μπλου
«Πουτάνα», μου φώναξε ένας από απέναντι.
Γυρνάω και ‘γω και του λέω « Δε με αντέχει η τσέπη σου ρε μπαντιράκι γι’ αυτό φωνάζεις».
Σκάλωσε, με ήξερε ο τύπος ρε, ήξερε ότι δεν εκδίδομαι.
Τα ‘χασε ο ψηλός για λίγο.
Μετά γύρισε στους φίλους του λογικά και γέλασε.
Δεν κατάλαβε όμως κανένας τους ότι το εννοούσα.
Γιατί ψέμματα είναι;
Έτσι έχουμε καταντήσει σε αυτή τη ζωή ρε φίλε.
Όλοι είμαστε οι πουτάνες κάποιου άλλου, απλώς άλλοι έχουν υψηλότερα και άλλοι χαμηλότερα στάνταρ να το πούμε έτσι.
Όταν εγώ του μίλησα για τσέπη όμως δεν εννοούσα του παντελονιού, αλλά γι’ αυτό το μικρό κομματάκι του μυαλού που κρύβουμε τον εαυτό μας μέσα.
Γιατί εκεί είναι ο χρυσός αδερφέ, όσο κοιτάς το άδειο πορτοφόλι το ‘χεις χάσει το παιχνίδι, και άντε μετά να το βρεις απ’ την αρχή.
Μη με βλέπεις έτσι, ρομαντική είμαι και 'γω.
Κότα όμως, όπως όλοι, κάνω που και που την προσωπική μου επανάσταση και μιλάω για έρωτα στους άλλους αλλά πιο πολύ για να το χώσω στο κεφάλι μου επιτέλους και να χέσω τον πούστη το φόβο.
Αυτός κυριαρχεί στο κεφάλι μας, να ξέρεις.
Πότε κοτέψαμε δε ξέρω ούτε το γιατί έχω καταλάβει , αλλά το ψάχνω.
Φοβόμαστε ρε φίλε.
Φοβόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε τον πόνο, φοβόμαστε να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι δηλαδή.
Δεν ξεχωρίζουμε από τα ζώα πλέον.
Πηδιέμαι μαζί σου για να νιώσω ότι αρέσω, πηδιέσαι μαζί μου για να με δείξεις στους φίλους σου και να πάρεις κύρος.
Αν δεν είμαι η πουτάνα σου τι είμαι δηλαδή;
Αν δεν είσαι η πουτάνα μου τι είσαι δηλαδή;
Το γαμημένο το συμφέρον και τα ψυχολογικά μας φάγανε και ξεπουλιόμαστε αβέρτα για να νομίζουμε ότι ζούμε.
Θέλουμε αυτή τη μιζέρια γιατί δεν αντέχουμε την ευτυχία.
Ποιος θέλει μια ήρεμη ζωή, σωστά;
Και να μας φτύσω ρε φίλε λίγο θα ναι.
Κατά τις 6 το ξημέρωμα όμως που το αλκοόλ φτάνει μέχρι την καρδιά μου, σ’ αγαπώ και κλαίω και δε ντρέπομαι.
Σε βλέπω σαν άνθρωπο, κατάλαβες;
Αν τύχει λοιπόν και τα πούμε το χάραμα σε κανένα μπαρ και συγκινηθείς από αυτά που θα λέω.. μη με πιστέψεις.
Δε θα είμαι ίδια το πρωί.
Μη νομίζεις ρε συ, και 'γω μια ρομαντική είμαι που δεν με αντέχει η τσέπη μου.
Πηγή: enfo.gr
μπλου: Σχετικά με τον συντάκτη
«Πουτάνα», μου φώναξε ένας από απέναντι.
Γυρνάω και ‘γω και του λέω « Δε με αντέχει η τσέπη σου ρε μπαντιράκι γι’ αυτό φωνάζεις».
Σκάλωσε, με ήξερε ο τύπος ρε, ήξερε ότι δεν εκδίδομαι.
Τα ‘χασε ο ψηλός για λίγο.
Μετά γύρισε στους φίλους του λογικά και γέλασε.
Δεν κατάλαβε όμως κανένας τους ότι το εννοούσα.
Γιατί ψέμματα είναι;
Έτσι έχουμε καταντήσει σε αυτή τη ζωή ρε φίλε.
Όλοι είμαστε οι πουτάνες κάποιου άλλου, απλώς άλλοι έχουν υψηλότερα και άλλοι χαμηλότερα στάνταρ να το πούμε έτσι.
Όταν εγώ του μίλησα για τσέπη όμως δεν εννοούσα του παντελονιού, αλλά γι’ αυτό το μικρό κομματάκι του μυαλού που κρύβουμε τον εαυτό μας μέσα.
Γιατί εκεί είναι ο χρυσός αδερφέ, όσο κοιτάς το άδειο πορτοφόλι το ‘χεις χάσει το παιχνίδι, και άντε μετά να το βρεις απ’ την αρχή.
Μη με βλέπεις έτσι, ρομαντική είμαι και 'γω.
Κότα όμως, όπως όλοι, κάνω που και που την προσωπική μου επανάσταση και μιλάω για έρωτα στους άλλους αλλά πιο πολύ για να το χώσω στο κεφάλι μου επιτέλους και να χέσω τον πούστη το φόβο.
Αυτός κυριαρχεί στο κεφάλι μας, να ξέρεις.
Πότε κοτέψαμε δε ξέρω ούτε το γιατί έχω καταλάβει , αλλά το ψάχνω.
Φοβόμαστε ρε φίλε.
Φοβόμαστε ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε τον πόνο, φοβόμαστε να δείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι δηλαδή.
Δεν ξεχωρίζουμε από τα ζώα πλέον.
Πηδιέμαι μαζί σου για να νιώσω ότι αρέσω, πηδιέσαι μαζί μου για να με δείξεις στους φίλους σου και να πάρεις κύρος.
Αν δεν είμαι η πουτάνα σου τι είμαι δηλαδή;
Αν δεν είσαι η πουτάνα μου τι είσαι δηλαδή;
Το γαμημένο το συμφέρον και τα ψυχολογικά μας φάγανε και ξεπουλιόμαστε αβέρτα για να νομίζουμε ότι ζούμε.
Θέλουμε αυτή τη μιζέρια γιατί δεν αντέχουμε την ευτυχία.
Ποιος θέλει μια ήρεμη ζωή, σωστά;
Και να μας φτύσω ρε φίλε λίγο θα ναι.
Κατά τις 6 το ξημέρωμα όμως που το αλκοόλ φτάνει μέχρι την καρδιά μου, σ’ αγαπώ και κλαίω και δε ντρέπομαι.
Σε βλέπω σαν άνθρωπο, κατάλαβες;
Αν τύχει λοιπόν και τα πούμε το χάραμα σε κανένα μπαρ και συγκινηθείς από αυτά που θα λέω.. μη με πιστέψεις.
Δε θα είμαι ίδια το πρωί.
Μη νομίζεις ρε συ, και 'γω μια ρομαντική είμαι που δεν με αντέχει η τσέπη μου.
Πηγή: enfo.gr
μπλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου