Γιάννης Αθανασιάδης
Κάποτε σε μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα υπήρχε ένα ξεροπήγαδο. Το «ευρωπήγαδο». Το πηγάδι αυτό ήταν γύρω στα 9μετρα βάθος.
Από μέσα ακούγονταν φωνές και καυγάδες.
Μέσα στο πηγάδι βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πέντε άνθρωποι. Αυτοί κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο με ακατονόμαστες κατηγορίες που αν τις άκουγες θα πίστευες ότι ήταν όλοι τους παλιάνθρωποι.
Κατηγορίες όπως «προδότη, οπορτουνιστή, εθνίκι, κουμούνι», και άλλες που δεν μπορώ να αναφέρω, ήταν αιτίες σύρραξης μεταξύ τους.
Ο κάθε ένας είχε φτιάξει ένα πολιτικό «μέτωπο» και επέμενε ότι ήταν το σωστό!
Ο ένας είχε το δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο άλλος το λαϊκό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τρίτος το μέτωπο λαού για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τέταρτος το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Και ο πέμπτος το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι.
Ήταν χρόνια εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και ζούσαν από κάτι επιδοτήσεις με τρόφιμα και νερό που τους πετούσαν από το άνοιγμα αυτοί που τους είχαν κλείσει εκεί.
Όμως καταλάβαιναν πως ήταν ντροπή να ζουν με τα αποφάγια που τους πετούσαν.
Με τον καιρό οι «επιδοτήσεις» άρχισαν να ελαττώνονται και υπήρχαν φορές που μονομαχούσαν μεταξύ τους, για ένα καρβέλι ψωμί που τους πετούσαν, με κατηγορίες ότι ο ένας ήταν πιο χοντρός, ο άλλος ότι ήταν πιο άξιος, ο τρίτος επειδή είχε τέσσερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας.
Κάποια στιγμή πέφτει η ιδέα. Ρε συναγωνιστές και σύντροφοι αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε θα πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στο «ευρωπήγαδο». Αυτός είναι ο σκοπός τους δεν το βλέπετε;
Όσο ακόμα βαστάνε τα πόδια μας πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί για να βγούμε από εδώ και να ζήσουμε στην κοιλάδα με αυτά που θα φτιάχνουμε εμείς κι όχι με τα σκουπίδια που μας πετούν για να μας κοροϊδέψουν. Αν λοιπόν ανέβουμε ο ένας στην πλάτη του άλλου οριακά φτάνουμε στην έξοδο του πηγαδιού. Ο πρώτος που θα βγει θα ρίξει το σχοινί για να βγούνε και οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί. Αλλιώς δεν φτάνουμε στην έξοδο.
Κοιταχτήκαν όλοι για μια στιγμή και ενώ φάνηκε ότι καταλαβαίνουν και συμφωνούν, πέφτει το ερώτημα, «και ποιος θα είναι πάνω – πάνω»;
«Κι άμα βγει και μας παρατήσει μέσα»;
«Κι άμα μας προδώσει»;
Κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος καυγάδων και αλληλοκατηγοριών. Κατά καιρούς δύο ή τρεις τα βρίσκαν και προσπαθούσαν να βγούνε μα τους έλειπαν οι άλλες «πλάτες» για να φτάσουν στην έξοδο.
Περνούσε ο καιρός και οι επιδοτήσεις μειωνόντουσαν στο «ευρωπήγαδο». Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, αλλά το μίσος και η καχυποψία του ενός για τον άλλο δεν ελαττώθηκε.
Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος της ιστορίας του μετώπου στο πηγάδι. Ίσως βάλαν μυαλό και ενωθήκανε, ίσως απ’ την πείνα δεν είχαν πλέον κουράγια να σκαρφαλώσουν, ίσως τελικά σφάξανε τον «προδότη» και χάσανε κάθε δυνατότητα να φτάσουν στην έξοδο του «ευρωπήγαδου».
Κάποιοι άλλοι λένε πως τους άξιζε αυτό το οδυνηρό τέλος, τέτοιοι που ήταν…
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Γιάννης Αθανασιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Κάποτε σε μια μεγάλη εύφορη κοιλάδα υπήρχε ένα ξεροπήγαδο. Το «ευρωπήγαδο». Το πηγάδι αυτό ήταν γύρω στα 9μετρα βάθος.
Από μέσα ακούγονταν φωνές και καυγάδες.
Μέσα στο πηγάδι βρίσκονταν εγκλωβισμένοι πέντε άνθρωποι. Αυτοί κατηγορούσαν ο ένας τον άλλο με ακατονόμαστες κατηγορίες που αν τις άκουγες θα πίστευες ότι ήταν όλοι τους παλιάνθρωποι.
Κατηγορίες όπως «προδότη, οπορτουνιστή, εθνίκι, κουμούνι», και άλλες που δεν μπορώ να αναφέρω, ήταν αιτίες σύρραξης μεταξύ τους.
Ο κάθε ένας είχε φτιάξει ένα πολιτικό «μέτωπο» και επέμενε ότι ήταν το σωστό!
Ο ένας είχε το δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο άλλος το λαϊκό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τρίτος το μέτωπο λαού για την έξοδο από το πηγάδι. Ο τέταρτος το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι. Και ο πέμπτος το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο για την έξοδο από το πηγάδι.
Ήταν χρόνια εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και ζούσαν από κάτι επιδοτήσεις με τρόφιμα και νερό που τους πετούσαν από το άνοιγμα αυτοί που τους είχαν κλείσει εκεί.
Όμως καταλάβαιναν πως ήταν ντροπή να ζουν με τα αποφάγια που τους πετούσαν.
Με τον καιρό οι «επιδοτήσεις» άρχισαν να ελαττώνονται και υπήρχαν φορές που μονομαχούσαν μεταξύ τους, για ένα καρβέλι ψωμί που τους πετούσαν, με κατηγορίες ότι ο ένας ήταν πιο χοντρός, ο άλλος ότι ήταν πιο άξιος, ο τρίτος επειδή είχε τέσσερα μεταπτυχιακά και πάει λέγοντας.
Κάποια στιγμή πέφτει η ιδέα. Ρε συναγωνιστές και σύντροφοι αν συνεχίσουμε έτσι όπως πάμε θα πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στο «ευρωπήγαδο». Αυτός είναι ο σκοπός τους δεν το βλέπετε;
Όσο ακόμα βαστάνε τα πόδια μας πρέπει να κάνουμε κάτι μαζί για να βγούμε από εδώ και να ζήσουμε στην κοιλάδα με αυτά που θα φτιάχνουμε εμείς κι όχι με τα σκουπίδια που μας πετούν για να μας κοροϊδέψουν. Αν λοιπόν ανέβουμε ο ένας στην πλάτη του άλλου οριακά φτάνουμε στην έξοδο του πηγαδιού. Ο πρώτος που θα βγει θα ρίξει το σχοινί για να βγούνε και οι υπόλοιποι. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κάνουμε όλοι μαζί. Αλλιώς δεν φτάνουμε στην έξοδο.
Κοιταχτήκαν όλοι για μια στιγμή και ενώ φάνηκε ότι καταλαβαίνουν και συμφωνούν, πέφτει το ερώτημα, «και ποιος θα είναι πάνω – πάνω»;
«Κι άμα βγει και μας παρατήσει μέσα»;
«Κι άμα μας προδώσει»;
Κι έτσι άρχισε ένας νέος κύκλος καυγάδων και αλληλοκατηγοριών. Κατά καιρούς δύο ή τρεις τα βρίσκαν και προσπαθούσαν να βγούνε μα τους έλειπαν οι άλλες «πλάτες» για να φτάσουν στην έξοδο.
Περνούσε ο καιρός και οι επιδοτήσεις μειωνόντουσαν στο «ευρωπήγαδο». Οι δυνάμεις τους τους εγκατέλειψαν, αλλά το μίσος και η καχυποψία του ενός για τον άλλο δεν ελαττώθηκε.
Κανείς δεν γνωρίζει το τέλος της ιστορίας του μετώπου στο πηγάδι. Ίσως βάλαν μυαλό και ενωθήκανε, ίσως απ’ την πείνα δεν είχαν πλέον κουράγια να σκαρφαλώσουν, ίσως τελικά σφάξανε τον «προδότη» και χάσανε κάθε δυνατότητα να φτάσουν στην έξοδο του «ευρωπήγαδου».
Κάποιοι άλλοι λένε πως τους άξιζε αυτό το οδυνηρό τέλος, τέτοιοι που ήταν…
Πηγή: dromosanoixtos.gr
Γιάννης Αθανασιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου