Γιώργος Δελιχάς
Πριν από κάμποσα χρόνια, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε ένα ορεινό χωριό της δυτικής Φθιώτιδας –περισσότερα δεν χρειάζονται– δύο κάτοικοι, «καφεπαντοπώληδες» του χωριού, αποφάσισαν... άνευ προσυνεννοήσεως να σπάσουν την ανία τους, περιπαίζοντας ωστόσο άθελά τους ορισμένα από τα πρότυπα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς.
Ξεκίνησε λοιπόν ένα πρωί ο πρώτος καφετζής και πήγε στο κατάστημα του δεύτερου. Τον χαιρέτησε και παρήγγειλε δύο τσίπουρα για να πιούν παρέα και πλήρωσε 20 δρχ. που ήταν η τιμή τους. Στη συνέχεια, ο δεύτερος καφετζής πήρε τις 20 δρχ. και πήγε στο μαγαζί του πρώτου καφετζή. Παρήγγειλε και αυτός δύο τσίπουρα για να πιουν και έδωσε το ίδιο εικοσάρικο για να πληρώσει. Το πήγαινε - έλα ανάμεσα στους δύο μαγαζάτορες κράτησε για αρκετές ώρες και ωσότου με τις ίδιες 20 δρχ. αδειάσουν και τις δύο νταμιτζάνες με τσίπουρο που είχαν στα καφέ-μπακάλικά τους.
Η ιστορία αυτή προσφέρεται για αρκετά «διδάγματα». Εμένα μου αρέσει να κρατάω την απλοϊκή φαντασία και χαλαρότητα που χαρακτήριζε στο παρελθόν τους περισσότερους από τους κατοίκους των ορεινών χωριών. Τα χωρατά που διασκέδαζαν την καθημερινότητά τους, παρά τις δυσκολίες της.
Οχι πως τότε δεν είχαν την έγνοια του ΦΠΑ στο τσίπουρο. Και οι δύο μαγαζάτορες, αλλά και οι περισσότεροι μεσήλικες και άνω κάτοικοι των ορεινών χωριών της περιοχής, θυμούνται καλά την εποχή που πήγαιναν μέχρι την Αρτοτίνα Ναυπακτίας για να δηλώσουν στο τελωνείο την παραγωγή της χρονιάς και να σφραγίσουν τα καζάνια.
Ηταν την εποχή που αρκετοί μικροπαραγωγοί, οι περισσότεροι από τους οποίους προχωρούσαν σε απόσταξη για δική τους κατανάλωση, άρχισαν όλο και περισσότερο να στήνουν παράνομα ρακαριά βαθιά μέσα σε ρεματιές.
Οι ίδιοι επίσης έζησαν την εποχή που το τσίπουρο έγινε για λίγους, για τους μεγαλύτερους. Οι νέοι το έριξαν κυρίως στην μπίρα, το ουίσκι και το κονιάκ. Αλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν και τα γούστα.
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβαν να δουν τη σημερινή εποχή και την επάνοδο του αγαπημένου τσίπουρου. Οχι μόνο επανήλθε και πάλι από τους νέους, αλλά πλέον σερβίρεται και στο Κολωνάκι. Προσεχώς και με ΦΠΑ.
Μόνο που βλέπω ότι δεν θα αργήσει και η στιγμή που θα επανέλθουν τα... ρακαριά στις ρεματιές.
Πηγή: efsyn.gr
Γιώργος Δελιχάς: Σχετικά με το Συντάκτη
Πριν από κάμποσα χρόνια, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, σε ένα ορεινό χωριό της δυτικής Φθιώτιδας –περισσότερα δεν χρειάζονται– δύο κάτοικοι, «καφεπαντοπώληδες» του χωριού, αποφάσισαν... άνευ προσυνεννοήσεως να σπάσουν την ανία τους, περιπαίζοντας ωστόσο άθελά τους ορισμένα από τα πρότυπα της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς.
Ξεκίνησε λοιπόν ένα πρωί ο πρώτος καφετζής και πήγε στο κατάστημα του δεύτερου. Τον χαιρέτησε και παρήγγειλε δύο τσίπουρα για να πιούν παρέα και πλήρωσε 20 δρχ. που ήταν η τιμή τους. Στη συνέχεια, ο δεύτερος καφετζής πήρε τις 20 δρχ. και πήγε στο μαγαζί του πρώτου καφετζή. Παρήγγειλε και αυτός δύο τσίπουρα για να πιουν και έδωσε το ίδιο εικοσάρικο για να πληρώσει. Το πήγαινε - έλα ανάμεσα στους δύο μαγαζάτορες κράτησε για αρκετές ώρες και ωσότου με τις ίδιες 20 δρχ. αδειάσουν και τις δύο νταμιτζάνες με τσίπουρο που είχαν στα καφέ-μπακάλικά τους.
Η ιστορία αυτή προσφέρεται για αρκετά «διδάγματα». Εμένα μου αρέσει να κρατάω την απλοϊκή φαντασία και χαλαρότητα που χαρακτήριζε στο παρελθόν τους περισσότερους από τους κατοίκους των ορεινών χωριών. Τα χωρατά που διασκέδαζαν την καθημερινότητά τους, παρά τις δυσκολίες της.
Οχι πως τότε δεν είχαν την έγνοια του ΦΠΑ στο τσίπουρο. Και οι δύο μαγαζάτορες, αλλά και οι περισσότεροι μεσήλικες και άνω κάτοικοι των ορεινών χωριών της περιοχής, θυμούνται καλά την εποχή που πήγαιναν μέχρι την Αρτοτίνα Ναυπακτίας για να δηλώσουν στο τελωνείο την παραγωγή της χρονιάς και να σφραγίσουν τα καζάνια.
Ηταν την εποχή που αρκετοί μικροπαραγωγοί, οι περισσότεροι από τους οποίους προχωρούσαν σε απόσταξη για δική τους κατανάλωση, άρχισαν όλο και περισσότερο να στήνουν παράνομα ρακαριά βαθιά μέσα σε ρεματιές.
Οι ίδιοι επίσης έζησαν την εποχή που το τσίπουρο έγινε για λίγους, για τους μεγαλύτερους. Οι νέοι το έριξαν κυρίως στην μπίρα, το ουίσκι και το κονιάκ. Αλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν και τα γούστα.
Δυστυχώς, όμως, δεν πρόλαβαν να δουν τη σημερινή εποχή και την επάνοδο του αγαπημένου τσίπουρου. Οχι μόνο επανήλθε και πάλι από τους νέους, αλλά πλέον σερβίρεται και στο Κολωνάκι. Προσεχώς και με ΦΠΑ.
Μόνο που βλέπω ότι δεν θα αργήσει και η στιγμή που θα επανέλθουν τα... ρακαριά στις ρεματιές.
Πηγή: efsyn.gr
Γιώργος Δελιχάς: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου