Στέφανος Μαντζαρίδης
Ο Παύλος ζει! Ή μήπως όχι;
Όχι! Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι... Οι ιδέες του Παύλου ζουν. Η κληρονομιά του ζει. Η μουσική του ζει. Αλλά ο Παύλος δεν ζει πια... Και δεν ζει γιατί δολοφονήθηκε από χέρι χρυσαυγίτη...
Δολοφονήθηκε γιατί πολύ απλά ήταν εμπόδιο στα σχέδια κάποιων. Ο Παύλος και οι ιδέες του, η σκέψη του κι ο τρόπος ζωής του ήταν το αντίπαλο δέος σε όλους εκείνους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν την φτωχοποίηση των γειτονιών του Πειραιά και της Αθήνας και να στρέψουν τους απεγνωσμένους ‘’νεόπτωχους’’ που οι ίδιοι δημιούργησαν σε υποχείρια τους.
Πάντοτε στην ιστορία του κόσμου, οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις έκρυβαν μέσα τους χρυσές ευκαιρίες για τους λίγους. Και πάντοτε η πορεία που χάραζαν οι λίγοι και ευνοημένοι ήταν δεξιόστροφη. Όλες οι στιγμές που ο ολοκληρωτισμός κυριάρχησε ήταν στιγμές όπου η φτώχεια εξαθλίωνε την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Κραχ του ’29, δημοκρατία της Βαϊμάρης, Ισπανία του Φράνκο, Πορτογαλία, Ελλάδα, Λατινική Αμερική. Φτώχεια και φασισμός βάδιζαν πάντα χέρι χέρι, εξυπηρετώντας τα σχέδια των μεγαλοβιομήχανων που πλούτιζαν ανεμπόδιστοι.
Στις φτωχογειτονιές του Πειραιά φασίστες! Πόσο σουρεαλιστικό ακούγεται... Κι όμως. Ο Παύλος ήταν το αντίβαρο στα σχέδια τους. Τα όνειρα του για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, μια κοινωνία ίσων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους ξέχωρα από χρώμα, θρησκεία και φυλή. Η εμμονή του με την ελεύθερη πρόσβαση στην παιδεία για όλους. Η μουσική του που μιλούσε στις ψυχές όλων των ανθρώπων χωρίς κόπο, χωρίς φτιασίδωμα και υποκρισία.
Αυτό ήταν που τους είχε ενοχλήσει... Και γι αυτό έπρεπε να φύγει από τη μέση...
Το χέρι που θα κρατούσε το μαχαίρι βρέθηκε εύκολα. Φτωχός κι εκείνος, με μυαλό δηλητηριασμένο από την εμετική προπαγάνδα. Γιώργος Ρουπακιάς. Μέλος της Χρυσής Αυγής. Συνελήφθη. Τι γίνεται όμως με εκείνους που του όπλισαν το χέρι μπολιάζοντας τον με το απαραίτητο για την τέλεση μιας τόσο αποτρόπαιας πράξης μίσος;
Δε λογάριασαν όμως καλά... Ο Παύλος μπορεί να μην είναι πια κοντά μας, άφησε όμως τις ιδέες του και τη δύναμη της ψυχής του. Άφησε τους φίλους του να τελειώσουν αυτό που εκείνος άρχισε. Άφησε την οικογένεια του πίσω που μετέτρεψε τον πόνο και την οργή σε δύναμη κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του.
Άφησε κι όλους εμάς που δεν τον γνωρίζαμε να νιώθουμε σαν να ήμασταν φίλοι του κι εμείς. Και να αισθανόμαστε πως είναι πια χρέος μας να κάνουμε πράξη τα όνειρα του νέου μας φίλου, του Παύλου.
Ναι! Ο Παύλος μπορεί δυστυχώς να μη ζει πια. Μπορεί το μαχαίρι που όπλισε το χέρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά να του έκοψε το νήμα της ζωής του. Ζούμε όμως όλοι εμείς!
Ζούμε και ‘’ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ’’ . Δεν ξεχνάμε να ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Ο Παύλος ζει! Ή μήπως όχι;
Όχι! Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι... Οι ιδέες του Παύλου ζουν. Η κληρονομιά του ζει. Η μουσική του ζει. Αλλά ο Παύλος δεν ζει πια... Και δεν ζει γιατί δολοφονήθηκε από χέρι χρυσαυγίτη...
Δολοφονήθηκε γιατί πολύ απλά ήταν εμπόδιο στα σχέδια κάποιων. Ο Παύλος και οι ιδέες του, η σκέψη του κι ο τρόπος ζωής του ήταν το αντίπαλο δέος σε όλους εκείνους που ήθελαν να εκμεταλλευτούν την φτωχοποίηση των γειτονιών του Πειραιά και της Αθήνας και να στρέψουν τους απεγνωσμένους ‘’νεόπτωχους’’ που οι ίδιοι δημιούργησαν σε υποχείρια τους.
Πάντοτε στην ιστορία του κόσμου, οι μεγάλες οικονομικές κρίσεις έκρυβαν μέσα τους χρυσές ευκαιρίες για τους λίγους. Και πάντοτε η πορεία που χάραζαν οι λίγοι και ευνοημένοι ήταν δεξιόστροφη. Όλες οι στιγμές που ο ολοκληρωτισμός κυριάρχησε ήταν στιγμές όπου η φτώχεια εξαθλίωνε την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. Κραχ του ’29, δημοκρατία της Βαϊμάρης, Ισπανία του Φράνκο, Πορτογαλία, Ελλάδα, Λατινική Αμερική. Φτώχεια και φασισμός βάδιζαν πάντα χέρι χέρι, εξυπηρετώντας τα σχέδια των μεγαλοβιομήχανων που πλούτιζαν ανεμπόδιστοι.
Στις φτωχογειτονιές του Πειραιά φασίστες! Πόσο σουρεαλιστικό ακούγεται... Κι όμως. Ο Παύλος ήταν το αντίβαρο στα σχέδια τους. Τα όνειρα του για μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις, μια κοινωνία ίσων ευκαιριών για όλους τους ανθρώπους ξέχωρα από χρώμα, θρησκεία και φυλή. Η εμμονή του με την ελεύθερη πρόσβαση στην παιδεία για όλους. Η μουσική του που μιλούσε στις ψυχές όλων των ανθρώπων χωρίς κόπο, χωρίς φτιασίδωμα και υποκρισία.
Αυτό ήταν που τους είχε ενοχλήσει... Και γι αυτό έπρεπε να φύγει από τη μέση...
Το χέρι που θα κρατούσε το μαχαίρι βρέθηκε εύκολα. Φτωχός κι εκείνος, με μυαλό δηλητηριασμένο από την εμετική προπαγάνδα. Γιώργος Ρουπακιάς. Μέλος της Χρυσής Αυγής. Συνελήφθη. Τι γίνεται όμως με εκείνους που του όπλισαν το χέρι μπολιάζοντας τον με το απαραίτητο για την τέλεση μιας τόσο αποτρόπαιας πράξης μίσος;
Δε λογάριασαν όμως καλά... Ο Παύλος μπορεί να μην είναι πια κοντά μας, άφησε όμως τις ιδέες του και τη δύναμη της ψυχής του. Άφησε τους φίλους του να τελειώσουν αυτό που εκείνος άρχισε. Άφησε την οικογένεια του πίσω που μετέτρεψε τον πόνο και την οργή σε δύναμη κρατώντας ζωντανή τη μνήμη του.
Άφησε κι όλους εμάς που δεν τον γνωρίζαμε να νιώθουμε σαν να ήμασταν φίλοι του κι εμείς. Και να αισθανόμαστε πως είναι πια χρέος μας να κάνουμε πράξη τα όνειρα του νέου μας φίλου, του Παύλου.
Ναι! Ο Παύλος μπορεί δυστυχώς να μη ζει πια. Μπορεί το μαχαίρι που όπλισε το χέρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά να του έκοψε το νήμα της ζωής του. Ζούμε όμως όλοι εμείς!
Ζούμε και ‘’ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ’’ . Δεν ξεχνάμε να ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...
Πηγή: enfo.gr
Στέφανος Μαντζαρίδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου