Κώστας Μαρούντας
«Φύση: εκείνο το μέρος που ακόμη δεν πάτησε το ανθρώπινο πόδι» (Κασέγεφ Ε.)
Στις εποχιακές συγκυρίες που η συνείδηση πάει τα απογεύματα βόλτες στα χωράφια της άγνοιας και της αδιαφορίας, ή που «φιλοξενείται» τις νύχτες στα σαλέ του συμφέροντος και της απληστίας, μόνο ένα δυνατό σοκ μπορεί εν δυνάμει να ευαισθητοποιήσει.
Δυστυχώς, ο βασικότερος «σύμμαχος» της ανθρωπότητας στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι η ίδια η φύση και μάλιστα στις πιο ακραίες εκφάνσεις της δίκαιης οργής της. Γιατί δίχως καύσωνες, δίχως πλημμύρες, δίχως «υπερκυτταρικές» καταιγίδες, και όλα τα συναφή, δεν θα έδιναν σημασία παρά μόνο λίγοι που εύκολα οι επιτήδειοι θα τους περιθωριοποιούσαν. Εξάλλου, αυτό γινόταν για δεκαετίες...
Είναι προφανές πως διαφορετικά διεξάγεται μία συζήτηση σε ανύποπτο και «ουδέτερο» χρόνο και διαφορετικά κάτω από την πολύπλευρη πίεση που ασκούν οι πολλαπλές επιπτώσεις μίας φονικής φυσικής καταστροφής. Έτσι, με άλλη εσωτερική διάθεση συζητάμε για την κλιματική αλλαγή όταν όλα βαίνουν καλώς στην καθημερινότητά μας, και με άλλη όταν θρηνούμε νεκρούς και βλέπουμε σοκαριστικές εικόνες όπως αυτές στα πρόσφατα γεγονότα της Χαλκιδικής.
Φυσικά, το πρόβλημα της υπερθέρμανσης από την εκπομπή των αερίων του θερμοκηπίου παραμένει και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο. Και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός ολοένα και με πιο διογκωμένες διαστάσεις. Αν χαθεί ο έλεγχος δεν θα μπορεί να κάνει κανένας λόγο για ποιότητα ζωής, αλλά για ένα μέλλον «διαρκούς κόκκινου συναγερμού» όπου μοναδικός στόχος θα είναι μονάχα ο περιορισμός των (σίγουρων) απωλειών.
Αν όλα αυτά φαίνονται εσχατολογικά και υπερβολικά, τότε δυστυχώς θα χρειαστούν και άλλες «φυσικές παρεμβάσεις» για περαιτέρω αύξηση της συνείδησης. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά περιθώρια ακόμα για κάτι τέτοιο. Οι ίδιοι οι επιστήμονες και οι έρευνές τους ωθούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα...
Πλέον (σχεδόν) όλοι διαπιστώνουν πως υπάρχει πρόβλημα. Πλέον τα ακραία καιρικά φαινόμενα κάνουν πολύ συχνά έντονη την παρουσία τους, έτσι ώστε η απλή διαπίστωση του προβλήματος να αποτελεί περιττή ενέργεια. Η δικαίωση των επιστημόνων είναι αδιαμφισβήτητη.
Αυτοί που ευθύνονται, οι μεγάλες εταιρείες, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Έχοντας συμμάχους-ενεργούμενα στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν παραιτούνται, δεν υποτάσσονται στην κοινή λογική και στην εξαπλωμένη κατακραυγή, αλλά «πατάνε γκάζι» γιατί πρέπει στον τελικό «κύκλο ζωής» τους να εμφανίζονται όσο πιο «γρήγοροι» γίνεται...
Και όσο αισθάνονται πως «οι άλλοι» κερδίζουν έδαφος, θα εντατικοποιούν τη δική τους παραεργασία. Σε όποιο μερίδιο αναλογεί. Μιλάμε για ένα παιχνίδι που παίζεται στην κόψη του ξυραφιού και το άγχος μεγαλώνει...
Το άγχος μεγαλώνει, γιατί δεν αρκεί ούτε η συνειδητοποίηση των πολλών. Υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια, που εκπορεύονται από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας. Επομένως, υπάρχει αντίπαλος. Και όταν διεξάγεται μία μάχη, απώλειες έχουν και οι δύο πλευρές. Μόνο που στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής αν χάσει το ένα στρατόπεδο, αυτό που επιδιώκει την απεμπλοκή από τη «δυναστεία του άνθρακα», ο πλανήτης θα πάψει να είναι βιώσιμος και μόνη μας ελπίδα θα είναι οι αποικίες στο διάστημα...
Όταν διαβάζεις πως κλιματικά το Λονδίνο θα γίνει σε λίγες δεκαετίες Βαρκελώνη, η Μαδρίτη Μαρακές, η Μόσχα Σόφια, η Στοκχόλμη Βουδαπέστη, δεν είναι δυνατόν να μείνεις ασυγκίνητος. Για να μην αρχίσουν σύντομα να γράφονται τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια, για να μην ανακαλυφθούν νέες μονάδες μέτρησης των πτυχών της καταστροφής, για να μη βλέπουμε την κάθε λογής ερημοποίηση να μειώνει το ζωτικό μας χώρο, πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι. Να ανοίγουμε κουβέντες και να μαχόμαστε με σθένος. Να πιέζουμε όσο πιο πολύ μπορούμε.
Υπάρχει κάποια αισιοδοξία, είναι η αλήθεια..., απλά είναι αυτά τα ρημάδια τα χρονοδιαγράμματα που δεν επιτρέπουν την παραμικρή καθυστέρηση... Γιατί αν δεν προλάβουμε, δεν θα μπορούμε να πάμε για καφέ μέχρι να έρθει η ώρα να ξαναπροσπαθήσουμε. Τέτοια δυνατότητα δεν θα υπάρχει...
Η ανθρώπινη φύση έχει πολλά τρωτά, η ανθρωπότητα πληρώνει κατά βάση τις συνέπειες της δικής της «ανίερης» και καταστροφικής λειτουργικότητας. O άνθρωπος αποδίδει όταν έχει την προσδοκία της ανταμοιβής. Όταν στο παρόν ξέρει πως με την προσπάθειά του θα έχει ένα μέλλον που θα του προσφέρει ικανοποίηση, μικρή ή μεγαλύτερη...Όταν στο παρόν το μόνο όμορφο είναι το παρελθόν, ο άνθρωπος απελπίζεται, χάνει κάθε διάθεση, και στο τέλος παρασύρεται από τη γενικότερη κατηφόρα της επερχόμενης κατάρρευσης. Όμως, οι καιροί επιτάσσουν μία επανάσταση συνείδησης, για μία νέα συμφωνία μεταξύ όλων μας. Με το μέλλον του πλανήτη δεν έχει δικαίωμα να παίζει κανένας. Μην ποντάρουμε πως δεν θα χρειάζεται απόδοση ευθυνών αν επέλθει το χειρότερο σενάριο...
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
«Φύση: εκείνο το μέρος που ακόμη δεν πάτησε το ανθρώπινο πόδι» (Κασέγεφ Ε.)
Στις εποχιακές συγκυρίες που η συνείδηση πάει τα απογεύματα βόλτες στα χωράφια της άγνοιας και της αδιαφορίας, ή που «φιλοξενείται» τις νύχτες στα σαλέ του συμφέροντος και της απληστίας, μόνο ένα δυνατό σοκ μπορεί εν δυνάμει να ευαισθητοποιήσει.
Δυστυχώς, ο βασικότερος «σύμμαχος» της ανθρωπότητας στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι η ίδια η φύση και μάλιστα στις πιο ακραίες εκφάνσεις της δίκαιης οργής της. Γιατί δίχως καύσωνες, δίχως πλημμύρες, δίχως «υπερκυτταρικές» καταιγίδες, και όλα τα συναφή, δεν θα έδιναν σημασία παρά μόνο λίγοι που εύκολα οι επιτήδειοι θα τους περιθωριοποιούσαν. Εξάλλου, αυτό γινόταν για δεκαετίες...
Είναι προφανές πως διαφορετικά διεξάγεται μία συζήτηση σε ανύποπτο και «ουδέτερο» χρόνο και διαφορετικά κάτω από την πολύπλευρη πίεση που ασκούν οι πολλαπλές επιπτώσεις μίας φονικής φυσικής καταστροφής. Έτσι, με άλλη εσωτερική διάθεση συζητάμε για την κλιματική αλλαγή όταν όλα βαίνουν καλώς στην καθημερινότητά μας, και με άλλη όταν θρηνούμε νεκρούς και βλέπουμε σοκαριστικές εικόνες όπως αυτές στα πρόσφατα γεγονότα της Χαλκιδικής.
Φυσικά, το πρόβλημα της υπερθέρμανσης από την εκπομπή των αερίων του θερμοκηπίου παραμένει και στις δύο περιπτώσεις το ίδιο. Και μάλιστα όσο περνάει ο καιρός ολοένα και με πιο διογκωμένες διαστάσεις. Αν χαθεί ο έλεγχος δεν θα μπορεί να κάνει κανένας λόγο για ποιότητα ζωής, αλλά για ένα μέλλον «διαρκούς κόκκινου συναγερμού» όπου μοναδικός στόχος θα είναι μονάχα ο περιορισμός των (σίγουρων) απωλειών.
Αν όλα αυτά φαίνονται εσχατολογικά και υπερβολικά, τότε δυστυχώς θα χρειαστούν και άλλες «φυσικές παρεμβάσεις» για περαιτέρω αύξηση της συνείδησης. Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλά περιθώρια ακόμα για κάτι τέτοιο. Οι ίδιοι οι επιστήμονες και οι έρευνές τους ωθούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα...
Πλέον (σχεδόν) όλοι διαπιστώνουν πως υπάρχει πρόβλημα. Πλέον τα ακραία καιρικά φαινόμενα κάνουν πολύ συχνά έντονη την παρουσία τους, έτσι ώστε η απλή διαπίστωση του προβλήματος να αποτελεί περιττή ενέργεια. Η δικαίωση των επιστημόνων είναι αδιαμφισβήτητη.
Αυτοί που ευθύνονται, οι μεγάλες εταιρείες, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Έχοντας συμμάχους-ενεργούμενα στη διεθνή πολιτική σκηνή δεν παραιτούνται, δεν υποτάσσονται στην κοινή λογική και στην εξαπλωμένη κατακραυγή, αλλά «πατάνε γκάζι» γιατί πρέπει στον τελικό «κύκλο ζωής» τους να εμφανίζονται όσο πιο «γρήγοροι» γίνεται...
Και όσο αισθάνονται πως «οι άλλοι» κερδίζουν έδαφος, θα εντατικοποιούν τη δική τους παραεργασία. Σε όποιο μερίδιο αναλογεί. Μιλάμε για ένα παιχνίδι που παίζεται στην κόψη του ξυραφιού και το άγχος μεγαλώνει...
Το άγχος μεγαλώνει, γιατί δεν αρκεί ούτε η συνειδητοποίηση των πολλών. Υπάρχουν συγκεκριμένα αίτια, που εκπορεύονται από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας. Επομένως, υπάρχει αντίπαλος. Και όταν διεξάγεται μία μάχη, απώλειες έχουν και οι δύο πλευρές. Μόνο που στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής αν χάσει το ένα στρατόπεδο, αυτό που επιδιώκει την απεμπλοκή από τη «δυναστεία του άνθρακα», ο πλανήτης θα πάψει να είναι βιώσιμος και μόνη μας ελπίδα θα είναι οι αποικίες στο διάστημα...
Όταν διαβάζεις πως κλιματικά το Λονδίνο θα γίνει σε λίγες δεκαετίες Βαρκελώνη, η Μαδρίτη Μαρακές, η Μόσχα Σόφια, η Στοκχόλμη Βουδαπέστη, δεν είναι δυνατόν να μείνεις ασυγκίνητος. Για να μην αρχίσουν σύντομα να γράφονται τα πιο ανατριχιαστικά τραγούδια, για να μην ανακαλυφθούν νέες μονάδες μέτρησης των πτυχών της καταστροφής, για να μη βλέπουμε την κάθε λογής ερημοποίηση να μειώνει το ζωτικό μας χώρο, πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι. Να ανοίγουμε κουβέντες και να μαχόμαστε με σθένος. Να πιέζουμε όσο πιο πολύ μπορούμε.
Υπάρχει κάποια αισιοδοξία, είναι η αλήθεια..., απλά είναι αυτά τα ρημάδια τα χρονοδιαγράμματα που δεν επιτρέπουν την παραμικρή καθυστέρηση... Γιατί αν δεν προλάβουμε, δεν θα μπορούμε να πάμε για καφέ μέχρι να έρθει η ώρα να ξαναπροσπαθήσουμε. Τέτοια δυνατότητα δεν θα υπάρχει...
Η ανθρώπινη φύση έχει πολλά τρωτά, η ανθρωπότητα πληρώνει κατά βάση τις συνέπειες της δικής της «ανίερης» και καταστροφικής λειτουργικότητας. O άνθρωπος αποδίδει όταν έχει την προσδοκία της ανταμοιβής. Όταν στο παρόν ξέρει πως με την προσπάθειά του θα έχει ένα μέλλον που θα του προσφέρει ικανοποίηση, μικρή ή μεγαλύτερη...Όταν στο παρόν το μόνο όμορφο είναι το παρελθόν, ο άνθρωπος απελπίζεται, χάνει κάθε διάθεση, και στο τέλος παρασύρεται από τη γενικότερη κατηφόρα της επερχόμενης κατάρρευσης. Όμως, οι καιροί επιτάσσουν μία επανάσταση συνείδησης, για μία νέα συμφωνία μεταξύ όλων μας. Με το μέλλον του πλανήτη δεν έχει δικαίωμα να παίζει κανένας. Μην ποντάρουμε πως δεν θα χρειάζεται απόδοση ευθυνών αν επέλθει το χειρότερο σενάριο...
Πηγή: efsyn.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου