Βασίλης Μακρίδης
Την Κυριακή 21/7 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία από τα διάφορα exitpoll, το κόμμα του νεοεκλεγμένου Προέδρου της χώρας Βλαντίμιρ (στα Ουκρανικά: Βολοντίμιρ) Ζελένσκι «Υπηρέτης του Λαού» αναδεικνύεται σε μεγάλο νικητή της αναμέτρησης, συγκεντρώνοντας ποσοστό από 42 έως 44%. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται καθαρά το κόμμα «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή» με ποσοστό από 12 έως 16%, ενώ την είσοδο στην Ανώτατη Ράντα (Βουλή) της Ουκρανίας φαίνεται ότι κερδίζουν καθαρά το κόμμα του απερχόμενου «Προέδρου» Πετρό Ποροσένκο («Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη») και η «Bat’kivschina» («Πατρίδα») της πρώην πρωθυπουργού Γιούλιας Τιμοσένκο, με ποσοστά από 8 έως 9%. Τη μάχη για να περάσει το «πλαφόν» του 5% μάλλον κερδίζει το κόμμα «Golos» («Φωνή») του τραγουδιστή Σβιατοσλάβ Βακαρτσούκ, με ποσοστό που κυμαίνεται από 5,0 έως 6,5%, Τα υπόλοιπα από τα 22, συνολικά, κόμματα που έλαβαν μέρος στην εκλογική διαδικασία φαίνεται να μένουν εκτός κοινοβουλίου με βάση το «αναλογικό» σύστημα, ελπίζοντας να εκλέξουν κάποιους βουλευτές σε ορισμένες από τις 199 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Πιο κοντά στον στόχο βρέθηκαν η «Δύναμη και Τιμή» του πρώην αρχηγού της SBU (ουκρανικής ΕΥΠ) Ίγορ Σμεσκό με ποσοστό 3,5 – 4%, το κόμμα του αυτοεξόριστου δημοσιογράφου Ανατόλι Σαρίι με ποσοστό 3 – 3,5%, το «Αντιπολιτευτικό Μπλοκ» και το ακροδεξιό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Ολέγ Λιασκό με ποσοστό γύρω στο 3%έκαστο. Καταποντίστηκαν σε αυτές τις εκλογές τόσο η νεοναζιστική «Svoboda» (2,2%), όσο και η «Ουκρανική Στρατηγική» του μέχρι σήμερα πρωθυπουργού Βολοντίμιρ Γκρόισμαν (1,2%), η «Δύναμη και Τιμή» του εθνικιστή πρώην υπουργού Άμυνας Ανατόλι Γριτσένκο (1%) και η «Samopomich» («Αυτοβοήθεια»), κόμμα που χρηματοδοτείται απευθείας από την Ουάσιγκτον (0,6%).
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Την Κυριακή 21/7 πραγματοποιήθηκαν βουλευτικές εκλογές στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία από τα διάφορα exitpoll, το κόμμα του νεοεκλεγμένου Προέδρου της χώρας Βλαντίμιρ (στα Ουκρανικά: Βολοντίμιρ) Ζελένσκι «Υπηρέτης του Λαού» αναδεικνύεται σε μεγάλο νικητή της αναμέτρησης, συγκεντρώνοντας ποσοστό από 42 έως 44%. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται καθαρά το κόμμα «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή» με ποσοστό από 12 έως 16%, ενώ την είσοδο στην Ανώτατη Ράντα (Βουλή) της Ουκρανίας φαίνεται ότι κερδίζουν καθαρά το κόμμα του απερχόμενου «Προέδρου» Πετρό Ποροσένκο («Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη») και η «Bat’kivschina» («Πατρίδα») της πρώην πρωθυπουργού Γιούλιας Τιμοσένκο, με ποσοστά από 8 έως 9%. Τη μάχη για να περάσει το «πλαφόν» του 5% μάλλον κερδίζει το κόμμα «Golos» («Φωνή») του τραγουδιστή Σβιατοσλάβ Βακαρτσούκ, με ποσοστό που κυμαίνεται από 5,0 έως 6,5%, Τα υπόλοιπα από τα 22, συνολικά, κόμματα που έλαβαν μέρος στην εκλογική διαδικασία φαίνεται να μένουν εκτός κοινοβουλίου με βάση το «αναλογικό» σύστημα, ελπίζοντας να εκλέξουν κάποιους βουλευτές σε ορισμένες από τις 199 μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες. Πιο κοντά στον στόχο βρέθηκαν η «Δύναμη και Τιμή» του πρώην αρχηγού της SBU (ουκρανικής ΕΥΠ) Ίγορ Σμεσκό με ποσοστό 3,5 – 4%, το κόμμα του αυτοεξόριστου δημοσιογράφου Ανατόλι Σαρίι με ποσοστό 3 – 3,5%, το «Αντιπολιτευτικό Μπλοκ» και το ακροδεξιό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Ολέγ Λιασκό με ποσοστό γύρω στο 3%έκαστο. Καταποντίστηκαν σε αυτές τις εκλογές τόσο η νεοναζιστική «Svoboda» (2,2%), όσο και η «Ουκρανική Στρατηγική» του μέχρι σήμερα πρωθυπουργού Βολοντίμιρ Γκρόισμαν (1,2%), η «Δύναμη και Τιμή» του εθνικιστή πρώην υπουργού Άμυνας Ανατόλι Γριτσένκο (1%) και η «Samopomich» («Αυτοβοήθεια»), κόμμα που χρηματοδοτείται απευθείας από την Ουάσιγκτον (0,6%).
Για να καταλάβει ο αναγνώστης, θα πρέπει να εξηγήσουμε,
ότι το κοινοβούλιο της Ουκρανίας, η Ανώτατη
Ράντα (= Συμβούλιο), αποτελείται
κανονικά από 450 βουλευτές, εκ των
οποίων οι μισοί (225) εκλέγονται βάσει ενιαίας πανεθνικής λίστας με «αναλογικό» σύστημα και πλαφόν 5%, ενώ οι άλλοι μισοί εκλέγονται από μονοεδρικές περιφέρειες, όπου
εφαρμόζεται το πλειοψηφικό σύστημα.
Ωστόσο, λόγω της απώλειας, από το 2014, της Κριμαίας (που προσχώρησε οικειοθελώς στη Ρωσική Ομοσπονδία) και
τμήματος του Ντονμπάς, δηλαδή των
νομών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, που έχουν αυτοανακηρυχθεί σε
ανεξάρτητα κράτη – Λαϊκές Δημοκρατίες υπό την κοινή ονομασία «Νεορωσία», 26 θέσεις στην ουκρανική Βουλή παραμένουν κενές. Έτσι, για την
απόκτηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αρκούν, πλέον, 213 βουλευτές, αντί για 226, αφού ο πραγματικός αριθμός των
εκλεγόμενων βουλευτών είναι 424.
Με βάση τις προαναφερθείσες ενδείξεις, το κόμμα του
Ζελένσκι μπορεί να εκλέξει από την πανεθνική της λίστα περίπου 120 βουλευτές. Ωστόσο το εάν θα
κατακτήσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία ή θα υποχρεωθεί σε συνεργασία με
κάποια άλλη πολιτική δύναμη προκειμένου να σχηματίσει κυβέρνηση θα εξαρτηθεί
από τα αποτελέσματα των μονοεδρικών
περιφερειών, εκεί όπου ο τοπικός παράγοντας, αλλά και οι διαπλοκές των Ουκρανών ολιγαρχών με πολλούς από τους
υποψηφίους, πιθανόν να έχουν διαμορφώσει διαφόρων ειδών «ανίερες συμμαχίες», προκειμένου να μη βγει πρώτος σε ψήφους ο
εκπρόσωπος του κόμματος του Ζελένσκι.
Από τα παραπάνω στοιχεία, οι τάσεις του εκλογικού σώματος
είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς και μας δίνουν τη δυνατότητα να βγάλουμε
κάποια πρώτα συμπεράσματα.
Συμπέρασμα
πρώτο: Η δυναμική του Βλαντίμιρ
Ζελένσκι από τον β’ γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών, όπου επικράτησε
με το συντριπτικό 73,29% επί του
προκατόχου του Πετρό Ποροσένκο, διατηρήθηκε σε μεγάλο βαθμό. Επιπλέον, φαίνεται
ότι αποκόμισε και σημαντικά κέρδη σε σχέση με τον α’ γύρο των προεδρικών
εκλογών, όταν είχε πάρει το σαφώς «ταπεινότερο» 30,3%, αφού αυξάνει τα ποσοστά του κατά περίπου 13 εκατοστιαίες μονάδες.
Συμπέρασμα
δεύτερο: Το τμήμα των ψηφοφόρων που διατήρησε ο Ζελένσκι σε
σχέση με τις προεδρικές εκλογές δεν ψήφισε, πλέον, απλώς εναντίον του
Ποροσένκο, αλλά υπερψήφισε το κόμμα
του νυν Προέδρου της χώρας με την ελπίδα ότι θα φέρει, επιτέλους, μετά από
5μιση ολόκληρα χρόνια, τρία βασικά πράγματα: α) Τον τερματισμό του πολέμου στο Ντονμπάς, β) Την
οικονομική ανάκαμψη της χώρας και
την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και γ) Την καταπολέμηση της διαφθοράς
και της διαπλοκής στον δημόσιο βίο.
Συμπέρασμα
τρίτο: Οι Ουκρανοί ψηφοφόροι δίνουν, επί του παρόντος,πίστωση χρόνου στον Ζελένσκι και το
επιτελείο του, παρά το γεγονός ότι τα δείγματα γραφής τους από την ανάληψη της
προεδρίας και μετά είναι από αντιφατικά
έως και αρνητικά, σε σχέση με τα
τρία προαναφερθέντα ζητήματα.
Και εξηγούμε: Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα του Ντονμπάς, ο Ζελένσκι έχει προβεί τους
τελευταίους δύο μήνες σε σειρά δηλώσεων που μόνο βούληση για τερματισμό του
πολέμου δεν δείχνουν, «χαϊδεύοντας» μάλιστα τα αυτιά των ακραίων εθνικιστών και νεοναζί, οι οποίοι έχουν ελάχιστη δύναμη στην ουκρανική κοινωνία,
αλλά επιβάλλουν με το «έτσι θέλω» μέχρι και σήμερα την δική τους πολιτική
ατζέντα στη χώρα. Επιπλέον, τις τελευταίες εβδομάδες οι παραβιάσεις, από την ουκρανική πλευρά, της εκεχειρίας στη γραμμή πυρός στο Ντονμπάς έχουν πολλαπλασιαστεί, με
εντεταμένους βομβαρδισμούς χωριών και κωμοπόλεων (και όχι στρατιωτικών στόχων). Όσον αφορά, δε, στις Συμφωνίες του Μινσκ, ο
Ζελένσκι από τη μία δηλώνει ότι «δεν συνομιλεί με τους ‘’αυτονομιστές’’»,
δηλαδή τους εκπροσώπους του Ντονμπάς, από την άλλη όμως υποστηρίζει τη συνέχιση
των συνομιλιών στη βάση του «σχήματος
της Νορμανδίας», όπου συμπεριλαμβάνονται η Γαλλία, η Γερμανία και η
Ρωσία, αλλά και προβλέπεται ακριβώς η συμμετοχή των εκπροσώπων του… Ντονμπάς!!! Επιπλέον η πρόταση που
έκανε για συμμετοχή στις συνομιλίες για το Ντονμπάς τη συμμετοχή των ΗΠΑ και της Βρετανίας, χωρών που δεν έχουν εμπλακεί καθόλου στη διαδικασία της
ειρήνευσης και δεν δεσμεύονται από καμία υπογραφή, κατά το κονώς λεγόμενο,
«κάηκε στο ζέσταμα»! Από πλευράς ΗΠΑ,
ο ίδιος ο Πρόεδρος Τραμπ «έβαλε
πάγο» στον Ζελένσκι, δηλώνοντας ότι δεν θεωρεί σωστή τη συμμετοχή της χώρας του
στη συγκεκριμένη διαδικασία, ενώ σε ό,τι αφορά στη Βρετανία, την «απάντηση» τη δίνει η ίδια η πολιτική κατάσταση στο
εσωτερικό της, αφού η χώρα ζει και αναπνέει σχεδόν αποκλειστικά γύρω από την
πορεία του Brexit.
Όσον αφορά, τώρα, στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας και την βελτίωση του βιοτικού
επιπέδου των πολιτών, κανένα ουσιαστικό βήμα δεν έχει γίνει μέχρι τώρα και τα
πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης μένουν να φανούν στο διάστημα αμέσως
μετά τον σχηματισμό και την ορκομωσία της. Η Ουκρανία παραμένει σε κατάσταση
βαθιάς οικονομικής κρίσης, με το ΑΕΠ
της χώρας και το μέσο ετήσιο εισόδημα των πολιτών να έχει παρουσιάσει πτώση της
τάξης του 40 – 45% κατά την τελευτία
πενταετία. Επιπλέον, από παραγωγική
και βιομηχανική χώρα, η Ουκρανία
έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε χώρα-καταναλωτή και κυρίως αγροτική αφού, για πρώτη φορά στην
ιστορία της, φέτος τα έσοδά της από την αγροτική οικονομία ξεπέρασαν τα
προερχόμενα από τη βιομηχανία. Η πολιτική της πλήρους διάρρηξης των σχέσεων με τη Ρωσία
και του «εναγκαλισμού» με τη Δύση, στο πρόσωπο της ΕΕ, του ΝΑΤΟ αλλά και του ΔΝΤ,
έχει επιφέρει σειρά καίριων χτυπημάτων στην οικονομία της χώρας, έχει αυξήσει
κατακόρυφα το εξωτερικό χρέος της
χώρας (60% του ΑΕΠ αυτή τη στιγμή)
και έχει αυξήσει 2 και 3 φορές την τιμή των περισσοτέρων
αγαθών στη χώρα. Ειδικά δε το φυσικό
αέριο, το οποίο έφτανε από τη Ρωσία σε τιμές πραγματικά προνομιακές, λόγω
και της διέλευσης (transit)
των ρωσικών αγωγών μέσα από το έδαφος της Ουκρανίας με κατεύθυνση την Κεντρική
και Δυτική Ευρώπη, έχει φτάσει να κοστίζει πλέον στον Ουκρανό πολίτη έως και 10 φορές ακριβότερα, απ’ ό,τι πριν από
μια πενταετία!!! Εάν η νέα κυβέρνηση του Ζελένσκι δεν δείξει σημαντικές
επιτυχίες στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, θα αντιμετωπίσει κι αυτή τη δυσφορία του ουκρανικού λαού, την ίδια
ακριβώς που ένιωσε και η κυβέρνηση Ποροσένκο,
που τιμωρήθηκε παραδειγματικά τόσο στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, όσο και
στις βουλευτικές εκλογές της Κυριακής.
Τέλος, σε ό,τι αφορά το θέμα της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαπλοκής στον δημόσιο βίο, ο Ζελένσκι επιχείρησε σειρά κινήσεων
εντυπωσιασμού κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, επιδεικνύοντας «πυγμή» απέναντι σε κάποιους δημόσιους
λειτουργούς μεσαίου και χαμηλού επιπέδου, τους οποίους απομάκρυνε από τα
καθήκοντά τους. Το θέμα, όμως, είναι τι θα κάνει με τα «μεγάλα ψάρια» και,
κυρίως, με κάποιους από τους πολιτικούς του αντιπάλους, όπως ο «πολύς» Πετρό Ποροσένκο, ο πρώην Πρόεδρος της
Βουλής Ολεξάντρ Τουρτσίνοβ, ο πρώην
υπουργός Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοβ, ο
πρώην πρωθυπουργός Βολοντίμιρ Γκρόισμαν,
ο μέχρι σήμερα Γενικός Εισαγγελέας Γιούρι
Λουτσένκο, ο μέχρι σήμερα Πρόεδρος της Βουλής (και δηλωμένος νεοναζί) Αντρίι Παρουμπίι κ.ά. Οι
προαναφερθέντες δεν έχουν προβεί μόνο σε οικονομικές ατασθαλίες, υπέρβαση
εξουσίας και διαφθορά, αλλά και σε εγκλήματα
κατά της χώρας και εσχάτη προδοσία,
αφού ευθύνονται, εν πολλοίς, για το θάνατο χιλιάδων Ουκρανών πολιτών τόσο στο Ντονμπάς, όπου μέχρι σήμερα μαίνεται ο
εμφύλιος πόλεμος, όσο και για τις δολοφονικές επιχειρήσεις κατά πολιτών στην Οδησσό και τη Μαριούπολη και τη δολοφονία
δημοσίων προσώπων που αντιτέθηκαν στο χουντικό καθεστώς που κατέλαβε με ένοπλο
πραξικόπημα την εξουσία στις 22 Φεβρουαρίου 2014, όπως οι δημοσιογράφοι Ολές Μπουζινά και Πάβελ Σερεμέτ (του οποίου μάλιστα η 3η επέτειος της
δολοφονίας ήταν μία μέρα πριν τις εκλογές της Κυριακής).
Κάνονταςμια συνολική εκτίμηση του πολιτικού σκηνικού που
διαμορφώθηκε μετά τη διεξαγωγή των εκλογών της Κυριακής 21/7, θα λέγαμε ότι η «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα – Για τη ζωή»,
που αναδείχθηκε δεύτερη πολιτική
δύναμη, είναι το μόνο κόμμα που διαφέρει ουσιαστικά από όλα τα υπόλοιπα
στα κυριότερα και πιο «ζέοντα» πολιτικά ζητήματα της Ουκρανίας. Είναι η μόνη
πολιτική δύναμη που θέτει ανοιχτά τα ζητήματα του τερματισμού του πολέμου στο Ντονμπάς, της ανταλλαγής των αιχμαλώτων πολέμου με βάση την αρχή «όλοι με όλους», της «ομοσπονδοποίσης» της Ουκρανίας με την
παραχώρηση ευρείας αυτονομίας στις
ανατολικές περιοχές, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εθνοτικών μειονοτήτων και κυρίως της ελεύθερης χρήσης της μητρικής τους γλώσσας(πολλώ μάλλον της ρωσικής,
που τη θεωρεί μητρική το 25 – 30% του πληθυσμού της χώρας), αλλά και
της βελτίωσης των σχέσεων της Ουκρανίας
με τη Ρωσία σε όλα τα επίπεδα.
Παράλληλα το κόμμα της «τριανδρίας» Μεντβεντσούκ-Μπόικο-Ραμπινόβιτς
εκφράζει την πλήρη αντίθεσή του με
την πολιτική του «εναγκαλισμού» της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που με
τόση σπουδή ακολούθησε τα προηγούμενα χρόνια ο Πετρό Ποροσένκο, αλλά επί της οποία καμία άλλη βασική πολιτική δύναμη της χώρας δεν εκφράζει διαφωνία.
Η «Αντιπολιτευτική
Πλατφόρμα – Για τη ζωή» είχε να αντιμετωπίσει, εκτός από τον πόλεμο του κρατικού μηχανισμού και των νεοναζιστικών παραστρατιωτικών ομάδων και
τον πόλεμο των Ουκρανών ολιγαρχών
και κυρίως αυτών που δραστηριοποιούνταν στις ανατολικές περιοχές της χώρας, όπως
ο Ρινάτ Αχμέτοβ και ο Βίκτορ Πιντσούκ. Οι δύο τελευταίοι,
μέσω ελεγχόμενων από αυτούς πολιτικών, ουσιαστικά διέσπασαν τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης
στο καθεστώς Ποροσένκο, με εσωκομματικό
πραξικόπημα στο κόμμα «Αντιπολιτευτικό
Μπλοκ», κατά το οποίο διέγραψαν τον μέχρι τότε Πρόεδρο του κόμματος, Γιούρι Μπόικο, μετά τη συμφωνία του με
τον Βαντίμ Ραμπινόβιτς (ηγέτη, μέχρι
τότε, του κόμματος «Για τη ζωή») για
τη δημιουργία ενός νέου αντιπολιτευτικού εκλογικού συνασπισμού. Τελικά, μετά τη
δημιουργία της «Πλατφόρμας» από τους Μπόικο, Ραμπινόβιτς και Μεντβεντσούκ, τα απομεινάρια του «Αντιπολιτευτικού Μπλοκ» απέσπασαν στις εκλογές της Κυριακής ένα
ποσοστό γύρω στο 3%, κόβοντας επί
της ουσίας ψήφους από την «Πλατφόρμα», που θα μπορούσαν να ενισχύσουν
περισσότερο την κοινοβουλευτική της παρουσία για τα επόμενα 4 χρόνια.
Τα κόμματα του Ποροσένκο
και της Τιμοσένκο διατηρήθηκαν μεν
εντός κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, είδαν ωστόσο τα ποσοστά τους να μειώνονται περαιτέρω, σε σχέση με τις
προεδρικές εκλογές. Ο Ποροσένκο είδε
το σχεδόν 16% που πήρε στον πρώτο
γύρο των πρόσφατων προεδρικών εκλογών να πέφτει στο μισό και κάτι ενώ και η Τιμοσένκο από το 13,4% βρέθηκε κι αυτή μεταξύ του 8 και 9%, παρουσιάζοντας
επίσης σημαντική πτώση. Κερδισμένος από αυτή την κούρσα βγήκε ασφαλώς ο
«νεόκοπος» πολιτικός (και δημοφιλής τραγουδιστής στην πατρίδα του) Σβιατοσλάβ Βακαρτοούκ, το κόμμα του
οποίου («Golos» – «Φωνή»), χωρίς επί της ουσίας να λέει τίποτε διαφορετικό από τους
δύο προαναφερθέντες, «τσίμπησε» σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων τους, επειδή και
μόνο αποτελεί νέο και «άφθαρτο» πρόσωπο, σε σχέση με αυτούς.
Τα κόμματα με ευθεία πολιτική αναφορά στην ακροδεξιά, όπως
η «Svoboda», το Ριζοσπαστικό Κόμμα του Λιασκό
και η «Samopomich», είδαν τα ποσοστά τους να καταποντίζονται. Ωστόσο οι οργανωμένες
παραστρατιωτικές ομάδες, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που δεν κατέβηκαν ως
πολιτικά κόμματα στις εκλογές («Δεξιός
Τομέας», «Εθνικός Κορμός» κλπ)
εξακολουθούν να ταλαιπωρούν την ουκρανική κοινωνία, επιβάλλοντας στις συστημικές πολιτικές δυνάμεις τη δική τους πολιτική ατζέντα, με όπλο τον φόβο και τις απειλές για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των εκπροσώπων τους
(πολιτικών και λοιπών δημοσίων λειτουργών). Εάν η κυβέρνηση που θα σχηματίσει
τις επόμενες μέρες ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι δεν καταφέρει να αντιμετωπίσει τα
ακροδεξιά «τάγματα εφόδου» με δυναμικότρόπο
(ό,τι και να σημαίνει αυτό), τίποτε δεν πρόκειται ν’ αλλάξει προς το καλύτερο
στην πολιτική ζωή της χώρας και η ομηρία
των Ουκρανών πολιτών θα συνεχιστεί και μάλιστα επί τω χείρω…
Για το τέλος αφήσαμε δύο θέματα τα οποία, εάν δεν γίνουν
τολμηρές κινήσεις ανατροπής και αναστροφής της υπάρχουσας κατάστασης, ο
κίνδυνος της διάρρηξης της
ουκρανικής κοινωνίας και, πιθανότατα, ακόμη και της υπόστασης του ουκρανικού
κράτους όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, είναι κάτι παραπάνω από ορατός: το
θέμα της κρατικής γλώσσας και το εκκλησιαστικό.
Σε ό,τι αφορά στη λεγόμενη «επίσημη γλώσσα του κράτους» και στον πρόσφατο νόμο που απαγορεύει, επί της ουσίας, τη χρήση
οποιασδήποτε άλλης γλώσσας, πλην της ουκρανικής, στο δημόσιο βίο της χώρας,
αλλά και η καθιέρωση (αν είναι δυνατόν!!!) της λεγόμενης «Επιθεώρησης Γλώσσας», δηλαδή ενός σώματος κρατικών υπαλλήλων, που
θα παρακολουθούν τους πολίτες εάν
χρησιμοποιούν στην καθημερινότητά τους την ουκρανική γλώσσα ή όχι και θα
επιβάλλουν ακόμη και πρόστιμα (!!!)
για τη «μη ορθή» χρήση της γλώσσας, έχουμε ένα πρωτοφανές, για τα ευρωπαϊκά
δεδομένα, νομικό τερατούργημα που
δεν μπορεί να περιγραφεί παρά μόνο ως «γλωσσικό
απαρτχάιντ». Οτιδήποτε λιγότερο από την κατάργηση αυτού του τερατουργήματος συνιστά αποδοχή μιας ιδιότυπης μορφής ρατσισμού
και διακρίσεων κατά ενός μεγάλου
τμήματος του πληθυσμού της Ουκρανίας, της οποίας τουλάχιστον το 40% των κατοίκων είναι εθνοτικά μη-Ουκρανοί και έχουν μητρική γλώσσα
διαφορετική από την ουκρανική.
Για το εκκλησιαστικό
και τις πρωτοφανείς κινήσεις εξαγοράς
του Ποροσένκο ακόμη και προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχουμε γράψει
και στο παρελθόν. Τώρα, που έχει αποκαλυφθεί, πλέον, η απάτη και η συμπαιγνία Ποροσένκο
– Βαρθολομαίου, με τον τελευταίο να χορηγεί «τόμο αυτοκεφαλίας» στη λεγόμενη «Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» (σχισματική)
σε επίπεδο… Μητρόπολης (και όχι,
βεβαίως, ξεχωριστού Πατριαρχείου, όπως ήθελαν οι Ουκρανοί θρησκευτικοί
εξωμότες), η αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης από την υπό δημιουργία κυβέρνηση
Ζελένσκι είναι πιθανό να οδηγήσει τους Ουκρανούς πιστούς σε περαιτέρω διχασμό και σε αποσχιστικέςτάσεις ακόμη και στις τάξεις των αποσχιστών (κάτι που
φαίνεται ότι επιδιώκει ο πρώην ψευδο-Πατριάρχης Κιέβου Φιλάρετος, κατά κόσμον Μιχαήλ
Ντενισένκο).
Γενικό συμπέρασμα: Ο πολιτικός χάρτης της
Ουκρανίας, μετά τις εκλογές της 21/7 άλλαξε. Το θέμα είναι εάν θα
αλλάξει και η κεντρική πολιτική
κατεύθυνση της χώρας. Για το τελευταίο, με βάση τα μέχρι τώρα δείγματα
συμπεριφοράς από τη νέα πολιτική της ηγεσίας, τα περιθώρια αισιοδοξίας δεν
μπορούν να είναι πολλά… Βεβαίως, όπερ έδει δείξαι…Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου