Στα λευκά κελιά

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Λιγοστεύουν οι ήχοι, περισσεύουν τα λευκά κελιά.

Κάνα δυο τρεις φράσεις σκάνε πάνω στους τοίχους σαν άπατρις λόγος

και ξαναγυρίζουν μουδιασμένες στην άδεια σκέψη

εκεί όπου δρεπανίζεται κάθε απάντηση.


«Έλα δω ρε μούλικο, έλα να σου δείξει το παιχνίδι του ο καλός μπαμπάς».

«Κυρία, κυρία, ο Δ. είναι μπάσταρδος.

«Εν δυο εν δυο, πουτάνας θρέμματα, θα βγάλετε το γάλα που βυζάξατε στα μπορντέλα».

«Φύγε πούστη απ’ το μαγαζί μου». «Αγνώστου πατρός και θες δουλειά;»


Αγνώστου πατρός

Γνωστής πορείας...


Κατρακυλάνε οι λέξεις.

Πού πάνε;

Εκεί που βαράνε τα σήμαντρα της επιβεβαίωσης.

Της επιβεβαίωσης ή της διάψευσης;

Γλιστερή η επιφάνεια και των δυο…


Φύγετε τώρα.

Θέλω να κοιμηθώ πάνω στις αιωρούμενες αγχόνες της σιωπής.

Φύγετε κι αφήστε μου τις ασάρκωτες συγγνώμες σας, να ‘χω παρέα στη σκοπιά.


Τι ώρα να’ναι;


Αδερφήηη μου πήραν το τρενάκι...

Ήτανε δώρο του μπαμπά


Photo Laura Makabresku

---

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη

---