Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η σοβαρότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, είναι μια φράση του Καρλ Μαρξ που έμεινε ιστορική. Στην Ελλάδα ο ιδιαίτερος τρόπος που εκδηλώνεται και συμπυκνώνεται η βαθύτατη κρίση μας είναι, πρώτον, ότι οι περισσότεροι λένε ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι και, δεύτερο, η κρίση επαγγελματισμού.
Σε όλη την κοινωνική πυραμίδα είναι πολύ λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν τη δουλειά που κάνουν και την κάνουν. Κι αυτό ισχύει από τον περιπτερά της γειτονιάς μέχρι τον Πρωθυπουργό. Χειροτερεύει και γενικεύεται μάλιστα ως τάση, όσο ανεβαίνουμε στην πυραμίδα.
Αν οι Τούρκοι ανέβουν σε μια βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε, δήλωσε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Αποστολάκης. Ο Υπουργός Άμυνας προανήγγειλε ταυτόχρονα ανακήρυξη ΑΟΖ και την επομένη, ίσως για να μη φανεί ότι είναι soft έναντι του αρχηγού του, υποσχέθηκε ότι θα τσακίσουμε την Τουρκία, αν τυχόν περάσει από τα απειλητικά λόγια στις απειλητικές πράξεις.
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν ενώ ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να ετοιμάσει επίσκεψή του στην Τουρκία και συμμετείχε στη σύμπηξη ενός μικρού ΝΑΤΟ της Ανατ. Μεσογείου (θα αποδειχθεί χειρότερο για την Ελλάδα από το άλλο, το… μεγάλο ΝΑΤΟ). Ο κ. Τσίπρας προσπαθούσε ταυτόχρονα, με δηλώσεις του να πείσει την Τουρκία, τη Ρωσία και το Ιράν ότι αυτή η δήθεν συμμαχία (θα εξηγήσουμε πιο κάτω γιατί δήθεν) δεν στρέφεται εναντίον τους. Προφανώς ΗΠΑ, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος ετοιμάζονται να αντιμετωπίζουν από κοινού κάποια απόβαση Αρειανών στη Γη και γι’ αυτό συνέπηξαν αυτό το μπλοκ!
Έχοντας αρχίσει να αντιλαμβάνεται τους κινδύνους, ακόμα και για τον ίδιο, από την πλήρη ταύτιση της χώρας με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ (σε συνέχεια, για να είμαστε δίκαιοι, και επέκταση της πολιτικής των προηγουμένων κυβερνήσεων), ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να περιορίσει τις ζημιές, διατηρώντας όμως τις βασικές επιλογές. Πήγε στη Μόσχα, μετά στο Ισραήλ και ετοιμάζεται για την Τουρκία, σε ένα μάλλον όχι και πολύ συνεκτικό διπλωματικό «αχταρμά».
Μικρό ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ο Καμμένος, μικρό ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο ο Τσίπρας. Χωρίς να κερδίζουμε απολύτως τίποτα, πολλαπλασιάζουμε εχθρούς και κινδύνους!
Η Τουρκία αντέδρασε στις δηλώσεις Αποστολάκη εμπράκτως, στέλνοντας την αεροπορία της να κάνει ένα μπαράζ υπερπτήσεων στο Αιγαίο, με τον Τούρκο Υπουργό Άμυνας να λέει στην Ελλάδα να προσέχει τις προβοκάτσιες.
Στην Αθήνα, ο Κατρούγκαλος κατάφερε το ακατόρθωτο, δηλαδή και να αποδοκιμάσει και να επιδοκιμάσει ταυτόχρονα τον Αποστολάκη. Είπε ότι πρέπει να αποφεύγεται η αύξηση της έντασης, αλλά παρείχε και κάλυψη στον Αρχηγό.
Οι ταχυδακτυλουργίες αυτές δεν είναι αποτέλεσμα της υπαρκτής ασχετοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα εξωτερικής, αμυντικής και διεθνούς πολιτικής. Είναι προσπάθεια συμβιβασμού των εκρηκτικών και άκρως επικίνδυνων αντιθέσεων που αντιμετωπίζει ο Τσίπρας, λόγω της ταύτισής του, που προείπαμε, με τις πιο εξτρεμιστικές διεθνείς δυνάμεις.
Μόνο που οι ταχυδακτυλουργίες δεν διεξάγονται εν κενώ. Είναι μια όλο και πιο επικίνδυνη ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί , χωρίς δίχτυ ασφαλείας, πάνω από το ηφαίστειο της Ανατ. Μεογείου.
Η δήλωση Αποστολάκη είναι ένα είδος μικρό casus belli. Εγκλωβίζει τη χώρα σε συγκεκριμένο τύπο συμμετρικής απάντησης σε τυχόν στρατιωτικό επεισόδιο στο Αιγαίο και σε πιθανή γενίκευση στη συνέχεια μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Η έκδοση παρόμοιων casus belli δεν είναι δουλειά του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, αλλά του Πρωθυπουργού, είναι μάλιστα προτιμότερο να εκδίδονται σε συνεννόηση με τις βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε σοβαρές χώρες, είναι ένα όπλο που οφείλει να χρησιμοποιείται με μέγιστη αυτοσυγκράτηση, διότι δεσμεύει τη χώρα. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να προβλέψει εκ των προτέρων το σύνολο των πολιτικών, στρατιωτικών και διεθνών συνθηκών που θα επικρατήσουν σε δεδομένη στιγμή και να προεξοφλήσει την απάντηση που πρέπει να δώσει σε μια εχθρική ενέργεια. Αν από την άλλη έχει δεσμευθεί σε συγκεκριμένη απάντηση και δεν τη δώσει, τότε καταρρέει το κύρος και η αποτρεπτική ισχύς της χώρας.
Mετά την κρίση των Ιμίων το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας έχει εκπονήσει σχέδια για το ενδεχόμενο τουρκικής ενέργειας σε βραχονησίδα, επί αρχηγίας Γράψα πάρθηκαν ορισμένα μέτρα τα οποία εξόργισαν τους Τούρκους για την άμυνα, ενώ είναι φανερό για την ‘Αγκυρα ότι δύσκολα θα μπορούσε να επαναλάβει ανενόχλητα μια κρίση τύπου Ιμίων. Δεν χρειάζεται καν να της το πούμε.
Προς τι λοιπόν οι δηλώσεις του Ναυάρχου, που δημιούργησαν για πολλοστή φορά φέτος ανησυχία στην ελληνική κοινή γνώμη και αύξησαν την ένταση στις διμερείς σχέσεις;
Φυσικά, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είναι τρελός. Μπορεί να είχε πληροφορίες ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται να κάνουν κάποια αποβατική επιχείρηση κάπου στο Αιγαίο και να θεώρησε ότι αυτός ήταν ο πρέπων τρόπος αντίδρασης.
Πιθανότατα, όπως γράφουν οι εφημερίδες, τέτοιες «πληροφορίες» του είχαν έρθει από τους υποτιθέμενους, δήθεν «φίλους και συμμάχους». Και πιθανότατα ήταν εντελώς παραπλανητικές. Σοφότερο θα ήταν, αντί να παίρνουμε στα σοβαρά όσα μας έρχονται από αυτούς, να αρχίσουμε επιτέλους να διερωτώμεθα για τα δικά τους κίνητρα, προτού μας βρει καμιά καταστροφή πολύ χειρότερη απ’ ότι μας έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια.
Δυστυχώς βέβαια, φαίνεται ότι για την ελληνική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία, ότι τους λένε οι Αμερικανοί, οι Ισραηλινοί και το ΝΑΤΟ μοιάζει να έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία κι από τον νόμο της βαρύτητας του Νεύτωνα.
Ακούω ότι από τους δήθεν φίλους και συμμάχους μάθαμε και ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν απόβαση στο Καστελόριζο την περασμένη άνοιξη, με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί η ελληνική κοινή γνώμη με τις σχετικές πληροφορίες (δες και το άρθρο μας για την Προβοκάτσια εδώ).
Βγήκε τότε ο αναλυτής Σάββας Καλλεντερίδης του Ινφογνώμονα, πρώην στρατιωτικός που παρακολουθεί από κοντά τα τουρκικά πράγματα, και γελοιοποίησε τα σενάρια, αποκαλύπτοντας ότι οι βασικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού που θα μπορούσαν θεωρητικά να πραγματοποιήσουν τέτοια αποβατική επιχείρηση είχαν πάει να πολεμήσουν στο Αφρίν της Συρίας!
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε πολλά Μέσα να συνεχίσουν να βγάζουν ακόμα και πρωτοσέλιδα με την επαπειλούμενη ή αποτραπείσα επιχείρηση στο Καστελόριζο.
Από τα τέλη Ιανουαρίου, που ο κ. Πάιατ περίπου προφήτευσε στον Σκάι την επικείμενη ελληνοτουρκική Αποκάλυψη, η δουλειά των συντακτών και των αναλυτών έχει διευκολυνθεί αφάνταστα. Δεν χρειάζονται να προσπαθούν να καταλάβουν τι λένε και γιατί το λένε οι Τούρκοι ιθύνοντες. Δημοσιεύουν τις δηλώσεις με τον στάνταρ τίτλο «Πάλι προκαλεί ο Σουλτάνος» και ξεμπερδεύουν.
Κατά τη γνώμη μας, η πιθανότητα να πραγματοποιήσει η Τουρκία βραχυπρόθεσμα αποβατική επιχείρηση στο Αιγαίο είναι μία στις εκατό χιλιάδες. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι μια άλλη ιστορία, που δεν μπορεί να σταθμιστεί αυτή τη στιγμή, γιατί εξαρτάται από το εν εξελίξει Μεγάλο Παιχνίδι στη Συρία και άλλους διεθνείς παράγοντες.
Αυτή τη στιγμή, γίνεται του «Κουτρούλη ο Γάμος» γύρω από τη Συρία, τις σχέσεις ΗΠΑ με Τουρκία, Τουρκίας με Συρία και Ρωσία, Ισραήλ με Κούρδους και δεν συμμαζεύεται. Η Τουρκία ετοιμάζεται να προχωρήσει ενδεχομένως σε μείζονα πολεμική επιχείρηση στην περιοχή.
Από τη σκοπιά της Άγκυρας είναι τρέλα να μπλέξει αυτή τη στιγμή σε στρατιωτική κρίση με την Ελλάδα.
Μπορεί όμως να μην είναι καθόλου τρέλα από τη σκοπιά άλλων «παικτών» του παγκόσμιας σημασίας Μεγάλου Παιχνιδιού, που να θέλουν, για δικούς τους λόγους, να δημιουργήσουν ένα πρόβλημα εκ δυσμών στην Τουρκία!
Αλίμονο στον ταύρο που προσέχει το κόκκινο πανί και όχι τον ταυρομάχο. (Σημείωση 1)
Θα μου αντιτάξετε ίσως, ωραία και λογικά μας τα λες, αλλά όταν έχεις την ευθύνη της άμυνας της χώρας μπορείς να στηριχτείς μονάχα στη λογική ανάλυση και να αγνοήσεις τυχόν πληροφορίες που σου έρχονται; Πόσο μάλλον που δεν έχεις στην πραγματικότητα δική σου σοβαρή δυνατότητα παρακολούθησης της Τουρκίας, ούτε σοβαρή αναλυτική ικανότητα παρακολούθησης της διεθνούς κατάστασης.
Δύσκολο να το κάνουν αυτό οι Έλληνες στρατιωτικοί και, εδώ που τα λέμε, δεν φταίνε οι ίδιοι. Υφίστανται κι αυτοί τις συνέπειες της απουσίας κράτους στην Ελλάδα. Στη χώρα δεν υπάρχουν υπηρεσίες πληροφοριών, διεθνολόγοι, τουρκολόγοι, αμυντικοί αναλυτές, Ινστιτούτα Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, δεν υπάρχει corpus κρατικής ιδεολογίας και στρατηγικής σκέψης.
Δηλαδή υπάρχουν, αλλά δεν κάνουν τη δουλειά τους, είναι τραγικά χαμηλής ποιότητας αντιγραφείς ΝΑΤΟικών εγχειριδίων και εισαγωγείς ιδεών, τουρκολόγοι που δεν ξέρουν τούρκικα, ρωσολόγοι που δεν ξέρουν ρώσικα, μόνο αγγλικά μιλάνε, θεσμοί στελεχωμένοι με την γνωστή αξιοκρατική αρχή του Ρουσφετιού, που μας κληροδότησε η οθωμανική δουλεία και ελεγχόμενοι από ξένες δυνάμεις, τις υπηρεσίες τους και τα ινστιτούτα τους.
Η Ελλάδα δεν έχει δικό της «μυαλό» και «αισθήσεις» και αυτό την αφήνει χωρίς άμυνα απέναντι στα σήματα που επιδέξια της στέλνουν. Οι πολιτικοί της δεν ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή, να την αποφύγουν μάλλον θέλουν και, ενίοτε, να την χρησιμοποιήσουν στο εσωτερικό.
Που να βρει σε τέτοιες συνθήκες ένας χειριστής θεμάτων ειρήνης και πολέμου την αυτοπεποίθηση να στηριχτεί στο δικό του μυαλό, στη συσσωρευμένη βαθειά γνώση και εμπειρία που απαιτείται να υπάρχει και στη βούλησή του;
Όμως δεν υπάρχει και λόγος να εκδίδονται δεσμευτικά «casus belli». Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, εφόσον το κρίνουν οι αρμόδιοι έτσι και με διαρροές των σχετικών επιχειρησιακών σχεδίων στα μέσα ή με δηλώσεις διατυπωμένες με άλλο τρόπο και λεκτικό. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να σταλούν προς την Άγκυρα οι δέουσες προειδοποιήσεις.
Το προηγούμενο των Ιμίων σκιάζει την ελληνική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία εδώ και 22 χρόνια. Τη σκιάζει, εκτός των άλλων, μην ξανααποκαλύψει και τη γύμνια της.
Μόνο που σπανίως τέτοια επεισόδια επαναλαμβάνονται, όπως σπανίως πέφτουν καινούριες οβίδες εκεί που έπεσαν.
Για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι διαθέτουμε μνήμη.
Χώρια ότι από το 1996 μέχρι σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει γύρω μας, εξόν από τα ανύπαρκτα μυαλά μας. Το 1996, η Πρωθυπουργός Κυρία Τσιλέρ (κατηγορήθηκε ως πράκτωρ της CIA στη χώρα της), ενήργησε με τη σύμφωνη γνώμη της Ουάσιγκτων. Θα μπορούσε να ξαναγίνει αυτό, μόνο αν η Τουρκία ξανάμπαινε στην τροχιά της Ουάσιγκτων, και αν η τελευταία είχε λόγους να το κάνει, αλλά ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Ακόμα κι αν συνέβαινε, θα ήταν αναγκαία, όχι και ικανή συνθήκη για να επαναληφθεί παρόμοιο επεισόδιο.
Οι Στρατηγοί που θριαμβεύουν, έγραψε ο Κλαούζεβιτς, δεν είναι εκείνοι που επαναλαμβάνουν τις μάχες του παρελθόντος, αλλά αυτοί που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Η δουλειά της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας είναι να μη φτάνει η χώρα στην κατάσταση που βρέθηκε το 1996 στα Ίμια. Και αυτό μπορούσε να γίνει το 1996.
‘Όταν έφτασε όμως η χώρα στη νύχτα των Ιμίων δύο επιλογές εμφανίσθηκαν μπροστά της
Έτσι τιθέμενο, το δίλημμα δεν έχει ικανοποιητική λύση.
Ο κ. Σημίτης θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Να πει στον Λυμπέρη νάναι έτοιμος, καλού κακού, και μετά να μιλήσει ο ίδιος στους Αμερικανούς. Να τους πει να φροντίσουν να έχει λυθεί το πρόβλημα μέχρι το άλλο πρωί και, αφού είχε και τη Βουλή ήδη μαζεμένη την άλλη μέρα, να τους εξηγήσει ότι θα εισηγηθεί, σε ενάντια περίπτωση, να ψηφιστεί η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Και μετά να έκλεινε το τηλέφωνο και να πήγαινε για ύπνο.
Νομίζω ότι έτσι θα έληγε μια χαρά η κρίση, χωρίς ούτε πόλεμο, ούτε παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, το αντίθετο. Ούτε θα είχαμε άλλωστε φράσει στην κρίση αυτή, αν οι Αμερικανοί δεν ήταν σίγουροι ότι κανείς στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι. Τα Ίμια ούτε έγιναν, ούτε μπορούσαν να γίνουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου Πρωθυπουργό.
Αλλά κι έτσι να μη συνέβαινε, δεν θα βρισκόταν η χώρα σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που βρέθηκε μετά τη συμφωνία με τον Χόλμπρουκ ή που θα βρισκόταν μετά την εφαρμογή των ιδεών Λυμπέρη. (Σημείωση, δεν είναι πρόταση παντός καιρού αυτή. Μιλάμε για τις συνθήκες του 1996).
Ο Πούτιν βρέθηκε σε μια τέτοια κατάσταση το 2015, όταν οι Τούρκοι του κατέρριψαν ένα αεροπλάνο. Κοτζάμ Ρωσία και δεν κατέρριψε σε απάντηση τουρκικό αεροπλάνο. Βρήκε τον τρόπο να πονέσει την Άγκυρα εκεί που πονούσε και να αντιστρέψει τελικά προς όφελός του όλο το παιχνίδι.
Δεν είναι δυνατόν η δική μας (μη) σκέψη νάναι «μία ή άλλη», «άσπρο μαύρο», «πόλεμος ή ειρήνη».
Nα πούμε στο σημείο αυτό και δύο λόγια για την αμυντική συνεργασία Ισραήλ-ΗΠΑ-Ελλάδας-Κύπρου.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προσφέρει τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο τους, εκτίθενται σε σοβαρότατους κινδύνους ακόμα και πυρηνικών αντιποίνων, σε περίπτωση μεγάλης σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή χωρίς να έχουν ζητήσει και χωρίς να έχουν λάβει έστω μια ρητή δέσμευση αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης εναντίον τους.
Δεν έχουμε συνάψει αμυντικό σύμφωνο. ‘Εχουμε παραχωρήσει τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μας και τις ‘Ενοπλες Δυνάμεις μας άνευ ανταλλάγματος.
‘Όχι μόνο αυτό. Ούτε το Ισραήλ, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βγάλει έστω και μισή ανακοίνωση με την οποία να υποστηρίζουν την Αθήνα ή τη Λευκωσία στις διάφορες αντιπαραθέσεις τους με την Τουρκία!
Αυτό που κάνει αυτό το σύμφωνο είναι ότι πολλαπλασιάζει εκθετικά τους εχθρούς μας, καταστρέφει παραδοσιακές μας σχέσεις, αυξάνει τους σοβαρότατους κινδύνους για την ασφάλειά μας, περιορίζει την οποιαδήποτε έστω και μικρή ελευθερία κινήσεων στην εξωτερική και αμυντική πολιτική μας. Συμβάλλει στη δημιουργία στην Άγκυρα όχι της εντύπωσης ότι έχουμε μαζί μας την Αμερική και το Ισραήλ, που θα την ανέσχετε ενδεχομένως, αλλά την εντύπωση της Άγκυρας ότι είμαστε μια μαριονέτα, δυνάμενη να κινηθεί και εναντίον της, αν το θελήσουν ο κ. Πάιατ και ο κ. Νετανιάχου.
Δεν αποκτούμε συμμάχους αλλά προσθέτουμε στον Γερμανό και Ευρωπαίο οικονομικό αποικιοκράτη, τον Αμερικάνο, Ισραηλινό, ΝΑΤΟϊκό και Βρετανό ακόμα γεωπολιτικό νταβατζή, ξαναγινόμαστε το άθλιο προτεκτοράτο που υπήρξαμε από το 1945 μέχρι το 1974. Κι ακόμα χειρότερα, γιατί τώρα δεν χρειάζεται ούτε καν να μας φροντίζουν και λίγο, όπως έκαναν λόγω Ψυχρού Πολέμου. Τώρα το πάνε σε μια Ελλάδα και σε μια Κύπρο χωρίς Έλληνες.
Το πραγματικό σχέδιο αυτών των δυνάμεων για την Ελλάδα είναι, εκτιμούμε, αφού ξεζουμίσουν, εξευτελίσουν και εκπορνεύσουν ολοκληρωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού συντρίψουν πλήρως τις ψυχικές, συναισθηματικές, συμβολικές δυνάμεις αντίστασης του ελληνικού λαού, που ήδη έπληξαν συντριπτικά το 2015, αφού αποσπάσουν από τον Τσίπρα και χρεώσουν σε αυτόν και την «Αριστερά», όσες περισσότερες εθνικές παραχωρήσεις μπορούν, όπως τις Πρέσπες, να τον αντικαταστήσουν στο τέλος, αν μπορέσουν και τους δοθεί η ευκαιρία, ούτε καν από τον Μητσοτάκη, αλλά από κάποιον αυταρχικό, ακροδεξιό, δήθεν εθνικιστή σωτήρα, τύπου Μπολσονάρο, κατά προτίμηση απόστρατο, ίσως και βγάζοντάς μας από την ΕΕ στο τέλος. Αλλά για ένα τέτοιο «1974 από την ανάποδη», θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη μια ελληνοτουρκική εμπλοκή.
Εκεί μπορούν να συναντηθούν τα οικονομικά με τα γεωπολιτικά μνημόνια, η μεσανατολική με την ευρωπαϊκή κρίση. Κι αυτό είναι που τώρα πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία.
Τη λέμε δήθεν αυτή τη συμμαχία με την Αμερική και το Ισραήλ, γιατί αξίζει όσο και οι υποσχέσεις που δίνουν οι νταβατζήδες στα κορίτσια που εκμεταλλεύονται ότι θα τα παντρευτούν. ‘Ορα και το διδακτικό παράδειγμα των Κούρδων δίπλα μας.
Την Ελλάδα την καταστρέφουν οι οικονομικές πολιτικές που το σύνολο της Δύσης, περιλαμβανομένης της Αμερικής, εφαρμόζουν εις βάρος της εδώ και μία δεκαετία. Αν λοιπόν θέλει κάποιος να κάνει συμμαχία με αυτές τις δυνάμεις, το λιγότερο που θάπρεπε να ζητήσει από αυτές σε αντάλλαγμα είναι ένα μορατόριουμ στις καταστροφές, για παράδειγμα μια ρήτρα ανάπτυξης, μια σοβαρή αναδιάρθρωση χρέους, ένα μίνι σχέδιο Μάρσαλ.
Η Αμερική συμμετείχε πλήρως και δια του ΔΝΤ και αυτοτελώς και δια της αμερικανόπληκτης, ελεγχόμενης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην καταστροφή μας, όπως και με την καθοριστική επιρροή της σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, περιλαμβανομένης αυτής των ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ.
Το Ισραήλ δεν συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά διαθέτει τεράστια επιρροή και στην Ουάσιγκτων και στην Ευρώπη και θα μπορούσε, αν ήθελε, να τη χρησιμοποιήσει προς ώφελός μας, είναι ουσιαστικά μια υπερδύναμη, ίσως σε σημεία ισχυρότερη και από τις ΗΠΑ. Και δεν συμμετείχε το ίδιο στην οικονομική επίθεση κατά της χώρας μας, συμμετείχαν πάντως τα ξαδέρφια του. Αν η τράπεζα Goldman Sachs λεγόταν Onassis Bank, θα είχαμε νομίζετε κάποιο πρόβλημα σήμερα;
Θα είχε νόημα να συζητήσουμε λοιπόν τις παραχωρήσεις που κάνουμε στους Αμερικανούς και τις «συμμαχίες» με τους Ισραηλινούς μόνο σε μια περίπτωση. Αν μας παρείχαν τα μέσα να σώσουμε την απειλούμενη χώρα μας.
Τώρα, αυτές οι πολιτικές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσθέτουν έναν ακόμα παράγοντα υποδούλωσης και πολύ μεγάλων επιπλέον κινδύνων για την Ελλάδα.
ΥΓ. Επειδή πολλοί Κύπριοι φίλοι μου λένε κατά καιρούς ότι είναι απαραίτητη η συνεργασία με το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας, για να μη φάει η τελευταία όλο το νησί, θέλω να τους πω το εξής.
Α. Το Ισραήλ, σε όλη την ιστορία του υπήρξε φανατικός αντίπαλος του δικαιώματος των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση και της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρωτεργάτης στο παρασκήνιο του Σχεδίου Ανάν, ουδέποτε παραχώρησε εγγυήσεις ασφαλείας στην Κύπρο ή έβγαλε έστω και μία ανακοίνωση υπέρ της.
Ας αλλάξει στάση και πάμε να συμμαχήσουμε.
Β. Οι πιθανότητες να καταλάβει η Τουρκία τη Μεγαλόνησο είναι πολύ λιγότερες από ότι να απειλήσει την Κύπρο πτώση μετεωρίτη.
‘Όχι γιατί η Τουρκία δεν θα το ήθελε, αλλά γιατί Αμερική, Βρετανία, ΝΑΤΟ και Ισραήλ θα έκαναν ακόμα και πυρηνικό πόλεμο για να εμποδίσουν την ‘Αγκυρα να πάρει από τον δικό τους έλεγχο ένα από τα κρισιμότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη που ελέγχει όλη την Αν. Μεσόγειο και είναι λίγα μίλια έξω από τις ακτές του Ισραήλ.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε, ο τουρκικός στρατός σταμάτησε, το 1974, μόνος του, στην πράσινη γραμμή που χάραξαν οι Βρετανοί το 1963 ήδη. ‘Όχι γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει όλη την Κύπρο.
Σημείωση (1)
Η πρόβλεψή μας ότι είναι βραχυπρόθεσμα εξαιρετικά απίθανη ένα επεισόδιο και μια σύρραξη με τηνΤουρκία, αφορά ένα επεισόδιο ή μια σύρραξη που θα γίνει με πολιτική βούληση και σχεδιασμό της Αθήνας ή της ‘Αγκυρας. Δεν αφορά ασφαλώς την πιθανότητα προβοκάτσιας από τρίτους, μέσω ερεισμάτων που διαθέτουν στους κρατικούς μηχανισμούς των δύο κρατών. Αυτό ακριβώς συνέβη το 2015, όταν Ρωσία και Τουρκία έφτασαν στα πρόθυρα πολέμου λόγω της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους. Σύμφωνα με την εκδοχή Ερντογάν, επρόκειτο περί προβοκάτσιας των Γκιουλενιστών.
Το 2015 δεν έγινε πόλεμος, έγινε όμως το 1974, όταν η τότε ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, πεισθείσα από τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών και όχι μόνο, προκάλεσε η ίδια την καταστροφή του μισού κυπριακού ελληνισμού.
Για αυτούς τους λόγους χρειάζεται επειγόντως η επανεθνικοποίηση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, η επικράτηση ακραίας σοβαρότητας και η διατήρηση ανοιχτών, απευθείας διαύλων ειλικρινούς επικοινωνίας της Αθήνας με την ‘Αγκυρα, με τη Μόσχα, με τη Δαμασκό και με την Τεχεράνη.
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Η σοβαρότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, είναι μια φράση του Καρλ Μαρξ που έμεινε ιστορική. Στην Ελλάδα ο ιδιαίτερος τρόπος που εκδηλώνεται και συμπυκνώνεται η βαθύτατη κρίση μας είναι, πρώτον, ότι οι περισσότεροι λένε ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι και, δεύτερο, η κρίση επαγγελματισμού.
Σε όλη την κοινωνική πυραμίδα είναι πολύ λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν τη δουλειά που κάνουν και την κάνουν. Κι αυτό ισχύει από τον περιπτερά της γειτονιάς μέχρι τον Πρωθυπουργό. Χειροτερεύει και γενικεύεται μάλιστα ως τάση, όσο ανεβαίνουμε στην πυραμίδα.
Αν οι Τούρκοι ανέβουν σε μια βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε, δήλωσε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Αποστολάκης. Ο Υπουργός Άμυνας προανήγγειλε ταυτόχρονα ανακήρυξη ΑΟΖ και την επομένη, ίσως για να μη φανεί ότι είναι soft έναντι του αρχηγού του, υποσχέθηκε ότι θα τσακίσουμε την Τουρκία, αν τυχόν περάσει από τα απειλητικά λόγια στις απειλητικές πράξεις.
Οι δηλώσεις αυτές έγιναν ενώ ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να ετοιμάσει επίσκεψή του στην Τουρκία και συμμετείχε στη σύμπηξη ενός μικρού ΝΑΤΟ της Ανατ. Μεσογείου (θα αποδειχθεί χειρότερο για την Ελλάδα από το άλλο, το… μεγάλο ΝΑΤΟ). Ο κ. Τσίπρας προσπαθούσε ταυτόχρονα, με δηλώσεις του να πείσει την Τουρκία, τη Ρωσία και το Ιράν ότι αυτή η δήθεν συμμαχία (θα εξηγήσουμε πιο κάτω γιατί δήθεν) δεν στρέφεται εναντίον τους. Προφανώς ΗΠΑ, Ισραήλ, Ελλάδα και Κύπρος ετοιμάζονται να αντιμετωπίζουν από κοινού κάποια απόβαση Αρειανών στη Γη και γι’ αυτό συνέπηξαν αυτό το μπλοκ!
Έχοντας αρχίσει να αντιλαμβάνεται τους κινδύνους, ακόμα και για τον ίδιο, από την πλήρη ταύτιση της χώρας με τις πιο εξτρεμιστικές δυνάμεις στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ (σε συνέχεια, για να είμαστε δίκαιοι, και επέκταση της πολιτικής των προηγουμένων κυβερνήσεων), ο κ. Τσίπρας προσπαθεί να περιορίσει τις ζημιές, διατηρώντας όμως τις βασικές επιλογές. Πήγε στη Μόσχα, μετά στο Ισραήλ και ετοιμάζεται για την Τουρκία, σε ένα μάλλον όχι και πολύ συνεκτικό διπλωματικό «αχταρμά».
Μικρό ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια ο Καμμένος, μικρό ΝΑΤΟ στη Μεσόγειο ο Τσίπρας. Χωρίς να κερδίζουμε απολύτως τίποτα, πολλαπλασιάζουμε εχθρούς και κινδύνους!
Η Τουρκία αντέδρασε στις δηλώσεις Αποστολάκη εμπράκτως, στέλνοντας την αεροπορία της να κάνει ένα μπαράζ υπερπτήσεων στο Αιγαίο, με τον Τούρκο Υπουργό Άμυνας να λέει στην Ελλάδα να προσέχει τις προβοκάτσιες.
Στην Αθήνα, ο Κατρούγκαλος κατάφερε το ακατόρθωτο, δηλαδή και να αποδοκιμάσει και να επιδοκιμάσει ταυτόχρονα τον Αποστολάκη. Είπε ότι πρέπει να αποφεύγεται η αύξηση της έντασης, αλλά παρείχε και κάλυψη στον Αρχηγό.
Οι ταχυδακτυλουργίες αυτές δεν είναι αποτέλεσμα της υπαρκτής ασχετοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα εξωτερικής, αμυντικής και διεθνούς πολιτικής. Είναι προσπάθεια συμβιβασμού των εκρηκτικών και άκρως επικίνδυνων αντιθέσεων που αντιμετωπίζει ο Τσίπρας, λόγω της ταύτισής του, που προείπαμε, με τις πιο εξτρεμιστικές διεθνείς δυνάμεις.
Μόνο που οι ταχυδακτυλουργίες δεν διεξάγονται εν κενώ. Είναι μια όλο και πιο επικίνδυνη ακροβασία σε τεντωμένο σχοινί , χωρίς δίχτυ ασφαλείας, πάνω από το ηφαίστειο της Ανατ. Μεογείου.
Τι σημαίνουν τα casus belli και ποιος τα εκδίδει
Η δήλωση Αποστολάκη είναι ένα είδος μικρό casus belli. Εγκλωβίζει τη χώρα σε συγκεκριμένο τύπο συμμετρικής απάντησης σε τυχόν στρατιωτικό επεισόδιο στο Αιγαίο και σε πιθανή γενίκευση στη συνέχεια μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης.
Η έκδοση παρόμοιων casus belli δεν είναι δουλειά του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, αλλά του Πρωθυπουργού, είναι μάλιστα προτιμότερο να εκδίδονται σε συνεννόηση με τις βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε σοβαρές χώρες, είναι ένα όπλο που οφείλει να χρησιμοποιείται με μέγιστη αυτοσυγκράτηση, διότι δεσμεύει τη χώρα. Δεν είναι δυνατόν κάποιος να προβλέψει εκ των προτέρων το σύνολο των πολιτικών, στρατιωτικών και διεθνών συνθηκών που θα επικρατήσουν σε δεδομένη στιγμή και να προεξοφλήσει την απάντηση που πρέπει να δώσει σε μια εχθρική ενέργεια. Αν από την άλλη έχει δεσμευθεί σε συγκεκριμένη απάντηση και δεν τη δώσει, τότε καταρρέει το κύρος και η αποτρεπτική ισχύς της χώρας.
Απίθανη μια τουρκική επιχείρηση στο Αιγαίο τώρα
Mετά την κρίση των Ιμίων το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας έχει εκπονήσει σχέδια για το ενδεχόμενο τουρκικής ενέργειας σε βραχονησίδα, επί αρχηγίας Γράψα πάρθηκαν ορισμένα μέτρα τα οποία εξόργισαν τους Τούρκους για την άμυνα, ενώ είναι φανερό για την ‘Αγκυρα ότι δύσκολα θα μπορούσε να επαναλάβει ανενόχλητα μια κρίση τύπου Ιμίων. Δεν χρειάζεται καν να της το πούμε.
Προς τι λοιπόν οι δηλώσεις του Ναυάρχου, που δημιούργησαν για πολλοστή φορά φέτος ανησυχία στην ελληνική κοινή γνώμη και αύξησαν την ένταση στις διμερείς σχέσεις;
Φυσικά, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν είναι τρελός. Μπορεί να είχε πληροφορίες ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται να κάνουν κάποια αποβατική επιχείρηση κάπου στο Αιγαίο και να θεώρησε ότι αυτός ήταν ο πρέπων τρόπος αντίδρασης.
Πιθανότατα, όπως γράφουν οι εφημερίδες, τέτοιες «πληροφορίες» του είχαν έρθει από τους υποτιθέμενους, δήθεν «φίλους και συμμάχους». Και πιθανότατα ήταν εντελώς παραπλανητικές. Σοφότερο θα ήταν, αντί να παίρνουμε στα σοβαρά όσα μας έρχονται από αυτούς, να αρχίσουμε επιτέλους να διερωτώμεθα για τα δικά τους κίνητρα, προτού μας βρει καμιά καταστροφή πολύ χειρότερη απ’ ότι μας έχει συμβεί τα τελευταία δέκα χρόνια.
Δυστυχώς βέβαια, φαίνεται ότι για την ελληνική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία, ότι τους λένε οι Αμερικανοί, οι Ισραηλινοί και το ΝΑΤΟ μοιάζει να έχει μεγαλύτερη αξιοπιστία κι από τον νόμο της βαρύτητας του Νεύτωνα.
Ακούω ότι από τους δήθεν φίλους και συμμάχους μάθαμε και ότι οι Τούρκοι ετοίμαζαν απόβαση στο Καστελόριζο την περασμένη άνοιξη, με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί η ελληνική κοινή γνώμη με τις σχετικές πληροφορίες (δες και το άρθρο μας για την Προβοκάτσια εδώ).
Βγήκε τότε ο αναλυτής Σάββας Καλλεντερίδης του Ινφογνώμονα, πρώην στρατιωτικός που παρακολουθεί από κοντά τα τουρκικά πράγματα, και γελοιοποίησε τα σενάρια, αποκαλύπτοντας ότι οι βασικές δυνάμεις του τουρκικού στρατού που θα μπορούσαν θεωρητικά να πραγματοποιήσουν τέτοια αποβατική επιχείρηση είχαν πάει να πολεμήσουν στο Αφρίν της Συρίας!
Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε πολλά Μέσα να συνεχίσουν να βγάζουν ακόμα και πρωτοσέλιδα με την επαπειλούμενη ή αποτραπείσα επιχείρηση στο Καστελόριζο.
Από τα τέλη Ιανουαρίου, που ο κ. Πάιατ περίπου προφήτευσε στον Σκάι την επικείμενη ελληνοτουρκική Αποκάλυψη, η δουλειά των συντακτών και των αναλυτών έχει διευκολυνθεί αφάνταστα. Δεν χρειάζονται να προσπαθούν να καταλάβουν τι λένε και γιατί το λένε οι Τούρκοι ιθύνοντες. Δημοσιεύουν τις δηλώσεις με τον στάνταρ τίτλο «Πάλι προκαλεί ο Σουλτάνος» και ξεμπερδεύουν.
Κατά τη γνώμη μας, η πιθανότητα να πραγματοποιήσει η Τουρκία βραχυπρόθεσμα αποβατική επιχείρηση στο Αιγαίο είναι μία στις εκατό χιλιάδες. Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι μια άλλη ιστορία, που δεν μπορεί να σταθμιστεί αυτή τη στιγμή, γιατί εξαρτάται από το εν εξελίξει Μεγάλο Παιχνίδι στη Συρία και άλλους διεθνείς παράγοντες.
Αυτή τη στιγμή, γίνεται του «Κουτρούλη ο Γάμος» γύρω από τη Συρία, τις σχέσεις ΗΠΑ με Τουρκία, Τουρκίας με Συρία και Ρωσία, Ισραήλ με Κούρδους και δεν συμμαζεύεται. Η Τουρκία ετοιμάζεται να προχωρήσει ενδεχομένως σε μείζονα πολεμική επιχείρηση στην περιοχή.
Από τη σκοπιά της Άγκυρας είναι τρέλα να μπλέξει αυτή τη στιγμή σε στρατιωτική κρίση με την Ελλάδα.
Μπορεί όμως να μην είναι καθόλου τρέλα από τη σκοπιά άλλων «παικτών» του παγκόσμιας σημασίας Μεγάλου Παιχνιδιού, που να θέλουν, για δικούς τους λόγους, να δημιουργήσουν ένα πρόβλημα εκ δυσμών στην Τουρκία!
Αλίμονο στον ταύρο που προσέχει το κόκκινο πανί και όχι τον ταυρομάχο. (Σημείωση 1)
«Δεν μπορούμε να αγνοούμε τις προειδοποιήσεις»
Θα μου αντιτάξετε ίσως, ωραία και λογικά μας τα λες, αλλά όταν έχεις την ευθύνη της άμυνας της χώρας μπορείς να στηριχτείς μονάχα στη λογική ανάλυση και να αγνοήσεις τυχόν πληροφορίες που σου έρχονται; Πόσο μάλλον που δεν έχεις στην πραγματικότητα δική σου σοβαρή δυνατότητα παρακολούθησης της Τουρκίας, ούτε σοβαρή αναλυτική ικανότητα παρακολούθησης της διεθνούς κατάστασης.
Δύσκολο να το κάνουν αυτό οι Έλληνες στρατιωτικοί και, εδώ που τα λέμε, δεν φταίνε οι ίδιοι. Υφίστανται κι αυτοί τις συνέπειες της απουσίας κράτους στην Ελλάδα. Στη χώρα δεν υπάρχουν υπηρεσίες πληροφοριών, διεθνολόγοι, τουρκολόγοι, αμυντικοί αναλυτές, Ινστιτούτα Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, δεν υπάρχει corpus κρατικής ιδεολογίας και στρατηγικής σκέψης.
Δηλαδή υπάρχουν, αλλά δεν κάνουν τη δουλειά τους, είναι τραγικά χαμηλής ποιότητας αντιγραφείς ΝΑΤΟικών εγχειριδίων και εισαγωγείς ιδεών, τουρκολόγοι που δεν ξέρουν τούρκικα, ρωσολόγοι που δεν ξέρουν ρώσικα, μόνο αγγλικά μιλάνε, θεσμοί στελεχωμένοι με την γνωστή αξιοκρατική αρχή του Ρουσφετιού, που μας κληροδότησε η οθωμανική δουλεία και ελεγχόμενοι από ξένες δυνάμεις, τις υπηρεσίες τους και τα ινστιτούτα τους.
Η Ελλάδα δεν έχει δικό της «μυαλό» και «αισθήσεις» και αυτό την αφήνει χωρίς άμυνα απέναντι στα σήματα που επιδέξια της στέλνουν. Οι πολιτικοί της δεν ενδιαφέρονται να αντιμετωπίσουν την τουρκική απειλή, να την αποφύγουν μάλλον θέλουν και, ενίοτε, να την χρησιμοποιήσουν στο εσωτερικό.
Που να βρει σε τέτοιες συνθήκες ένας χειριστής θεμάτων ειρήνης και πολέμου την αυτοπεποίθηση να στηριχτεί στο δικό του μυαλό, στη συσσωρευμένη βαθειά γνώση και εμπειρία που απαιτείται να υπάρχει και στη βούλησή του;
Όμως δεν υπάρχει και λόγος να εκδίδονται δεσμευτικά «casus belli». Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί, εφόσον το κρίνουν οι αρμόδιοι έτσι και με διαρροές των σχετικών επιχειρησιακών σχεδίων στα μέσα ή με δηλώσεις διατυπωμένες με άλλο τρόπο και λεκτικό. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να σταλούν προς την Άγκυρα οι δέουσες προειδοποιήσεις.
Κι αν γίνουν τελικά νέα «’Ιμια»;
Το προηγούμενο των Ιμίων σκιάζει την ελληνική πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία εδώ και 22 χρόνια. Τη σκιάζει, εκτός των άλλων, μην ξανααποκαλύψει και τη γύμνια της.
Μόνο που σπανίως τέτοια επεισόδια επαναλαμβάνονται, όπως σπανίως πέφτουν καινούριες οβίδες εκεί που έπεσαν.
Για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι διαθέτουμε μνήμη.
Χώρια ότι από το 1996 μέχρι σήμερα, τα πάντα έχουν αλλάξει γύρω μας, εξόν από τα ανύπαρκτα μυαλά μας. Το 1996, η Πρωθυπουργός Κυρία Τσιλέρ (κατηγορήθηκε ως πράκτωρ της CIA στη χώρα της), ενήργησε με τη σύμφωνη γνώμη της Ουάσιγκτων. Θα μπορούσε να ξαναγίνει αυτό, μόνο αν η Τουρκία ξανάμπαινε στην τροχιά της Ουάσιγκτων, και αν η τελευταία είχε λόγους να το κάνει, αλλά ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Ακόμα κι αν συνέβαινε, θα ήταν αναγκαία, όχι και ικανή συνθήκη για να επαναληφθεί παρόμοιο επεισόδιο.
Οι Στρατηγοί που θριαμβεύουν, έγραψε ο Κλαούζεβιτς, δεν είναι εκείνοι που επαναλαμβάνουν τις μάχες του παρελθόντος, αλλά αυτοί που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Σημίτης και Λυμπέρης στα ‘Ιμια
Η δουλειά της πολιτικο-στρατιωτικής ηγεσίας είναι να μη φτάνει η χώρα στην κατάσταση που βρέθηκε το 1996 στα Ίμια. Και αυτό μπορούσε να γίνει το 1996.
‘Όταν έφτασε όμως η χώρα στη νύχτα των Ιμίων δύο επιλογές εμφανίσθηκαν μπροστά της
- Αυτή που εφαρμόστηκε από τον Σημίτη, που αποδέχθηκε τη μετατροπή των Ιμίων σε περιοχή περιορισμένης κυριαρχίας
- Αυτή που πρότεινε ο ναύαρχος Λυμπέρης και που πιθανότατα θα σήμαινε γενικό πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και την καταστροφή αμφοτέρων, ανεξαρτήτως της εκβάσεώς του.
Έτσι τιθέμενο, το δίλημμα δεν έχει ικανοποιητική λύση.
Ο κ. Σημίτης θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Να πει στον Λυμπέρη νάναι έτοιμος, καλού κακού, και μετά να μιλήσει ο ίδιος στους Αμερικανούς. Να τους πει να φροντίσουν να έχει λυθεί το πρόβλημα μέχρι το άλλο πρωί και, αφού είχε και τη Βουλή ήδη μαζεμένη την άλλη μέρα, να τους εξηγήσει ότι θα εισηγηθεί, σε ενάντια περίπτωση, να ψηφιστεί η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Και μετά να έκλεινε το τηλέφωνο και να πήγαινε για ύπνο.
Νομίζω ότι έτσι θα έληγε μια χαρά η κρίση, χωρίς ούτε πόλεμο, ούτε παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, το αντίθετο. Ούτε θα είχαμε άλλωστε φράσει στην κρίση αυτή, αν οι Αμερικανοί δεν ήταν σίγουροι ότι κανείς στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί έτσι. Τα Ίμια ούτε έγιναν, ούτε μπορούσαν να γίνουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου Πρωθυπουργό.
Αλλά κι έτσι να μη συνέβαινε, δεν θα βρισκόταν η χώρα σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που βρέθηκε μετά τη συμφωνία με τον Χόλμπρουκ ή που θα βρισκόταν μετά την εφαρμογή των ιδεών Λυμπέρη. (Σημείωση, δεν είναι πρόταση παντός καιρού αυτή. Μιλάμε για τις συνθήκες του 1996).
Ο Πούτιν βρέθηκε σε μια τέτοια κατάσταση το 2015, όταν οι Τούρκοι του κατέρριψαν ένα αεροπλάνο. Κοτζάμ Ρωσία και δεν κατέρριψε σε απάντηση τουρκικό αεροπλάνο. Βρήκε τον τρόπο να πονέσει την Άγκυρα εκεί που πονούσε και να αντιστρέψει τελικά προς όφελός του όλο το παιχνίδι.
Δεν είναι δυνατόν η δική μας (μη) σκέψη νάναι «μία ή άλλη», «άσπρο μαύρο», «πόλεμος ή ειρήνη».
Το μικρό ΝΑΤΟ
Nα πούμε στο σημείο αυτό και δύο λόγια για την αμυντική συνεργασία Ισραήλ-ΗΠΑ-Ελλάδας-Κύπρου.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν προσφέρει τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο τους, εκτίθενται σε σοβαρότατους κινδύνους ακόμα και πυρηνικών αντιποίνων, σε περίπτωση μεγάλης σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή χωρίς να έχουν ζητήσει και χωρίς να έχουν λάβει έστω μια ρητή δέσμευση αμυντικής συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης εναντίον τους.
Δεν έχουμε συνάψει αμυντικό σύμφωνο. ‘Εχουμε παραχωρήσει τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο μας και τις ‘Ενοπλες Δυνάμεις μας άνευ ανταλλάγματος.
‘Όχι μόνο αυτό. Ούτε το Ισραήλ, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βγάλει έστω και μισή ανακοίνωση με την οποία να υποστηρίζουν την Αθήνα ή τη Λευκωσία στις διάφορες αντιπαραθέσεις τους με την Τουρκία!
Αυτό που κάνει αυτό το σύμφωνο είναι ότι πολλαπλασιάζει εκθετικά τους εχθρούς μας, καταστρέφει παραδοσιακές μας σχέσεις, αυξάνει τους σοβαρότατους κινδύνους για την ασφάλειά μας, περιορίζει την οποιαδήποτε έστω και μικρή ελευθερία κινήσεων στην εξωτερική και αμυντική πολιτική μας. Συμβάλλει στη δημιουργία στην Άγκυρα όχι της εντύπωσης ότι έχουμε μαζί μας την Αμερική και το Ισραήλ, που θα την ανέσχετε ενδεχομένως, αλλά την εντύπωση της Άγκυρας ότι είμαστε μια μαριονέτα, δυνάμενη να κινηθεί και εναντίον της, αν το θελήσουν ο κ. Πάιατ και ο κ. Νετανιάχου.
Δεν αποκτούμε συμμάχους αλλά προσθέτουμε στον Γερμανό και Ευρωπαίο οικονομικό αποικιοκράτη, τον Αμερικάνο, Ισραηλινό, ΝΑΤΟϊκό και Βρετανό ακόμα γεωπολιτικό νταβατζή, ξαναγινόμαστε το άθλιο προτεκτοράτο που υπήρξαμε από το 1945 μέχρι το 1974. Κι ακόμα χειρότερα, γιατί τώρα δεν χρειάζεται ούτε καν να μας φροντίζουν και λίγο, όπως έκαναν λόγω Ψυχρού Πολέμου. Τώρα το πάνε σε μια Ελλάδα και σε μια Κύπρο χωρίς Έλληνες.
Το πραγματικό σχέδιο των Αμερικανών για τον Τσίπρα και την Ελλάδα
Το πραγματικό σχέδιο αυτών των δυνάμεων για την Ελλάδα είναι, εκτιμούμε, αφού ξεζουμίσουν, εξευτελίσουν και εκπορνεύσουν ολοκληρωτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού συντρίψουν πλήρως τις ψυχικές, συναισθηματικές, συμβολικές δυνάμεις αντίστασης του ελληνικού λαού, που ήδη έπληξαν συντριπτικά το 2015, αφού αποσπάσουν από τον Τσίπρα και χρεώσουν σε αυτόν και την «Αριστερά», όσες περισσότερες εθνικές παραχωρήσεις μπορούν, όπως τις Πρέσπες, να τον αντικαταστήσουν στο τέλος, αν μπορέσουν και τους δοθεί η ευκαιρία, ούτε καν από τον Μητσοτάκη, αλλά από κάποιον αυταρχικό, ακροδεξιό, δήθεν εθνικιστή σωτήρα, τύπου Μπολσονάρο, κατά προτίμηση απόστρατο, ίσως και βγάζοντάς μας από την ΕΕ στο τέλος. Αλλά για ένα τέτοιο «1974 από την ανάποδη», θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη μια ελληνοτουρκική εμπλοκή.
Εκεί μπορούν να συναντηθούν τα οικονομικά με τα γεωπολιτικά μνημόνια, η μεσανατολική με την ευρωπαϊκή κρίση. Κι αυτό είναι που τώρα πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία.
Τη λέμε δήθεν αυτή τη συμμαχία με την Αμερική και το Ισραήλ, γιατί αξίζει όσο και οι υποσχέσεις που δίνουν οι νταβατζήδες στα κορίτσια που εκμεταλλεύονται ότι θα τα παντρευτούν. ‘Ορα και το διδακτικό παράδειγμα των Κούρδων δίπλα μας.
Αμερική, Ισραήλ και Μνημόνια
Την Ελλάδα την καταστρέφουν οι οικονομικές πολιτικές που το σύνολο της Δύσης, περιλαμβανομένης της Αμερικής, εφαρμόζουν εις βάρος της εδώ και μία δεκαετία. Αν λοιπόν θέλει κάποιος να κάνει συμμαχία με αυτές τις δυνάμεις, το λιγότερο που θάπρεπε να ζητήσει από αυτές σε αντάλλαγμα είναι ένα μορατόριουμ στις καταστροφές, για παράδειγμα μια ρήτρα ανάπτυξης, μια σοβαρή αναδιάρθρωση χρέους, ένα μίνι σχέδιο Μάρσαλ.
Η Αμερική συμμετείχε πλήρως και δια του ΔΝΤ και αυτοτελώς και δια της αμερικανόπληκτης, ελεγχόμενης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην καταστροφή μας, όπως και με την καθοριστική επιρροή της σε όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, περιλαμβανομένης αυτής των ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ.
Το Ισραήλ δεν συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά διαθέτει τεράστια επιρροή και στην Ουάσιγκτων και στην Ευρώπη και θα μπορούσε, αν ήθελε, να τη χρησιμοποιήσει προς ώφελός μας, είναι ουσιαστικά μια υπερδύναμη, ίσως σε σημεία ισχυρότερη και από τις ΗΠΑ. Και δεν συμμετείχε το ίδιο στην οικονομική επίθεση κατά της χώρας μας, συμμετείχαν πάντως τα ξαδέρφια του. Αν η τράπεζα Goldman Sachs λεγόταν Onassis Bank, θα είχαμε νομίζετε κάποιο πρόβλημα σήμερα;
Θα είχε νόημα να συζητήσουμε λοιπόν τις παραχωρήσεις που κάνουμε στους Αμερικανούς και τις «συμμαχίες» με τους Ισραηλινούς μόνο σε μια περίπτωση. Αν μας παρείχαν τα μέσα να σώσουμε την απειλούμενη χώρα μας.
Τώρα, αυτές οι πολιτικές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσθέτουν έναν ακόμα παράγοντα υποδούλωσης και πολύ μεγάλων επιπλέον κινδύνων για την Ελλάδα.
ΥΓ. Επειδή πολλοί Κύπριοι φίλοι μου λένε κατά καιρούς ότι είναι απαραίτητη η συνεργασία με το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας, για να μη φάει η τελευταία όλο το νησί, θέλω να τους πω το εξής.
Α. Το Ισραήλ, σε όλη την ιστορία του υπήρξε φανατικός αντίπαλος του δικαιώματος των Κυπρίων στην αυτοδιάθεση και της Κυπριακής Δημοκρατίας, πρωτεργάτης στο παρασκήνιο του Σχεδίου Ανάν, ουδέποτε παραχώρησε εγγυήσεις ασφαλείας στην Κύπρο ή έβγαλε έστω και μία ανακοίνωση υπέρ της.
Ας αλλάξει στάση και πάμε να συμμαχήσουμε.
Β. Οι πιθανότητες να καταλάβει η Τουρκία τη Μεγαλόνησο είναι πολύ λιγότερες από ότι να απειλήσει την Κύπρο πτώση μετεωρίτη.
‘Όχι γιατί η Τουρκία δεν θα το ήθελε, αλλά γιατί Αμερική, Βρετανία, ΝΑΤΟ και Ισραήλ θα έκαναν ακόμα και πυρηνικό πόλεμο για να εμποδίσουν την ‘Αγκυρα να πάρει από τον δικό τους έλεγχο ένα από τα κρισιμότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη που ελέγχει όλη την Αν. Μεσόγειο και είναι λίγα μίλια έξω από τις ακτές του Ισραήλ.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε, ο τουρκικός στρατός σταμάτησε, το 1974, μόνος του, στην πράσινη γραμμή που χάραξαν οι Βρετανοί το 1963 ήδη. ‘Όχι γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει όλη την Κύπρο.
Σημείωση (1)
Η πρόβλεψή μας ότι είναι βραχυπρόθεσμα εξαιρετικά απίθανη ένα επεισόδιο και μια σύρραξη με τηνΤουρκία, αφορά ένα επεισόδιο ή μια σύρραξη που θα γίνει με πολιτική βούληση και σχεδιασμό της Αθήνας ή της ‘Αγκυρας. Δεν αφορά ασφαλώς την πιθανότητα προβοκάτσιας από τρίτους, μέσω ερεισμάτων που διαθέτουν στους κρατικούς μηχανισμούς των δύο κρατών. Αυτό ακριβώς συνέβη το 2015, όταν Ρωσία και Τουρκία έφτασαν στα πρόθυρα πολέμου λόγω της κατάρριψης του ρωσικού αεροσκάφους. Σύμφωνα με την εκδοχή Ερντογάν, επρόκειτο περί προβοκάτσιας των Γκιουλενιστών.
Το 2015 δεν έγινε πόλεμος, έγινε όμως το 1974, όταν η τότε ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, πεισθείσα από τις διαβεβαιώσεις των Αμερικανών και όχι μόνο, προκάλεσε η ίδια την καταστροφή του μισού κυπριακού ελληνισμού.
Για αυτούς τους λόγους χρειάζεται επειγόντως η επανεθνικοποίηση του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, η επικράτηση ακραίας σοβαρότητας και η διατήρηση ανοιχτών, απευθείας διαύλων ειλικρινούς επικοινωνίας της Αθήνας με την ‘Αγκυρα, με τη Μόσχα, με τη Δαμασκό και με την Τεχεράνη.
Πηγή: konstantakopoulos.gr
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου