Αθανάσιος Μπόϊκος
Είναι, λέει, «εμφανής η επιρροή της ΛΑΕ», με «συνεχή κριτική στην κυβέρνηση» και, επιπλέον, «διολίσθησε από τη συλλογικότητα στα αρχηγικά πρότυπα». Γι΄αυτούς τους λόγους την εγκαταλείπουμε.
Ποιος τα λέει αυτά και για ποιον;
Ο ΣΥΡΙΖΑ Σερρών για τη δημοτική κίνηση Διάβαση Πεζών.
Ας δεχτούμε ότι η ΛΑΕ (Λαϊκή Ενότητα) διέβρωσε εκ των έσω τη Δ.Π. και την έχει καταστήσει υποχείριό της (Είχε η ΛΑΕ τέτοια δύναμη και δεν το ήξερε; Μπράβο στα παιδιά!)
Ερωτήματα:
Ας αναφερθούν, λοιπόν, τα συγκεκριμένα σημεία. Ας αναπτυχθούν τα εκατέρωθεν πολιτικά επιχειρήματα. Το πρωταρχικό ζήτημα δεν είναι ποιος κάνει την κριτική, αλλά το περιεχόμενο και η βασιμότητά της.
Σχετικά με τη διολίσθηση «από τη συλλογικότητα στα αρχηγικά πρότυπα». Πολύ σωστά οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών ενοχλούνται από μια τέτοια εξέλιξη, αν έτσι έχουν τα πράγματα. Όφειλαν, ωστόσο, να παραθέσουν συγκεκριμένα στοιχεία ή γεγονότα που να τεκμηριώνουν αυτό το χαρακτηρισμό. Δεν παραθέτουν κανένα.
Ρωτώ, παρεμπιπτόντως. Σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης του κόμματός τους (κυβέρνηση) δε βλέπουν κανένα αρχηγισμό που να τους ενοχλεί; Όλα καλά και άγια εκεί;
Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄αλεύρι;
Η ανακοίνωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ μάς πληροφορεί ακόμα: «θα υποστηρίξουμε ένα νέο σχήμα, που θα το αφήσουμε, όπως πάντα, σε μια αυτόνομη και συνεργατική πορεία …»
Πολύ ωραία. Γιατί όμως θεωρούν κολάσιμο παραστράτημα την κριτική της ΔΠ στην κυβέρνηση και δεν την αποδέχονται ως πρακτική έκφραση της από τους ίδιους διαφημιζόμενης αρχής της «αυτονομίας»; Με άλλα λόγια: ποια είναι τα αποδεκτά από αυτούς όρια της φερόμενης αυτονομίας; Η ελευθερία που έχουν κατά νου εκτείνεται μέχρι το κατώφλι του κομματικού εισαγγελέα;
Υπενθυμίζω τώρα κάποια βασικά σημεία από την Πολιτική Απόφαση της γενικής συνέλευσης της Διάβασης Πεζών (Νοε 2013), η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα από 130-140 μέλη της, προφανώς δε και από αυτούς που τώρα την αποκηρύσσουν, λόγω φαινομένων «αρχηγισμού» και «αντικυβερνητισμού», όπως διατείνονται.
Ρωτώ τους/τις συντάκτες/ριες της ανακοίνωσης του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ:
Αν τότε, στο μακρινό(;) εκείνο 2013, που υπερψήφιζαν αυτές τις θέσεις (αντιμνημονιακός αγώνας συνολική ανατροπή κ.ά), ήταν θεμιτός ο αντικυβερνητισμός, σήμερα για ποιους λόγους έχει πάψει να είναι;
Έχει μήπως συντελεστεί η ανατροπή του σάπιου παλιού καθεστώτος, αλλά εμείς, τυφλωμένοι από αντικυβερνητική μανία, δε σταθήκαμε ικανοί και άξιοι να βιώσουμε τον κοσμοϊστορικό τούτο συγκλονισμό και να τον παραδεχτούμε;
Μήπως ανατράπηκε ο «αντιδημοκρατικός – μνημονιακός Καλλικράτης (2010) και ο δημοκρατικός – μη μνημονιακός «Κλεισθένης» (2018) ανοικοδόμησε ό,τι είχε γκρεμίσει ο πρώτος;
Μήπως τελειώσαμε πραγματικά με τα μνημόνια τον περασμένο Αύγουστο (ονομαστική λήξη της μνημονιακής διοίκησης), τη στιγμή που το τερατώδες σώμα των εφαρμοστικών των μνημονίων νόμων εξακολουθεί να καταδυναστεύει –και θα το κάνει επί μακρόν- την κοινωνία, την πολιτική ζωή αλλά και την ίδια τη χώρα μας;
Μήπως το τρίτο και αριστερό μνημόνιο (2015) είναι σφραγισμένο ανεξίτηλα με το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» και μόνο τα δύο προηγούμενα φέρουν τα σημάδια ηθικής σήψης της περιόδου των «σαμαροβενιζέλων»;
Μήπως οι καταγγελλόμενοι μέχρι το Γενάρη του 2015 «μερκελιστές» της ΕΕ μεταστράφηκαν αίφνης σε φιλέλληνες για το καλό της πατρίδας μας;
Μήπως η υπαγωγή χιλιάδων ακινήτων του δημοσίου (κρατική – δημοτική περιουσία) στο Υπερταμείο έπαψε να υφίσταται και η αναφορά σε αυτό δε συνιστά παρά νοσηρή εμμονή και πολιτική παράκρουση μιας κάποιας –όποιας- ΛΑΕ;
Μήπως ο κος Φούχτελ –«ανεπιθύμητος» βροντοφώναζαν τα αυτοδιοικητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προκυβερνητική τους θητεία- έχει τώρα καταστεί περιζήτητο τιμώμενο πρόσωπο στις (φιλο)κυβερνητικές δεξιώσεις και τα συνέδρια της «ελληνογερμανικής συνέλευσης»;
Ποιο ακριβώς είναι το «έγκλημα» της Δ.Π., με βάση την ιδρυτική της διακήρυξη (2005) και την πολιτική της απόφαση (2013), με την οποία πήγε στις εκλογές το Μάιο του 2014;
Ποιος είναι συνεπής σε ιδρυτικές αρχές και πολιτικές αποφάσεις και ποιος όχι;
Η Δ.Π. ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό για το οποίο δεν (είναι σωστό να) κάνουμε λόγο στο σπίτι του κρεμασμένου.
Αθανάσιος Μπόϊκος: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι, λέει, «εμφανής η επιρροή της ΛΑΕ», με «συνεχή κριτική στην κυβέρνηση» και, επιπλέον, «διολίσθησε από τη συλλογικότητα στα αρχηγικά πρότυπα». Γι΄αυτούς τους λόγους την εγκαταλείπουμε.
Ποιος τα λέει αυτά και για ποιον;
Ο ΣΥΡΙΖΑ Σερρών για τη δημοτική κίνηση Διάβαση Πεζών.
Ας δεχτούμε ότι η ΛΑΕ (Λαϊκή Ενότητα) διέβρωσε εκ των έσω τη Δ.Π. και την έχει καταστήσει υποχείριό της (Είχε η ΛΑΕ τέτοια δύναμη και δεν το ήξερε; Μπράβο στα παιδιά!)
Ερωτήματα:
- α. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών (στελέχη και μέλη του που συμμετείχαν στη δημοτική κίνηση), πώς και γιατί δεν κατάφεραν να αποτρέψουν αυτή την (αρνητική γι΄αυτούς) εξέλιξη; Τόσο υπέρτερες και ακατανίκητες ήταν οι δυνάμεις της ΛΑΕ;
- β. Ποιες ακριβώς θέσεις, αποφάσεις ή κινήσεις της ΔΠ θεωρούνται ως «συνεχής [και άδικη, να υποθέσουμε] κριτική στην κυβέρνηση»; Και, το κυριότερο, η κριτική αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή όχι; Αληθεύει ή ψεύδεται σκοπίμως;
Ας αναφερθούν, λοιπόν, τα συγκεκριμένα σημεία. Ας αναπτυχθούν τα εκατέρωθεν πολιτικά επιχειρήματα. Το πρωταρχικό ζήτημα δεν είναι ποιος κάνει την κριτική, αλλά το περιεχόμενο και η βασιμότητά της. Σχετικά με τη διολίσθηση «από τη συλλογικότητα στα αρχηγικά πρότυπα». Πολύ σωστά οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ Σερρών ενοχλούνται από μια τέτοια εξέλιξη, αν έτσι έχουν τα πράγματα. Όφειλαν, ωστόσο, να παραθέσουν συγκεκριμένα στοιχεία ή γεγονότα που να τεκμηριώνουν αυτό το χαρακτηρισμό. Δεν παραθέτουν κανένα.
Ρωτώ, παρεμπιπτόντως. Σε επίπεδο κεντρικής διοίκησης του κόμματός τους (κυβέρνηση) δε βλέπουν κανένα αρχηγισμό που να τους ενοχλεί; Όλα καλά και άγια εκεί;
Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄αλεύρι;
Η ανακοίνωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ μάς πληροφορεί ακόμα: «θα υποστηρίξουμε ένα νέο σχήμα, που θα το αφήσουμε, όπως πάντα, σε μια αυτόνομη και συνεργατική πορεία …»
Πολύ ωραία. Γιατί όμως θεωρούν κολάσιμο παραστράτημα την κριτική της ΔΠ στην κυβέρνηση και δεν την αποδέχονται ως πρακτική έκφραση της από τους ίδιους διαφημιζόμενης αρχής της «αυτονομίας»; Με άλλα λόγια: ποια είναι τα αποδεκτά από αυτούς όρια της φερόμενης αυτονομίας; Η ελευθερία που έχουν κατά νου εκτείνεται μέχρι το κατώφλι του κομματικού εισαγγελέα;
Υπενθυμίζω τώρα κάποια βασικά σημεία από την Πολιτική Απόφαση της γενικής συνέλευσης της Διάβασης Πεζών (Νοε 2013), η οποία ψηφίστηκε ομόφωνα από 130-140 μέλη της, προφανώς δε και από αυτούς που τώρα την αποκηρύσσουν, λόγω φαινομένων «αρχηγισμού» και «αντικυβερνητισμού», όπως διατείνονται.
- «Βασική προγραμματική δέσμευση ενός αυθεντικά αυτόνομου αυτοδιοικητικού σχήματος δεν μπορεί παρά να είναι η κατάργηση του «Καλλικράτη…»
- «Αυτό όμως δεν αφορά μονάχα στις αναγκαίες διοικητικού χαρακτήρα αλλαγές. Αφορά συνολικά στην αλλαγή του πολιτικού συστήματος στη χώρα».
- Καταγγέλλονται «οι μνημονιακές πολιτικές [που έχουν σαν] αποτέλεσμα την απαξίωση της δημόσιας περιουσίας».
- Τονίζεται η αναγκαιότητα «η Αυτοδιοίκηση να ξαναγίνει Λαϊκός θεσμός» και να δημιουργηθούν νέοι θεσμοί που θα θέτουν «σαν πρώτο στόχο την προστασία… της δημόσιας περιουσίας και του δημόσιου χώρου».
- Επαναλαμβάνεται «η ανατροπή του αντιδημοκρατικού – μνημονιακού Καλλικράτη» σαν άμεση προτεραιότητα.
- Και η πολιτική απόφαση της ΔΠ καταλήγει ότι η δημοτική κίνηση «θα πρέπει να συνδέσει την πρότασή της για την αυτοδιοίκηση με τις σημερινές πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, που δεν μπορεί παρά να έχει ως τελική στόχευση τη συνολική ανατροπή του σάπιου, διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος».
Ρωτώ τους/τις συντάκτες/ριες της ανακοίνωσης του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ:
Αν τότε, στο μακρινό(;) εκείνο 2013, που υπερψήφιζαν αυτές τις θέσεις (αντιμνημονιακός αγώνας συνολική ανατροπή κ.ά), ήταν θεμιτός ο αντικυβερνητισμός, σήμερα για ποιους λόγους έχει πάψει να είναι;
Έχει μήπως συντελεστεί η ανατροπή του σάπιου παλιού καθεστώτος, αλλά εμείς, τυφλωμένοι από αντικυβερνητική μανία, δε σταθήκαμε ικανοί και άξιοι να βιώσουμε τον κοσμοϊστορικό τούτο συγκλονισμό και να τον παραδεχτούμε;
Μήπως ανατράπηκε ο «αντιδημοκρατικός – μνημονιακός Καλλικράτης (2010) και ο δημοκρατικός – μη μνημονιακός «Κλεισθένης» (2018) ανοικοδόμησε ό,τι είχε γκρεμίσει ο πρώτος;
Μήπως τελειώσαμε πραγματικά με τα μνημόνια τον περασμένο Αύγουστο (ονομαστική λήξη της μνημονιακής διοίκησης), τη στιγμή που το τερατώδες σώμα των εφαρμοστικών των μνημονίων νόμων εξακολουθεί να καταδυναστεύει –και θα το κάνει επί μακρόν- την κοινωνία, την πολιτική ζωή αλλά και την ίδια τη χώρα μας;
Μήπως το τρίτο και αριστερό μνημόνιο (2015) είναι σφραγισμένο ανεξίτηλα με το «ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς» και μόνο τα δύο προηγούμενα φέρουν τα σημάδια ηθικής σήψης της περιόδου των «σαμαροβενιζέλων»;
Μήπως οι καταγγελλόμενοι μέχρι το Γενάρη του 2015 «μερκελιστές» της ΕΕ μεταστράφηκαν αίφνης σε φιλέλληνες για το καλό της πατρίδας μας;
Μήπως η υπαγωγή χιλιάδων ακινήτων του δημοσίου (κρατική – δημοτική περιουσία) στο Υπερταμείο έπαψε να υφίσταται και η αναφορά σε αυτό δε συνιστά παρά νοσηρή εμμονή και πολιτική παράκρουση μιας κάποιας –όποιας- ΛΑΕ;
Μήπως ο κος Φούχτελ –«ανεπιθύμητος» βροντοφώναζαν τα αυτοδιοικητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προκυβερνητική τους θητεία- έχει τώρα καταστεί περιζήτητο τιμώμενο πρόσωπο στις (φιλο)κυβερνητικές δεξιώσεις και τα συνέδρια της «ελληνογερμανικής συνέλευσης»;
Ποιο ακριβώς είναι το «έγκλημα» της Δ.Π., με βάση την ιδρυτική της διακήρυξη (2005) και την πολιτική της απόφαση (2013), με την οποία πήγε στις εκλογές το Μάιο του 2014;
Ποιος είναι συνεπής σε ιδρυτικές αρχές και πολιτικές αποφάσεις και ποιος όχι;
Η Δ.Π. ή ο ΣΥΡΙΖΑ; Όλοι ξέρουμε τι είναι αυτό για το οποίο δεν (είναι σωστό να) κάνουμε λόγο στο σπίτι του κρεμασμένου.
Αθανάσιος Μπόϊκος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου