Κώστας Νάκος
Εδώ και 45 χρόνια και πάνω από 15 εκλογικές βουλευτικές αναμετρήσεις, η αριστερά κινείται στα ίδια περίπου εκλογικά ποσοστά με μικρές διακυμάνσεις. Η αριστερά γενικά και με όποιο περιεχόμενο μπορεί να της αποδοθεί. Μια μονότονη διαδικασία, με καρμπόν αντιγραφές των εκλογικών αποτελεσμάτων. Μια διαδικασία χωρίς κανένα ενδιαφέρον αφού το αποτέλεσμα είναι γνωστό πριν ακόμη ξεκινήσει η εκλογική καμπάνια. Μια διαδικασία που στο τέλος γίνεται κουραστική τόσο για τους συμμετέχοντες όσο και για τους ψηφοφόρους της.
Από μια μερίδα της αριστεράς, αν όχι από το σύνολό της, υπάρχει η άποψη ότι ναι μεν το εκλογικό ποσοστό παραμένει διαχρονικά μικρό ή και ελάχιστο, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ότι η κάθοδος στις εκλογές δεν έχει ως αντικείμενο την αναμέτρηση σε εκλογικά ποσοστά, αλλά σε πολιτικές θέσεις. Ότι η εκλογική διαδικασία, αλλά και η κοινοβουλευτική παρουσία, αποτελεί μια μορφή πολιτικού αγώνα μέσω του οποίου δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούν ή και να ασκηθούν πιέσεις αντιπολιτευτικές, για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι πώς βλέπει η οργανωμένη αριστερά τις εκλογές, αλλά το πώς τις αντιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι. Γιατί ως θεσμός οι εκλογές δεν αποτελούν ένα φόρουμ έκθεσης απόψεων, αλλά αντίθετα θεωρούνται μια διαδικασία μέσα από την οποία θα εκλεγεί αυτός που θα εμφανισθεί πιο ικανός να διαχειριστεί τις τύχες της κοινωνίας στο άμεσο μέλλον. Εξάλλου αυτός ο θεσμός δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί σε αυτόν ακριβώς το ρόλο: της διαχείρισης της εξουσίας. Μια διαχείριση δηλαδή που πρέπει να θεωρείται «ρεαλιστική», «ορθολογική», και να μην παραβιάζει την περίφημη «κοινή λογική». Κάθε άλλη προσέγγιση, κάθε άλλη λογική, τοποθετείται στο περιθώριο της προεκλογικής παρέμβασης και στην ανυποληψία των ψηφοφόρων.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι μόνο όταν ο Τσίπρας ζήτησε την πολιτική εξουσία για να «σχίσει» τα μνημόνια, βρέθηκαν αυτιά έτοιμα να τον ακούσουν. Χωρίς να βάζει δηλαδή ως προαπαιτούμενα την έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ή τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κάθε αντιπολιτευτικός λόγος λοιπόν που δεν εστιάζει στη διαχείριση, ακούγεται ανούσιος και ξύλινος γιατί δεν απαντάει στα βασικά ερωτήματα που βάζει ο ίδιος ο θεσμός των εκλογών.
Η αριστερά όμως αρνείται τη διαχείριση, όχι για να μην έχει το κακόφημο πολιτικό κόστος, αλλά γιατί θεωρεί ως τη μεγαλύτερη ουτοπία κάθε προσπάθεια για να εφαρμοστεί έστω και ένα αστικοδημοκρατικό πρόγραμμα μετασχηματισμού σε αυτό το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον. Πολύ περισσότερο που σε αυτό το συγκεκριμένο περιβάλλον εξοστρακίζεται κάθε άλλη άποψη, ακόμα και των συντηρητικών κομμάτων, που έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική πρακτική των ανακτόρων των Βρυξελλών. Γιατί γίνεται αναφορά σε μια χώρα υπερχρεωμένη, εξαρτημένη και στραγγαλισμένη από τους δανειστές της, όπου ο πολιτικός διαχειριστής μετατρέπεται σε διεκπεραιωτή εντολών.
Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η στάση της αριστεράς μπροστά στην απογοητευτική τακτική της ήττας, άρα και της ηττοπάθειας των εκλογικών αποτελεσμάτων και της δικαιολογημένης άρνησής της να υπακούσει στα κελεύσματα της διαχείρισης;
Η απάντηση μοιάζει να είναι προφανής. Να ανταλλάξει τα (ανούσια) λίγα λεπτά προβολής από τα ΜΜΕ με την απαξιωτική στάση της έναντι αυτού του θεσμού. Όχι με την έννοια της απόλυτης και διαχρονικής αποχής (αναρχικοί), αλλά με αυτής της τακτικής επιλογής που ανταποκρίνεται στη συγκυρία της εποχής.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι γίνεται αναφορά σε έναν θεσμό που όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται από τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αφού η αποχή χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλώνει. Απαξιώνεται βέβαια όχι ως ένας αστικός θεσμός, αλλά ως ένας λαϊκά ανίσχυρος θεσμός, που μπορεί να εμφανίζεται ως σχετικά δημοκρατικός, αλλά που στην ουσία η εκάστοτε εξουσία έχει τη δυνατότητα να αλλοιώνει έντεχνα, ή και να παραβλέπει άκομψα όταν χρειαστεί, τη γνώμη της κοινωνίας. Με την αποχή λοιπόν δεν περιθωριοποιείσαι κοινωνικά, αλλά αντίθετα συγχρονίζεις το βηματισμό σου με το βηματισμό εκατομμυρίων άλλων (σίγουρα) φτωχών και ανίσχυρων εργαζόμενων. Διαχωρίζεις τη θέση σου από έναν θεσμό που όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε μια βιτρίνα μάρκετινγκ, που όπως κάθε διαδικασία μάρκετινγκ προσπαθεί να εξαπατήσει τον καταναλωτή.
Όχι πως η τακτική της αποχής θα προβληματίσει και ιδιαίτερα την εξουσία. Αυτή δεν έχει πρόβλημα να κυβερνά και με ένα ελάχιστο ποσοστό συμμετεχόντων, αφού το σύνταγμά της δεν της βάζει κανέναν περιορισμό. Το ζητούμενο όμως σε κάθε περίπτωση δεν είναι να φοβηθεί η εξουσία, αλλά να ανταποκριθεί η κοινωνία των μισθωτών.
Υ.Γ. Για ευνόητους λόγους αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε προεκλογικά.
Υ.Γ. (1) Η στάση της (κομμουνιστικής) αριστεράς στις εκλογές δεν αποτελεί κάποιο μείζον ζήτημα. Μάλλον θα λέγαμε ότι είναι επουσιώδες, μπροστά στην αναζήτηση των ουσιαστικών προβλημάτων που την κρατούν εδώ και πολλές δεκαετίες στην ανυπαρξία, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πηγή: nostimonimar.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Εδώ και 45 χρόνια και πάνω από 15 εκλογικές βουλευτικές αναμετρήσεις, η αριστερά κινείται στα ίδια περίπου εκλογικά ποσοστά με μικρές διακυμάνσεις. Η αριστερά γενικά και με όποιο περιεχόμενο μπορεί να της αποδοθεί. Μια μονότονη διαδικασία, με καρμπόν αντιγραφές των εκλογικών αποτελεσμάτων. Μια διαδικασία χωρίς κανένα ενδιαφέρον αφού το αποτέλεσμα είναι γνωστό πριν ακόμη ξεκινήσει η εκλογική καμπάνια. Μια διαδικασία που στο τέλος γίνεται κουραστική τόσο για τους συμμετέχοντες όσο και για τους ψηφοφόρους της.
Από μια μερίδα της αριστεράς, αν όχι από το σύνολό της, υπάρχει η άποψη ότι ναι μεν το εκλογικό ποσοστό παραμένει διαχρονικά μικρό ή και ελάχιστο, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ότι η κάθοδος στις εκλογές δεν έχει ως αντικείμενο την αναμέτρηση σε εκλογικά ποσοστά, αλλά σε πολιτικές θέσεις. Ότι η εκλογική διαδικασία, αλλά και η κοινοβουλευτική παρουσία, αποτελεί μια μορφή πολιτικού αγώνα μέσω του οποίου δίνεται η δυνατότητα να εκφραστούν ή και να ασκηθούν πιέσεις αντιπολιτευτικές, για τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Το μεγάλο ζήτημα όμως δεν είναι πώς βλέπει η οργανωμένη αριστερά τις εκλογές, αλλά το πώς τις αντιλαμβάνονται οι ψηφοφόροι. Γιατί ως θεσμός οι εκλογές δεν αποτελούν ένα φόρουμ έκθεσης απόψεων, αλλά αντίθετα θεωρούνται μια διαδικασία μέσα από την οποία θα εκλεγεί αυτός που θα εμφανισθεί πιο ικανός να διαχειριστεί τις τύχες της κοινωνίας στο άμεσο μέλλον. Εξάλλου αυτός ο θεσμός δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί σε αυτόν ακριβώς το ρόλο: της διαχείρισης της εξουσίας. Μια διαχείριση δηλαδή που πρέπει να θεωρείται «ρεαλιστική», «ορθολογική», και να μην παραβιάζει την περίφημη «κοινή λογική». Κάθε άλλη προσέγγιση, κάθε άλλη λογική, τοποθετείται στο περιθώριο της προεκλογικής παρέμβασης και στην ανυποληψία των ψηφοφόρων.
Είναι γνωστό εξάλλου ότι μόνο όταν ο Τσίπρας ζήτησε την πολιτική εξουσία για να «σχίσει» τα μνημόνια, βρέθηκαν αυτιά έτοιμα να τον ακούσουν. Χωρίς να βάζει δηλαδή ως προαπαιτούμενα την έξοδο από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ή τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Κάθε αντιπολιτευτικός λόγος λοιπόν που δεν εστιάζει στη διαχείριση, ακούγεται ανούσιος και ξύλινος γιατί δεν απαντάει στα βασικά ερωτήματα που βάζει ο ίδιος ο θεσμός των εκλογών.
Η αριστερά όμως αρνείται τη διαχείριση, όχι για να μην έχει το κακόφημο πολιτικό κόστος, αλλά γιατί θεωρεί ως τη μεγαλύτερη ουτοπία κάθε προσπάθεια για να εφαρμοστεί έστω και ένα αστικοδημοκρατικό πρόγραμμα μετασχηματισμού σε αυτό το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον. Πολύ περισσότερο που σε αυτό το συγκεκριμένο περιβάλλον εξοστρακίζεται κάθε άλλη άποψη, ακόμα και των συντηρητικών κομμάτων, που έρχεται σε σύγκρουση με την πολιτική πρακτική των ανακτόρων των Βρυξελλών. Γιατί γίνεται αναφορά σε μια χώρα υπερχρεωμένη, εξαρτημένη και στραγγαλισμένη από τους δανειστές της, όπου ο πολιτικός διαχειριστής μετατρέπεται σε διεκπεραιωτή εντολών.
Ποια μπορεί λοιπόν να είναι η στάση της αριστεράς μπροστά στην απογοητευτική τακτική της ήττας, άρα και της ηττοπάθειας των εκλογικών αποτελεσμάτων και της δικαιολογημένης άρνησής της να υπακούσει στα κελεύσματα της διαχείρισης;
Η απάντηση μοιάζει να είναι προφανής. Να ανταλλάξει τα (ανούσια) λίγα λεπτά προβολής από τα ΜΜΕ με την απαξιωτική στάση της έναντι αυτού του θεσμού. Όχι με την έννοια της απόλυτης και διαχρονικής αποχής (αναρχικοί), αλλά με αυτής της τακτικής επιλογής που ανταποκρίνεται στη συγκυρία της εποχής.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι γίνεται αναφορά σε έναν θεσμό που όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται από τους λαούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αφού η αποχή χρόνο με το χρόνο όλο και μεγαλώνει. Απαξιώνεται βέβαια όχι ως ένας αστικός θεσμός, αλλά ως ένας λαϊκά ανίσχυρος θεσμός, που μπορεί να εμφανίζεται ως σχετικά δημοκρατικός, αλλά που στην ουσία η εκάστοτε εξουσία έχει τη δυνατότητα να αλλοιώνει έντεχνα, ή και να παραβλέπει άκομψα όταν χρειαστεί, τη γνώμη της κοινωνίας. Με την αποχή λοιπόν δεν περιθωριοποιείσαι κοινωνικά, αλλά αντίθετα συγχρονίζεις το βηματισμό σου με το βηματισμό εκατομμυρίων άλλων (σίγουρα) φτωχών και ανίσχυρων εργαζόμενων. Διαχωρίζεις τη θέση σου από έναν θεσμό που όλο και περισσότερο εξελίσσεται σε μια βιτρίνα μάρκετινγκ, που όπως κάθε διαδικασία μάρκετινγκ προσπαθεί να εξαπατήσει τον καταναλωτή.
Όχι πως η τακτική της αποχής θα προβληματίσει και ιδιαίτερα την εξουσία. Αυτή δεν έχει πρόβλημα να κυβερνά και με ένα ελάχιστο ποσοστό συμμετεχόντων, αφού το σύνταγμά της δεν της βάζει κανέναν περιορισμό. Το ζητούμενο όμως σε κάθε περίπτωση δεν είναι να φοβηθεί η εξουσία, αλλά να ανταποκριθεί η κοινωνία των μισθωτών.
Υ.Γ. Για ευνόητους λόγους αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε προεκλογικά.
Υ.Γ. (1) Η στάση της (κομμουνιστικής) αριστεράς στις εκλογές δεν αποτελεί κάποιο μείζον ζήτημα. Μάλλον θα λέγαμε ότι είναι επουσιώδες, μπροστά στην αναζήτηση των ουσιαστικών προβλημάτων που την κρατούν εδώ και πολλές δεκαετίες στην ανυπαρξία, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πηγή: nostimonimar.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου