Βαγγέλης Γεωργίου
Θυμόμαστε τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους τον νεώτερο που είχε πει: «κηρύξαμε τον πόλεμο στο Ιράκ ώστε να μεταφέρουμε τη μάχη εκεί, μακριά από την πατρίδα μας». Η διαχρονική πολεμική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1990, μάλλον διαψεύδει σε σημαντικό βαθμό τον Μπους. Βετεράνοι επαγγελματίες στρατιωτικοί -θεσμό που θέλουν να κυριαρχήσει και στην Ελλάδα- που εκπαίδευσε και έστειλε σε πολέμους το αμερικανικό Πεντάγωνο, παίρνουν το credit για τις χειρότερες μαζικές δολοφονίες στις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Είναι μια πτυχή ταμπού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς, όπως ανέφερε ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Hugh Gusterson «σπάνια το αγγίζουν».
Το πιθανότερο είναι ότι εδώ στην Ελλάδα, ελάχιστοι θα γνωρίζουν ή θα θυμούνται το αιματηρό περιστατικό στο Ντάλας το καλοκαίρι του 2016. Τότε, ο Micah Johnson σκότωσε πέντε άτομα και τραυμάτισε 11 ενώ έφερε σε δεινή θέση τις δυνάμεις καταστολείς μέχρι να τον εξοντώσουν. Ο λόγος ήταν ότι ο Johnson μπορούσε να κινηθεί με επιδεξιότητα καταφέρνοντας να αποφεύγει τα "εχθρικά πυρά", δίνοντας την εντύπωση ότι επρόκειτο για περισσότερους από έναν δράστες. Ο Micah Johnson είχε εκπαιδευτεί στον στρατό και είχε αποκτήσει πολεμική εμπειρία στην εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν.
Μήπως να πάμε ακόμα πιο πίσω; Το 1949, o βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Howard Unruh κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου εξόντωσε 13 άτομα μέσα σε 12 λεπτά. Το 1966 ο επιδέξιος πεζοναύτης Charles Whitman σκότωσε μέσα σε λίγη ώρα 14 ανθρώπους και τραυμάτισε 31. Το πως μπορεί να συμβάλλει η στρατιωτική εμπειρία στην εκδήλωση ακραία βίαιων πράξεων σε καιρό ειρήνης, το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί.
«Υπάρχουν προφανείς λόγοι για τους οποίους τόσοι πολλοί μαζικοί δολοφόνοι [στις ΗΠΑ] μπορεί να είναι βετεράνοι. Μπορεί να έχουν στραφεί στον στρατό, πρωτίστως διότι τους ελκύει η βία. Όταν καταταγούν, εκπαιδεύονται στην τέχνη να σκοτώνουν ενώ αν διαθέτουν εμπειρία πραγματικής μάχης, τότε αποδυναμώνονται ακόμα περισσότερο οι αναστολές για να σκοτώσουν» είχε εξηγήσει ο Hugh Gusterson. Αν λάβουμε υπόψιν ότι οι ΗΠΑ έχουν πολλαπλασιάσει τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικά μετά το 2000 τότε καταλαβαίνουμε ότι συντηρούνται φυτώριο επαγγελματιών για να σκοτώνουν και όχι τόσο για να προστατεύουν τη χώρα τους. Στους πίνακες 1 και 2 φαίνεται η εκτόξευση των μαζικών σκοτωμών.
Από τους αριθμούς φαίνεται ότι οι βετεράνοι αντιπροσωπεύουν έναν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό μαζικών δολοφόνων στις ΗΠΑ. Όπως είχε γράψει ο ανθρωπολόγος Hugh Gusterson στους New York Times «Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Οι 13 στους 100 ενήλικες Αμερικανούς είναι βετεράνοι ενώ το εντυπωσιακό είναι ότι πάνω από το 1/3 των δραστών σε μαζικές δολοφονίες με όπλα στα 43 χειρότερα μαζικά εγκλήματα το διάστημα 1984-2016 ήταν μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ. Η στρατιωτική θητεία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου».
Οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει μεταπολεμικά τόσους πολέμους, ειδικά μετά την δεκαετία του 1990-2000, που αναγκαστικά αναζητούσαν επαγγελματίες στρατιωτικούς. Προφανώς οι τελευταίοι δεν θα μάχονταν σε συνθήκες άμυνας του πάτριου εδάφους, όπως οι Έλληνες του 1940 ή οι Σέρβοι του 1914 και του 1999.
Οι εν λόγω Αμερικανοί "ήρωες" είναι επαγγελματίες μισθοφόροι οπλίτες που καλούνται να μεταφερθούν σε άλλες χώρες και να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ασφάλεια των ΗΠΑ και περισσότερο με τις γειτονιές που μεγάλωσαν. Παρόλα αυτά, είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν σε μια τέτοια βρώμικη διαδικασία για τα λεφτά και σίγουρα για την περιπέτεια, εργαλειοποιώντας τη βία λες και είναι διασκέδαση.
Ωστόσο, οι καταστάσεις που βιώνουν αυτοί οι "περιπετειώδεις" τύποι, ξεφεύγουν της φαντασίας ή αυτού που ζούσαν. Οι πρώην στρατιωτικοί μπορεί να υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), η οποία σχετίζεται με την κοινωνική απομόνωση, τις αλλαγές προσωπικότητας και την έλλειψη ελέγχου των παρορμήσεων.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για το αμερικανικό Πεντάγωνο αν δούμε τους αριθμούς αυτοκτονιών ανάμεσα στους πρώην στρατιωτικούς. Σύμφωνα με την σχετικά πρόσφατη μελέτη του Annals of Epidemiology οι στρατιωτικοί βετεράνοι αυτοκτονούν με ποσοστό 50% υψηλότερο από τους αντίστοιχους πολίτες. Είναι ενδιαφέρον ότι βετεράνοι που δεν είχαν δει μάχη είχαν ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονίας. Οι βετεράνοι που υποφέρουν από μετατραυματικό άγχος παρουσιάζουν περισσότερα ποσοστά αυτοκτονίας από το να αφαιρούν τη ζωή άλλων.
Συνεπώς, η στρατιωτική θητεία και η συμμετοχή σε εξωτερικούς πολέμους είναι ένας παράγοντας κινδύνου τόσο για ανθρωποκτονία όσο και για αυτοκτονία. Η ισχυρότερη και πλουσιότερη χώρα του κόσμου ζει στη μεγαλύτερη ανασφάλεια καθώς ο γείτονας έχει γίνει πιο επικίνδυνος απ' τον Ταλιμπάν. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες -ο λαός περισσότερο- ίσως να πληρώνουν το τίμημα της επέμβασης.
Πηγή: slpress.gr
Βαγγέλης Γεωργίου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Θυμόμαστε τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους τον νεώτερο που είχε πει: «κηρύξαμε τον πόλεμο στο Ιράκ ώστε να μεταφέρουμε τη μάχη εκεί, μακριά από την πατρίδα μας». Η διαχρονική πολεμική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του 1990, μάλλον διαψεύδει σε σημαντικό βαθμό τον Μπους. Βετεράνοι επαγγελματίες στρατιωτικοί -θεσμό που θέλουν να κυριαρχήσει και στην Ελλάδα- που εκπαίδευσε και έστειλε σε πολέμους το αμερικανικό Πεντάγωνο, παίρνουν το credit για τις χειρότερες μαζικές δολοφονίες στις ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες. Είναι μια πτυχή ταμπού στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού καθώς, όπως ανέφερε ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Hugh Gusterson «σπάνια το αγγίζουν».
Το πιθανότερο είναι ότι εδώ στην Ελλάδα, ελάχιστοι θα γνωρίζουν ή θα θυμούνται το αιματηρό περιστατικό στο Ντάλας το καλοκαίρι του 2016. Τότε, ο Micah Johnson σκότωσε πέντε άτομα και τραυμάτισε 11 ενώ έφερε σε δεινή θέση τις δυνάμεις καταστολείς μέχρι να τον εξοντώσουν. Ο λόγος ήταν ότι ο Johnson μπορούσε να κινηθεί με επιδεξιότητα καταφέρνοντας να αποφεύγει τα "εχθρικά πυρά", δίνοντας την εντύπωση ότι επρόκειτο για περισσότερους από έναν δράστες. Ο Micah Johnson είχε εκπαιδευτεί στον στρατό και είχε αποκτήσει πολεμική εμπειρία στην εισβολή των Αμερικανών στο Αφγανιστάν.
 |
| Πίνακας 1. Μετά τους πολέμους του Μπους οι θάνατοι από περιστατικά μαζικών σκοτωμών στις ΗΠΑ έχουν πολλαπλασιαστεί (Πηγή: wikipedia) |
Μήπως να πάμε ακόμα πιο πίσω; Το 1949, o βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Howard Unruh κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου εξόντωσε 13 άτομα μέσα σε 12 λεπτά. Το 1966 ο επιδέξιος πεζοναύτης Charles Whitman σκότωσε μέσα σε λίγη ώρα 14 ανθρώπους και τραυμάτισε 31. Το πως μπορεί να συμβάλλει η στρατιωτική εμπειρία στην εκδήλωση ακραία βίαιων πράξεων σε καιρό ειρήνης, το γνωρίζουν πολύ καλά οι Αμερικανοί.
«Υπάρχουν προφανείς λόγοι για τους οποίους τόσοι πολλοί μαζικοί δολοφόνοι [στις ΗΠΑ] μπορεί να είναι βετεράνοι. Μπορεί να έχουν στραφεί στον στρατό, πρωτίστως διότι τους ελκύει η βία. Όταν καταταγούν, εκπαιδεύονται στην τέχνη να σκοτώνουν ενώ αν διαθέτουν εμπειρία πραγματικής μάχης, τότε αποδυναμώνονται ακόμα περισσότερο οι αναστολές για να σκοτώσουν» είχε εξηγήσει ο Hugh Gusterson. Αν λάβουμε υπόψιν ότι οι ΗΠΑ έχουν πολλαπλασιάσει τις στρατιωτικές τους επεμβάσεις μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικά μετά το 2000 τότε καταλαβαίνουμε ότι συντηρούνται φυτώριο επαγγελματιών για να σκοτώνουν και όχι τόσο για να προστατεύουν τη χώρα τους. Στους πίνακες 1 και 2 φαίνεται η εκτόξευση των μαζικών σκοτωμών.
Από τους αριθμούς φαίνεται ότι οι βετεράνοι αντιπροσωπεύουν έναν δυσανάλογα μεγάλο αριθμό μαζικών δολοφόνων στις ΗΠΑ. Όπως είχε γράψει ο ανθρωπολόγος Hugh Gusterson στους New York Times «Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Οι 13 στους 100 ενήλικες Αμερικανούς είναι βετεράνοι ενώ το εντυπωσιακό είναι ότι πάνω από το 1/3 των δραστών σε μαζικές δολοφονίες με όπλα στα 43 χειρότερα μαζικά εγκλήματα το διάστημα 1984-2016 ήταν μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ. Η στρατιωτική θητεία αποτελεί σημαντικό παράγοντα κινδύνου».
 |
| Πίνακας 2. Αριθμός των μαζικών δολοφονιών στις ΗΠΑ 1966-2015 (Πηγή: Stanford Geospatial Center) |
Οι ΗΠΑ έχουν ξεκινήσει μεταπολεμικά τόσους πολέμους, ειδικά μετά την δεκαετία του 1990-2000, που αναγκαστικά αναζητούσαν επαγγελματίες στρατιωτικούς. Προφανώς οι τελευταίοι δεν θα μάχονταν σε συνθήκες άμυνας του πάτριου εδάφους, όπως οι Έλληνες του 1940 ή οι Σέρβοι του 1914 και του 1999.
Οι εν λόγω Αμερικανοί "ήρωες" είναι επαγγελματίες μισθοφόροι οπλίτες που καλούνται να μεταφερθούν σε άλλες χώρες και να αντιμετωπίσουν καταστάσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ασφάλεια των ΗΠΑ και περισσότερο με τις γειτονιές που μεγάλωσαν. Παρόλα αυτά, είναι διατεθειμένοι να εμπλακούν σε μια τέτοια βρώμικη διαδικασία για τα λεφτά και σίγουρα για την περιπέτεια, εργαλειοποιώντας τη βία λες και είναι διασκέδαση.
 |
| Οι πόλεμοι που έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι το 2019 Πηγή: geopoliticalfutures.com |
Ωστόσο, οι καταστάσεις που βιώνουν αυτοί οι "περιπετειώδεις" τύποι, ξεφεύγουν της φαντασίας ή αυτού που ζούσαν. Οι πρώην στρατιωτικοί μπορεί να υποφέρουν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), η οποία σχετίζεται με την κοινωνική απομόνωση, τις αλλαγές προσωπικότητας και την έλλειψη ελέγχου των παρορμήσεων.
Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για το αμερικανικό Πεντάγωνο αν δούμε τους αριθμούς αυτοκτονιών ανάμεσα στους πρώην στρατιωτικούς. Σύμφωνα με την σχετικά πρόσφατη μελέτη του Annals of Epidemiology οι στρατιωτικοί βετεράνοι αυτοκτονούν με ποσοστό 50% υψηλότερο από τους αντίστοιχους πολίτες. Είναι ενδιαφέρον ότι βετεράνοι που δεν είχαν δει μάχη είχαν ελαφρώς υψηλότερο ποσοστό αυτοκτονίας. Οι βετεράνοι που υποφέρουν από μετατραυματικό άγχος παρουσιάζουν περισσότερα ποσοστά αυτοκτονίας από το να αφαιρούν τη ζωή άλλων.
Συνεπώς, η στρατιωτική θητεία και η συμμετοχή σε εξωτερικούς πολέμους είναι ένας παράγοντας κινδύνου τόσο για ανθρωποκτονία όσο και για αυτοκτονία. Η ισχυρότερη και πλουσιότερη χώρα του κόσμου ζει στη μεγαλύτερη ανασφάλεια καθώς ο γείτονας έχει γίνει πιο επικίνδυνος απ' τον Ταλιμπάν. Οι Αμερικανοί ιθύνοντες -ο λαός περισσότερο- ίσως να πληρώνουν το τίμημα της επέμβασης.
Πηγή: slpress.gr
Βαγγέλης Γεωργίου: Σχετικά με τον Συντάκτη
Πολύ ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή