Γιάννης Αθανασιάδης
Σε αυτό το άρθρο δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, θεωρώ όμως αναγκαίο να προσδιοριστεί το "νέο" κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, ώστε να μπούμε σε μια σοβαρή συζήτηση για την στρατηγική και την τακτική που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια κοινωνία αλληλέγγυα και χωρίς εκμετάλλευση.
-Στον καπιταλισμό κάθε παροχή ΕΙΝΑΙ (και πρέπει να φαίνεται), πράξη μεγαλοψυχίας και ελέους των κεφαλαιούχων (αφεντικών).
Πολλοί ζούν με την ψευδαίσθηση ότι έχουν ελευθερίες. Η ελευθερία βασίζεται στην παρακάτω φράση, που πολλοί την αντιλαμβάνονται ως τέτοια.
"Αν δεν σου αρέσουν τα 350 ευρώ μου είσαι ελεύθερος να πας σε άλλη δουλειά. Τεμπέλη!"
-Οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα, είναι είναι εξ ορισμού δέσμιες των κεφαλαιοκρατών είτε με την θέληση τους είτε χωρίς.
Αυτοί που θεωρούσαν μετά τον Β'ΠΠ, ως δεδομένη και πάγια κοινωνική ειρήνη την σοσιαλδημοκρατία και τις λαϊκές κατακτήσεις, μέσα στον προσωπικό επαναστατικό τους μύθο, παρέβλεπαν τον βασικό παράγοντα που τους επέτρεπε να παζαρεύουν με τα αφεντικά. Την σοβιετική Ένωση!
Η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης, η μικροαστική ιδιοκτησία, τα χιλιάδες διεσπαρμένα στην δυτική κοινωνία, μικρά και λίγο πιο μεγάλα αφεντικά, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από συμβιβαστική παροχή του καπιταλιστικού συστήματος για την αποτροπή της σύγκρουσης με την κοινωνία.
Οι όποιες παροχές "δωρεάν" παιδείας, υγείας και ασφάλισης, ήταν απόρροια του επικίνδυνου ανταγωνισμού (ως προς την κοινωνική προστασία), που δέχονταν από τον τότε υπαρκτό σοσιαλισμό.
Δεν υποβαθμίζω τους κοινωνικούς αγώνες των εργαζομένων ανά χώρα, άλλωστε αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα είχαν νόημα οι παροχές των δυτικών κοινωνιών.
Όμως με την πτώση της σοβιετικής Ένωσης, ο δυτικός κόσμος μπήκε σε διαδικασία αποκοινωνικοποίησης.
Το μεγάλο κεφάλαιο (τράπεζες, μονοπώλια, υπηρεσίες, βιομήχανοι), με την μέθοδο του σαλαμιού, άρχισε να παίρνει πίσω, ότι φάνταζε ως θεμελιώδες κοινωνικό κεκτημένο, διότι έμεινε χωρίς ισχυρό αντίπαλο.
- Η κοινωνική προοπτική των λαών εξελίσσεται σε μια δυστοπία με την απόλυτη κυριαρχία της παγκόσμιας ελίτ του κεφαλαίου καί δυο τάξεις αναλώσιμων δούλων, αυτών που τους υπηρετούν πιστεύοντας ότι αποτελούν την τάξη των αξίων και όλων των υπολοίπων οι οποίοι αποδέχονται να επιβιώνουν, από την ελεημοσύνη του συστήματος. Αυτοί που δεν θα θέλουν να ζουν σαν δούλοι, θα ταυτίζονται με τους τρομοκράτες και τους ψυχικά διαταραγμένους.
- Όσοι ακόμα φαντάζονται επιστροφή στην σοσιαλδημοκρατία μέσα από κοινωνική συνεννόηση με τους καπιταλιστές, απλά αγωνίζονται για ένα άκυρο όραμα.
Αλλά και όσοι πιστεύουν ότι μέσα από αγωνιστικές διεκδικήσεις συντεχνειακού χαρακτήρα θα βελτιώσουν την ζωή τους, απλά δεν καταλαβαίνουν ότι ένα δένδρο δεν μπορεί να καρποφορήσει μέσα σε ένα δάσος που καίγεται.
Αυτήν την ώρα ο ο μόνος σοβαρός εχθρός του καπιταλιστή είναι ο... άλλος καπιταλιστής!
- Δυστυχώς για να κάνουμε το άλμα στο όραμα της αλληλέγγυας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, πρέπει να πάμε πολλά βήματα πίσω.
Αξιοποιώντας τις ενδοκαπιταλιστκές αντιπαραθέσεις και την εμπειρία από τα λάθη του παρελθόντος.
Να πάμε πίσω στα εθνικά κράτη και τον ομοιογενή λαό, ώστε να περιορίσουμε το πεδίο της μάχης και να αποκτήσει ρεαλιστική προοπτική η σύγκρουση με τους "εγχώριους" εκμεταλλευτές.
Έτσι μπορεί ο λαός να πάρει το κράτος στα χέρια του και βήμα βήμα να περιφρουρήσει την εξουσία του.
Ιστορικά τις πιο πολλές φορές που οι μικροί στρατοί νίκησαν τους μεγάλους, το πέτυχαν περιορίζοντας το πεδίο της μάχης στα στενά.
Γιάννης Αθανασιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Σε αυτό το άρθρο δεν κομίζω γλαύκας εις Αθήνας, θεωρώ όμως αναγκαίο να προσδιοριστεί το "νέο" κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, ώστε να μπούμε σε μια σοβαρή συζήτηση για την στρατηγική και την τακτική που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια κοινωνία αλληλέγγυα και χωρίς εκμετάλλευση.
-Στον καπιταλισμό κάθε παροχή ΕΙΝΑΙ (και πρέπει να φαίνεται), πράξη μεγαλοψυχίας και ελέους των κεφαλαιούχων (αφεντικών).
Πολλοί ζούν με την ψευδαίσθηση ότι έχουν ελευθερίες. Η ελευθερία βασίζεται στην παρακάτω φράση, που πολλοί την αντιλαμβάνονται ως τέτοια.
"Αν δεν σου αρέσουν τα 350 ευρώ μου είσαι ελεύθερος να πας σε άλλη δουλειά. Τεμπέλη!"
-Οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από το αστικοδημοκρατικό πολίτευμα, είναι είναι εξ ορισμού δέσμιες των κεφαλαιοκρατών είτε με την θέληση τους είτε χωρίς.
Αυτοί που θεωρούσαν μετά τον Β'ΠΠ, ως δεδομένη και πάγια κοινωνική ειρήνη την σοσιαλδημοκρατία και τις λαϊκές κατακτήσεις, μέσα στον προσωπικό επαναστατικό τους μύθο, παρέβλεπαν τον βασικό παράγοντα που τους επέτρεπε να παζαρεύουν με τα αφεντικά. Την σοβιετική Ένωση!
Η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης, η μικροαστική ιδιοκτησία, τα χιλιάδες διεσπαρμένα στην δυτική κοινωνία, μικρά και λίγο πιο μεγάλα αφεντικά, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από συμβιβαστική παροχή του καπιταλιστικού συστήματος για την αποτροπή της σύγκρουσης με την κοινωνία.
Οι όποιες παροχές "δωρεάν" παιδείας, υγείας και ασφάλισης, ήταν απόρροια του επικίνδυνου ανταγωνισμού (ως προς την κοινωνική προστασία), που δέχονταν από τον τότε υπαρκτό σοσιαλισμό.
Δεν υποβαθμίζω τους κοινωνικούς αγώνες των εργαζομένων ανά χώρα, άλλωστε αν δεν υπήρχαν αυτοί δεν θα είχαν νόημα οι παροχές των δυτικών κοινωνιών.
Όμως με την πτώση της σοβιετικής Ένωσης, ο δυτικός κόσμος μπήκε σε διαδικασία αποκοινωνικοποίησης.
Το μεγάλο κεφάλαιο (τράπεζες, μονοπώλια, υπηρεσίες, βιομήχανοι), με την μέθοδο του σαλαμιού, άρχισε να παίρνει πίσω, ότι φάνταζε ως θεμελιώδες κοινωνικό κεκτημένο, διότι έμεινε χωρίς ισχυρό αντίπαλο.
- Η κοινωνική προοπτική των λαών εξελίσσεται σε μια δυστοπία με την απόλυτη κυριαρχία της παγκόσμιας ελίτ του κεφαλαίου καί δυο τάξεις αναλώσιμων δούλων, αυτών που τους υπηρετούν πιστεύοντας ότι αποτελούν την τάξη των αξίων και όλων των υπολοίπων οι οποίοι αποδέχονται να επιβιώνουν, από την ελεημοσύνη του συστήματος. Αυτοί που δεν θα θέλουν να ζουν σαν δούλοι, θα ταυτίζονται με τους τρομοκράτες και τους ψυχικά διαταραγμένους.
- Όσοι ακόμα φαντάζονται επιστροφή στην σοσιαλδημοκρατία μέσα από κοινωνική συνεννόηση με τους καπιταλιστές, απλά αγωνίζονται για ένα άκυρο όραμα.
Αλλά και όσοι πιστεύουν ότι μέσα από αγωνιστικές διεκδικήσεις συντεχνειακού χαρακτήρα θα βελτιώσουν την ζωή τους, απλά δεν καταλαβαίνουν ότι ένα δένδρο δεν μπορεί να καρποφορήσει μέσα σε ένα δάσος που καίγεται.
Αυτήν την ώρα ο ο μόνος σοβαρός εχθρός του καπιταλιστή είναι ο... άλλος καπιταλιστής!
- Δυστυχώς για να κάνουμε το άλμα στο όραμα της αλληλέγγυας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, πρέπει να πάμε πολλά βήματα πίσω.
Αξιοποιώντας τις ενδοκαπιταλιστκές αντιπαραθέσεις και την εμπειρία από τα λάθη του παρελθόντος.
Να πάμε πίσω στα εθνικά κράτη και τον ομοιογενή λαό, ώστε να περιορίσουμε το πεδίο της μάχης και να αποκτήσει ρεαλιστική προοπτική η σύγκρουση με τους "εγχώριους" εκμεταλλευτές.
Έτσι μπορεί ο λαός να πάρει το κράτος στα χέρια του και βήμα βήμα να περιφρουρήσει την εξουσία του.
Ιστορικά τις πιο πολλές φορές που οι μικροί στρατοί νίκησαν τους μεγάλους, το πέτυχαν περιορίζοντας το πεδίο της μάχης στα στενά.
Γιάννης Αθανασιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου