Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επενδύσει στην εικόνα του όσο λίγοι έλληνες πολιτικοί. Όμως, τελικά στην πολιτική μετράει η ουσία.
Οι λογαριασμοί του πρωθυπουργού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρονται για ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις πάνω στο πώς λειτουργεί η σύγχρονη πολιτική επικοινωνία.
Μια ματιά π.χ. στις φωτογραφίες που ανέβασε από την επίσκεψη στη Νέα Υόρκη όπου βρίσκεται για την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι αρκετή.
Καταρχάς είναι το ίδιο το φόντο. Ο Αλέξης Τσίπρας περπατά με φόντο τους ουρανοξύστες. Ένα τοπίο ταυτισμένο με την Αμερική, την οποία αυτός κατακτά, που την κάνει να τον αποδεχτεί παρότι αριστερός, γιατί μπόρεσε να πετύχει στο έργο του.
Έπειτα είναι το ύφος, το χαμόγελο, η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει που βαδίζει. Τα χέρια στις τσέπες στη μία φωτογραφία, το σακάκι στον ώμο στην άλλη.
Προφανώς και οι φωτογραφίες αυτές επιλέχτηκαν από τις δεκάδες που τράβηξαν οι φωτογράφοι του για να ταιριάζουν επικοινωνιακά με το μήνυμα.
Το αστείο είναι ότι κανονικά η διάθεση του πρωθυπουργού κάθε άλλο παρά χαλαρή ήταν.
Το ρεπορτάζ λέει ότι παρ’ όλη την προσπάθεια να εξασφαλίσουν μεγάλες επενδύσεις, περισσότερο κλήθηκαν να απαντήσουν για τις πολιτικές εξελίξεις. Οι αγορές είναι επιφυλακτικές και περιμένουν τις εξελίξεις.
Δεν είναι τυχαίο, ότι συνέπεσε η επίσκεψη με τη μη αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον οίκο Moody’s, μια κίνηση που είναι πραγματικό πλήγμα για μια χώρα που θέλει να βγει στις αγορές.
Ούτε, άλλωστε, ως προς τα εθνικά πάνε τα πράγματα καλύτερα. Η συνάντηση Ερντογάν δεν οδήγησε σε κάποια θετική διέξοδο ως προς το κουβάρι των διεθνών σχέσεων, την ίδια ώρα που τα χαμόγελα δεν μπορούν να κρύψουν την αγωνία για τις εξελίξεις με το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ.
Όμως, όλα αυτά από ένα σημείο και μετά δείχνουν να μην αποτελούν πραγματικές παραμέτρους στον τρόπο με τον οποίο κινείται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η μόνη παράμετρος που λαμβάνουν υπόψη τους είναι αυτή της εικόνας.
Δεν τους νοιάζει εάν θα υπάρξει πραγματική πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά εάν θα φανεί η εικόνα ότι συναντήθηκαν και άρα να προβάλλουν την εικόνα της προόδου.
Δεν τους νοιάζει εάν θα έρθουν πραγματικά νέες επενδύσεις στη χώρα, αλλά εάν θα φανεί ότι ο Τσίπρας μιλάει με επενδυτές και άρα είναι ο ηγέτης της «ανάπτυξης».
Δεν τους νοιάζει εάν όντως μπορεί ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ –που πάει να γίνει χρυσή εφεδρεία της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη– να ηγηθεί διεθνούς αριστερού μετώπου, αλλά θα φανεί η εικόνα ότι Τσίπρας και Μοράλες συζητάνε και συνεργάζονται.
Και ας γνωρίζουν ότι ο Μοράλες χαίρει εκτίμηση εντός και εκτός της χώρας του επειδή υπερασπίστηκε τον εθνικό πλούτο της Βολιβίας, ενώ ο Τσίπρας έχει γίνει το αντιπαράδειγμα της αριστεράς στην Ευρώπη επειδή πέραν όλων των άλλων ξεπούλησε και τη δημόσια περιουσία.
Σε ένα πολιτικό σύστημα όπου –κακά τα ψέματα– και οι άλλοι «παίκτες» σε ανάλογα μέσα καταφεύγουν, αυτή η επικέντρωση στην εικόνα και στο συνεχές «τάισμα» του κομματικού κοινού με τέτοιες παραστάσεις μπορεί να φαντάζει εύλογη, αλλά μεσοπρόθεσμα είναι αλυσιτελής.
Γιατί στο τέλος ο ψηφοφόρος δεν θα συγκινηθεί από την εικόνα.
Γιατί οι πολιτικοί σε αντίθεση με τα αστέρια του θεάματος, δεν κρίνονται από την εικόνα τους όσο και εάν η εικόνα τους μπορεί να τους καταστρέψει.
Στο τέλος ο ψηφοφόρος δεν θα σκεφτεί το χαμόγελο του Τσίπρα στην Times Square αλλά τη σύνταξή του, τον ΕΝΦΙΑ, την ανεργία του παιδιού του, το εάν θα έχει δουλειά και τι είδους δουλειά θα είναι αυτή.
Και τότε πραγματικά αρχίζουν τα δύσκολα.
Ακόμη και για κάποιον που τόσο λαμπερό χαμόγελο και τόσο ατσαλάκωτη εικόνα όπως ο Αλέξης Τσίπρας.
Πηγή: in.gr
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει επενδύσει στην εικόνα του όσο λίγοι έλληνες πολιτικοί. Όμως, τελικά στην πολιτική μετράει η ουσία.
Οι λογαριασμοί του πρωθυπουργού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρονται για ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις πάνω στο πώς λειτουργεί η σύγχρονη πολιτική επικοινωνία.
Μια ματιά π.χ. στις φωτογραφίες που ανέβασε από την επίσκεψη στη Νέα Υόρκη όπου βρίσκεται για την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι αρκετή.
Καταρχάς είναι το ίδιο το φόντο. Ο Αλέξης Τσίπρας περπατά με φόντο τους ουρανοξύστες. Ένα τοπίο ταυτισμένο με την Αμερική, την οποία αυτός κατακτά, που την κάνει να τον αποδεχτεί παρότι αριστερός, γιατί μπόρεσε να πετύχει στο έργο του.
Έπειτα είναι το ύφος, το χαμόγελο, η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά του ανθρώπου που ξέρει που βαδίζει. Τα χέρια στις τσέπες στη μία φωτογραφία, το σακάκι στον ώμο στην άλλη.
Προφανώς και οι φωτογραφίες αυτές επιλέχτηκαν από τις δεκάδες που τράβηξαν οι φωτογράφοι του για να ταιριάζουν επικοινωνιακά με το μήνυμα.
Το αστείο είναι ότι κανονικά η διάθεση του πρωθυπουργού κάθε άλλο παρά χαλαρή ήταν.
Το ρεπορτάζ λέει ότι παρ’ όλη την προσπάθεια να εξασφαλίσουν μεγάλες επενδύσεις, περισσότερο κλήθηκαν να απαντήσουν για τις πολιτικές εξελίξεις. Οι αγορές είναι επιφυλακτικές και περιμένουν τις εξελίξεις.
Δεν είναι τυχαίο, ότι συνέπεσε η επίσκεψη με τη μη αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τον οίκο Moody’s, μια κίνηση που είναι πραγματικό πλήγμα για μια χώρα που θέλει να βγει στις αγορές.
Ούτε, άλλωστε, ως προς τα εθνικά πάνε τα πράγματα καλύτερα. Η συνάντηση Ερντογάν δεν οδήγησε σε κάποια θετική διέξοδο ως προς το κουβάρι των διεθνών σχέσεων, την ίδια ώρα που τα χαμόγελα δεν μπορούν να κρύψουν την αγωνία για τις εξελίξεις με το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ.
Όμως, όλα αυτά από ένα σημείο και μετά δείχνουν να μην αποτελούν πραγματικές παραμέτρους στον τρόπο με τον οποίο κινείται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η μόνη παράμετρος που λαμβάνουν υπόψη τους είναι αυτή της εικόνας.
Δεν τους νοιάζει εάν θα υπάρξει πραγματική πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά εάν θα φανεί η εικόνα ότι συναντήθηκαν και άρα να προβάλλουν την εικόνα της προόδου.
Δεν τους νοιάζει εάν θα έρθουν πραγματικά νέες επενδύσεις στη χώρα, αλλά εάν θα φανεί ότι ο Τσίπρας μιλάει με επενδυτές και άρα είναι ο ηγέτης της «ανάπτυξης».
Δεν τους νοιάζει εάν όντως μπορεί ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ –που πάει να γίνει χρυσή εφεδρεία της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη– να ηγηθεί διεθνούς αριστερού μετώπου, αλλά θα φανεί η εικόνα ότι Τσίπρας και Μοράλες συζητάνε και συνεργάζονται.
Και ας γνωρίζουν ότι ο Μοράλες χαίρει εκτίμηση εντός και εκτός της χώρας του επειδή υπερασπίστηκε τον εθνικό πλούτο της Βολιβίας, ενώ ο Τσίπρας έχει γίνει το αντιπαράδειγμα της αριστεράς στην Ευρώπη επειδή πέραν όλων των άλλων ξεπούλησε και τη δημόσια περιουσία.
Σε ένα πολιτικό σύστημα όπου –κακά τα ψέματα– και οι άλλοι «παίκτες» σε ανάλογα μέσα καταφεύγουν, αυτή η επικέντρωση στην εικόνα και στο συνεχές «τάισμα» του κομματικού κοινού με τέτοιες παραστάσεις μπορεί να φαντάζει εύλογη, αλλά μεσοπρόθεσμα είναι αλυσιτελής.
Γιατί στο τέλος ο ψηφοφόρος δεν θα συγκινηθεί από την εικόνα.
Γιατί οι πολιτικοί σε αντίθεση με τα αστέρια του θεάματος, δεν κρίνονται από την εικόνα τους όσο και εάν η εικόνα τους μπορεί να τους καταστρέψει.
Στο τέλος ο ψηφοφόρος δεν θα σκεφτεί το χαμόγελο του Τσίπρα στην Times Square αλλά τη σύνταξή του, τον ΕΝΦΙΑ, την ανεργία του παιδιού του, το εάν θα έχει δουλειά και τι είδους δουλειά θα είναι αυτή.
Και τότε πραγματικά αρχίζουν τα δύσκολα.
Ακόμη και για κάποιον που τόσο λαμπερό χαμόγελο και τόσο ατσαλάκωτη εικόνα όπως ο Αλέξης Τσίπρας.
Πηγή: in.gr
Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου