Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η αποδοκιμασία κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι σκληρή και αναμφισβήτητη. Ο Τσίπρας υπέστη προσωπική πανωλεθρία. Τώρα θα θυμηθεί την λαϊκή παροιμία που λέει ότι «την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς». Ο αρχομανής αλαζών νέος που προσέφερε τον λαό μας θυσία στον ευρωπαϊκό Μινώταυρο, διεπίστωσε ότι με συνεχή ψεύδη και ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, δεν μπορεί να παραπλανά αιωνίως τους ψηφοφόρους. Όμως, με την υπερψήφιση της Νέας Δημοκρατίας, τα προβλήματά μας δεν πρόκειται να λυθούν. Στον ευρωπαϊκό χώρο ο ευρωσκεπτικισμός βγήκε από τις κάλπες ενισχυμένος. Κάτι φαίνεται ότι θα αλλάξει μέσα στην καταχνιά της απολυταρχίας των Βρυξελλών. Εδώ, όμως, οι δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού παραμένουν διάσπαρτες.
ΕΙΧΑΜΕ ΓΡΑΨΕΙ ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ για την ανάγκη δημιουργίας Λαϊκού Μετώπου των ευρωσκεπτικιστών. Κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει. Εάν είχε γίνει αυτό το «Μέτωπο» θα είχε αναδειχθεί μια καινούργια «Αριστερά», και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα κατέγραφαν την παρουσία μιας καινούργιας δύναμης με μέλλον. Πώς τόσα αξιόλογα στελέχη του αντιμνημονιακού χώρου, με ικανότητες, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το πανάρχαιο ρητό «Εν τη ενώσει η ισχύς»; Ο Τσίπρας –πέραν όλων των άλλων δεινών που επέφερε– κατέστρεψε την Αριστερά. Με την τακτική του, την κατέστησε παντελώς αναξιόπιστη. Είναι ανάγκη αυτός ο πολιτικός χώρος να αναγεννηθεί από την τέφρα του. Η προσπάθεια, σαφώς δεν θα είναι εύκολη. Το θετικό αποτέλεσμα όμως, θα προκύψει από τη συσπείρωση έντιμων ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα της ειλικρίνειας. Η δύναμις αυτή έπρεπε να είχε δώσει «παρών» στις ευρωεκλογές. Διότι εκεί θα δοθεί μεγάλη μάχη. Στις Βρυξέλλες θα χρειαστεί επίσης η συνεργασία όλων των δυνάμεων που θα αντιπαλέψουν τον δεσποτισμό της Γερμανίας και τη δικτατορία των διεθνών τραπεζιτών. Διότι μέσα στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ένωσης, θα κονταροχτυπηθούν τα εκμεταλλευτικά και τα υποτελή έθνη.
Ο Βασίλης Λιόσης, μαθηματικός αλλά και ιστορικός ερευνητής, σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του για Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή (εκδόσεις ΚΨΜ) περιγράφει μεταξύ άλλων, όσα αναφέρονταν από τη Διεθνή, για τα καταπιεζόμενα υποτελή έθνη. Επισημαίνει λοιπόν, ότι: «Στο Γ’ Συνέδριό της η Διεθνής βασίζει την πολιτική της σ’ έναν διαχωρισμό ανάμεσα στα καταπιεζόμενα εξαρτημένα και υποτελή έθνη από τη μία, και τα καταπιεστικά, εκμεταλλευτικά και κυρίαρχα έθνη από την άλλη. Έτσι, αποκρούονται τα αστικοδημοκρατικά ψέματα που μειώνουν τη σημασία αυτής της αποικιοκρατικής και οικονομικής υποδούλωσης της τεράστιας πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού…». Φαίνεται, ότι δεν άλλαξαν πολλά πράγματα από την εποχή της Γ’ Διεθνούς.
Το «σύστημα» –ο μηχανισμός που λειτουργεί προς εξυπηρέτηση των γερμανοευρωπαϊκών συμφερόντων– έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να μην ακουστεί –ή όσο γινόταν να υποβαθμιστεί και απαξιωθεί– προεκλογικά κάθε «αντιευρωπαϊκή» φωνή. Η σύγχρονη τυραννία ή αυταρχία είναι αυτή των Βρυξελλών. Κι αντιμετωπίζει τους αντιπάλους της και τους επικριτές της, με την τέχνη της βίας, και με το τέχνασμα των εκλογών. Η βία ασκείται με απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, «προαπαιτούμενα», «μεταρρυθμίσεις» κ.λπ. Οι «εκλογές» είναι για να κλείνουν τα στόματα των «ευρωσκεπτικιστών», και να προσφέρουν επιχειρήματα «δημοκρατικοποίησης». Διότι εφόσον οι ευρωσκεπτικιστές δεν έχουν κατορθώσει να στεγαστούν κάτω από ένα «Λαϊκό Μέτωπο» και βρίσκονται διάσπαρτες οι δυνάμεις τους, η προπαγάνδα παρασύρει τους ζαλισμένους πολίτες να ρίξουν την ψήφο τους σ’ ένα εκ των δύο «μεγάλων» κομμάτων, τα οποία όμως αμφότερα βρίσκονται στην υπηρεσία του «ευρωπαϊκού κατεστημένου».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στηρίζεται σε δύο πόδια: Στην κυριαρχία, και στην εκμετάλλευση. Αλλά, όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ, «Κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι ένα και το αυτό. και μόνη η ιδέα της τυραννίας, αποτελεί περιφρόνηση για τον άνθρωπο». Και το ευρωπαϊκό άντρο των τραπεζιτών, δεν κρύβει την περιφρόνησή του για τον άνθρωπο. Σαν τους ναζί «επιστήμονες» έκαναν με το ΔΝΤ την Ελλάδα πειραματόζωο.
Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας Michael Levin του «Σίτυ Κόλετζ» της Ν. Υόρκης, έγραφε ότι: «Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ελέγχουν όλες τις δραστηριότητες των πολιτών τους και εναντιώνονται σε οποιαδήποτε αλλαγή. Ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα ελέγχουν μόνο ορισμένες δραστηριότητες και είναι περισσότερο “ανοικτά” σε αλλαγές». Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάγεται στην πρώτη κατηγορία, αλλά εμφανίζεται να εκπροσωπεί τη δεύτερη. Κι εκεί ακριβώς παγιδεύονται καλόπιστοι ηγέτες, που ειλικρινά θέλουν να «αλλάξουν» την Ευρώπη. Αλλά το έκτρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι κατασκευασμένο από πανίσχυρους Τραπεζίτες που παγίδεψαν λαούς, χρησιμοποίησαν πληρωμένους πολιτικούς για να παρασύρουν χώρες μέσα στην οικονομική δουλεία, ενώ στην πραγματικότητα, δεν επιθυμούν δημοκρατικές αλλαγές. Διότι τότε, κλονίζονται τα τεράστια συμφέροντά τους. Γι’ αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει. Πρέπει να διαλυθεί.
ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΑΥΤΟ; Οι λαοί να εκλέξουν κυβερνήσεις που θα έχουν άμεση προτεραιότητα, την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, και την αποχώρηση από την ευρωπαϊκή «στρούγκα». Μία ή δύο χώρες εάν κάνουν την αρχή, το «ευρωπαϊκό τέρας» θα αρχίσει να σφαδάζει, και δεν θα αντέξει. Αυτή θα είναι η σύγχρονη Επανάσταση. Οι «ρομαντικοί» της Αριστεράς, διατηρούν στη μνήμη τους τη Σοβιετική Οκτωβριανή Επανάσταση, και απογοητεύονται, διότι αυτή ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Κι έτσι σήμερα, δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Αλλά, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, και ποτέ δύο ίδιες καταστάσεις δεν παρουσιάζονται, διότι μεταβάλλονται οι ιστορικές συνθήκες. Όμως υπάρχει ένα πνεύμα που κυριαρχεί πάνω σ’ εκείνους που έχουν χρέος ν’ αντιμετωπίσουν τα γεγονότα και να οδηγήσουν τους Λαούς στις πράξεις που σημαδεύουν την ανθρώπινη εξέλιξη. Κι επειδή στην παγκόσμια Αριστερά απουσιάζουν ηγετικές μορφές που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τις μάζες σε αποτίναξη της σημερινής μορφής του Καπιταλισμού, εξακολουθεί να βασιλεύει η απάτη της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας». Και το μεγάλο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που υποδύεται την… «Αριστερά», ενώ είναι οργανέτο των Βρυξελλών, έγκειται στο ότι –πέραν όλων των άλλων δεινών που επέφερε– ενσυνείδητα παραπλανά τους πολίτες, που έχουν πλέον σαστίσει και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
«Είμαστε η δύναμη των πολλών» διακηρύσσει σε άκρατο δημαγωγικό τόνο ο Τσίπρας. Το σύνθημα αυτό, αποτελεί κλασικό τέχνασμα του «τυραννικού ανθρώπου» για να διατηρήσει την εξουσία που περιορίζεται αποκλειστικά για τον εαυτό του και για τους δικούς του. Παρουσιάζεται σαν διαπρύσιος «προστάτης και υπέρμαχος των πολλών», αυτού του περιφρονημένου και λεηλατημένου «πλήθους». Γίνεται –όπως λέει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του– «κόλαξ του δήμου», «δημαγωγός». Προεκλογικά τάζει κάποια μέτρα που δίνουν την απατηλή εντύπωση ότι ανακουφίζουν τους πενέστερους, αλλά γρήγορα αποκαλύπτεται τι πραγματικά κρύβει κάτω από τον μανδύα του «λαοσωτήρα».
«Αριστερός» με την έννοια του κοινωνικού αναμορφωτή, θα είναι εκείνος που θα κάνει την σύγχρονη Επανάσταση, για έξοδο από το ευρωπαϊκό «γκέτο». Αληθινός «Αριστερός» θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να βοηθήσει το έργο της ανατροπής του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, και της θεμελίωσης μιας νέας κοινωνίας. Εκείνος που θα συνειδητοποιήσει ότι ο Λένιν είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «δεν υπάρχει συμβιβασμός με τον καπιταλισμό», κι ο Τσίπρας, όχι μόνο συμβιβάσθηκε, αλλά μπήκε στην υπηρεσία του πιο στυγνού και απάνθρωπου καθεστώτος και τώρα πλήρωσε για τη λιποταξία του.
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ απογοητευμένους Έλληνες είναι, ότι αυτός ο ηγέτης που θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα μας, δεν φαίνεται. Η περίπτωση θυμίζει το έργο του Σάμουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο Μπέκετ βάζει στο έργο του δύο ταλαιπωρημένους φτωχούς πολίτες να περιμένουν ματαίως κάποιον άγνωστο, που τους είχε δώσει ραντεβού ακαθόριστο σ’ έναν αόριστο τόπο και ώρα. Όλο το έργο είναι μια αναμονή, κι ο θεατής περιμένει μαζί με τους ήρωες, αυτόν που δεν έρχεται, αλλά που μπορεί ίσως να έρθει. Περιέργως, ο «Γκοντό» αποδίδει θαυμάσια την αγωνία και αναμονή για τον άγνωστο «σωτήρα» της εποχής μας, που ίσως κάποτε –άγνωστο πότε– μπορεί να έλθει…
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Η αποδοκιμασία κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι σκληρή και αναμφισβήτητη. Ο Τσίπρας υπέστη προσωπική πανωλεθρία. Τώρα θα θυμηθεί την λαϊκή παροιμία που λέει ότι «την προδοσίαν πολλοί ηγάπησαν, τον προδότη ουδείς». Ο αρχομανής αλαζών νέος που προσέφερε τον λαό μας θυσία στον ευρωπαϊκό Μινώταυρο, διεπίστωσε ότι με συνεχή ψεύδη και ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα, δεν μπορεί να παραπλανά αιωνίως τους ψηφοφόρους. Όμως, με την υπερψήφιση της Νέας Δημοκρατίας, τα προβλήματά μας δεν πρόκειται να λυθούν. Στον ευρωπαϊκό χώρο ο ευρωσκεπτικισμός βγήκε από τις κάλπες ενισχυμένος. Κάτι φαίνεται ότι θα αλλάξει μέσα στην καταχνιά της απολυταρχίας των Βρυξελλών. Εδώ, όμως, οι δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού παραμένουν διάσπαρτες.
ΕΙΧΑΜΕ ΓΡΑΨΕΙ ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ για την ανάγκη δημιουργίας Λαϊκού Μετώπου των ευρωσκεπτικιστών. Κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει. Εάν είχε γίνει αυτό το «Μέτωπο» θα είχε αναδειχθεί μια καινούργια «Αριστερά», και τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών θα κατέγραφαν την παρουσία μιας καινούργιας δύναμης με μέλλον. Πώς τόσα αξιόλογα στελέχη του αντιμνημονιακού χώρου, με ικανότητες, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν το πανάρχαιο ρητό «Εν τη ενώσει η ισχύς»; Ο Τσίπρας –πέραν όλων των άλλων δεινών που επέφερε– κατέστρεψε την Αριστερά. Με την τακτική του, την κατέστησε παντελώς αναξιόπιστη. Είναι ανάγκη αυτός ο πολιτικός χώρος να αναγεννηθεί από την τέφρα του. Η προσπάθεια, σαφώς δεν θα είναι εύκολη. Το θετικό αποτέλεσμα όμως, θα προκύψει από τη συσπείρωση έντιμων ανθρώπων που θα χρησιμοποιήσουν τη γλώσσα της ειλικρίνειας. Η δύναμις αυτή έπρεπε να είχε δώσει «παρών» στις ευρωεκλογές. Διότι εκεί θα δοθεί μεγάλη μάχη. Στις Βρυξέλλες θα χρειαστεί επίσης η συνεργασία όλων των δυνάμεων που θα αντιπαλέψουν τον δεσποτισμό της Γερμανίας και τη δικτατορία των διεθνών τραπεζιτών. Διότι μέσα στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ένωσης, θα κονταροχτυπηθούν τα εκμεταλλευτικά και τα υποτελή έθνη.
Ο Βασίλης Λιόσης, μαθηματικός αλλά και ιστορικός ερευνητής, σε μια ενδιαφέρουσα μελέτη του για Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνή (εκδόσεις ΚΨΜ) περιγράφει μεταξύ άλλων, όσα αναφέρονταν από τη Διεθνή, για τα καταπιεζόμενα υποτελή έθνη. Επισημαίνει λοιπόν, ότι: «Στο Γ’ Συνέδριό της η Διεθνής βασίζει την πολιτική της σ’ έναν διαχωρισμό ανάμεσα στα καταπιεζόμενα εξαρτημένα και υποτελή έθνη από τη μία, και τα καταπιεστικά, εκμεταλλευτικά και κυρίαρχα έθνη από την άλλη. Έτσι, αποκρούονται τα αστικοδημοκρατικά ψέματα που μειώνουν τη σημασία αυτής της αποικιοκρατικής και οικονομικής υποδούλωσης της τεράστιας πλειοψηφίας του παγκόσμιου πληθυσμού…». Φαίνεται, ότι δεν άλλαξαν πολλά πράγματα από την εποχή της Γ’ Διεθνούς.
Το «σύστημα» –ο μηχανισμός που λειτουργεί προς εξυπηρέτηση των γερμανοευρωπαϊκών συμφερόντων– έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να μην ακουστεί –ή όσο γινόταν να υποβαθμιστεί και απαξιωθεί– προεκλογικά κάθε «αντιευρωπαϊκή» φωνή. Η σύγχρονη τυραννία ή αυταρχία είναι αυτή των Βρυξελλών. Κι αντιμετωπίζει τους αντιπάλους της και τους επικριτές της, με την τέχνη της βίας, και με το τέχνασμα των εκλογών. Η βία ασκείται με απάνθρωπα οικονομικά μέτρα, «προαπαιτούμενα», «μεταρρυθμίσεις» κ.λπ. Οι «εκλογές» είναι για να κλείνουν τα στόματα των «ευρωσκεπτικιστών», και να προσφέρουν επιχειρήματα «δημοκρατικοποίησης». Διότι εφόσον οι ευρωσκεπτικιστές δεν έχουν κατορθώσει να στεγαστούν κάτω από ένα «Λαϊκό Μέτωπο» και βρίσκονται διάσπαρτες οι δυνάμεις τους, η προπαγάνδα παρασύρει τους ζαλισμένους πολίτες να ρίξουν την ψήφο τους σ’ ένα εκ των δύο «μεγάλων» κομμάτων, τα οποία όμως αμφότερα βρίσκονται στην υπηρεσία του «ευρωπαϊκού κατεστημένου».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στηρίζεται σε δύο πόδια: Στην κυριαρχία, και στην εκμετάλλευση. Αλλά, όπως έλεγε ο Καρλ Μαρξ, «Κυριαρχία και εκμετάλλευση είναι ένα και το αυτό. και μόνη η ιδέα της τυραννίας, αποτελεί περιφρόνηση για τον άνθρωπο». Και το ευρωπαϊκό άντρο των τραπεζιτών, δεν κρύβει την περιφρόνησή του για τον άνθρωπο. Σαν τους ναζί «επιστήμονες» έκαναν με το ΔΝΤ την Ελλάδα πειραματόζωο.
Ο καθηγητής της Φιλοσοφίας Michael Levin του «Σίτυ Κόλετζ» της Ν. Υόρκης, έγραφε ότι: «Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ελέγχουν όλες τις δραστηριότητες των πολιτών τους και εναντιώνονται σε οποιαδήποτε αλλαγή. Ενώ τα αυταρχικά καθεστώτα ελέγχουν μόνο ορισμένες δραστηριότητες και είναι περισσότερο “ανοικτά” σε αλλαγές». Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπάγεται στην πρώτη κατηγορία, αλλά εμφανίζεται να εκπροσωπεί τη δεύτερη. Κι εκεί ακριβώς παγιδεύονται καλόπιστοι ηγέτες, που ειλικρινά θέλουν να «αλλάξουν» την Ευρώπη. Αλλά το έκτρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι κατασκευασμένο από πανίσχυρους Τραπεζίτες που παγίδεψαν λαούς, χρησιμοποίησαν πληρωμένους πολιτικούς για να παρασύρουν χώρες μέσα στην οικονομική δουλεία, ενώ στην πραγματικότητα, δεν επιθυμούν δημοκρατικές αλλαγές. Διότι τότε, κλονίζονται τα τεράστια συμφέροντά τους. Γι’ αυτό, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αλλάζει. Πρέπει να διαλυθεί.
ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΑΥΤΟ; Οι λαοί να εκλέξουν κυβερνήσεις που θα έχουν άμεση προτεραιότητα, την επιστροφή σε εθνικά νομίσματα, και την αποχώρηση από την ευρωπαϊκή «στρούγκα». Μία ή δύο χώρες εάν κάνουν την αρχή, το «ευρωπαϊκό τέρας» θα αρχίσει να σφαδάζει, και δεν θα αντέξει. Αυτή θα είναι η σύγχρονη Επανάσταση. Οι «ρομαντικοί» της Αριστεράς, διατηρούν στη μνήμη τους τη Σοβιετική Οκτωβριανή Επανάσταση, και απογοητεύονται, διότι αυτή ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Κι έτσι σήμερα, δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Αλλά, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, και ποτέ δύο ίδιες καταστάσεις δεν παρουσιάζονται, διότι μεταβάλλονται οι ιστορικές συνθήκες. Όμως υπάρχει ένα πνεύμα που κυριαρχεί πάνω σ’ εκείνους που έχουν χρέος ν’ αντιμετωπίσουν τα γεγονότα και να οδηγήσουν τους Λαούς στις πράξεις που σημαδεύουν την ανθρώπινη εξέλιξη. Κι επειδή στην παγκόσμια Αριστερά απουσιάζουν ηγετικές μορφές που θα μπορούσαν να καθοδηγήσουν τις μάζες σε αποτίναξη της σημερινής μορφής του Καπιταλισμού, εξακολουθεί να βασιλεύει η απάτη της «μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας». Και το μεγάλο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ, που υποδύεται την… «Αριστερά», ενώ είναι οργανέτο των Βρυξελλών, έγκειται στο ότι –πέραν όλων των άλλων δεινών που επέφερε– ενσυνείδητα παραπλανά τους πολίτες, που έχουν πλέον σαστίσει και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
«Είμαστε η δύναμη των πολλών» διακηρύσσει σε άκρατο δημαγωγικό τόνο ο Τσίπρας. Το σύνθημα αυτό, αποτελεί κλασικό τέχνασμα του «τυραννικού ανθρώπου» για να διατηρήσει την εξουσία που περιορίζεται αποκλειστικά για τον εαυτό του και για τους δικούς του. Παρουσιάζεται σαν διαπρύσιος «προστάτης και υπέρμαχος των πολλών», αυτού του περιφρονημένου και λεηλατημένου «πλήθους». Γίνεται –όπως λέει ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του– «κόλαξ του δήμου», «δημαγωγός». Προεκλογικά τάζει κάποια μέτρα που δίνουν την απατηλή εντύπωση ότι ανακουφίζουν τους πενέστερους, αλλά γρήγορα αποκαλύπτεται τι πραγματικά κρύβει κάτω από τον μανδύα του «λαοσωτήρα».
«Αριστερός» με την έννοια του κοινωνικού αναμορφωτή, θα είναι εκείνος που θα κάνει την σύγχρονη Επανάσταση, για έξοδο από το ευρωπαϊκό «γκέτο». Αληθινός «Αριστερός» θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να βοηθήσει το έργο της ανατροπής του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, και της θεμελίωσης μιας νέας κοινωνίας. Εκείνος που θα συνειδητοποιήσει ότι ο Λένιν είχε δίκιο όταν έλεγε ότι «δεν υπάρχει συμβιβασμός με τον καπιταλισμό», κι ο Τσίπρας, όχι μόνο συμβιβάσθηκε, αλλά μπήκε στην υπηρεσία του πιο στυγνού και απάνθρωπου καθεστώτος και τώρα πλήρωσε για τη λιποταξία του.
ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ απογοητευμένους Έλληνες είναι, ότι αυτός ο ηγέτης που θα μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα μας, δεν φαίνεται. Η περίπτωση θυμίζει το έργο του Σάμουελ Μπέκετ, «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο Μπέκετ βάζει στο έργο του δύο ταλαιπωρημένους φτωχούς πολίτες να περιμένουν ματαίως κάποιον άγνωστο, που τους είχε δώσει ραντεβού ακαθόριστο σ’ έναν αόριστο τόπο και ώρα. Όλο το έργο είναι μια αναμονή, κι ο θεατής περιμένει μαζί με τους ήρωες, αυτόν που δεν έρχεται, αλλά που μπορεί ίσως να έρθει. Περιέργως, ο «Γκοντό» αποδίδει θαυμάσια την αγωνία και αναμονή για τον άγνωστο «σωτήρα» της εποχής μας, που ίσως κάποτε –άγνωστο πότε– μπορεί να έλθει…
Πηγή: e-dromos.gr
Δρόμος της Αριστεράς: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου