Ευαγγελία Τυμπλαλέξη
Είναι γνωστό πως η Εξουσία επινοεί σύμβολα και καλλιεργεί ψυχώσεις. Όταν ο Thomas Hobbes εντρυφούσε στις όψεις της Εξουσίας με το τριπλής διάστασης έργο του σχετικά με την Πολιτική, τα «Στοιχεία του νόμου» το 1640 ως πραγματεία προάγγελμα του Εμφυλίου Πολέμου στην Αγγλία -την «De Cive» το 1642 ως πραγματεία επηρεασμένη απ’ τα δεινά του Εμφυλίου Πολέμου- το «Λεβιάθαν» το 1651 ως αποτίμηση της νεωτερικότητας και των αντιξοοτήτων της, επιχειρηματολογούσε εμπεριστατωμένα πάνω στις απτές συνέπειες μεταξύ ενός σχήματος εκκοινωνισμού διαμέσου της απουσίας της πολιτικής κι ενός ανάλογου σχήματος διαμέσου της αποτυχίας της Πολιτικής.
Ακούγοντας την κυρία Παπακώστα, Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, γεννώνται διάφορα ερωτηματικά. Σίγουρα το βιογραφικό της είναι ένα ολόκληρο ερωτηματικό, διότι εμπλέκεται στην Κομματική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και κατά τη Μνημονιακή εκδοχή το 2012 είναι εκλεγμένη βουλευτής, που σημαίνει συναινεί στις δανειακές συμβάσεις υποδούλωσης των Πολιτών -το 2017 διαγράφεται απ’ τον Μητσοτάκη και ιδρύει την συνιστώσα Κεντροδεξιάς Ν.Ε.Ο- ο ανασχηματισμός του 2018 την υποδέχεται στους κόλπους της πειρατικής Κεντροαριστεράς, αλλά δόκιμο κρίνεται να σταθεί ο δυνητικός ακροατής στα λεκτικά τερτίπια, των οποίων κάνει χρήση η κυρία Παπακώστα.
1) Αναφέρεται λοιπόν στην αυτονόμηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο μέχρι και σήμερα εντασσόταν στο θεσμικό-νομικό πλαίσιο του Υπουργείου Εσωτερικών. Όσο και καλή διάθεση να έχει ωστόσο ένας ενημερωμένος Πολίτης, δεν μπορεί παρά να αμφισβητεί εύλογα την προτασσόμενη αυτοτέλεια. Μεταπολεμικά υπογράφονται δεκάδες Συνθήκες με γνώμονα την «ομαλή σύμπηξη» των Κρατών της Ευρωζώνης στο Ιδεολογικό κατ’ αρχάς σκαρίφημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το οποίο αρχιτεκτόνημα όμως θεμελιώνεται σιγά αλλά σταθερά με πλείστες νομικές δικλείδες που αφορούν την πολιτική-οικονομική-κοινωνική κατεύθυνση των ατόμων. Παρεπόμενο των Συνθηκών, διότι οι υπογραφές δεν αποτυπώνουν το πνεύμα της καλής πίστης ούτε της καλλιγραφίας, είναι η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων απ’ τα Κράτη-Μέλη στην Κοινότητα και κατ’ επέκταση στους νεοσύστατους θεσμούς της.
Η δικαιοδοσία που αποκτά η Κοινότητα απ’ την περιέλευση σε γνώση των κρατών-μελών της μεταφοράς μέχρι την οριστικοποίηση της κατανομής των ανειλημμένων υποχρεώσεων ιχνηλατείται πάνω σε μία σειρά μεθόδων των «Αρχών της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», οι οποίες διευθετούν την εκχώρηση της κυριαρχίας στην «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» με αρχετυπική συνέπεια στην ανενδοίαστη απάτη και την ιδιοτέλεια. Η «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» χρησιμοποιεί τις προεκτάσεις της, Νομική Εξουσία=Residuallaw - making powers- Τροποποιήσεις των Συνθηκών ως Οδηγίες, Κανονισμοί, Αποφάσεις που δύνανται να διαρθρώσουν το δευτερογενές Δίκαιο σύμφωνα με το Άρθρο 288 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης - απορρέουσες εκ των προηγούμενων «υπονοούμενες αρμοδιότητες», ώστε να προλαμβάνει τυχόν «ανυπακοή» απ’ τα Κράτη-Μέλη. Στην ίδια Συνθήκη και στα Άρθρα 2,4,5 διαβάζουμε: «Οι αρμοδιότητες που δεν απονέμονται στην ΕΕ από τις Συνθήκες παραμένουν στα Κράτη-Μέλη, ενώ τα όρια των αρμοδιοτήτων της ΕΕ καθορίζονται από την Αρχή της Απονομής=Conferral και η χρήση των αρμοδιοτήτων από την ΕΕ καθορίζεται από τις Αρχές της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», κάτι που παρεμφαίνει πως και η μικρή παραχώρηση δράσης στα Κράτη-Μέλη δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια και κατ’ εφαπτομένη τίθεται υπό το μικροσκόπιο της ευρωπαϊκής κηδεμονίας.
Ένας από αυτούς τους αθώους Κανονισμούς συνιστά και η ανάθεση Συνοριοφύλαξης στην Frontex, κατά τον οποίον τροποποιείται ο κανονισμός 2016/399 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου - ο κανονισμός 863/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου - ο κανονισμός 2007/2004 του Συμβουλίου - η απόφαση 2005/267/ΕΚ του Συμβουλίου, κατά τον οποίο διασφαλίζεται η «συνεκτική ευρωπαϊκή ολοκληρωμένη διαχείριση των συνόρων» και «Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό κάθε αναγκαία πληροφορία σχετικά με την κατάσταση, τις τάσεις και τις πιθανές απειλές στα εξωτερικά σύνορα και στον τομέα της επιστροφής. Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό τακτικά, ή κατόπιν αιτήματός του, όλες τις σχετικές πληροφορίες, όπως στατιστικά και επιχειρησιακά δεδομένα που συλλέγονται κατά την εφαρμογή του κεκτημένου Σένγκεν, καθώς και πληροφορίες από το επίπεδο ανάλυσης της εθνικής εικόνας της κατάστασης που εκπονείται σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 1052/2013», όπως αναφέρεται στο Άρθρο 11§4.
Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να αναλυθεί ο τρόπος της Νομοθετικής διαδικασίας των αναθεωρήσεων-μεταβολών. Προτείνεται «νέα υιοθέτηση νομοθετικού εργαλείου», η οποία θα συζητηθεί από το τριλογικό σύμπλεγμα Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Ευρωπαϊκό Συμβούλιο - Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η συμπερίληψη του νέου νομοθετικού εργαλείου υπάγεται σε διαφορετική διαδικασία, ανάλογα με τη «σπουδαιότητα» του νομοθετήματος ή καλύτερα ειπείν ανάλογα με την «αναγκαιότητα υπαγωγής του σε καθολική ή μερική ψηφοφορία»!!! Η «Συνήθης Διαδικασία=The Ordinary Legislative procedure» εδράζεται στην «Ειδική Πλειοψηφία» ως τρόπο ψήφισης των νομοθετημάτων με παράλληλη δυνατότητα συναπόφασης απ’ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο προσπορίζεται η επιλογή απόρριψης της πρότασης. Η «Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Specialle gislative procedure» επαφίεται στην κατακύρωση του νομοθετήματος απ’ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία μόνο της συμβουλής και όχι της συναπόφασης!! Η «Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure», κατά την οποία απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου σε θέματα διεύρυνσης Κρατών - συνομολόγηση Διεθνών Συμφωνιών - προσχώρηση της κοινότητας στις αποδεκτές Διεθνείς Συμφωνίες - Εταιρικών Συμφωνιών.
Όλα αυτά αφορούν ένα πυκνό πλέγμα θεσμών κάθετης διακυβέρνησης, η οποία με την αρωγή των Europol - Eurojust - EuropeanTask Forceof Chiefsof Police - Situation Centre - Counter Terrorism Group - Police Working Group on Terrorism - G6 - CATS ως συντονιστικές ομάδες ή Οργανισμοί επικεντρώνεται στην καταστολή, την πρόληψη, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα. Πρόκειται λοιπόν για μία πολυπλόκαμη δομή με συγκεκριμένες διαδικασίες διαμόρφωσης, στην οποία υπάγονται τα Υπουργεία Δημόσιας Τάξης των Κρατών-Μελών μέσα από συνοπτικό καταστατικό κανόνων.
Για ποιον «Υψηλό Πολιτικό Συμβολισμό» λοιπόν μας μιλά η Υφυπουργός, τη στιγμή που οι εναλλασσόμενες ολιγαρχικές ομάδες μεταβιβάζουν τεχνηέντως την εξουσία στους ξένους αυθέντες, όπως συνήθιζαν να πράττουν αμέσως μετά την Επανάσταση του ’21 τα ξενοκίνητα κόμματα για να κερδίσουν την εύνοια του Μονάρχη, τακτική που κυριαρχεί ως τις μέρες μας. Το Υπουργείο είτε ονομαστεί Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Προστασίας του Πολίτη, δεν έχει αυτοτέλεια κινήσεων αλλά υποτάσσεται στη θεωρητική και πρακτική κατασκευή του Ευρωπαϊκού σθένους. Συνακόλουθα Υπουργοί-Υφυπουργοί και διεκπεραιωτές Υπάλληλοι, με όλα τα Σώματα Ασφαλείας να εμπεριέχονται, παραλληλίζονται ως ο Ερμής της Αρχαιότητας, ο οποίος «συγκεντρώνει όλες τις αχρειότητες της Εξουσίας και των δορυφόρων της. Αρχικακοποιός από το λίκνο του και τυφλό όργανο του Δία για κάθε επαίσχυντη επιχείρηση. Ο Δίας ως υπέρτατη Εξουσία αναθέτει στον Ερμή όλες τις ατιμωτικές αποστολές και είναι πιστός εντολοδόχος του αυθέντη», όπως ωραιότατα αναλύει τον ρόλο του Θεού ο κύριος Σιμόπουλος.
2) Δεύτερο λεκτικό συνονθύλευμα αδολεσχίας συνιστά η έκφραση «Έμφαση στην ασφάλεια των Πολιτών με όραμα την κοινωνική Αστυνόμευση. Περιμένουμε επενδύσεις. Να είστε σίγουροι πως υπάρχει Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας και καλούμε τη συνδρομή και του Ιδιωτικού παράγοντα, τους Ευεργέτες»!!! Τι να πρωτο-αναιρέσεις σ’ αυτό το σημείο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έλκει την Ιδέα της στην μεταπολεμική περίοδο, όπου οι καταποντισμένες πόλεις φροντίζουν τις πληγές τους αλλά η Γερμανία με τη Γαλλία ως αιώνιοι αντίπαλοι κατανοούν την αναγκαιότητα μίας σύντονης ανασυγκρότησης των δυνάμεών τους, ώστε να αποφύγουν μελλοντικές αντιμαχίες αλλά και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την οικονομική απειλή εκ δυσμάς των ΗΠΑ και εξ ανατολάς των Κίνας-Ιαπωνίας. Η ολοκλήρωσή της ως ανταγωνίσιμη οντότητα στο επίπεδο των Διεθνών σχέσεων ωστόσο εδράζεται στη θεσμική διαμόρφωση με δεκανίκια της τον Ιστορικό και τον Κοινωνιολογικό θεσμισμό. Πρόκειται για μία διαδικασία, η οποία ευαγγελίζεται την παροχή πολυεπίπεδης πληροφόρησης με προοπτική να αμβλύνει την αβεβαιότητα στο ακροατήριο ή πληθυσμιακό ιστό. Στην ουσία αποπειράται να ερμηνεύσει τις πολιτικές αποφάσεις στομώνοντας τον νου σχετικά με τη στρατηγική διευθέτησης των αναφερόμενων νομοθετημάτων στην ατζέντα.
Όταν επαίρεται για «Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας» η Υφυπουργός εννοεί:
Να διευκρινιστεί εδώ πως οι Αποφάσεις-Πλαίσιο της Συνθήκης της Λισσαβόνας και σχετικά με τη διακρατική συνεργασία και την παράκαμψη της «Ομοφωνίας», κατά την οποία υπήρχε η δικλείδα του Βέτο, ώστε να μην πλήττεται η εθνική κυριαρχία στον ποινικό Τομέα, υποχρεώνουν πλέον τα κράτη-Μέλη σε «Κοινοτικοποίηση» των «Ποινικών προβλημάτων».
Οι «Επενδύσεις που περιμένουμε» και θέλουν «ασφαλές πεδίο δράσης» επαφίενται στο Νομοθετικό Πλαίσιο ως ευεπίφορο τόσο για την «ασφάλειά τους» όσο και για την ποδηγέτηση των ανησυχιών του υποψιασμένου πολίτη. Χρειάζονται:
Συνακόλουθα η θεσμική διεπαφή υποσκάπτει την πρωτοβουλία του Μέλους ως αναλυτική νομοθέτηση των αναγκών του και στον αντίποδα εξυπηρετεί την «Υπερεθνική Κεντροποίηση=Supranational Centralization», σύμφωνα με την οποία οι Ιθύνοντες στους ευρωπαϊκούς θώκους αδειοδοτούνται να συνθέτουν Νομικό-Δεσμευτικό Πλαίσιο δίχως την συναίνεση των Κρατών-μελών. Δεν υπάρχει λοιπόν «Εθνικό Σχέδιο» αλλά Υπακοή στις επιταγές της υπερεθνικής Διακυβέρνησης. Και ο απεχθής όρος «Κοινωνική Αστυνόμευση» προσφέρει την προσφυή ιδεολογική-λεκτική υποδομή για τον εξωραϊσμό των φαυλοτήτων, εξισώνοντας ταυτοχρόνως την έννοια του όρου «Ασφάλεια» με την υποταγή στους Δορικτήτοτρες!!
3) Σχετικά με την εκφραστική αμετροέπεια: «Δεν πρόκειται για το τι εικάζει η Πολιτική Ηγεσία και η όποια Ιδεολογική Σχολή», απλώς αποτελεί το επιστέγασμα όλων των πρωθύστερων σχημάτων, τα οποία σκοπούν στην παραδοχή της παρείσφρησης του Ενωσιακού Δικαίου στο Ποινικό Δίκαιο των κρατών, τα οποία είχαν κάποια περιθώρια ελιγμών και επιρροής στα Νομοθετήματα-Αποφάσεις αλλά μετά την κατακρήμνιση των Διδύμων στη Νέα Υόρκη, απαλείφθηκαν οποιοιδήποτε παρελκυστικοί τρόποι παρέμβασης με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος. Συνακόλουθα ομιλούμε για απαλλοτρίωση των Ιδεολογιών, οι οποίες αντικαταστάθηκαν με το πρόσημό τους. Ομιλούμε για εθνοποιητικές αρτιότητες έργου, των οποίων τα υπεσχημένα προσδένονται στο άρμα του Ολισμού. Εξαίρετοι γνώστες του όλου, κατανοούν το μερικό, έχοντας δηλαδή πλήρη επίγνωση του παγκόσμιου «γίγνεσθαι», τεμαχίζουν τον κοινωνικό ιστό για να τον αντιμετωπίσουν σταδιακά και μονομερώς.
Ανέκαθεν το σύστημα διακυβέρνησης μεταπλάθει τις μορφές του από άτυπες σε τυπικές, ανάλογα στον τύπο κοινωνίας που βρισκόμαστε, αλλά υφίσταται πάντα εστιασμένο στο σημείο της πληροφόρησης και της λήψης αποφάσεων. Απ’ την περίοδο των πρωτόγονων αρχηγιών μεγάλο μερίδιο αγαθών δεν διανεμόταν στη βάση της ομάδας, αλλά παρακρατούταν προς κατανάλωση απ’ τους ιθύνοντες, οι οποίοι απαιτούσαν απ’ τους υφιστάμενους αγαθά- εργασία-φόρους. Από πολύ νωρίς γίνεται διάκριση και είναι εμφανής η επικυριαρχία δύναμης και πλούτου σε ορισμένα σύνολα, όπως και στον αντίποδα η στέρηση κι η ανέχεια σε κάποια άλλα. Κάποιοι λαοί βιώνουν τον απόλυτο αποδεκατισμό και την υποδούλωση. Κάποιοι άλλοι χαίρουν πλησμονής και πολυτέλειας.
Σε κρίσιμη διασταύρωση με διακρατικές ασάφειες συνδέσμωσης ανομοιογενών οικονομιών, κάτι που καταδεικνύει την ευήθεια όσων χαιρέτιζαν τη νομισματική ένωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο άνθρωπος ευθυγραμμίζεται με την ίσαλο γραμμή της αποξένωσης, αφού καμία δυσαναλογία δεν αμβλύνθηκε. Η αναγωγή του προβλήματος σε παγκόσμιο βεληνεκές εγείρει αναζήτηση ευθυνών, χωρίς ωστόσο να βλέπουμε μεγάλη διάθεση προς ανάληψή τους. Καμία πολιτική ή κοινωνική βούληση δεν δύναται να πλαισιώσει πλέον το όραμα της ενοποίησης, το οποίο έχει ξεκάθαρα ξεθωριάσει και οι προσδοκίες των λαών σαφέστατα φυλλορροήσει. Και το μόνο πρόβλημα είναι οι ανθρωπομάζες και η διαχείρισή τους.
4) «Ο Ακτιβισμός μπορεί να γίνει μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το Σύνταγμα. Μπορώ κι εγώ να βγω και να διαδηλώσω ειρηνικά τις ιδέες μου», διατείνεται η Υφυπουργός!!! «Ο λαός πρέπει να μπει στη θέση του. Οι υπεύθυνοι άνθρωποι που λαμβάνουν αποφάσεις πρέπει να ζουν απαλλαγμένοι από ποδοπατήματα και βρυχηθμούς μιας παραζαλισμένης αγέλης» υποστήριζε ο Γουόλτερ Λίπμαν, πολιτικός στοχαστής του 20ου αιώνα, σε δημοκρατικά;; δοκίμιά του, και κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν πιο ειλικρινής!
Το κράτος σε όλες τις ιστορικές μορφές του είχε ως σκοπό την επιτέλεση των συναφών λειτουργιών της ευνομίας και της προάσπισης του έθνους, με την έντεχνη παραφθορά του όρου να ενέχεται. Τον 17ο αιώνα το σύνθημα «Ζωή-Ελευθερία-Ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία από Πρεσβυτεριανούς ηγέτες καθόλου δημοκρατικής ιδεολογίας, προς απαλλαγή απ’ τους επισκόπους και δίχως καμία εκχώρηση δικαιωμάτων στον λαό σαν οργανωμένη κοινότητα, παρασέρνοντας ωστόσο τους απλούς κι αδαείς σε εξουθενωτικές επαναστάσεις. Ο Τόμας Χομπς στο πολιτικής φιλοσοφίας σύγγραμμα «Λεβιάθαν» υποστυλώνει το θεωρητικό του οικοδόμημα εξηγώντας πως ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Ως εκ τούτου προεικόνιζε την αναπόφευκτη μονοπώληση της απόλυτης εξουσίας, ώστε να αποτραπεί η εξόντωση του είδους.
Στην πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα παρουσιάζονται σύνθετες μονάδες, οι οποίες επικαλύπτουν οικονομικά συμφέροντα και συνομαδώνουν γύρω τους μικρότερης εμβέλειας Δυνάμεις, χωρίς εν τέλει να απολήγουν σε ριζική αλλαγή της γενικής αντιλήψεως. Διάταξη που στο ελάχιστο δεν θα ήταν ικανή να επάγει ομοιογένεια παρά σε απτή κατάταξη των περιφερειών του πλανήτη. Καμία Κυβέρνηση λοιπόν και καμία Μεταρρύθμιση δεν λύνει τις αντιφάσεις. Όσο οι αδρά πληρωμένοι υπάλληλοι των Εταιρειοκρατίας καταλαμβάνουν έδρανα στην Βουλή, το φάντασμα της αποτυχίας θα συνεχίζει να πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια ανυπεράσπιστων ατόμων. Βέβαια, αν πρόκειται για «ατυχείς κινήσεις» των Κυβερνητών ή για «προσανατολισμένες διαταγές» προς Αρμοστάς, δεν το μαθαίνουμε, τουλάχιστον εγκαίρως, αν και μας αφορά.
Αναδρομικά θα λέγαμε πως ο Διαφωτισμός υπήρξε η κρηπίδα γενέσεως του Καπιταλισμού, αφού μαχήθηκε μέχρις εσχάτων για να απαλλάξει τον άνθρωπο απ’ τη θεοκρατία-δουλοπαροικία, αλλά δεν τον κατέστησε παρά υποχείριο αρχικά της μηχανής και εν τέλει της παραγωγής επιγεννώντας νέες ανελευθερίες και νέους περιορισμούς. Οι εκλογές στις χώρες της Δύσης υποβόσκουν απλά αποτελέσματα δικολαβικών χειρισμών, από ανέντιμους διορισμένους, και αρκεί ένας πολίτης να ανατρέξει σε κιτρινισμένες σελίδες της Ιστορίας για να απολαύσει αποτελέσματα που αλλοιώθηκαν λαθραία κατά το δοκούν ή που χειραγώγησαν πολλά νομοθετήματα και δεν είδαν το φως της δημοσιότητας παρά αρκετές δεκαετίες αργότερα, όταν η ανάδυσή τους δεν αποτελούσε πια παρά μία πληροφορία ενδιαφέρουσα κι ιστορικά προσεγγίσιμη.
Μιας και η Κατερίνα Παπακώστα έχει στο ενεργητικό της Σπουδές Νομικής, γνωρίζει πολύ καλά πως ο όρος «ακτιβισμός» προσπαθεί για την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία στέκει τροχοπέδη η Εξουσία, την οποία υπηρετεί διαμέσου της θέσεώς της στον υπουργικό θώκο, και κατ’ εφαπτομένη δεν δύναται να διαδηλώνει ενάντια σε κάτι που η ίδια υπογράφει! Κατ’ επέκταση ο Ακτιβισμός δεν υπόκειται στα νομικά τερτίπια, που παρεκκλίνουν παρεμπιπτόντως απ’ το Σύνταγμα, και που προωθούν τον πολυπρόσωπο φασισμό-τα συνδικάτα του εγκλήματος-τις μαφίες των ναρκωτικών-τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Για ποιον ακριβώς λόγο θα βγει να διαδηλώσει, ας μας ξεκαθαρίσει. Επιπροσθέτως μιας και κατά την ειδίκευση των Σπουδών της εντρυφεί στο Εμπορικό & Φορολογικό Δίκαιο, είναι καταφανής η υποστήριξή της στο κέντρο αυτού του αποσαθρωτικού εργαστηρίου, όπου «πειραματόζωον» τίθεται, το άτομο, με πλήρη θα λέγαμε επίγνωση, για να παρακολουθείται, δεχόμενο συνεχείς επιθέσεις και οι σφυγμομετρήσεις να στατιστικοποιούν τα αποτελέσματα, ώστε να προλειανθεί το έδαφος του μέλλοντος. Είναι ένας απροκάλυπτος ταγός της ασύδοτης Αγοράς-της ισοπέδωσης των Ηθών-του ανεξέλεγκτου κρατισμού.
5) «Η Δημοκρατία δεν απειλείται αλλά αμύνεται»!! Η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία συνιστά συγκεντρωτικό και αυταρχικό γνώμονα, πάνω στον οποίο κατευθύνονται ο κανιβαλικός ανταγωνισμός - ο ανεξέλεγκτος εκτραχηλισμός των Ισχυρών και της Εξουσίας. «Η Εξουσία μισεί και φοβάται τη μαζική ενεργοποίηση των Πολιτών. Την ανέχεται μόνο σε δύο περιπτώσεις: στα αθλητικά γήπεδα και την ημέρα των Εκλογών», όπως ευκρινώς διατυπώνει ο κύριος Σιμόπουλος. Οι Δημοκρατίες στο Ευρωπαϊκό έδαφος εναρμονίζονται με τη «Διακήρυξη της Ουάσινγκτον» το 2009, η οποία αφορά στη διατλαντική συνεργασία σε θέματα σχετικά με:
6) Για την παρέμβαση της Δημοσιογράφου, η οποία αναφέρεται στην «συλλογική αναρχικότητα», ας της προτείνει κάποιος την αντιστροφή των όρων, έτσι για αλλαγή και διάνοιξη των οριζόντων Σκέψης της!! Η Αναρχία δεν συνιστά έναν ενδυματολογικό κώδικα, π.χ μαύρα ρούχα και γενειάδα, αλλά μία Ιδεολογία βασισμένη στην ύστατη Ηθική και Μόρφωση. Διαχωρίζεται δε στις συνιστώσες της ατομικής κινητοποίησης ως αναρχοατομισμός και της συλλογικής δραστηριοποίησης ως Αναρχική συλλογικότητα, στο πλαίσιο της οποίας συνομαδώνονται ομοϊδεάτες και προβαίνουν σε δράσεις σύμφωνα με τις Αξίες της εν λόγω Ιδεολογίας.
Δεν πείθει πλέον κανένας εκπρόσωπος της Πολιτικής σκηνής. Ο ξύλινος λόγος κλασαυχενίζεται για «ανθρωποκεντρικές Κοινωνίες» τη στιγμή που είναι πασίδηλο πως αυτός ο «Ανθρωποκεντρισμός» περνά μέσα απ’ τις διαδικασίες άνισης - ολιγαρχικής κυριαρχίας και υποβαστάζει ξεκάθαρα τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αφ’ ης στιγμής οι μικρές περιπλανώμενες ομάδες, που κυνηγούσαν την τροφή τους, άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαθίστανται για να καλλιεργήσουν την τροφή, ο άνθρωπος έπαψε να υπηρετεί τη Μητέρα-Γη και τα πνεύματα που τη διακονούσαν. Αμήχανος άρχισε να σηκώνει το λάβαρο της δόξας. Φύση και άνθρωπος μεταλλάχθηκαν σε υπηρέτες ενός άκρατου Κεφαλαιοκρατισμού, ο οποίος περνάει απ’ την ακμή στην παρακμή του μετακυλίοντας τις καταστροφικές συνέπειες μετάβασης στις φτωχοποιημένες μάζες.
Η Ιστορία εμφανίζει ποικιλότροπες διακλαδώσεις ανάλογα με το μέρος του πλανήτη, ώστε να κρύβει στις αποσκευές ανόμοια σχήματα εγγράμματων ή αγράμματων κοινωνιών. Πρόκειται για ανισότητες, των οποίων η ζυγαριά άλλοτε γέρνει προς υπεροχή κι ενίοτε προς κατωτερότητα, χαρακτηριστικά ικανά να αναδείξουν ή να εξολοθρεύσουν πληθυσμιακές ομάδες. Κι ενώ αυτές οι ιδιομορφίες αποτελούν αποδεδειγμένο θεμέλιο της παγκόσμιας ιστορικής ροής, το κινούν αίτιο του φαινομένου έχει ασαφή περιγράμματα. Κι αν στο λυκαυγές της εισόδου στην κρίση, η κατάσταση συνοψιζόταν σ’ έναν γενικόλογο κι εύπεπτο όρο, αυτόν της λιτότητας, σήμερα ποια λέξη θα την περιέκλειε στις φτερούγες της ως πανάκεια στη λαίλαπα αντικτύπων που τρυπανίζουν το αλεξίσφαιρο γιλέκο της αθωράκιστης ασφαλείας.
Η πιθανότητα χρεοκοπίας επικρέμαται σαν Δαμόκλειος σπάθη όχι μόνο πάνω απ’ τα κεφάλια των Ελλήνων αλλά των Πολιτών στο ευρύτερο διηπειρωτικό ανάγλυφο. Όσο ακριβέστερες προγνώσεις εξελίξεων και γεγονότων εικάζουμε σαν άτομα ή σαν συλλογικές ομάδες, τόσο αντιλαμβανόμαστε την καταβαράθρωση ελπίδων αλλά και προσφερόμενων φόβων, αφού το άνυσμα της κάθε πρόβλεψης προβάλλει στο ένα της άκρο τονωτικά αποκυήματα στηρίζοντας στο άλλο αναμόχλευση καταθλιπτικών συναισθημάτων. Προκαταβολικές ενέργειες, οι οποίες υπερφαλαγγίζουν απερίσκεπτα οιαδήποτε δυνατότητα προβλεψιμότητας.
Στο όνομα της ασφάλειας - Στο όνομα του κινδύνου της Παγκόσμιας αναμέτρησης τα νομοθετήματα παγιώνουν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω απ’ το ιδανικό της Ελευθερίας. Και σ’ αυτό το σημείο ας γνωστοποιηθεί μία ακόμη ρήση της κυρίας Hélène l’ Heuillet, η οποία διασαφηνίζει πως «Η τρομοκρατία με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ξεκινά απ’ την απόφαση να θεωρήσει κανείς ότι δεν υπάρχει αθώο θύμα. Δεν σέβεται πλέον τον πολιτικό κώδικα που καθιερώνει τη διάκριση μεταξύ ενόχου και αθώου. Ο πολιτικός κώδικας που ισχύει για την πολιτική δολοφονία είναι ανάλογος του πολεμικού κώδικα, με βάση τον οποίο διαχωρίζουμε τους στρατιώτες απ’ τους πολίτες, οι οποίοι προστατεύονται κατ’ αρχήν απ’ τις πολεμικές επιχειρήσεις».
Ας κοιτάξει η Υφυπουργός και όλοι οι Ομόλογοί της τους αστέγους στα παγκάκια, τις στρατιές ανέργων που δεν έχουμε που την κεφαλή κλίναι, τις εν ψυχρώ δολοφονίες ανυπεράσπιστων και τότε ίσως να καταλάβει πως η Δημοκρατία όχι απλώς απειλείται αλλά ενδύεται αργά και σταθερά το δικτατορικό της ένδυμα. «Θα μπορούσα να μιλώ για αιώνες», όπως έχω αναφέρει σ’ έναν στίχο αλλά φοβάμαι έναν φίλο, ο οποίος με διαβάζει και με «κατηγορεί» πως δεν «βάζω γλώσσα μέσα»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι γνωστό πως η Εξουσία επινοεί σύμβολα και καλλιεργεί ψυχώσεις. Όταν ο Thomas Hobbes εντρυφούσε στις όψεις της Εξουσίας με το τριπλής διάστασης έργο του σχετικά με την Πολιτική, τα «Στοιχεία του νόμου» το 1640 ως πραγματεία προάγγελμα του Εμφυλίου Πολέμου στην Αγγλία -την «De Cive» το 1642 ως πραγματεία επηρεασμένη απ’ τα δεινά του Εμφυλίου Πολέμου- το «Λεβιάθαν» το 1651 ως αποτίμηση της νεωτερικότητας και των αντιξοοτήτων της, επιχειρηματολογούσε εμπεριστατωμένα πάνω στις απτές συνέπειες μεταξύ ενός σχήματος εκκοινωνισμού διαμέσου της απουσίας της πολιτικής κι ενός ανάλογου σχήματος διαμέσου της αποτυχίας της Πολιτικής.
Ακούγοντας την κυρία Παπακώστα, Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, γεννώνται διάφορα ερωτηματικά. Σίγουρα το βιογραφικό της είναι ένα ολόκληρο ερωτηματικό, διότι εμπλέκεται στην Κομματική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας και κατά τη Μνημονιακή εκδοχή το 2012 είναι εκλεγμένη βουλευτής, που σημαίνει συναινεί στις δανειακές συμβάσεις υποδούλωσης των Πολιτών -το 2017 διαγράφεται απ’ τον Μητσοτάκη και ιδρύει την συνιστώσα Κεντροδεξιάς Ν.Ε.Ο- ο ανασχηματισμός του 2018 την υποδέχεται στους κόλπους της πειρατικής Κεντροαριστεράς, αλλά δόκιμο κρίνεται να σταθεί ο δυνητικός ακροατής στα λεκτικά τερτίπια, των οποίων κάνει χρήση η κυρία Παπακώστα.
1) Αναφέρεται λοιπόν στην αυτονόμηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο μέχρι και σήμερα εντασσόταν στο θεσμικό-νομικό πλαίσιο του Υπουργείου Εσωτερικών. Όσο και καλή διάθεση να έχει ωστόσο ένας ενημερωμένος Πολίτης, δεν μπορεί παρά να αμφισβητεί εύλογα την προτασσόμενη αυτοτέλεια. Μεταπολεμικά υπογράφονται δεκάδες Συνθήκες με γνώμονα την «ομαλή σύμπηξη» των Κρατών της Ευρωζώνης στο Ιδεολογικό κατ’ αρχάς σκαρίφημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, το οποίο αρχιτεκτόνημα όμως θεμελιώνεται σιγά αλλά σταθερά με πλείστες νομικές δικλείδες που αφορούν την πολιτική-οικονομική-κοινωνική κατεύθυνση των ατόμων. Παρεπόμενο των Συνθηκών, διότι οι υπογραφές δεν αποτυπώνουν το πνεύμα της καλής πίστης ούτε της καλλιγραφίας, είναι η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων απ’ τα Κράτη-Μέλη στην Κοινότητα και κατ’ επέκταση στους νεοσύστατους θεσμούς της.
Η δικαιοδοσία που αποκτά η Κοινότητα απ’ την περιέλευση σε γνώση των κρατών-μελών της μεταφοράς μέχρι την οριστικοποίηση της κατανομής των ανειλημμένων υποχρεώσεων ιχνηλατείται πάνω σε μία σειρά μεθόδων των «Αρχών της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», οι οποίες διευθετούν την εκχώρηση της κυριαρχίας στην «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» με αρχετυπική συνέπεια στην ανενδοίαστη απάτη και την ιδιοτέλεια. Η «Αρχή της Υπεροχής του Κοινοτικού Δικαίου» χρησιμοποιεί τις προεκτάσεις της, Νομική Εξουσία=Residuallaw - making powers- Τροποποιήσεις των Συνθηκών ως Οδηγίες, Κανονισμοί, Αποφάσεις που δύνανται να διαρθρώσουν το δευτερογενές Δίκαιο σύμφωνα με το Άρθρο 288 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης - απορρέουσες εκ των προηγούμενων «υπονοούμενες αρμοδιότητες», ώστε να προλαμβάνει τυχόν «ανυπακοή» απ’ τα Κράτη-Μέλη. Στην ίδια Συνθήκη και στα Άρθρα 2,4,5 διαβάζουμε: «Οι αρμοδιότητες που δεν απονέμονται στην ΕΕ από τις Συνθήκες παραμένουν στα Κράτη-Μέλη, ενώ τα όρια των αρμοδιοτήτων της ΕΕ καθορίζονται από την Αρχή της Απονομής=Conferral και η χρήση των αρμοδιοτήτων από την ΕΕ καθορίζεται από τις Αρχές της Επικουρικότητας και της Αναλογικότητας», κάτι που παρεμφαίνει πως και η μικρή παραχώρηση δράσης στα Κράτη-Μέλη δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια και κατ’ εφαπτομένη τίθεται υπό το μικροσκόπιο της ευρωπαϊκής κηδεμονίας.
Ένας από αυτούς τους αθώους Κανονισμούς συνιστά και η ανάθεση Συνοριοφύλαξης στην Frontex, κατά τον οποίον τροποποιείται ο κανονισμός 2016/399 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου - ο κανονισμός 863/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου - ο κανονισμός 2007/2004 του Συμβουλίου - η απόφαση 2005/267/ΕΚ του Συμβουλίου, κατά τον οποίο διασφαλίζεται η «συνεκτική ευρωπαϊκή ολοκληρωμένη διαχείριση των συνόρων» και «Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό κάθε αναγκαία πληροφορία σχετικά με την κατάσταση, τις τάσεις και τις πιθανές απειλές στα εξωτερικά σύνορα και στον τομέα της επιστροφής. Τα κράτη μέλη παρέχουν στον οργανισμό τακτικά, ή κατόπιν αιτήματός του, όλες τις σχετικές πληροφορίες, όπως στατιστικά και επιχειρησιακά δεδομένα που συλλέγονται κατά την εφαρμογή του κεκτημένου Σένγκεν, καθώς και πληροφορίες από το επίπεδο ανάλυσης της εθνικής εικόνας της κατάστασης που εκπονείται σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 1052/2013», όπως αναφέρεται στο Άρθρο 11§4.
Δόκιμο σ’ αυτό το σημείο να αναλυθεί ο τρόπος της Νομοθετικής διαδικασίας των αναθεωρήσεων-μεταβολών. Προτείνεται «νέα υιοθέτηση νομοθετικού εργαλείου», η οποία θα συζητηθεί από το τριλογικό σύμπλεγμα Ευρωπαϊκή Επιτροπή - Ευρωπαϊκό Συμβούλιο - Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η συμπερίληψη του νέου νομοθετικού εργαλείου υπάγεται σε διαφορετική διαδικασία, ανάλογα με τη «σπουδαιότητα» του νομοθετήματος ή καλύτερα ειπείν ανάλογα με την «αναγκαιότητα υπαγωγής του σε καθολική ή μερική ψηφοφορία»!!! Η «Συνήθης Διαδικασία=The Ordinary Legislative procedure» εδράζεται στην «Ειδική Πλειοψηφία» ως τρόπο ψήφισης των νομοθετημάτων με παράλληλη δυνατότητα συναπόφασης απ’ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο οποίο προσπορίζεται η επιλογή απόρριψης της πρότασης. Η «Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Specialle gislative procedure» επαφίεται στην κατακύρωση του νομοθετήματος απ’ το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ενώ το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει την ευκαιρία μόνο της συμβουλής και όχι της συναπόφασης!! Η «Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure», κατά την οποία απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Κοινοβουλίου σε θέματα διεύρυνσης Κρατών - συνομολόγηση Διεθνών Συμφωνιών - προσχώρηση της κοινότητας στις αποδεκτές Διεθνείς Συμφωνίες - Εταιρικών Συμφωνιών.
Όλα αυτά αφορούν ένα πυκνό πλέγμα θεσμών κάθετης διακυβέρνησης, η οποία με την αρωγή των Europol - Eurojust - EuropeanTask Forceof Chiefsof Police - Situation Centre - Counter Terrorism Group - Police Working Group on Terrorism - G6 - CATS ως συντονιστικές ομάδες ή Οργανισμοί επικεντρώνεται στην καταστολή, την πρόληψη, τα αντιτρομοκρατικά μέτρα. Πρόκειται λοιπόν για μία πολυπλόκαμη δομή με συγκεκριμένες διαδικασίες διαμόρφωσης, στην οποία υπάγονται τα Υπουργεία Δημόσιας Τάξης των Κρατών-Μελών μέσα από συνοπτικό καταστατικό κανόνων.
Για ποιον «Υψηλό Πολιτικό Συμβολισμό» λοιπόν μας μιλά η Υφυπουργός, τη στιγμή που οι εναλλασσόμενες ολιγαρχικές ομάδες μεταβιβάζουν τεχνηέντως την εξουσία στους ξένους αυθέντες, όπως συνήθιζαν να πράττουν αμέσως μετά την Επανάσταση του ’21 τα ξενοκίνητα κόμματα για να κερδίσουν την εύνοια του Μονάρχη, τακτική που κυριαρχεί ως τις μέρες μας. Το Υπουργείο είτε ονομαστεί Εσωτερικών, Δημόσιας Τάξης, Προστασίας του Πολίτη, δεν έχει αυτοτέλεια κινήσεων αλλά υποτάσσεται στη θεωρητική και πρακτική κατασκευή του Ευρωπαϊκού σθένους. Συνακόλουθα Υπουργοί-Υφυπουργοί και διεκπεραιωτές Υπάλληλοι, με όλα τα Σώματα Ασφαλείας να εμπεριέχονται, παραλληλίζονται ως ο Ερμής της Αρχαιότητας, ο οποίος «συγκεντρώνει όλες τις αχρειότητες της Εξουσίας και των δορυφόρων της. Αρχικακοποιός από το λίκνο του και τυφλό όργανο του Δία για κάθε επαίσχυντη επιχείρηση. Ο Δίας ως υπέρτατη Εξουσία αναθέτει στον Ερμή όλες τις ατιμωτικές αποστολές και είναι πιστός εντολοδόχος του αυθέντη», όπως ωραιότατα αναλύει τον ρόλο του Θεού ο κύριος Σιμόπουλος.
2) Δεύτερο λεκτικό συνονθύλευμα αδολεσχίας συνιστά η έκφραση «Έμφαση στην ασφάλεια των Πολιτών με όραμα την κοινωνική Αστυνόμευση. Περιμένουμε επενδύσεις. Να είστε σίγουροι πως υπάρχει Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας και καλούμε τη συνδρομή και του Ιδιωτικού παράγοντα, τους Ευεργέτες»!!! Τι να πρωτο-αναιρέσεις σ’ αυτό το σημείο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έλκει την Ιδέα της στην μεταπολεμική περίοδο, όπου οι καταποντισμένες πόλεις φροντίζουν τις πληγές τους αλλά η Γερμανία με τη Γαλλία ως αιώνιοι αντίπαλοι κατανοούν την αναγκαιότητα μίας σύντονης ανασυγκρότησης των δυνάμεών τους, ώστε να αποφύγουν μελλοντικές αντιμαχίες αλλά και να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την οικονομική απειλή εκ δυσμάς των ΗΠΑ και εξ ανατολάς των Κίνας-Ιαπωνίας. Η ολοκλήρωσή της ως ανταγωνίσιμη οντότητα στο επίπεδο των Διεθνών σχέσεων ωστόσο εδράζεται στη θεσμική διαμόρφωση με δεκανίκια της τον Ιστορικό και τον Κοινωνιολογικό θεσμισμό. Πρόκειται για μία διαδικασία, η οποία ευαγγελίζεται την παροχή πολυεπίπεδης πληροφόρησης με προοπτική να αμβλύνει την αβεβαιότητα στο ακροατήριο ή πληθυσμιακό ιστό. Στην ουσία αποπειράται να ερμηνεύσει τις πολιτικές αποφάσεις στομώνοντας τον νου σχετικά με τη στρατηγική διευθέτησης των αναφερόμενων νομοθετημάτων στην ατζέντα.
Όταν επαίρεται για «Εθνικό Σχέδιο Ασφάλειας» η Υφυπουργός εννοεί:
- το σύνολο των νομοθετημάτων αλλά υπό ποία, απ’ τις αναφερόμενες στη Νο 1§ αυτού του κειμένου, διαδικασία λήψης της απόφασης, «Συνήθης Διαδικασία=TheOrdinary Legis lative procedure, Ειδική Νομοθετική Διαδικασία=Special legislative procedure, Διαδικασία της Συναίνεσης=The consent Procedure»;;;
- την ανεξάρτητη βούληση δράσης αλλά ο όρος «Εθνικός» κατά πόσον δύναται να αποδείξει την έννοιά του, αν λάβουμε υπ’ όψιν τον υπέρ-εθνικό χαρακτήρα ή το διακυβερνητικό καπέλωμα, στα οποία υποτάσσουν εκουσίως δια της συμμετοχής-υπογραφής τους τα εχέγγυα αυτοτέλειας τα κράτη-Μέλη στον βωμό της ευθυγράμμισης;;;
- την ασφάλεια των Πολιτών ή των επιχειρηματικών δράσεων επί του ευρωπαϊκού εδάφους, ας εστιάσουμε κάπως στις Συνθήκες του Άμστερνταμ - Λισσαβόνας - Μαδρίτης, οι οποίες συνιστούν τα νομικά εργαλεία υπερφαλάγγισης του Ποινικού Δικαίου ως εναρκτήριο λάκτισμα επιμέρους κρατικής κυριαρχίας και κατ’ εφαπτομένη την ενίσχυση διεύρυνσης των αρμοδιοτήτων της ΕΕ και κατ’ επέκταση την έγκριση των Πακέτων, Ντελόρ ή Ε.Σ.Π.Α ας μην στεκόμαστε στην ονοματοδοσία, κι εν τέλει την νομοθετική ρύθμιση της «Ελεύθερης Διακίνησης Κεφαλαίων»;;;
Να διευκρινιστεί εδώ πως οι Αποφάσεις-Πλαίσιο της Συνθήκης της Λισσαβόνας και σχετικά με τη διακρατική συνεργασία και την παράκαμψη της «Ομοφωνίας», κατά την οποία υπήρχε η δικλείδα του Βέτο, ώστε να μην πλήττεται η εθνική κυριαρχία στον ποινικό Τομέα, υποχρεώνουν πλέον τα κράτη-Μέλη σε «Κοινοτικοποίηση» των «Ποινικών προβλημάτων».
Οι «Επενδύσεις που περιμένουμε» και θέλουν «ασφαλές πεδίο δράσης» επαφίενται στο Νομοθετικό Πλαίσιο ως ευεπίφορο τόσο για την «ασφάλειά τους» όσο και για την ποδηγέτηση των ανησυχιών του υποψιασμένου πολίτη. Χρειάζονται:
- την απελευθέρωση των «venture capital=κεφάλαια επιχειρηματικού κινδύνου».
- την «τροφική αλυσίδα τιτλοποιήσεων», ένα πολυπλόκαμο σύστημα δημιουργίας ενυπόθηκων δανείων, τα οποία κατά τη μεταπώλησή τους συσκευάζονταν σε δομημένες επενδύσεις, μία διαδικασία βασισμένη στην αδιαφάνεια, η οποία έσερνε τη χρηματοπιστωτική θέσμιση στο βάραθρο.
- το φορολογικό παραθυράκι «δικαιωμάτων απόληψης υπεραξίας=carried interest», το οποίο ελαχιστοποιεί το ποσοστό φορολόγησής τους. Τα τελευταία χρόνια οι τιτλοποιημένες συναλλαγές αυξήθηκαν από μηδενικά επίπεδα σε τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. «Το πρόβλημα συμβουλευτικών υπηρεσιών επεκτείνεται στους ακαδημαϊκούς κλάδους Οικονομικών-Διοίκησης Επιχειρήσεων-Δημόσιας και Νομικής Διοίκησης, με αποτέλεσμα η διαστρέβλωση απ’ τις συγκρούσεις συμφερόντων να αποτελεί μέιζον πρόβλημα», δια στόματος κυρίου Φέργκισον. Στο λουκούλειο γεύμα οι τομείς που σερβίρονται-εμπλέκονται είναι της Ενέργειας-των Τηλεπικοινωνιών-της Περίθαλψης-των Αγροτικών Επιχειρήσεων-της Ιατρικής έρευνας-της Εθνικής Ασφάλειας.
- τα «Σιωπηλά όπλα για Αθόρυβους Πολέμους=Silent Weapons for Quiet Wars», έγγραφο που αποχαρακτηρίστηκε το 1986 και του οποίου το περιεχόμενο αποδεικνύει τη συνομωσία των προσχεδιασμένων πολέμων χαμηλής και ισχυρής εντάσεως, διότι σύμφωνα με το οποίο συντονισμένες ενέργειες θα μετέφεραν τον γενικότερο πλούτο απ’ τα χέρια των αδαών=ανοργάνωτες κι ανεύθυνες μάζες στην κατοχή των ολίγων=οι έχοντες πειθαρχία κι αίσθημα ευθύνης. Ας θυμηθούμε τους άριστους της Αρχαιότητας σ’ αυτό το σημείο.Πρώτο εργαλείο που αποφασίστηκε να ήταν σαφώς αυτό της Εκπαίδευσης. Στις κατώτερες τάξεις δίνεται η χειρότερη «γνώση», ώστε ο αποπροσανατολισμός να επιτελείται και ταυτοχρόνως να ανορθώνεται τείχος αδιαπέραστο ανάμεσα στην προσλαμβάνουσα γνώση απ’ τις ελιτιστικές συνομαδώσεις. Και αυτό αφορά σε όλες τις βαθμίδες. Αδίκως καυχιόμαστε οι κοινοί θνητοί για «μόρφωση» και καμαρώνουμε σαν σκεπάρνια γύφτικα για την εξειδίκευση που λαμβάνουμε στα ιδρύματα. Άλλο ισχυρό χαρτί είναι η χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και ο απόλυτος έλεγχος της πληροφορίας, πράγμα που επιτυγχάνεται δια μέσω της προώθησης μιας επίπλαστης πολυχρωμίας κι ενός ψευδεπίγραφου πλουραλισμού. Στην ουσία η πληροφορία ελέγχεται από συγκεκριμένα lobby: «Sony-Viacom+CBS-Time Warner-New Corporation+Fox-ABC-, στις οποίες ανήκει περισσότερο απ’ το 80% της παγκόσμιας μουσικής αγοράς - των μεγαλύτερων δορυφόρων που εκπέμπουν διεθνώς - του μεγαλύτερου ποσοστού εκδόσεων βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών παγκοσμίως - της πλειοψηφίας εμπορικών καλωδιακών καναλιών διεθνώς. Με δύο σμπάρους λοιπόν δισεκατομμύρια τρυγόνια, αφού το χαμηλό επίπεδο κριτικής ικανότητας ποδηγετεί πάσα αναθεώρηση-προβληματισμό-οργάνωση-αντίδραση.
- τη ληστρική τακτική δια μέσω των επισφαλών ομολόγων, αν πρόκειται για Επενδυτικές Τράπεζες, τα οποία κατέληγαν σε εξαγορά Εταιρειών, τακτική γνωστή ως «greenmail» και η οποία συνιστά λογοπαίγνιο ανάμεσα σε δύο όρους «blackmail» που σημαίνει εκβιασμός και «greenback» που σημαίνει χαρτονόμισμα. Αθώοι βέβαια εμφανίζονται οι Δικηγόροι - Λογιστές - Σύμβουλοι, οι οποίοι όμως κατάφεραν να θησαυρίσουν μέσα απ’ τη διενέργεια ανάλογων πρακτικών.
Συνακόλουθα η θεσμική διεπαφή υποσκάπτει την πρωτοβουλία του Μέλους ως αναλυτική νομοθέτηση των αναγκών του και στον αντίποδα εξυπηρετεί την «Υπερεθνική Κεντροποίηση=Supranational Centralization», σύμφωνα με την οποία οι Ιθύνοντες στους ευρωπαϊκούς θώκους αδειοδοτούνται να συνθέτουν Νομικό-Δεσμευτικό Πλαίσιο δίχως την συναίνεση των Κρατών-μελών. Δεν υπάρχει λοιπόν «Εθνικό Σχέδιο» αλλά Υπακοή στις επιταγές της υπερεθνικής Διακυβέρνησης. Και ο απεχθής όρος «Κοινωνική Αστυνόμευση» προσφέρει την προσφυή ιδεολογική-λεκτική υποδομή για τον εξωραϊσμό των φαυλοτήτων, εξισώνοντας ταυτοχρόνως την έννοια του όρου «Ασφάλεια» με την υποταγή στους Δορικτήτοτρες!!
3) Σχετικά με την εκφραστική αμετροέπεια: «Δεν πρόκειται για το τι εικάζει η Πολιτική Ηγεσία και η όποια Ιδεολογική Σχολή», απλώς αποτελεί το επιστέγασμα όλων των πρωθύστερων σχημάτων, τα οποία σκοπούν στην παραδοχή της παρείσφρησης του Ενωσιακού Δικαίου στο Ποινικό Δίκαιο των κρατών, τα οποία είχαν κάποια περιθώρια ελιγμών και επιρροής στα Νομοθετήματα-Αποφάσεις αλλά μετά την κατακρήμνιση των Διδύμων στη Νέα Υόρκη, απαλείφθηκαν οποιοιδήποτε παρελκυστικοί τρόποι παρέμβασης με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος. Συνακόλουθα ομιλούμε για απαλλοτρίωση των Ιδεολογιών, οι οποίες αντικαταστάθηκαν με το πρόσημό τους. Ομιλούμε για εθνοποιητικές αρτιότητες έργου, των οποίων τα υπεσχημένα προσδένονται στο άρμα του Ολισμού. Εξαίρετοι γνώστες του όλου, κατανοούν το μερικό, έχοντας δηλαδή πλήρη επίγνωση του παγκόσμιου «γίγνεσθαι», τεμαχίζουν τον κοινωνικό ιστό για να τον αντιμετωπίσουν σταδιακά και μονομερώς.
Ανέκαθεν το σύστημα διακυβέρνησης μεταπλάθει τις μορφές του από άτυπες σε τυπικές, ανάλογα στον τύπο κοινωνίας που βρισκόμαστε, αλλά υφίσταται πάντα εστιασμένο στο σημείο της πληροφόρησης και της λήψης αποφάσεων. Απ’ την περίοδο των πρωτόγονων αρχηγιών μεγάλο μερίδιο αγαθών δεν διανεμόταν στη βάση της ομάδας, αλλά παρακρατούταν προς κατανάλωση απ’ τους ιθύνοντες, οι οποίοι απαιτούσαν απ’ τους υφιστάμενους αγαθά- εργασία-φόρους. Από πολύ νωρίς γίνεται διάκριση και είναι εμφανής η επικυριαρχία δύναμης και πλούτου σε ορισμένα σύνολα, όπως και στον αντίποδα η στέρηση κι η ανέχεια σε κάποια άλλα. Κάποιοι λαοί βιώνουν τον απόλυτο αποδεκατισμό και την υποδούλωση. Κάποιοι άλλοι χαίρουν πλησμονής και πολυτέλειας.
Σε κρίσιμη διασταύρωση με διακρατικές ασάφειες συνδέσμωσης ανομοιογενών οικονομιών, κάτι που καταδεικνύει την ευήθεια όσων χαιρέτιζαν τη νομισματική ένωση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ο άνθρωπος ευθυγραμμίζεται με την ίσαλο γραμμή της αποξένωσης, αφού καμία δυσαναλογία δεν αμβλύνθηκε. Η αναγωγή του προβλήματος σε παγκόσμιο βεληνεκές εγείρει αναζήτηση ευθυνών, χωρίς ωστόσο να βλέπουμε μεγάλη διάθεση προς ανάληψή τους. Καμία πολιτική ή κοινωνική βούληση δεν δύναται να πλαισιώσει πλέον το όραμα της ενοποίησης, το οποίο έχει ξεκάθαρα ξεθωριάσει και οι προσδοκίες των λαών σαφέστατα φυλλορροήσει. Και το μόνο πρόβλημα είναι οι ανθρωπομάζες και η διαχείρισή τους.
4) «Ο Ακτιβισμός μπορεί να γίνει μέσα στο πλαίσιο που ορίζει το Σύνταγμα. Μπορώ κι εγώ να βγω και να διαδηλώσω ειρηνικά τις ιδέες μου», διατείνεται η Υφυπουργός!!! «Ο λαός πρέπει να μπει στη θέση του. Οι υπεύθυνοι άνθρωποι που λαμβάνουν αποφάσεις πρέπει να ζουν απαλλαγμένοι από ποδοπατήματα και βρυχηθμούς μιας παραζαλισμένης αγέλης» υποστήριζε ο Γουόλτερ Λίπμαν, πολιτικός στοχαστής του 20ου αιώνα, σε δημοκρατικά;; δοκίμιά του, και κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν πιο ειλικρινής!
Το κράτος σε όλες τις ιστορικές μορφές του είχε ως σκοπό την επιτέλεση των συναφών λειτουργιών της ευνομίας και της προάσπισης του έθνους, με την έντεχνη παραφθορά του όρου να ενέχεται. Τον 17ο αιώνα το σύνθημα «Ζωή-Ελευθερία-Ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε στην Αγγλία από Πρεσβυτεριανούς ηγέτες καθόλου δημοκρατικής ιδεολογίας, προς απαλλαγή απ’ τους επισκόπους και δίχως καμία εκχώρηση δικαιωμάτων στον λαό σαν οργανωμένη κοινότητα, παρασέρνοντας ωστόσο τους απλούς κι αδαείς σε εξουθενωτικές επαναστάσεις. Ο Τόμας Χομπς στο πολιτικής φιλοσοφίας σύγγραμμα «Λεβιάθαν» υποστυλώνει το θεωρητικό του οικοδόμημα εξηγώντας πως ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστής και ηδονιστής. Ως εκ τούτου προεικόνιζε την αναπόφευκτη μονοπώληση της απόλυτης εξουσίας, ώστε να αποτραπεί η εξόντωση του είδους.
Στην πολιτική σκηνή του 21ου αιώνα παρουσιάζονται σύνθετες μονάδες, οι οποίες επικαλύπτουν οικονομικά συμφέροντα και συνομαδώνουν γύρω τους μικρότερης εμβέλειας Δυνάμεις, χωρίς εν τέλει να απολήγουν σε ριζική αλλαγή της γενικής αντιλήψεως. Διάταξη που στο ελάχιστο δεν θα ήταν ικανή να επάγει ομοιογένεια παρά σε απτή κατάταξη των περιφερειών του πλανήτη. Καμία Κυβέρνηση λοιπόν και καμία Μεταρρύθμιση δεν λύνει τις αντιφάσεις. Όσο οι αδρά πληρωμένοι υπάλληλοι των Εταιρειοκρατίας καταλαμβάνουν έδρανα στην Βουλή, το φάντασμα της αποτυχίας θα συνεχίζει να πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια ανυπεράσπιστων ατόμων. Βέβαια, αν πρόκειται για «ατυχείς κινήσεις» των Κυβερνητών ή για «προσανατολισμένες διαταγές» προς Αρμοστάς, δεν το μαθαίνουμε, τουλάχιστον εγκαίρως, αν και μας αφορά.
Αναδρομικά θα λέγαμε πως ο Διαφωτισμός υπήρξε η κρηπίδα γενέσεως του Καπιταλισμού, αφού μαχήθηκε μέχρις εσχάτων για να απαλλάξει τον άνθρωπο απ’ τη θεοκρατία-δουλοπαροικία, αλλά δεν τον κατέστησε παρά υποχείριο αρχικά της μηχανής και εν τέλει της παραγωγής επιγεννώντας νέες ανελευθερίες και νέους περιορισμούς. Οι εκλογές στις χώρες της Δύσης υποβόσκουν απλά αποτελέσματα δικολαβικών χειρισμών, από ανέντιμους διορισμένους, και αρκεί ένας πολίτης να ανατρέξει σε κιτρινισμένες σελίδες της Ιστορίας για να απολαύσει αποτελέσματα που αλλοιώθηκαν λαθραία κατά το δοκούν ή που χειραγώγησαν πολλά νομοθετήματα και δεν είδαν το φως της δημοσιότητας παρά αρκετές δεκαετίες αργότερα, όταν η ανάδυσή τους δεν αποτελούσε πια παρά μία πληροφορία ενδιαφέρουσα κι ιστορικά προσεγγίσιμη.
Μιας και η Κατερίνα Παπακώστα έχει στο ενεργητικό της Σπουδές Νομικής, γνωρίζει πολύ καλά πως ο όρος «ακτιβισμός» προσπαθεί για την αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, στην οποία στέκει τροχοπέδη η Εξουσία, την οποία υπηρετεί διαμέσου της θέσεώς της στον υπουργικό θώκο, και κατ’ εφαπτομένη δεν δύναται να διαδηλώνει ενάντια σε κάτι που η ίδια υπογράφει! Κατ’ επέκταση ο Ακτιβισμός δεν υπόκειται στα νομικά τερτίπια, που παρεκκλίνουν παρεμπιπτόντως απ’ το Σύνταγμα, και που προωθούν τον πολυπρόσωπο φασισμό-τα συνδικάτα του εγκλήματος-τις μαφίες των ναρκωτικών-τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Για ποιον ακριβώς λόγο θα βγει να διαδηλώσει, ας μας ξεκαθαρίσει. Επιπροσθέτως μιας και κατά την ειδίκευση των Σπουδών της εντρυφεί στο Εμπορικό & Φορολογικό Δίκαιο, είναι καταφανής η υποστήριξή της στο κέντρο αυτού του αποσαθρωτικού εργαστηρίου, όπου «πειραματόζωον» τίθεται, το άτομο, με πλήρη θα λέγαμε επίγνωση, για να παρακολουθείται, δεχόμενο συνεχείς επιθέσεις και οι σφυγμομετρήσεις να στατιστικοποιούν τα αποτελέσματα, ώστε να προλειανθεί το έδαφος του μέλλοντος. Είναι ένας απροκάλυπτος ταγός της ασύδοτης Αγοράς-της ισοπέδωσης των Ηθών-του ανεξέλεγκτου κρατισμού.
5) «Η Δημοκρατία δεν απειλείται αλλά αμύνεται»!! Η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία συνιστά συγκεντρωτικό και αυταρχικό γνώμονα, πάνω στον οποίο κατευθύνονται ο κανιβαλικός ανταγωνισμός - ο ανεξέλεγκτος εκτραχηλισμός των Ισχυρών και της Εξουσίας. «Η Εξουσία μισεί και φοβάται τη μαζική ενεργοποίηση των Πολιτών. Την ανέχεται μόνο σε δύο περιπτώσεις: στα αθλητικά γήπεδα και την ημέρα των Εκλογών», όπως ευκρινώς διατυπώνει ο κύριος Σιμόπουλος. Οι Δημοκρατίες στο Ευρωπαϊκό έδαφος εναρμονίζονται με τη «Διακήρυξη της Ουάσινγκτον» το 2009, η οποία αφορά στη διατλαντική συνεργασία σε θέματα σχετικά με:
- την κινητικότητα των Πολιτών. Επικουρικά λειτουργούν οι Συμφωνίες «Έκδοσης Εγκληματιών», απροσδιόριστος όρος του Εγκληματία!!!, αφού λογίζεται ως τέτοιος και ο αντίθετης Πολιτικής ιδεολογίας, και «Αμοιβαίας Δικαστικής Συνεργασίας». Δόκιμο να αναφερθεί η διαφορετική προσέγγιση σχετικά με την «Θανατική Ποινή», απούσα στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο αλλά παρούσα σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ. Με αυτές τις Συμφωνίες και οι ΗΠΑ μπορούν να έχουν πρόσβαση στους τραπεζικούς λογαριασμούς των Ευρωπαίων Πολιτών, στο όνομα της «διεξαγωγής ποινικών ερευνών», και ακούγεται αρκετά δελεαστικό αν επρόκειτο να εφαρμοστεί στις Πολυεθνικές, οι οποίες ωστόσο εκφεύγουν με τα παραθυράκια που ήδη αναφέραμε! Είναι οι γνωστές υποθέσεις της Ελβετικής Εταιρείας SWIFT=The Society for World - wide Inter bank Financial Telecommunications, η οποία μεταβίβασε στις Αμερικανικές Αρχές το 2006 δεδομένα χρηματοπιστωτικών συναλλαγών στο Πλαίσιο του προγράμματος Παρακολούθησης της Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας, και της Λίστας Λαγκάρντ, οι οποίες υποθέσεις έπιασαν την ωραία θέση τους στο Αρχείο.
- τον σεβασμό της προστασίας δεδομένων και της ιδιωτικής ζωής. Και να αποσαφηνιστεί πως μεγάλες Εταιρείες πληρώνουν αφειδώς τα πλήρως ελεγχόμενα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης με σκοπό την παραπληροφόρησή μας. Έχουν εξειδικευτεί σε συλλογή πληροφοριών για εμπορικούς-διαφημιστικούς υποτίθεται λόγους, ενώ στην ουσία δεν αντιπροσωπεύουν παρά μία τεράστια χοάνη συγκομιδής προσωπικών δεδομένων. Πρόκειται για ηλεκτρονικούς φακέλους, οι οποίοι σχηματίζουν το ακριβές προφίλ εκατομμυρίων καταναλωτών, που ζουν κυρίως στις δυτικές χώρες. Στους φακέλους έχει πρόσβαση όποιος προτίθεται να τους αγοράσει. Αν οι νομιμοποιήσεις πάσης φύσεως αξιώσεων δια μέσω επίκλησης του θείου θελήματος ή του αδιαμφισβήτητου της Επιστήμης-απασχολήσεως του κοινού με χαμηλό επίπεδο διασκέδασης, ροπή προς εξαρτησιογόνες ουσίες, αγραμματοσύνη, εμβολισμό με ιδεολογήματα δεν αντικατοπτρίζουν «φονταμενταλισμό», τότε ποιο το νόημα του όρου.
6) Για την παρέμβαση της Δημοσιογράφου, η οποία αναφέρεται στην «συλλογική αναρχικότητα», ας της προτείνει κάποιος την αντιστροφή των όρων, έτσι για αλλαγή και διάνοιξη των οριζόντων Σκέψης της!! Η Αναρχία δεν συνιστά έναν ενδυματολογικό κώδικα, π.χ μαύρα ρούχα και γενειάδα, αλλά μία Ιδεολογία βασισμένη στην ύστατη Ηθική και Μόρφωση. Διαχωρίζεται δε στις συνιστώσες της ατομικής κινητοποίησης ως αναρχοατομισμός και της συλλογικής δραστηριοποίησης ως Αναρχική συλλογικότητα, στο πλαίσιο της οποίας συνομαδώνονται ομοϊδεάτες και προβαίνουν σε δράσεις σύμφωνα με τις Αξίες της εν λόγω Ιδεολογίας.
Δεν πείθει πλέον κανένας εκπρόσωπος της Πολιτικής σκηνής. Ο ξύλινος λόγος κλασαυχενίζεται για «ανθρωποκεντρικές Κοινωνίες» τη στιγμή που είναι πασίδηλο πως αυτός ο «Ανθρωποκεντρισμός» περνά μέσα απ’ τις διαδικασίες άνισης - ολιγαρχικής κυριαρχίας και υποβαστάζει ξεκάθαρα τις ανάγκες του κεφαλαίου. Αφ’ ης στιγμής οι μικρές περιπλανώμενες ομάδες, που κυνηγούσαν την τροφή τους, άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαθίστανται για να καλλιεργήσουν την τροφή, ο άνθρωπος έπαψε να υπηρετεί τη Μητέρα-Γη και τα πνεύματα που τη διακονούσαν. Αμήχανος άρχισε να σηκώνει το λάβαρο της δόξας. Φύση και άνθρωπος μεταλλάχθηκαν σε υπηρέτες ενός άκρατου Κεφαλαιοκρατισμού, ο οποίος περνάει απ’ την ακμή στην παρακμή του μετακυλίοντας τις καταστροφικές συνέπειες μετάβασης στις φτωχοποιημένες μάζες.
Η Ιστορία εμφανίζει ποικιλότροπες διακλαδώσεις ανάλογα με το μέρος του πλανήτη, ώστε να κρύβει στις αποσκευές ανόμοια σχήματα εγγράμματων ή αγράμματων κοινωνιών. Πρόκειται για ανισότητες, των οποίων η ζυγαριά άλλοτε γέρνει προς υπεροχή κι ενίοτε προς κατωτερότητα, χαρακτηριστικά ικανά να αναδείξουν ή να εξολοθρεύσουν πληθυσμιακές ομάδες. Κι ενώ αυτές οι ιδιομορφίες αποτελούν αποδεδειγμένο θεμέλιο της παγκόσμιας ιστορικής ροής, το κινούν αίτιο του φαινομένου έχει ασαφή περιγράμματα. Κι αν στο λυκαυγές της εισόδου στην κρίση, η κατάσταση συνοψιζόταν σ’ έναν γενικόλογο κι εύπεπτο όρο, αυτόν της λιτότητας, σήμερα ποια λέξη θα την περιέκλειε στις φτερούγες της ως πανάκεια στη λαίλαπα αντικτύπων που τρυπανίζουν το αλεξίσφαιρο γιλέκο της αθωράκιστης ασφαλείας.
Η πιθανότητα χρεοκοπίας επικρέμαται σαν Δαμόκλειος σπάθη όχι μόνο πάνω απ’ τα κεφάλια των Ελλήνων αλλά των Πολιτών στο ευρύτερο διηπειρωτικό ανάγλυφο. Όσο ακριβέστερες προγνώσεις εξελίξεων και γεγονότων εικάζουμε σαν άτομα ή σαν συλλογικές ομάδες, τόσο αντιλαμβανόμαστε την καταβαράθρωση ελπίδων αλλά και προσφερόμενων φόβων, αφού το άνυσμα της κάθε πρόβλεψης προβάλλει στο ένα της άκρο τονωτικά αποκυήματα στηρίζοντας στο άλλο αναμόχλευση καταθλιπτικών συναισθημάτων. Προκαταβολικές ενέργειες, οι οποίες υπερφαλαγγίζουν απερίσκεπτα οιαδήποτε δυνατότητα προβλεψιμότητας.
Στο όνομα της ασφάλειας - Στο όνομα του κινδύνου της Παγκόσμιας αναμέτρησης τα νομοθετήματα παγιώνουν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω απ’ το ιδανικό της Ελευθερίας. Και σ’ αυτό το σημείο ας γνωστοποιηθεί μία ακόμη ρήση της κυρίας Hélène l’ Heuillet, η οποία διασαφηνίζει πως «Η τρομοκρατία με την κυριολεκτική έννοια του όρου, ξεκινά απ’ την απόφαση να θεωρήσει κανείς ότι δεν υπάρχει αθώο θύμα. Δεν σέβεται πλέον τον πολιτικό κώδικα που καθιερώνει τη διάκριση μεταξύ ενόχου και αθώου. Ο πολιτικός κώδικας που ισχύει για την πολιτική δολοφονία είναι ανάλογος του πολεμικού κώδικα, με βάση τον οποίο διαχωρίζουμε τους στρατιώτες απ’ τους πολίτες, οι οποίοι προστατεύονται κατ’ αρχήν απ’ τις πολεμικές επιχειρήσεις».
Ας κοιτάξει η Υφυπουργός και όλοι οι Ομόλογοί της τους αστέγους στα παγκάκια, τις στρατιές ανέργων που δεν έχουμε που την κεφαλή κλίναι, τις εν ψυχρώ δολοφονίες ανυπεράσπιστων και τότε ίσως να καταλάβει πως η Δημοκρατία όχι απλώς απειλείται αλλά ενδύεται αργά και σταθερά το δικτατορικό της ένδυμα. «Θα μπορούσα να μιλώ για αιώνες», όπως έχω αναφέρει σ’ έναν στίχο αλλά φοβάμαι έναν φίλο, ο οποίος με διαβάζει και με «κατηγορεί» πως δεν «βάζω γλώσσα μέσα»…
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου