Βασίλης Μακρίδης
►Τελικά ο Βαρθολομαίος έκανε το, μάλλον, αναμενόμενο, χορηγώντας τον «τόμο» της αυτοκεφαλίας στην αποσχιστική και παράνομη, ουσιαστικά, «Ενιαία» Ουκρανική Εκκλησία, αψηφώντας τον κίνδυνο του σχίσματος εντός της Ορθοδοξίας, αλλά και την πιθανότητα να βρεθεί πολύ πιο απομονωμένος από τους υπόλοιπους ορθόδοξους ιεράρχες απ' ό,τι υπολόγιζε...
► Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα 280 «μύρια» ντόλαρς εκ Δυσμών και τα 25 εκ Κιέβου ήταν πολύ πιο σοβαρά «πειστήρια»... Ποιος Καλογήρου και ποιος Κούρκουλος;;;
► Στο μεταξύ, ο Κωνσταντινουπόλεως επικαλείται ως επιχείρημα για την χορήγηση «αυτοκεφαλίας» στην «Ουκρανική Εκκλησία» ένα κάποιο «Σύνταγμα της Ουκρανίας» του 1710...
► Μάλλον μετεξεταστέος στο μάθημα της Ιστορίας θα είχε μείνει στα νιάτα του ο Οικουμενικός... Το 1710 δεν υπήρχε καν η έννοια της «Ουκρανίας», όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Οι Ουκρανοί τότε αποκαλούνταν «Μικρορώσοι», σε παράθεση» με τους «Μεγαλορώσους» (τους Ρώσους δηλαδή) και τους Λευκορώσους, ως ένα από τα τρία βασικά συστατικά στοιχεία του (ενιαίου, επί της ουσίας) μεγάλου ρωσικού λαού.
► Η δε Ουκρανία απέκτησε για πρώτη φορά την ανεξαρτησία της ως κράτος το γνωστό 1991, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και ουδέποτε στο παρελθόν υπήρξε ως ανεξάρτητο κράτος, εάν εξαιρέσει κανείς το Κράτος των Κοζάκων που δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση του 1648 κατά του ζυγού της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, από την οποία προέκυψε το 1654 το Σύμφωνο Φιλίας Ρωσίας και Κοζάκικου κράτους και η συνένωσή τους σε ένα κράτος. Το έτος αυτό (1654) θεωρείται ιστορικά η απαρχή της αδελφικής φιλίας ανάμεσα στους (μεγαλο)Ρώσους και τους Μικρορώσους (Ουκρανούς). Στην 300ή επέτειο αυτού του γεγονότος (1954) ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ έλαβε την απόφαση να παραχωρήσει την χερσόνησο της Κριμαίας στην Ουκρανική ΣΣΔ, αφού μέχρι τότε ανήκε στην Ρωσική Σοβιετική Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία...
► Κατά τα λοιπά, οι «κοκορομαχίες» συνεχίζονται και σε εθνικό επίπεδο (Αλέξης vs Κούλης) και σε διεθνές-γειτονικό (Alexis vs Erdogan)...
► Στους δύο τελευταίους, εάν θα έκανα αφιέρωση ένα τραγούδι ή ένα ποίημα, στον μεν «σουλτάνο» θα αφιέρωνα το «Umitlerim», ένα θλιμμένο ερωτικό τραγούδι γραμμένο από τον γεννημένο στη Δράμα το 1900 Yesari Arsim Ersoy (και αποθανόντα στην Πόλη το 1992), στον δε «δικό μας» το ποίημα το B. Brecht «Η παρέλαση του παλιού καινούριου». Τις αναγωγές και τους υπαινιγμούς των αφιερώσεων τ' αφήνω σ' εσάς να τα κατανοήσετε...
Το ποίημα του Brecht (από τα 1938):
«Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση
Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.
Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.
Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,
Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,
Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό. Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια.
Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!
Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων».
► Το τραγούδι ακολουθεί αμέσως παρακάτω...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
►Τελικά ο Βαρθολομαίος έκανε το, μάλλον, αναμενόμενο, χορηγώντας τον «τόμο» της αυτοκεφαλίας στην αποσχιστική και παράνομη, ουσιαστικά, «Ενιαία» Ουκρανική Εκκλησία, αψηφώντας τον κίνδυνο του σχίσματος εντός της Ορθοδοξίας, αλλά και την πιθανότητα να βρεθεί πολύ πιο απομονωμένος από τους υπόλοιπους ορθόδοξους ιεράρχες απ' ό,τι υπολόγιζε...
► Φαίνεται, ωστόσο, ότι τα 280 «μύρια» ντόλαρς εκ Δυσμών και τα 25 εκ Κιέβου ήταν πολύ πιο σοβαρά «πειστήρια»... Ποιος Καλογήρου και ποιος Κούρκουλος;;;
► Στο μεταξύ, ο Κωνσταντινουπόλεως επικαλείται ως επιχείρημα για την χορήγηση «αυτοκεφαλίας» στην «Ουκρανική Εκκλησία» ένα κάποιο «Σύνταγμα της Ουκρανίας» του 1710...
► Μάλλον μετεξεταστέος στο μάθημα της Ιστορίας θα είχε μείνει στα νιάτα του ο Οικουμενικός... Το 1710 δεν υπήρχε καν η έννοια της «Ουκρανίας», όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Οι Ουκρανοί τότε αποκαλούνταν «Μικρορώσοι», σε παράθεση» με τους «Μεγαλορώσους» (τους Ρώσους δηλαδή) και τους Λευκορώσους, ως ένα από τα τρία βασικά συστατικά στοιχεία του (ενιαίου, επί της ουσίας) μεγάλου ρωσικού λαού.
► Η δε Ουκρανία απέκτησε για πρώτη φορά την ανεξαρτησία της ως κράτος το γνωστό 1991, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και ουδέποτε στο παρελθόν υπήρξε ως ανεξάρτητο κράτος, εάν εξαιρέσει κανείς το Κράτος των Κοζάκων που δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση του 1648 κατά του ζυγού της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, από την οποία προέκυψε το 1654 το Σύμφωνο Φιλίας Ρωσίας και Κοζάκικου κράτους και η συνένωσή τους σε ένα κράτος. Το έτος αυτό (1654) θεωρείται ιστορικά η απαρχή της αδελφικής φιλίας ανάμεσα στους (μεγαλο)Ρώσους και τους Μικρορώσους (Ουκρανούς). Στην 300ή επέτειο αυτού του γεγονότος (1954) ο τότε ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ Νικήτα Χρουστσόφ έλαβε την απόφαση να παραχωρήσει την χερσόνησο της Κριμαίας στην Ουκρανική ΣΣΔ, αφού μέχρι τότε ανήκε στην Ρωσική Σοβιετική Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία...
► Κατά τα λοιπά, οι «κοκορομαχίες» συνεχίζονται και σε εθνικό επίπεδο (Αλέξης vs Κούλης) και σε διεθνές-γειτονικό (Alexis vs Erdogan)...
► Στους δύο τελευταίους, εάν θα έκανα αφιέρωση ένα τραγούδι ή ένα ποίημα, στον μεν «σουλτάνο» θα αφιέρωνα το «Umitlerim», ένα θλιμμένο ερωτικό τραγούδι γραμμένο από τον γεννημένο στη Δράμα το 1900 Yesari Arsim Ersoy (και αποθανόντα στην Πόλη το 1992), στον δε «δικό μας» το ποίημα το B. Brecht «Η παρέλαση του παλιού καινούριου». Τις αναγωγές και τους υπαινιγμούς των αφιερώσεων τ' αφήνω σ' εσάς να τα κατανοήσετε...
Το ποίημα του Brecht (από τα 1938):
«Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο.
Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση
Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική.
Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.
Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους,
Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο,
Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό. Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια.
Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς!
Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων».
► Το τραγούδι ακολουθεί αμέσως παρακάτω...
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου