Κώστας Γκιώνης
Είναι σχεδόν μεσημέρι, πυκνά σύννεφα αγκαλιάζουν το δρόμο, μικρές σταγόνες τσιμπολογάνε το παρμπρίζ του αμαξιού, το οποίο με το ζόρι κινείται προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, είναι Σάββατο βλέπεις.
Λίγο πριν το στάδιο ένα κομμάτι πράσινο κατεβαίνει από τον Αρδηττό και στρογγυλοκάθεται λίγα μέτρα πριν από την αριστερή είσοδο του σταδίου, στο βάθος ένα παγκάκι και μια ανθρώπινη φιγούρα να κάθεται δίπλα σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα. Ο άνθρωπος στο παγκάκι είναι μια βιβλική μορφή, με μούσια και μαλλιά μακριά γκρίζα και ατημέλητα, ρούχα φθαρμένα και παλιακά, μια εικόνα πού λες και έχει ξεπηδήσει από κάποιες σελίδες βιβλίου του Ντοστογιέφσκι, αλλά αυτό πού σκοτώνει είναι το βλέμμα, αυτό ήταν πού με έκανε να κοιτάξω προς τα κει.
Ένας άνθρωπος σε ένα παγκάκι, με μια σακούλα πλαστική μεγάλη, πού περιείχε όλο το βιός του και πού ήθελε να το προστατέψει προφανώς από το ψιλόβροχο. Τα μάτια γυάλινα, κουρασμένα και παρατημένα να κοιτάνε το τίποτα, νόμιζες ότι ήταν άγαλμα, ωδή στη παραίτηση, μια καθημερινή εικόνα σε μια οποιαδήποτε «πολιτισμένη» ευρωπαϊκή πόλη.
Λίγα μέτρα πιο κάτω το Παναθηναϊκό στάδιο, μπροστά του ένα λεφούσι ξαναμμένων τουριστών φωτογραφίζουν το μνημείο, χαμογελαστοί, ροδοκόκκινοι, μια φωτογραφική από δαύτες τις μακρύκανες και φιρμάτες θα αρκούσε να θρέψει καμπόσους μήνες τον άνθρωπο στο παγκάκι.
Οι τουρίστες πάνε πέρα δώθε, περνάνε λίγα μέτρα από τον άνθρωπο στο παγκάκι, δεν τον βλέπουν, τους είναι αόρατος, φοβούνται να γυρίσουν το βλέμμα τους μήπως και βρομίσει η οπτική τους, το ίδιο κάνουν και οι ντόπιοι περαστικοί, τον έχουν αφαιρέσει από το τοπίο, ακόμα κι βροχή νομίζεις ότι τον παρακάμπτει!
Ούτε ο ίδιος τους βλέπει, βαρέθηκε να τους κοιτάει εδώ και καιρό, ούτε τα αυτοκίνητα βλέπει, δεν έχει σίγουρα αντιληφθεί ότι το τραμ έχει σταματήσει να περνάει από εκεί εδώ και κάποιους μήνες. Κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό είναι εκεί, μπορεί μήνες, ίσως και χρόνια, θα μπορούσε να είναι αιώνες, τι σημασία έχει, άλλος ένας φτωχοδιάβολος, χωρίς πρόσωπο, χωρίς σώμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς υπηκοότητα, χωρίς τίποτα, μονάχος με μόνη συντροφιά μια πλαστική σακούλα και ένα ξύλινο παγκάκι, αν ....φύγει, μόνο σ' αυτά θα λείψει!
Μεγάλη βδομάδα, το θείο Δράμα κορυφώνεται, η Ανάσταση θα ρθει, όχι για όλους και σίγουρα όχι για τον άνθρωπο στο παγκάκι και πολλούς βέβαια σαν κι αυτόν, αυτοί θα παραμένουν σταυρωμένοι, με το ακάνθινο στεφάνι μπηγμένο στις ψυχές τους, καμία ανάσταση δεν τους περιμένει στις πολιτισμένες κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου, θα παραμένουν εκεί στα ξύλινα παγκάκια τους, καρφωμένοι με τα καρφιά της αδιαφορίας μας!
Αφήστε μερικά λουλούδια παραπάνω στον επιτάφιο, όπως και μερικά κεριά παραπάνω σαν καλοί θρησκευάμενοι, μήπως σας σώσει ο θεός, αν έχετε θεό......
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Είναι σχεδόν μεσημέρι, πυκνά σύννεφα αγκαλιάζουν το δρόμο, μικρές σταγόνες τσιμπολογάνε το παρμπρίζ του αμαξιού, το οποίο με το ζόρι κινείται προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, είναι Σάββατο βλέπεις.
Λίγο πριν το στάδιο ένα κομμάτι πράσινο κατεβαίνει από τον Αρδηττό και στρογγυλοκάθεται λίγα μέτρα πριν από την αριστερή είσοδο του σταδίου, στο βάθος ένα παγκάκι και μια ανθρώπινη φιγούρα να κάθεται δίπλα σε μια μεγάλη πλαστική σακούλα. Ο άνθρωπος στο παγκάκι είναι μια βιβλική μορφή, με μούσια και μαλλιά μακριά γκρίζα και ατημέλητα, ρούχα φθαρμένα και παλιακά, μια εικόνα πού λες και έχει ξεπηδήσει από κάποιες σελίδες βιβλίου του Ντοστογιέφσκι, αλλά αυτό πού σκοτώνει είναι το βλέμμα, αυτό ήταν πού με έκανε να κοιτάξω προς τα κει.
Ένας άνθρωπος σε ένα παγκάκι, με μια σακούλα πλαστική μεγάλη, πού περιείχε όλο το βιός του και πού ήθελε να το προστατέψει προφανώς από το ψιλόβροχο. Τα μάτια γυάλινα, κουρασμένα και παρατημένα να κοιτάνε το τίποτα, νόμιζες ότι ήταν άγαλμα, ωδή στη παραίτηση, μια καθημερινή εικόνα σε μια οποιαδήποτε «πολιτισμένη» ευρωπαϊκή πόλη.
Λίγα μέτρα πιο κάτω το Παναθηναϊκό στάδιο, μπροστά του ένα λεφούσι ξαναμμένων τουριστών φωτογραφίζουν το μνημείο, χαμογελαστοί, ροδοκόκκινοι, μια φωτογραφική από δαύτες τις μακρύκανες και φιρμάτες θα αρκούσε να θρέψει καμπόσους μήνες τον άνθρωπο στο παγκάκι.
Οι τουρίστες πάνε πέρα δώθε, περνάνε λίγα μέτρα από τον άνθρωπο στο παγκάκι, δεν τον βλέπουν, τους είναι αόρατος, φοβούνται να γυρίσουν το βλέμμα τους μήπως και βρομίσει η οπτική τους, το ίδιο κάνουν και οι ντόπιοι περαστικοί, τον έχουν αφαιρέσει από το τοπίο, ακόμα κι βροχή νομίζεις ότι τον παρακάμπτει!
Ούτε ο ίδιος τους βλέπει, βαρέθηκε να τους κοιτάει εδώ και καιρό, ούτε τα αυτοκίνητα βλέπει, δεν έχει σίγουρα αντιληφθεί ότι το τραμ έχει σταματήσει να περνάει από εκεί εδώ και κάποιους μήνες. Κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό είναι εκεί, μπορεί μήνες, ίσως και χρόνια, θα μπορούσε να είναι αιώνες, τι σημασία έχει, άλλος ένας φτωχοδιάβολος, χωρίς πρόσωπο, χωρίς σώμα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς υπηκοότητα, χωρίς τίποτα, μονάχος με μόνη συντροφιά μια πλαστική σακούλα και ένα ξύλινο παγκάκι, αν ....φύγει, μόνο σ' αυτά θα λείψει!
Μεγάλη βδομάδα, το θείο Δράμα κορυφώνεται, η Ανάσταση θα ρθει, όχι για όλους και σίγουρα όχι για τον άνθρωπο στο παγκάκι και πολλούς βέβαια σαν κι αυτόν, αυτοί θα παραμένουν σταυρωμένοι, με το ακάνθινο στεφάνι μπηγμένο στις ψυχές τους, καμία ανάσταση δεν τους περιμένει στις πολιτισμένες κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου, θα παραμένουν εκεί στα ξύλινα παγκάκια τους, καρφωμένοι με τα καρφιά της αδιαφορίας μας!
Αφήστε μερικά λουλούδια παραπάνω στον επιτάφιο, όπως και μερικά κεριά παραπάνω σαν καλοί θρησκευάμενοι, μήπως σας σώσει ο θεός, αν έχετε θεό......
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου