Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Τι θέλω να πω με τούτο. Τα τελευταία χρόνια μέσα στη κρίση, όπως σε όλους τους σχετιζόμενους είναι γνωστό, έχει φτάσει στο απόγειο της γελοιότητας μια κατάσταση που χτιζόταν και χρόνιζε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες στα κρητικά πολιτιστικά δρώμενα των Αθηνών.
Ένας απίθανος μηχανισμός παραγωγής και πώλησης κρητικίλας με την οκά, που συμπεριλαμβάνει καλλιτέχνες, μαγαζιά και συλλόγους, όχι μόνο δεν έχει αφήσει τίποτα αξεφτίλιστο παρουσιάζοντας τον Κρητικό σα βλαχοντίσκο γραφική τουριστική ατραξιόν, αλλά έχει επιβάλει και την στυλιστική, οικονομική και πολιτική κυριαρχία του σε όλες τις μορφές έκφρασης των Κρητών του Λεκανοπεδίου.
Πανάκριβα μαγαζιά, με τα μεγάλα μουσικά ονόματα εκ Κρήτης που πουλάνε την εργατοώρα τους σε τιμή χρυσού, πανάκριβα μαθήματα σε συλλόγους που βασικά, σε συνεργασία με τους ως άνω, αυτό που κάνουν είναι να οργανώνουν φολκ χοροεσπερίδες όπου γυαλιστεροί κοινότοποι τύποι χορεύουν ένοπλοι, ντυμένοι σα τη Νεράιδα και το Παληκάρι και όλα τα σχετικά, τη στιγμή που η Αθήνα έχει εξαιρετικούς παραδοσιακούς μουσικούς οι οποίοι είτε μένουν στην απέξω παίζοντας σε καμιά ταβερνούλα ή κανά τσιπουράδικο είτε ανέχονται το εργασιακό νταβατζιλίκι αναγκαστικά.
Και λέω μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε όλο αυτό; Μήπως καλό θα ήτανε, σε όσους από εμάς δεν αρέσει να κάνουν τη παράδοση μας σουβλάκι-τζατζίκι, να κάνουμε κάτι για να στηρίξουμε τους πραγματικούς ανώνυμους καλλιτέχνες της πόλης, οι οποίοι πέραν των άλλων αποτελούν και τη γνήσια έκφραση των Κρητικών της Αθήνας ως ομαδοποίησης με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, και μέσω αυτής της κίνησης να συμβάλλουμε στην ευρύτερη διαδικασία γέννησης της νέας τέχνης στη μεγαλούπολη;
Απλά λέω.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Τι θέλω να πω με τούτο. Τα τελευταία χρόνια μέσα στη κρίση, όπως σε όλους τους σχετιζόμενους είναι γνωστό, έχει φτάσει στο απόγειο της γελοιότητας μια κατάσταση που χτιζόταν και χρόνιζε όλες τις προηγούμενες δεκαετίες στα κρητικά πολιτιστικά δρώμενα των Αθηνών.
Ένας απίθανος μηχανισμός παραγωγής και πώλησης κρητικίλας με την οκά, που συμπεριλαμβάνει καλλιτέχνες, μαγαζιά και συλλόγους, όχι μόνο δεν έχει αφήσει τίποτα αξεφτίλιστο παρουσιάζοντας τον Κρητικό σα βλαχοντίσκο γραφική τουριστική ατραξιόν, αλλά έχει επιβάλει και την στυλιστική, οικονομική και πολιτική κυριαρχία του σε όλες τις μορφές έκφρασης των Κρητών του Λεκανοπεδίου.
Πανάκριβα μαγαζιά, με τα μεγάλα μουσικά ονόματα εκ Κρήτης που πουλάνε την εργατοώρα τους σε τιμή χρυσού, πανάκριβα μαθήματα σε συλλόγους που βασικά, σε συνεργασία με τους ως άνω, αυτό που κάνουν είναι να οργανώνουν φολκ χοροεσπερίδες όπου γυαλιστεροί κοινότοποι τύποι χορεύουν ένοπλοι, ντυμένοι σα τη Νεράιδα και το Παληκάρι και όλα τα σχετικά, τη στιγμή που η Αθήνα έχει εξαιρετικούς παραδοσιακούς μουσικούς οι οποίοι είτε μένουν στην απέξω παίζοντας σε καμιά ταβερνούλα ή κανά τσιπουράδικο είτε ανέχονται το εργασιακό νταβατζιλίκι αναγκαστικά.
Και λέω μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε όλο αυτό; Μήπως καλό θα ήτανε, σε όσους από εμάς δεν αρέσει να κάνουν τη παράδοση μας σουβλάκι-τζατζίκι, να κάνουμε κάτι για να στηρίξουμε τους πραγματικούς ανώνυμους καλλιτέχνες της πόλης, οι οποίοι πέραν των άλλων αποτελούν και τη γνήσια έκφραση των Κρητικών της Αθήνας ως ομαδοποίησης με ξεχωριστά χαρακτηριστικά, και μέσω αυτής της κίνησης να συμβάλλουμε στην ευρύτερη διαδικασία γέννησης της νέας τέχνης στη μεγαλούπολη;
Απλά λέω.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου