Του Όττο
Εγώ σωστά τα έκανα, όλα σωστά. Δεν ξέρω γιατί μου πήγε τόσο χάλια.
Πάω που λες στο γείτονα, τον Χερ Όττο, Δούκα του Μεγάλου Χάους, και του λέω με τσιριμόνια. Δούκα μου, υποκλίνομαι και κωλοπροσκυνώ την αφεντιά σου. Θα ήθελα να σου ζητήσω, η ταπεινότης μου, μια μεγάλη χάρη.
Όοοχι, όχι τίποτα λεφτά, μακριά από μας τέτοια πράματα. Εκείνον το γάιδαρο αν μπορείς να μου δανείσεις. Εκείνον, ντε, που μπήκες στο στάβλο μου και τον πήρες και μου 'πες ότι είναι δικός σου, εκείνον λέω...
Προς Θεού, με το αζημίωτο, ούτε να σας περνάει κάτι τέτοιο απ' το νου, αλίμονο. Και θα σας τον επιστρέψω το συντομότερο. Μα λυπηθείτε με, ω Μέγα Δούκα, δείξετε παρακαλώ ολίγη κατανόηση. Είναι η ανάγκη μεγάλη.
Του παραχρόνου συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την ίδρυση του Φρενοκομείου "Η Ωραία Ελλάς". Ήσασταν ο πρώτος Γενικός Διευθυντής, θα το θυμόσαστε, βέβαια…
Το λοιπόν, οι τρόφιμοι του Φρενοκομείου απαιτούν να διοργανώσουμε παρέλαση, να το διασκεδάσουν λιγάκι, προτού συνεχίσουν τη θεραπεία τους. Ε, γίνεται παρέλαση χωρίς γάιδαρο; Δε γίνεται...
Και μου τον δάνεισε ο άνθρωπος, ευγενής από κούνια, από το Διαφωτισμό κρατάει η σκούφια του. Κι όταν του τον επέστρεψα -τι να 'κανα δηλαδή, να με νομίσουν για κάναν άτιμο, που δεν κρατάει το λόγο του;- έκανα υπόκλιση βαθιά, να βλέπει ο κώλος το ταβάνι, και του 'πα ορθά κοφτά, με κάθε αυστηρότητα:
Άκου να δεις, κύριε Δούκα μου, μη βλέπεις τώρα που σου τον επιστρέφω, εγώ από αύριο θα λέω ότι μου τον έχεις κλέψει, ότι μου ανήκει δικαιωματικά και θα απαιτώ την επιστροφή του αγαπημένου μου γαϊδάρου. Δεν σου αναγνωρίζω την κυριότητα και να με συμπαθάς, δηλαδής…
Ποτέ μου δεν θα καταλάβω για ποιο λόγο ο Δούκας Όττο μου χάιδεψε τα πισινά, μου 'ριξε μια τσιμπιά στο μάγουλο και μου 'κλεισε με νόημα το μάτι. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τι στο διάβολο πήγε στραβά…
Όττο: Σχετικά με τον συντάκτη
Εγώ σωστά τα έκανα, όλα σωστά. Δεν ξέρω γιατί μου πήγε τόσο χάλια.
Πάω που λες στο γείτονα, τον Χερ Όττο, Δούκα του Μεγάλου Χάους, και του λέω με τσιριμόνια. Δούκα μου, υποκλίνομαι και κωλοπροσκυνώ την αφεντιά σου. Θα ήθελα να σου ζητήσω, η ταπεινότης μου, μια μεγάλη χάρη.
Όοοχι, όχι τίποτα λεφτά, μακριά από μας τέτοια πράματα. Εκείνον το γάιδαρο αν μπορείς να μου δανείσεις. Εκείνον, ντε, που μπήκες στο στάβλο μου και τον πήρες και μου 'πες ότι είναι δικός σου, εκείνον λέω...
Προς Θεού, με το αζημίωτο, ούτε να σας περνάει κάτι τέτοιο απ' το νου, αλίμονο. Και θα σας τον επιστρέψω το συντομότερο. Μα λυπηθείτε με, ω Μέγα Δούκα, δείξετε παρακαλώ ολίγη κατανόηση. Είναι η ανάγκη μεγάλη.
Του παραχρόνου συμπληρώνονται διακόσια χρόνια από την ίδρυση του Φρενοκομείου "Η Ωραία Ελλάς". Ήσασταν ο πρώτος Γενικός Διευθυντής, θα το θυμόσαστε, βέβαια…
Το λοιπόν, οι τρόφιμοι του Φρενοκομείου απαιτούν να διοργανώσουμε παρέλαση, να το διασκεδάσουν λιγάκι, προτού συνεχίσουν τη θεραπεία τους. Ε, γίνεται παρέλαση χωρίς γάιδαρο; Δε γίνεται...
Και μου τον δάνεισε ο άνθρωπος, ευγενής από κούνια, από το Διαφωτισμό κρατάει η σκούφια του. Κι όταν του τον επέστρεψα -τι να 'κανα δηλαδή, να με νομίσουν για κάναν άτιμο, που δεν κρατάει το λόγο του;- έκανα υπόκλιση βαθιά, να βλέπει ο κώλος το ταβάνι, και του 'πα ορθά κοφτά, με κάθε αυστηρότητα:
Άκου να δεις, κύριε Δούκα μου, μη βλέπεις τώρα που σου τον επιστρέφω, εγώ από αύριο θα λέω ότι μου τον έχεις κλέψει, ότι μου ανήκει δικαιωματικά και θα απαιτώ την επιστροφή του αγαπημένου μου γαϊδάρου. Δεν σου αναγνωρίζω την κυριότητα και να με συμπαθάς, δηλαδής…
Ποτέ μου δεν θα καταλάβω για ποιο λόγο ο Δούκας Όττο μου χάιδεψε τα πισινά, μου 'ριξε μια τσιμπιά στο μάγουλο και μου 'κλεισε με νόημα το μάτι. Ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω τι στο διάβολο πήγε στραβά…
Όττο: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου