Προκόπης Μπίχτας
“Οι πιο σημαντικές διακρίσεις ανάμεσα στους λαούς δεν είναι πια ιδεολογικές), πολιτικές ή οικονομικές. Είναι πολιτισμικές”. Σάμιουελ Χάντινγκτον -1993
Στην σημερινή καπιταλι στική εποχή τα προβλήματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς έχουν τις ρίζες τους στην ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών. Τα κράτη, κάτω από τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που, ανάμεσα σε άλλα, τα φέρνει συχνά αντιμέτωπα με τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων τους, πολεμούν μεταξύ τους για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής, δηλαδή για το ξαναμοίρασμα του κόσμου με την προσδοκία της νίκης που θα τους δώσει το προβάδισμα απέναντι στα υπόλοιπα κράτη. Η φτώχεια και οι πόλεμοι είναι οι αιτίες της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.
Τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που δημιουργούνται με την μετανάστευση και την προσφυγιά δίνουν την ευκαιρία στα καπιταλιστικά κράτη, κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν μεγαλύτερους εφεδρικούς βιομηχανικούς στρατούς από αυτούς που έχουν ήδη στην διάθεσή τους, να εκμεταλλευτούν οικονομικά το φθηνό εργατικό δυναμικό και να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κουλτούρα κάποιων μεταναστών μετατρέποντας την ίδια στιγμή, σε οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς παρίες τους εργαζόμενους των δικών τους χωρών. Εκμεταλλεύονται πολιτικά και οικονομικά την δυσαρέσκεια που, αναπόφευκτα, δημιουργείται εναντίον των μεταναστών και επιδιώκουν να στρέψουν έντεχνα τους μετανάστες και τους ντόπιους σε ακήρυχτους ή κηρυγμένους πολέμους μεταξύ τους, δημιουργώντας, τελικά, τις “κοινωνίες των ατόμων”, σύμφωνα με την διατύπωση της Θάτσερ. Δηλαδή δημιουργούν κατακερματισμένες κοινωνίες, πληθυσμούς και λαούς, που θα είναι εντελώς ανήμποροι να αντιδράσουν σε οποιεσδήποτε επιλογές της άρχουσας τάξης, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα στην ισχυροποίηση του φασισμού.
Όπως είναι φυσικό, μερικές ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία αφού πέτυχαν τους στόχους τους όσον αφορά στο εσωτερικό τους, προσπαθούν να αντιστρέψουν εν μέρει αυτή την κατάσταση όσον αφορά στις ίδιες, επειδή έχουν ευρύτερο οικονομικό και πολιτικό συμφέρον από την ύπαρξη ενός βαθμού κοινωνικής συνοχής, ακριβώς όπως έχουν συμφέρον από την διάλυση των οικονομιών και της κοινωνικής συνοχής των πιο αδύναμων χωρών. Το παγκόσμιο παιγνίδι είναι γεωπολιτικό και η οικονομία αποτελεί το κυριότερο συστατικό στοιχείο σε τελευταία ανάλυση.
Έτσι, οι ιμπεριαλιστικές χώρες κρύβουν τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος, τις εμφανίζουν σαν προβλήματα «αντίθεσης ιθαγένειας – υπηκοότητας», «κουλτούρας», «πολιτισμικού και πολιτιστικού επιπέδου», «θρησκευτικών διαφορών» κ.λ.π. και, εκμεταλλευόμενοι την πραγματικότητα των διαφορετικών πολιτισμικών δεδομένων, την εμφανίζουν σαν την κυρίαρχη αντίθεση του σήμερα και την ονομάζουν «σύγκρουση πολιτισμών».
Είναι αλήθεια ότι ιδιομορφίες στους λαούς υπάρχουν και είναι αναπόφευκτες, αφού οι διαφορετικοί λαοί ακολούθησαν και ακολουθούν διαφορετικές ιστορικές πορείες, αλλά οι αιτίες του πολέμου, της μετανάστευσης και του προσφυγικού ζητήματος δεν βρίσκονται σε τέτοιου είδους ιδιομορφίες όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο οι εκπρόσωποι του κοσμοπολιτισμού.
Οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών (φυσικά και η ελληνική), ενώ αδιαφορούν πλήρως για την δυστυχία των λαών τους, υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για την τύχη των προσφύγων και των μεταναστών κι εφαρμόζουν πολιτικές που δημιουργούν αντιθέσεις και εχθρότητες μέσα στους λαούς των χωρών τους, αναπτύσσοντας και ισχυροποιώντας με αυτό τον τρόπο τις φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις και δράσεις, όχι μόνο από την πλευρά των “ντόπιων’, αλλά και από την πλευρά των “ξένων”. Ενώ διακηρύσσουν, υποκριτικά, ότι είναι εναντίον κάθε ρατσιστικής και φασιστικής αντίληψης, πρακτικά καλλιεργούν το έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων αντιλήψεων και τις υποθάλπτουν.
Ο νεοφιλελεύθερος και ο κεϋνσιανικός χώρος έχουν αναλύσει τα ζητήματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και προχωρούν σε ενέργειες που είναι σύμφωνες με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος δεν επιχείρησε ποτέ μια διακρίβωση των αιτιών αυτών των προβλημάτων και των συνεπειών τους με διαλεκτικό - επιστημονικό τρόπο, αλλά αρκείται σε μηχανιστικού - ηθικού τύπου διατυπώσεις και δράσεις που δεν οδηγούν πουθενά και δεν υπόσχονται τίποτα.
Η φασιστική-ρατσιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί με ενθουσιασμό τις επιλογές του ιμπεριαλισμού και σε αυτό το ζήτημα, ενώ τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης ασχολούνται μόνο την αύξηση της νομής τους στην εξουσία και με συνταγές εκλογικής μαγειρικής.
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
“Οι πιο σημαντικές διακρίσεις ανάμεσα στους λαούς δεν είναι πια ιδεολογικές), πολιτικές ή οικονομικές. Είναι πολιτισμικές”. Σάμιουελ Χάντινγκτον -1993
Στην σημερινή καπιταλι στική εποχή τα προβλήματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς έχουν τις ρίζες τους στην ανισόμετρη οικονομική και πολιτική ανάπτυξη των καπιταλιστικών χωρών. Τα κράτη, κάτω από τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που, ανάμεσα σε άλλα, τα φέρνει συχνά αντιμέτωπα με τον κίνδυνο ολοκληρωτικής κατάρρευσης των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων τους, πολεμούν μεταξύ τους για ανακατανομή των σφαιρών επιρροής, δηλαδή για το ξαναμοίρασμα του κόσμου με την προσδοκία της νίκης που θα τους δώσει το προβάδισμα απέναντι στα υπόλοιπα κράτη. Η φτώχεια και οι πόλεμοι είναι οι αιτίες της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.
Τα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που δημιουργούνται με την μετανάστευση και την προσφυγιά δίνουν την ευκαιρία στα καπιταλιστικά κράτη, κυρίως στις ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν μεγαλύτερους εφεδρικούς βιομηχανικούς στρατούς από αυτούς που έχουν ήδη στην διάθεσή τους, να εκμεταλλευτούν οικονομικά το φθηνό εργατικό δυναμικό και να εκμεταλλευτούν πολιτικά την κουλτούρα κάποιων μεταναστών μετατρέποντας την ίδια στιγμή, σε οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς παρίες τους εργαζόμενους των δικών τους χωρών. Εκμεταλλεύονται πολιτικά και οικονομικά την δυσαρέσκεια που, αναπόφευκτα, δημιουργείται εναντίον των μεταναστών και επιδιώκουν να στρέψουν έντεχνα τους μετανάστες και τους ντόπιους σε ακήρυχτους ή κηρυγμένους πολέμους μεταξύ τους, δημιουργώντας, τελικά, τις “κοινωνίες των ατόμων”, σύμφωνα με την διατύπωση της Θάτσερ. Δηλαδή δημιουργούν κατακερματισμένες κοινωνίες, πληθυσμούς και λαούς, που θα είναι εντελώς ανήμποροι να αντιδράσουν σε οποιεσδήποτε επιλογές της άρχουσας τάξης, πράγμα που οδηγεί αναπόφευκτα στην ισχυροποίηση του φασισμού.
Όπως είναι φυσικό, μερικές ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία αφού πέτυχαν τους στόχους τους όσον αφορά στο εσωτερικό τους, προσπαθούν να αντιστρέψουν εν μέρει αυτή την κατάσταση όσον αφορά στις ίδιες, επειδή έχουν ευρύτερο οικονομικό και πολιτικό συμφέρον από την ύπαρξη ενός βαθμού κοινωνικής συνοχής, ακριβώς όπως έχουν συμφέρον από την διάλυση των οικονομιών και της κοινωνικής συνοχής των πιο αδύναμων χωρών. Το παγκόσμιο παιγνίδι είναι γεωπολιτικό και η οικονομία αποτελεί το κυριότερο συστατικό στοιχείο σε τελευταία ανάλυση.
Έτσι, οι ιμπεριαλιστικές χώρες κρύβουν τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος, τις εμφανίζουν σαν προβλήματα «αντίθεσης ιθαγένειας – υπηκοότητας», «κουλτούρας», «πολιτισμικού και πολιτιστικού επιπέδου», «θρησκευτικών διαφορών» κ.λ.π. και, εκμεταλλευόμενοι την πραγματικότητα των διαφορετικών πολιτισμικών δεδομένων, την εμφανίζουν σαν την κυρίαρχη αντίθεση του σήμερα και την ονομάζουν «σύγκρουση πολιτισμών».
Είναι αλήθεια ότι ιδιομορφίες στους λαούς υπάρχουν και είναι αναπόφευκτες, αφού οι διαφορετικοί λαοί ακολούθησαν και ακολουθούν διαφορετικές ιστορικές πορείες, αλλά οι αιτίες του πολέμου, της μετανάστευσης και του προσφυγικού ζητήματος δεν βρίσκονται σε τέτοιου είδους ιδιομορφίες όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο οι εκπρόσωποι του κοσμοπολιτισμού.
Οι κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών (φυσικά και η ελληνική), ενώ αδιαφορούν πλήρως για την δυστυχία των λαών τους, υποκρίνονται ότι ενδιαφέρονται για την τύχη των προσφύγων και των μεταναστών κι εφαρμόζουν πολιτικές που δημιουργούν αντιθέσεις και εχθρότητες μέσα στους λαούς των χωρών τους, αναπτύσσοντας και ισχυροποιώντας με αυτό τον τρόπο τις φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις και δράσεις, όχι μόνο από την πλευρά των “ντόπιων’, αλλά και από την πλευρά των “ξένων”. Ενώ διακηρύσσουν, υποκριτικά, ότι είναι εναντίον κάθε ρατσιστικής και φασιστικής αντίληψης, πρακτικά καλλιεργούν το έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων αντιλήψεων και τις υποθάλπτουν.
Ο νεοφιλελεύθερος και ο κεϋνσιανικός χώρος έχουν αναλύσει τα ζητήματα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και προχωρούν σε ενέργειες που είναι σύμφωνες με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα. Ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος δεν επιχείρησε ποτέ μια διακρίβωση των αιτιών αυτών των προβλημάτων και των συνεπειών τους με διαλεκτικό - επιστημονικό τρόπο, αλλά αρκείται σε μηχανιστικού - ηθικού τύπου διατυπώσεις και δράσεις που δεν οδηγούν πουθενά και δεν υπόσχονται τίποτα.
Η φασιστική-ρατσιστική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί με ενθουσιασμό τις επιλογές του ιμπεριαλισμού και σε αυτό το ζήτημα, ενώ τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης ασχολούνται μόνο την αύξηση της νομής τους στην εξουσία και με συνταγές εκλογικής μαγειρικής.
Προκόπης Μπίχτας: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου