας ωστόσο το Δέντρο αποδεικνύεται οκνηρό, αφού οι μόνοι καρποί του σε επαναλαμβανόμενη τροχιά εμφανίζονται η υπόδουλη επιθυμία και η επιμένουσα θύμηση, σαν τέρατα να οικοδομούν την αυτοαναπαραγόμενη ηθική της σκοπιμότητας, την ίδια στιγμή π’ ολόγυρα τα άτομα αιμορροούν να δρέψουν τη φαρμακίλα της δρύπης. Η ικανοποίηση του καταναλωτή πρέπει να είναι στιγμιαία, υποστηρίζει ο Bauman, κάτι το οποίο στοιχειοθετείται και ερείδεται στην διπολικότητα του άμεσου, αφού επιφέρει προσωρινή πλησμονή αλλά όχι μακροπρόθεσμη λύτρωση. Ενώ φαίνεται η Κοινωνία να παρέχει ένα ευρύ φάσμα στόχων, αποκτήματα-γνώση-επικοινωνία, ο Πολίτης δεν αντιλαμβάνεται την ιδεολογική διαπλοκή των στόχων. Η ευρύτητα υποθάλπει περιοριστική μονολιθικότητα.
Η προσωποποιημένη ομαδοποίηση αφορά σε μικρογραφία της πρότερης ιεραρχικής ιδιωτικοποίησης, μέσα στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις ενίοτε ψευδείς κι άλλοτε αληθείς προς άγραν επιβεβαίωσης κι αποδοχής. Ο ένας προσπαθεί να «σώσει»-να «εξημερώσει» τον άλλον. Άλλως ειπείν ο ένας Ανυπόφορος αποπειράται να καταστήσει Ανυπόφορο και τον άλλον, αφού ο εγωιστικός υπολογισμός μετατρέπει την προσωπική αξία σε ανταλλακτική. Και όλο αυτό ισούται με σφετερισμό των αρμοδιοτήτων της Εξουσίας, η οποία υπό το μαγνάδι της Μοναξιάς ερίζει προς πάσα κατεύθυνση. Αν ο κάθε φραγμός δύναται να ξεπεραστεί στην αυτονομία του, τότε το άτομο θα αποκτήσει το προνόμιο να συνειδητοποιεί γενικότερα τους φραγμούς ή την πάσης φύσεως ελευθέρωση, ώστε να αποφεύγει να καθιστά την Ελευθερία σαν σωρευτικό μέγεθος. Θα περάσει απλά στο στάδιο της επαναπόκτησής της εκ νέου κάθε φορά, ώστε να αποφευχθεί η απορρύθμιση των ανθρωπίνων σχέσεων, στην οποία έχει περιέλθει βάναυσα το άτομο.
Όσον αφορά στην αρέσκεια σελίδας, πόση αδαημοσύνη δηλώνουμε, όταν υποστηρίζουμε με τη μπλε χουφτίτσα τους πολυεθνικούς κολοσσούς!
Εταιρείες που χρησιμοποιούν ρατσιστικές φωτογραφίες απεικονίζοντας παιδιά του Τρίτου Κόσμου. Η H&M έβγαλε ρατσιστική φωτογραφία με την εικόνα ενός μαύρου παιδιού που φορούσε ένα φούτερ, πάνω στο οποίο αναγράφεται «η καλύτερη μαϊμού στη ζούγκλα». Η H&M κατέθεσε αγωγή κατά του street artist Jason “REVOK” William, επειδή ο καλλιτέχνης δεν επιθυμούσε χρήση έργου του απ’ την Εταιρεία, κάτι που ωστόσο προσκρούει στον ομοσπονδιακό νόμο περί «πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σε γκράφιτι», αίτημα το οποίο δεν έχει ακόμη εκδικαστεί, ώστε η απόφαση να κατοχυρώνει ή όχι τον καλλιτέχνη και δόκιμο να διασαφηνιστεί πως το ρεύμα των «Εφήμερων Τεχνών», όπως και οι στίχοι που όλοι μας καταθέτουμε στο διαδίκτυο, προσανατολίζεται στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών με γνώμονα τη διάχυση πέραν της εμπορευματοποίησης και της κερδοφορίας, αλλά η αυθαίρετη χρήση της από καπιταλιστές απολήγει σε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα Zara προωθούσαν παιδική μπλούζα με απεικόνιση του κίτρινου άστρου, στην ένδειξη του οποίου υποβάλλονταν οι Εβραίοι απ’ τους Ναζί. Η Nestle συνιστά εμπορικό γρανάζι του καπιταλιστικού Σιωνισμού, ο οποίος δολοφονεί καθημερινά Παλαιστίνιους, αφού πρώτα τους εκδίωξε δια της βίας απ’ τη γη τους.
Επιπροσθέτως πολλές Εταιρείες, είναι υπεύθυνες για εκμετάλλευση ανηλίκων, αφού τα απασχολούν για εργασία με υποτυπώδη αμοιβή και σε απαράδεκτες συνθήκες. Στα Ορυχεία της λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό - στα εργοστάσια ένδυσης των Wallmart - ΖARA - GAP - NIKE - Armani - Αddidas - Marks &Spencer, ανήλικα εργάζονται πάνω από δώδεκα ώρες στα ορυχεία εξόρυξης κοβαλτίου από τις: Apple - Microsoft - Samsung - Sony. Στο Μπαγκλαντές τελούν υπό στυγνή Δικτατορία, όταν παραμένουν εσώκλειστα στα εργοστάσια, ώστε να πιάσουν τους στόχους παραγωγής και υποβάλλονται σε 20ωρη εργασία.
Δόκιμο να μνημονευτεί πως το όνομα πολλών Εταιρειών, αν και εμπεριέχεται στον κατάλογο με τις «ατασθαλίες», δεν δημοσιεύεται επειδή έχουν ζητήσει με ένδικα μέτρα την αποδελτίωση των αναφορών στη φίρμα τους!!
Πολλές απ’ τις «αναπτυγμένες χώρες» έχουν υπογράψει τη «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού», η οποία διατυπώνει πως: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του», κάτι που βέβαια δεν εφαρμόζεται.
Με την «μετανάστευση» της εργασίας, αφού οι μετεγκαταστάσεις σε χώρες με χαμηλό κόστος παραγωγής προωθούνται ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, η κερδοφορία εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Εργολήπτες - υπέρεργολάβοι - εργολάβοι συνιστούν τους διαμεσολαβητές ιδιοκτησίας αλλά κι επαχθών λογιστικών υπολογισμών. Οι βιομηχανικές - εταιρικές ζώνες στον τρίτο Κόσμο αποτελούν οικονομικές περιοχές απαλλαγμένες από φόρους. Η τακτική συναντάται στο παρελθόν στις προ-ρωμαϊκές πόλεις-κράτη, οι οποίες ανακήρυσσαν τα λιμάνια τους «ελεύθερα», ώστε να διαφεύγουν ελέγχων. Στους αφορολόγητους θύλακες στις μέρες μας συμπεριλαμβάνονται: το κλειστό κύκλωμα αφορολογήτων ειδών σε αερολιμένες, περιοχές ελεύθερων τραπεζικών συναλλαγών, τελωνειακές αποθήκες υπό άρση αδασμολογήτου. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει πως σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 850 - 1000 ανάλογες ζώνες, στα κάτεργα των οποίων απασχολούνται 27 εκατομμύρια εργάτες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου συμπληρώνει πως απ’ τη δράση στις εν λόγω ζώνες διαπιστώνεται ροή εμπορικής αξίας της τάξης 250 δις δολαρίων. Οι συνθήκες εργασίας αντικατοπτρίζουν πλαίσιο σκλαβιάς: 14 ώρες στη Σρι Λάνκα - 16 ώρες στην Κίνα - 12 σε Ινδονησία και Φιλιππίνες, με τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών να αφορά σε γυναίκες.
Στην ουσία πρόκειται για στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης - η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη - η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται σαν φοιτητής, κι ας μην θεωρηθεί υποτιμητικό, που αναζητά απλώς το χαρτζιλίκι του κι όχι σαν ενήλικας με υποχρεώσεις. Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας. Η πληρωμή με κουπόνια υποκρύπτει συνάψεις μεταξύ συγκεκριμένων εταιρικών συμφερόντων, διαδικασία η οποία αφ’ ενός ελέγχει πλήρως την καταναλωτική δράση του απλού πολίτη κι αφ’ ετέρου στραγγαλίζει τους μικρο-επιχειρηματίες. «Ελεύθερος και ανόθευτος είναι ο ανταγωνισμός, όταν όλοι οι συμμετέχοντες στην οικονομική ζωή υπάγονται κατ’ αρχήν στους ίδιους κανόνες. Ο ανταγωνισμός αυτός θα θιγόταν, αν χορηγούνταν στους φορείς του ιδιαίτερα προνόμια ή αποκλειστικά δικαιώματα ή δημιουργούνταν - διατηρούνταν (de facto ανοχή) μονοπώλια.» αναφέρουν σε πτυχιακή τους εργασία οι κύριοι: Αλεξοπούλου Ευτυχία - Μαρία, Ευσταθίου Αναστάσιος. Δια μέσω μίας ανάλογης ωστόσο πρακτικής υπονομεύεται ο ανταγωνισμός εις βάρος πάντα των μικροπωλητών, μετατρέποντας την εμπορική διαδικασία αν όχι σε μονοπωλιακή σίγουρα σε ολιγοπωλιακή.
Οι Μεγάλες Εταιρείες, που υπό αυτές τις συνθήκες εκμηδενίζουν το κόστος κι εκτοξεύουν το κέρδος τη στιγμή που εκμεταλλεύονται και τους υπαλλήλους με πολύωρη ορθοστασία - καθήκοντα εκτός ρόλου - πίεση για επίτευξη στόχων - μισθούς πείνας, αφού πρώτα έχουν καταφέρει να εκτοπίσουν τον μικρο-έμπορο της γειτονιάς, βασίζουν την επιτυχία τους στα «επωνύμια», τα οποία κατασκευάζουν τα Τμήματα του Marketing. Τα «επωνύμια»=Brands names συνομαδώνουν όλες τις μεταβολές συνειδήσεως ετερόκλητων πληθυσμών επιβάλλοντας την ισχύ τους παγκοσμίως, αφού νοηματοδοτούν μια ανωνυμία - Ανώνυμη Εταιρεία. Η Διαφήμιση έπεται προς επίρρωση του λογότυπου δια μέσω ψυχαναγκαστικών διατάξεων - ρυθμίσεων - πρακτικών, αφού οφείλει πρώτα να διαμορφώσει το νέο πλαίσιο διαβίωσης, στο οποίο οι ανάγκες επιβάλλονται πυροδοτώντας οικειότητα - φιλικότητα εξουδετερώνοντας ταυτοχρόνως τις αντιστάσεις της κριτικής οξύνοιας. Σχήμα ακλόνητης επιτυχίας κι αποδεδειγμένης επιρροής, αφού ο καταναλωτής αγοράζει «επωνύμιο» κι όχι προϊόν.
Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και μη ανεχόμενες πιθανή υπερτέρηση ή έστω συμπόρευση των υπολοίπων Κολοσσών, οι Πολυεθνικές προβαίνουν σε δωροδοκίες - μετατρέπουν τις αποπολιτικοποιημένες μάζες σε γκέτο διερεύνησης - βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς των πολιτισμών. Στοχεύοντας στην αστική φαντασίωση αλλοτριώνουν το κοινωνικό-φυλετικό υπόστρωμα και κατ’ εφαπτομένη φτάνουν σε εμπορική εκμετάλλευση των χειραγωγημένων πλέον ατόμων. Το γόητρο των «επωνυμίων» αναπαύεται πάνω στη νιρβάνα της κριτικής οξύνοιας. «Οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν κλίκες και να εφευρίσκουν ανάλογα λογοπαίγνια, που αποδεικνύουν την ένταξή τους» ισχυρίζεται η Σούζαν Σόνταγκ σ’ ένα δοκίμιό της. Τα likes ανακλούν και διαθλούν την Ύπαρξη και τις Πράξεις αυτή ακριβώς της «αστικής φαντασίωσης», υπό το πρίσμα βέβαια πάντα της μηδαμινής υποκειμενικότητας του Χρήστη. Η μαζική κουλτούρα εμβολίζει με χυδαιότητα τον μηχανισμό άμυνας…
Μία άκρατη επίδοση των ατόμων στις «Πελατειακές σχέσεις», ώστε να σχηματίσουν ακολουθίες αλληλοεξάρτησης. Είναι οι Ανόητοι, κατά τον Spinoza, που διακηρύττουν παντού τη φιλία προς άγραν φήμης απορρέουσας απ’ τον ιθύνοντα ή αφοσίωσης απ’ τους υφισταμένους. Είναι οι ίδιες σχέσεις που μετακενώθηκαν απ’ την ατζέντα των πολιτικών χαρτοφυλακίων στην διαδικτυακή ημερήσια διάταξη, χωρίς να αποκρούονται οι ιδεολογικές αξιώσεις-προκλήσεις του συρμού, χωρίς η κικερώνεια dignitas ή η μεταγενέστερη γερμανική Würde να συνιστά έναν όρο δηλωτικό του κύρους της. Ο «οδοστρωτήρας» της προόδου καταργεί τα πολιτισμικά θεματολόγια των λαών κι απολήγει σε ομοιογενή τους συνάρθρωση. Η «απεριόριστη ερώτηση» του Καστοριάδη έχει απαλειφθεί παραδίδοντας τη σκυτάλη σε συγκαλυμμένους τίτλους ευγενείας και οφφίκια, ικανά σαν κριτήρια ιεραρχικής περιχαράκωσης να συνομαδώνουν τα άτομα, τα οποία με τη σειρά τους μέσα στο πλαίσιο των νομοκατεστημένων τάξεων δεν διασαφηνίζουν την προσωπική τους αξία απ’ τη νομική θέση, που τους αναλογεί. Κατ’ εφαπτομένη οι δύο αυτές ιδιότητες αφίστανται ή όχι θέτοντας κοινωνικές φαντασιακές σημασίες σαν επιπρόσθετη προβολή και όχι σαν ενδιάθετο προσόν. Σαν πέπλο αόρατο ανεμίζει μία προληπτική λογοκρισία θεσμών-συμπεριφορών, και ασκείται χωρίς άμεσους-εμφανείς ελέγχους ή καταναγκασμούς. Η Οικογένεια και το Σχολείο συνεχίζουν να αποτελούν τις δύο βασικές Αγορές, μέσω της χρήσης τους.
Όσο μεγαλύτερος ο βαθμός νομιμότητας της χαράδρας, τόσο πιο προσοδοφόρα η επίταξη…
Οι «Μαύροι Κόρακες» της Σύλβια Πλαθ επιθυμούν κάποια ανταπόκριση απ’ το βουβό Ουρανό…
Και του Nerouda τα «Όνειρα που ενώθηκαν αργά»…
Ίσως του Μπόρχες τα «κορμιά που απόκαμαν τα φώτα»…
Αλλά σίγουρα το «Μπλε πουλί του Μπουκόφσκι που όλοι οι έξυπνοι τ’ άφησαν να κοιμάται ΜΟΝΟ τη νύχτα»…
Πως να συναρμολογήσεις καθείς τον εαυτό του Ολοκληρωτικά…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Συνδεόμενος στον λογαριασμό των social medias και ειδικότερα του facebook, έρχεσαι αντιμέτωπος με την αρχική σελίδα, η οποία σου γνωστοποιεί αναρτήσεις «φίλων» με τους οποίους έχεις αλληλεπίδραση ή όσων ο αλγόριθμος κρίνει «σημαντικούς».
Και πολύ συχνά ακούμε το εξής «βλακώδες» κατά την ταπεινή άποψή μου παράπονο, πως δεν βγάζει στην αρχική κάποιους, σχετικά με τις αναρτήσεις των οποίων επιθυμούμε να ενημερωθούμε!! «Βλακώδες» το παράπονο, διότι παραδέχομαι εν τέλει την καθοδήγησή μου απ’ τα ρομπότ ή απ’ τους ιθύνοντες διακινητές της «ορθής ή ακίνδυνης» ανάρτησης. «Βλακώδες» το παράπονο, διότι όταν κάνω φίλους διερευνώ το προφίλ τους και όσα με ενδιαφέρουν τα επισκέπτομαι μόνος μου χωρίς να αναμένω την προτροπή του αλγόριθμου και χωρίς βέβαια, όπως έχω ξαναπεί, να είμαι υποχρεωμένος να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με την ανάρτηση ή ακόμη περισσότερο να αποδείξω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου, εκτός κι αν κόπτομαι για την ανταλλακτική διαδικασία επιβεβαίωσης.
Άλλο ευτράπελο είναι οι προσκλήσεις προς συμμετοχή σε ομάδες ή δήλωση της αρεσκείας μας σε σελίδες.
Όσον αφορά στη συμμετοχή στις ομάδες, αρέσκονται οι «Θνητοί», και μας αξίζει ο τίτλος κυριολεκτικά και μεταφορικά για την ανάρμοστη ματαιοδοξία μας, να συγκροτούν διαδικτυακές Ομάδες, στις οποίες προσθέτουν άλλους θνητούς. Κατά την πρόσθεση ενημερώνεται το υποψήφιο μέλος πως θα έχει δικαίωμα να αναρτά-κοινοποιεί τις δημοσιεύσεις του στην ομάδα, αλλά όταν προσπαθείς να κοινοποιήσω μία δημοσίευσή σου σε Ομάδα, έρχεσαι αντιμέτωπος με την «έγκριση» του διαχειριστή, εκτός σπάνιων περιπτώσεων!!!
Εύλογα θέτω τα ερωτήματα:
- Η σύσταση Ομάδας έχει σκοπό την απρόσκοπτη ανταλλαγή απόψεων ή τον υποσκελισμό των μελών σε «υφισταμένους» και ταυτόχρονη ανάδειξη του διαχειριστή σε «προϊστάμενο»;
- Η σύσταση Ομάδας παρεμφαίνει προσανατολισμό «κλειστών απόψεων» ή ανεμπόδιστη πολυφωνία;
- Η μικρογραφία του διαδικτύου ανάγει στη μεγαλογραφία της λαϊκής εξαθλίωσης, όπου οι έννοιες Δημοκρατία-Ελευθερία-Δικαιοσύνη αντικαθίστανται απ’ τις παρερμηνείες τους: Αμοραλισμός-Ιδιοτέλεια-Υποτέλεια;
Κατά τον ίδιο τρόπο και όταν σχολιάζεις σε ανάρτηση διαφωνώντας, θα έρθεις αντιμέτωπος με το μένος ή το σκωπτικό ύφος. Οι «Θνητοί» δεν μπορούν να προβούν σε διάλογο με νηφάλιο επιχείρημα και χωρίς απαραίτητα το μέλημά τους να είναι το να πείσουν, παρά σε σπάνιες περιπτώσεις.
Της Ελευθερίας ωστόσο το Δέντρο αποδεικνύεται οκνηρό, αφού οι μόνοι καρποί του σε επαναλαμβανόμενη τροχιά εμφανίζονται η υπόδουλη επιθυμία και η επιμένουσα θύμηση, σαν τέρατα να οικοδομούν την αυτοαναπαραγόμενη ηθική της σκοπιμότητας, την ίδια στιγμή π’ ολόγυρα τα άτομα αιμορροούν να δρέψουν τη φαρμακίλα της δρύπης. Η ικανοποίηση του καταναλωτή πρέπει να είναι στιγμιαία, υποστηρίζει ο Bauman, κάτι το οποίο στοιχειοθετείται και ερείδεται στην διπολικότητα του άμεσου, αφού επιφέρει προσωρινή πλησμονή αλλά όχι μακροπρόθεσμη λύτρωση. Ενώ φαίνεται η Κοινωνία να παρέχει ένα ευρύ φάσμα στόχων, αποκτήματα-γνώση-επικοινωνία, ο Πολίτης δεν αντιλαμβάνεται την ιδεολογική διαπλοκή των στόχων. Η ευρύτητα υποθάλπει περιοριστική μονολιθικότητα.
Η προσωποποιημένη ομαδοποίηση αφορά σε μικρογραφία της πρότερης ιεραρχικής ιδιωτικοποίησης, μέσα στο πλαίσιο της οποίας τα άτομα ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις ενίοτε ψευδείς κι άλλοτε αληθείς προς άγραν επιβεβαίωσης κι αποδοχής. Ο ένας προσπαθεί να «σώσει»-να «εξημερώσει» τον άλλον. Άλλως ειπείν ο ένας Ανυπόφορος αποπειράται να καταστήσει Ανυπόφορο και τον άλλον, αφού ο εγωιστικός υπολογισμός μετατρέπει την προσωπική αξία σε ανταλλακτική. Και όλο αυτό ισούται με σφετερισμό των αρμοδιοτήτων της Εξουσίας, η οποία υπό το μαγνάδι της Μοναξιάς ερίζει προς πάσα κατεύθυνση. Αν ο κάθε φραγμός δύναται να ξεπεραστεί στην αυτονομία του, τότε το άτομο θα αποκτήσει το προνόμιο να συνειδητοποιεί γενικότερα τους φραγμούς ή την πάσης φύσεως ελευθέρωση, ώστε να αποφεύγει να καθιστά την Ελευθερία σαν σωρευτικό μέγεθος. Θα περάσει απλά στο στάδιο της επαναπόκτησής της εκ νέου κάθε φορά, ώστε να αποφευχθεί η απορρύθμιση των ανθρωπίνων σχέσεων, στην οποία έχει περιέλθει βάναυσα το άτομο.
Όσον αφορά στην αρέσκεια σελίδας, πόση αδαημοσύνη δηλώνουμε, όταν υποστηρίζουμε με τη μπλε χουφτίτσα τους πολυεθνικούς κολοσσούς!
Εταιρείες που χρησιμοποιούν ρατσιστικές φωτογραφίες απεικονίζοντας παιδιά του Τρίτου Κόσμου. Η H&M έβγαλε ρατσιστική φωτογραφία με την εικόνα ενός μαύρου παιδιού που φορούσε ένα φούτερ, πάνω στο οποίο αναγράφεται «η καλύτερη μαϊμού στη ζούγκλα». Η H&M κατέθεσε αγωγή κατά του street artist Jason “REVOK” William, επειδή ο καλλιτέχνης δεν επιθυμούσε χρήση έργου του απ’ την Εταιρεία, κάτι που ωστόσο προσκρούει στον ομοσπονδιακό νόμο περί «πνευματικών δικαιωμάτων πάνω σε γκράφιτι», αίτημα το οποίο δεν έχει ακόμη εκδικαστεί, ώστε η απόφαση να κατοχυρώνει ή όχι τον καλλιτέχνη και δόκιμο να διασαφηνιστεί πως το ρεύμα των «Εφήμερων Τεχνών», όπως και οι στίχοι που όλοι μας καταθέτουμε στο διαδίκτυο, προσανατολίζεται στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών με γνώμονα τη διάχυση πέραν της εμπορευματοποίησης και της κερδοφορίας, αλλά η αυθαίρετη χρήση της από καπιταλιστές απολήγει σε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα Zara προωθούσαν παιδική μπλούζα με απεικόνιση του κίτρινου άστρου, στην ένδειξη του οποίου υποβάλλονταν οι Εβραίοι απ’ τους Ναζί. Η Nestle συνιστά εμπορικό γρανάζι του καπιταλιστικού Σιωνισμού, ο οποίος δολοφονεί καθημερινά Παλαιστίνιους, αφού πρώτα τους εκδίωξε δια της βίας απ’ τη γη τους.
Επιπροσθέτως πολλές Εταιρείες, είναι υπεύθυνες για εκμετάλλευση ανηλίκων, αφού τα απασχολούν για εργασία με υποτυπώδη αμοιβή και σε απαράδεκτες συνθήκες. Στα Ορυχεία της λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό - στα εργοστάσια ένδυσης των Wallmart - ΖARA - GAP - NIKE - Armani - Αddidas - Marks &Spencer, ανήλικα εργάζονται πάνω από δώδεκα ώρες στα ορυχεία εξόρυξης κοβαλτίου από τις: Apple - Microsoft - Samsung - Sony. Στο Μπαγκλαντές τελούν υπό στυγνή Δικτατορία, όταν παραμένουν εσώκλειστα στα εργοστάσια, ώστε να πιάσουν τους στόχους παραγωγής και υποβάλλονται σε 20ωρη εργασία.
Δόκιμο να μνημονευτεί πως το όνομα πολλών Εταιρειών, αν και εμπεριέχεται στον κατάλογο με τις «ατασθαλίες», δεν δημοσιεύεται επειδή έχουν ζητήσει με ένδικα μέτρα την αποδελτίωση των αναφορών στη φίρμα τους!!
Πολλές απ’ τις «αναπτυγμένες χώρες» έχουν υπογράψει τη «Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού», η οποία διατυπώνει πως: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναγνωρίζουν το δικαίωμα του παιδιού να προστατεύεται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του», κάτι που βέβαια δεν εφαρμόζεται.
Με την «μετανάστευση» της εργασίας, αφού οι μετεγκαταστάσεις σε χώρες με χαμηλό κόστος παραγωγής προωθούνται ανελλιπώς τα τελευταία χρόνια, η κερδοφορία εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα ύψη. Εργολήπτες - υπέρεργολάβοι - εργολάβοι συνιστούν τους διαμεσολαβητές ιδιοκτησίας αλλά κι επαχθών λογιστικών υπολογισμών. Οι βιομηχανικές - εταιρικές ζώνες στον τρίτο Κόσμο αποτελούν οικονομικές περιοχές απαλλαγμένες από φόρους. Η τακτική συναντάται στο παρελθόν στις προ-ρωμαϊκές πόλεις-κράτη, οι οποίες ανακήρυσσαν τα λιμάνια τους «ελεύθερα», ώστε να διαφεύγουν ελέγχων. Στους αφορολόγητους θύλακες στις μέρες μας συμπεριλαμβάνονται: το κλειστό κύκλωμα αφορολογήτων ειδών σε αερολιμένες, περιοχές ελεύθερων τραπεζικών συναλλαγών, τελωνειακές αποθήκες υπό άρση αδασμολογήτου. Η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας υπολογίζει πως σε ολόκληρο τον πλανήτη υπάρχουν 850 - 1000 ανάλογες ζώνες, στα κάτεργα των οποίων απασχολούνται 27 εκατομμύρια εργάτες. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου συμπληρώνει πως απ’ τη δράση στις εν λόγω ζώνες διαπιστώνεται ροή εμπορικής αξίας της τάξης 250 δις δολαρίων. Οι συνθήκες εργασίας αντικατοπτρίζουν πλαίσιο σκλαβιάς: 14 ώρες στη Σρι Λάνκα - 16 ώρες στην Κίνα - 12 σε Ινδονησία και Φιλιππίνες, με τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών να αφορά σε γυναίκες.
Στην ουσία πρόκειται για στρατιωτικού χαρακτήρα συγκεντρώσεις εργαζομένων, αφού οι αμοιβές είναι χαμηλότερες από κάθε επίπεδο διαβίωσης - η εργασία αμιγώς ιεραρχημένη - η επιτήρηση με προσβλητική συμπεριφορά, μοντέλο το οποίο εξαπλώνεται σιγά-σιγά και στην ελληνική επικράτεια, μετά την υπαγωγή της στη «Βαλκανιοποίηση των Μεσογειακών Χωρών». Ο εργαζόμενος αντιμετωπίζεται σαν φοιτητής, κι ας μην θεωρηθεί υποτιμητικό, που αναζητά απλώς το χαρτζιλίκι του κι όχι σαν ενήλικας με υποχρεώσεις. Η χλαίνη προσωρινότητας, αφού οι συμβάσεις υπογράφονται διμερώς αλλά ακυρώνονται μονομερώς, ενέχει αγχωτική ανασφάλεια και διαιώνιση της αστάθειας. Η πληρωμή με κουπόνια υποκρύπτει συνάψεις μεταξύ συγκεκριμένων εταιρικών συμφερόντων, διαδικασία η οποία αφ’ ενός ελέγχει πλήρως την καταναλωτική δράση του απλού πολίτη κι αφ’ ετέρου στραγγαλίζει τους μικρο-επιχειρηματίες. «Ελεύθερος και ανόθευτος είναι ο ανταγωνισμός, όταν όλοι οι συμμετέχοντες στην οικονομική ζωή υπάγονται κατ’ αρχήν στους ίδιους κανόνες. Ο ανταγωνισμός αυτός θα θιγόταν, αν χορηγούνταν στους φορείς του ιδιαίτερα προνόμια ή αποκλειστικά δικαιώματα ή δημιουργούνταν - διατηρούνταν (de facto ανοχή) μονοπώλια.» αναφέρουν σε πτυχιακή τους εργασία οι κύριοι: Αλεξοπούλου Ευτυχία - Μαρία, Ευσταθίου Αναστάσιος. Δια μέσω μίας ανάλογης ωστόσο πρακτικής υπονομεύεται ο ανταγωνισμός εις βάρος πάντα των μικροπωλητών, μετατρέποντας την εμπορική διαδικασία αν όχι σε μονοπωλιακή σίγουρα σε ολιγοπωλιακή.
Οι Μεγάλες Εταιρείες, που υπό αυτές τις συνθήκες εκμηδενίζουν το κόστος κι εκτοξεύουν το κέρδος τη στιγμή που εκμεταλλεύονται και τους υπαλλήλους με πολύωρη ορθοστασία - καθήκοντα εκτός ρόλου - πίεση για επίτευξη στόχων - μισθούς πείνας, αφού πρώτα έχουν καταφέρει να εκτοπίσουν τον μικρο-έμπορο της γειτονιάς, βασίζουν την επιτυχία τους στα «επωνύμια», τα οποία κατασκευάζουν τα Τμήματα του Marketing. Τα «επωνύμια»=Brands names συνομαδώνουν όλες τις μεταβολές συνειδήσεως ετερόκλητων πληθυσμών επιβάλλοντας την ισχύ τους παγκοσμίως, αφού νοηματοδοτούν μια ανωνυμία - Ανώνυμη Εταιρεία. Η Διαφήμιση έπεται προς επίρρωση του λογότυπου δια μέσω ψυχαναγκαστικών διατάξεων - ρυθμίσεων - πρακτικών, αφού οφείλει πρώτα να διαμορφώσει το νέο πλαίσιο διαβίωσης, στο οποίο οι ανάγκες επιβάλλονται πυροδοτώντας οικειότητα - φιλικότητα εξουδετερώνοντας ταυτοχρόνως τις αντιστάσεις της κριτικής οξύνοιας. Σχήμα ακλόνητης επιτυχίας κι αποδεδειγμένης επιρροής, αφού ο καταναλωτής αγοράζει «επωνύμιο» κι όχι προϊόν.
Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και μη ανεχόμενες πιθανή υπερτέρηση ή έστω συμπόρευση των υπολοίπων Κολοσσών, οι Πολυεθνικές προβαίνουν σε δωροδοκίες - μετατρέπουν τις αποπολιτικοποιημένες μάζες σε γκέτο διερεύνησης - βρίσκουν κοινό σημείο αναφοράς των πολιτισμών. Στοχεύοντας στην αστική φαντασίωση αλλοτριώνουν το κοινωνικό-φυλετικό υπόστρωμα και κατ’ εφαπτομένη φτάνουν σε εμπορική εκμετάλλευση των χειραγωγημένων πλέον ατόμων. Το γόητρο των «επωνυμίων» αναπαύεται πάνω στη νιρβάνα της κριτικής οξύνοιας. «Οι άνθρωποι έχουν την τάση να δημιουργούν κλίκες και να εφευρίσκουν ανάλογα λογοπαίγνια, που αποδεικνύουν την ένταξή τους» ισχυρίζεται η Σούζαν Σόνταγκ σ’ ένα δοκίμιό της. Τα likes ανακλούν και διαθλούν την Ύπαρξη και τις Πράξεις αυτή ακριβώς της «αστικής φαντασίωσης», υπό το πρίσμα βέβαια πάντα της μηδαμινής υποκειμενικότητας του Χρήστη. Η μαζική κουλτούρα εμβολίζει με χυδαιότητα τον μηχανισμό άμυνας…
Μία άκρατη επίδοση των ατόμων στις «Πελατειακές σχέσεις», ώστε να σχηματίσουν ακολουθίες αλληλοεξάρτησης. Είναι οι Ανόητοι, κατά τον Spinoza, που διακηρύττουν παντού τη φιλία προς άγραν φήμης απορρέουσας απ’ τον ιθύνοντα ή αφοσίωσης απ’ τους υφισταμένους. Είναι οι ίδιες σχέσεις που μετακενώθηκαν απ’ την ατζέντα των πολιτικών χαρτοφυλακίων στην διαδικτυακή ημερήσια διάταξη, χωρίς να αποκρούονται οι ιδεολογικές αξιώσεις-προκλήσεις του συρμού, χωρίς η κικερώνεια dignitas ή η μεταγενέστερη γερμανική Würde να συνιστά έναν όρο δηλωτικό του κύρους της. Ο «οδοστρωτήρας» της προόδου καταργεί τα πολιτισμικά θεματολόγια των λαών κι απολήγει σε ομοιογενή τους συνάρθρωση. Η «απεριόριστη ερώτηση» του Καστοριάδη έχει απαλειφθεί παραδίδοντας τη σκυτάλη σε συγκαλυμμένους τίτλους ευγενείας και οφφίκια, ικανά σαν κριτήρια ιεραρχικής περιχαράκωσης να συνομαδώνουν τα άτομα, τα οποία με τη σειρά τους μέσα στο πλαίσιο των νομοκατεστημένων τάξεων δεν διασαφηνίζουν την προσωπική τους αξία απ’ τη νομική θέση, που τους αναλογεί. Κατ’ εφαπτομένη οι δύο αυτές ιδιότητες αφίστανται ή όχι θέτοντας κοινωνικές φαντασιακές σημασίες σαν επιπρόσθετη προβολή και όχι σαν ενδιάθετο προσόν. Σαν πέπλο αόρατο ανεμίζει μία προληπτική λογοκρισία θεσμών-συμπεριφορών, και ασκείται χωρίς άμεσους-εμφανείς ελέγχους ή καταναγκασμούς. Η Οικογένεια και το Σχολείο συνεχίζουν να αποτελούν τις δύο βασικές Αγορές, μέσω της χρήσης τους.
Όσο μεγαλύτερος ο βαθμός νομιμότητας της χαράδρας, τόσο πιο προσοδοφόρα η επίταξη…
Οι «Μαύροι Κόρακες» της Σύλβια Πλαθ επιθυμούν κάποια ανταπόκριση απ’ το βουβό Ουρανό…
Και του Nerouda τα «Όνειρα που ενώθηκαν αργά»…
Ίσως του Μπόρχες τα «κορμιά που απόκαμαν τα φώτα»…
Αλλά σίγουρα το «Μπλε πουλί του Μπουκόφσκι που όλοι οι έξυπνοι τ’ άφησαν να κοιμάται ΜΟΝΟ τη νύχτα»…
Πως να συναρμολογήσεις καθείς τον εαυτό του Ολοκληρωτικά…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου