Νίκος Ταυρής
«…Μια χώρα με την οποία μας συνδέει μια ισχυρή στρατηγική σχέση. Αλλά και αγώνες για κοινές αξίες σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας. Από τον αγώνα για την ανεξαρτησία ενάντια στην αποικιοκρατία και την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, μέχρι τους αγώνες για την κατάργηση της δουλείας με τη σφραγίδα του Προέδρου Λίνκολν. Και από τους κοινούς αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, μέχρι τις μεγάλες μάχες για την κατοχύρωση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Και είμαι βέβαιος ότι η φετινή διοργάνωση και η ξεχωριστή θέση των ΗΠΑ σε αυτήν θα είναι ευκαιρία για τη σύσφιξη των πολιτιστικών αλλά και οικονομικών μας σχέσεων. Η μεγάλη, η εντυπωσιακή αποστολή σας εδώ σήμερα το αποδεικνύει.
Και εύχομαι αυτή η συμμετοχή να είναι το έναυσμα για ακόμη στενότερη συνεργασία. Θέλω λοιπόν να καλέσω τον καθένα από σας να συμμετέχει στην μεγάλη προσπάθεια για την Ελλάδα του μέλλοντος. Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές. Το έχετε ήδη καταλάβει. Και μπορούμε μαζί να της αξιοποιήσουμε»
Το απόσπασμα είναι από το καλωσόρισμα του Αλ. Τσίπρα στην αποστολή των ΗΠΑ στη ΔΕΘ. Δεν πρόκειται για τυπικές κουβέντες που λέγονται έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια περίσταση. Εδώ έχουμε την αποδοχή όλης της ιδεολογίας των ΗΠΑ για τον ρόλο τους στον σύγχρονο κόσμο. Ίσως μόνο ο ΓΑΠ από τους σύγχρονους πολιτικούς να ήταν τόσο κοντά στο «αμερικάνικο όνειρο» όσο η κυβερνώσα σήμερα Αριστερά.
Υπάρχει βέβαια πάντα και η «υλική πλευρά». Αυτή αποτυπώνεται στο τέλος του αποσπάσματος: «Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές. Το έχετε ήδη καταλάβει». Ή αλλιώς, «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Η πρόσκληση στις ΗΠΑ να αγοράσουν όσα η μεταμνημονιακή Ελλάδα βγάζει στο σφυρί, είναι έτσι κι αλλιώς διακηρυγμένη. Δεν πρόκειται μόνο για επιχειρηματικές συμφωνίες, επενδύσεις και υποδομές, αλλά για τη συνολικότερη πρόσδεση της χώρας στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η υλική αυτή πλευρά, πρέπει κάπως να επενδυθεί και ιδεολογικά. Μοιάζει δύσκολο αλλά δεν είναι, γιατί αυτή η «Αριστερά» μοιράζεται πράγματι τις ίδιες ιδεολογικές αξίες με το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Ίσως μάλιστα οι αποκλίσεις του Τραμπ να είναι μεγαλύτερες από εκείνες του Τσίπρα, και κάπου εκεί αρχίζει να χάνεται η μπάλα.
Στην αφήγηση Τσίπρα, οι ΗΠΑ πολεμούν την αποικιοκρατία, τη δουλεία, αργότερα τον φασισμό και μάχονται για τον σεβασμό των δικαιωμάτων. Εκτός από τα άλλα προβλήματα, εδώ η ιστορία μοιάζει να σταματάει βολικά κάπου στο 1945.
Το γεγονός ότι από τότε οι ΗΠΑ πήραν τα σκήπτρα της σύγχρονης δουλείας και αποικιοκρατίας, ότι δεν πέρασε χρονιά να μην εξαπολύσουν έναν πόλεμο και να μην καθοδηγήσουν κάποιο πραξικόπημα, πρέπει να αποκρυφτεί.
Αυτός υπήρξε άλλωστε μεταπολεμικά και ο πυρήνας της ιδεολογίας των ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Η Αμερική, η μεγαλύτερη και τελειότερη Δημοκρατία, απαλλαγμένη από τα φεουδαρχικά κατάλοιπα που βάραιναν τη γερασμένη Ευρώπη, χωρίς βασιλιάδες, ευγενείς και αυτοκράτορες, έπρεπε να εξορμήσει στον πλανήτη για να επιβάλει την ελευθερία, ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό.
Ελλάδα, Κορέα, Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, εκατόμβες ολόκληρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και κάθε γωνιά του πλανήτη, όλη η σύγχρονη ιστορία πρέπει να σβηστεί γιατί τώρα… οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας.
Μα τι θέλετε πια, έρχεται το ερώτημα, να πει «φονιάδες των λαών» τους καλεσμένους στα πλαίσια μιας διεθνούς έκθεσης; Κι όμως, καθένας καταλαβαίνει ότι η ποιότητα είναι τώρα διαφορετική, καθώς και ότι υπάρχουν πολύ πιο διπλωματικά λόγια που σε μια ανάλογη περίσταση μπορούν να ειπωθούν. Μπορούμε ακόμα, να θυμηθούμε ότι υπήρξαν συντηρητικοί και δεξιοί πολιτικοί που είχαν ασκήσει ευθεία κριτική στην πολιτική των ΗΠΑ διαχρονικά, ακόμα και σε περιπτώσεις που Αμερικανοί πρόεδροι ήταν φιλοξενούμενοι στη χώρα μας.
Οι σημερινοί, δείχνουν απείρως μεγαλύτερη ευλυγισία και δουλικότητα. Ο ενθουσιασμός δεν κρύβεται και η θέρμη είναι μεγάλη. Είναι και ο ζήλος που πρέπει να επιδείξει ο πρωτάρης…
Πηγή: e-dromos.gr
Νίκος Ταυρής: Σχετικά με τον Συντάκτη
«…Μια χώρα με την οποία μας συνδέει μια ισχυρή στρατηγική σχέση. Αλλά και αγώνες για κοινές αξίες σε σημαντικές στιγμές της ιστορίας. Από τον αγώνα για την ανεξαρτησία ενάντια στην αποικιοκρατία και την διακήρυξη της ανεξαρτησίας, μέχρι τους αγώνες για την κατάργηση της δουλείας με τη σφραγίδα του Προέδρου Λίνκολν. Και από τους κοινούς αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, μέχρι τις μεγάλες μάχες για την κατοχύρωση και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις. Και είμαι βέβαιος ότι η φετινή διοργάνωση και η ξεχωριστή θέση των ΗΠΑ σε αυτήν θα είναι ευκαιρία για τη σύσφιξη των πολιτιστικών αλλά και οικονομικών μας σχέσεων. Η μεγάλη, η εντυπωσιακή αποστολή σας εδώ σήμερα το αποδεικνύει.
Και εύχομαι αυτή η συμμετοχή να είναι το έναυσμα για ακόμη στενότερη συνεργασία. Θέλω λοιπόν να καλέσω τον καθένα από σας να συμμετέχει στην μεγάλη προσπάθεια για την Ελλάδα του μέλλοντος. Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές. Το έχετε ήδη καταλάβει. Και μπορούμε μαζί να της αξιοποιήσουμε»
Το απόσπασμα είναι από το καλωσόρισμα του Αλ. Τσίπρα στην αποστολή των ΗΠΑ στη ΔΕΘ. Δεν πρόκειται για τυπικές κουβέντες που λέγονται έτσι κι αλλιώς σε μια τέτοια περίσταση. Εδώ έχουμε την αποδοχή όλης της ιδεολογίας των ΗΠΑ για τον ρόλο τους στον σύγχρονο κόσμο. Ίσως μόνο ο ΓΑΠ από τους σύγχρονους πολιτικούς να ήταν τόσο κοντά στο «αμερικάνικο όνειρο» όσο η κυβερνώσα σήμερα Αριστερά.
Υπάρχει βέβαια πάντα και η «υλική πλευρά». Αυτή αποτυπώνεται στο τέλος του αποσπάσματος: «Οι ευκαιρίες θα είναι πολλές. Το έχετε ήδη καταλάβει». Ή αλλιώς, «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Η πρόσκληση στις ΗΠΑ να αγοράσουν όσα η μεταμνημονιακή Ελλάδα βγάζει στο σφυρί, είναι έτσι κι αλλιώς διακηρυγμένη. Δεν πρόκειται μόνο για επιχειρηματικές συμφωνίες, επενδύσεις και υποδομές, αλλά για τη συνολικότερη πρόσδεση της χώρας στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η υλική αυτή πλευρά, πρέπει κάπως να επενδυθεί και ιδεολογικά. Μοιάζει δύσκολο αλλά δεν είναι, γιατί αυτή η «Αριστερά» μοιράζεται πράγματι τις ίδιες ιδεολογικές αξίες με το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης. Ίσως μάλιστα οι αποκλίσεις του Τραμπ να είναι μεγαλύτερες από εκείνες του Τσίπρα, και κάπου εκεί αρχίζει να χάνεται η μπάλα.
Στην αφήγηση Τσίπρα, οι ΗΠΑ πολεμούν την αποικιοκρατία, τη δουλεία, αργότερα τον φασισμό και μάχονται για τον σεβασμό των δικαιωμάτων. Εκτός από τα άλλα προβλήματα, εδώ η ιστορία μοιάζει να σταματάει βολικά κάπου στο 1945.
Το γεγονός ότι από τότε οι ΗΠΑ πήραν τα σκήπτρα της σύγχρονης δουλείας και αποικιοκρατίας, ότι δεν πέρασε χρονιά να μην εξαπολύσουν έναν πόλεμο και να μην καθοδηγήσουν κάποιο πραξικόπημα, πρέπει να αποκρυφτεί.
Αυτός υπήρξε άλλωστε μεταπολεμικά και ο πυρήνας της ιδεολογίας των ΗΠΑ για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Η Αμερική, η μεγαλύτερη και τελειότερη Δημοκρατία, απαλλαγμένη από τα φεουδαρχικά κατάλοιπα που βάραιναν τη γερασμένη Ευρώπη, χωρίς βασιλιάδες, ευγενείς και αυτοκράτορες, έπρεπε να εξορμήσει στον πλανήτη για να επιβάλει την ελευθερία, ενάντια σε κάθε ολοκληρωτισμό.
Ελλάδα, Κορέα, Βιετνάμ, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, εκατόμβες ολόκληρες στη Λατινική Αμερική, την Ασία και κάθε γωνιά του πλανήτη, όλη η σύγχρονη ιστορία πρέπει να σβηστεί γιατί τώρα… οι Αμερικάνοι είναι φίλοι μας.
Μα τι θέλετε πια, έρχεται το ερώτημα, να πει «φονιάδες των λαών» τους καλεσμένους στα πλαίσια μιας διεθνούς έκθεσης; Κι όμως, καθένας καταλαβαίνει ότι η ποιότητα είναι τώρα διαφορετική, καθώς και ότι υπάρχουν πολύ πιο διπλωματικά λόγια που σε μια ανάλογη περίσταση μπορούν να ειπωθούν. Μπορούμε ακόμα, να θυμηθούμε ότι υπήρξαν συντηρητικοί και δεξιοί πολιτικοί που είχαν ασκήσει ευθεία κριτική στην πολιτική των ΗΠΑ διαχρονικά, ακόμα και σε περιπτώσεις που Αμερικανοί πρόεδροι ήταν φιλοξενούμενοι στη χώρα μας.
Οι σημερινοί, δείχνουν απείρως μεγαλύτερη ευλυγισία και δουλικότητα. Ο ενθουσιασμός δεν κρύβεται και η θέρμη είναι μεγάλη. Είναι και ο ζήλος που πρέπει να επιδείξει ο πρωτάρης…
Πηγή: e-dromos.gr
Νίκος Ταυρής: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου