Βασίλης Μακρίδης
- Μετά απ' όσα έχω διαβάσει και πληροφορηθεί εν γένει από τις εξελίξεις στη Βρετανία τους τελευταίους μήνες και με αποκορύφωμα τη σημερινή μέρα, βγάζω άκοπα το συμπέρασμα, ότι στα πλαίσια της αστικής «δημοκρατίας», ακόμη και όταν ο εκάστοτε λαός βρίσκει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του και να λάβει αποφάσεις σωστές για το μέλλον του, το σύστημα πάντα θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε η λαϊκή βούληση όχι απλώς να παραβιαστεί ωμά, αλλά να σταλεί στον κάδο των σκουπιδιών (των οργανικών, όχι των ανακυκλώσιμων)...
- Η ξεκάθαρη βούληση της πλειοψηφίας των Βρετανών πολιτών στις 23 Ιουνίου 2016 ήταν «έξοδος από την ΕΕ», με μία λέξη: «Brexit». Και όμως, πάνω από 3 χρόνια μετά, η βούληση αυτή όχι μόνο δεν έχει υλοποιηθεί, αλλά γίνονται τα αδύνατα δυνατά, ώστε να αλλοιωθεί και τελικά να ακυρωθεί.
- Με την υπόθεση του Brexit και της διαπραγμάτευσης με τους χαρτογιακάδες καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών να βρίσκεται στα χειρότερα χέρια που θα μπορούσε να βρεθεί, η υπόθεση της εξόδου κινδυνεύει να ακυρωθεί κατά τον πλέον πραξικοπηματικό τρόπο.
- Παράλληλα, η πλήρης ανικανότητα του συστημικού πολιτικού προσωπικού της Βρετανίας, ανεξαρτήτως κόμματος και θέσης έναντι της ΕΕ, έχει οδηγήσει στο ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα και στη γελοιοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και της αστικής «δημοκρατίας» ως δημοκρατίας... Εν αρχή, βεβαίως, είχαμε την τοποθέτηση της Theresa May ως πρωθυπουργού, ενώ δεν ήταν εκλεγμένη από πουθενά και χωρίς τον χαρακτήρα της υπηρεσιακής.
- Η May αντί να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών, ώστε το νέο κοινοβούλιο να αναλάβει όλες τις ευθύνες και να δώσει την εντολή για την όποια διαπραγμάτευση, ανέλαβε να διαχειριστεί την υπόθεση του Brexit χωρίς να της έχει ανατεθεί και χωρίς να έχει την απαραίτητη νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, αφού όλα τα σχέδια συμφωνίας με την ΕΕ που έφερε στο βρετανικό κοινοβούλιο ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η κα May ανήκε στη μειοψηφική εκείνη πτέρυγα του Συντηρητικού κόμματος που τασσόταν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ!!!
- Η αποτυχία της May να φέρει μια συμφωνία της προκοπής την οδήγησε σε παραίτηση και στην αντικατάστασή της από τον «κλόουν» Boris Johnson, έναν πολιτικό ο οποίος πλείστες όσες φορές έχει «συλληφθεί» να δηλώνει διαφόρων ειδών ανακρίβειες και δεν φημίζεται ακριβώς για την τήρηση των λόγων του (για να το πούμε κομψά)... Ο Johnson, εξίσου αυθαίρετα με την προκάτοχό του διορισμένος πρωθυπουργός, έκανε πρόταση για No deal Brexit (έξοδο από την ΕΕ χωρίς συμφωνία), κάτι που τελικά συσπείρωσε όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, από τους Εργατικούς του Jeremy Corbyn, που δεν δηλώνει ξεκάθαρα τη θέση του για παραμονή στην ΕΕ, σκεπτόμενος ότι και το δικό του κόμμα είναι διχασμένο ως προς το συγκεκριμένο θέμα, έως τους Συντηρητικούς της μειοψηφίας που βγάζουν καντήλες όταν σκέφτονται το Brexit.
- Το πράγμα κατέληξε, ουσιαστικά, σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αφού από τη μία ο Johnson δήλωνε ότι θα κλείσει τη Βουλή των Κοινοτήτων και θα οδηγήσει τη χώρα έτσι κι αλλιώς στο Brexit στις 31 Οκτωβρίου, ενώ από την άλλη οι βουλευτές αρνήθηκαν να διακόψουν τις εργασίες του σώματος και πραγματοποιώντας ψηφοφορία για την πρόταση του Johnson για No deal Brexit, την απέρριψαν με 327 ψήφους έναντι 299 υπέρ και ανέτρεψαν, επί της ουσίας, με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2016!!!
- Ωστόσο το μέγα πρόβλημα με το Brexit δεν είναι κυρίως η «οικειοποίησή» από συντηρητικές έως και ξεκάθαρα ακροδεξιές και ξενοφοβικές πολιτικές δυνάμεις (να προσθέσουμε σε αυτές και το κόμμα του Nigel Farage, που περιμένει να επωφεληθεί από την έριδα μεταξύ Johnson και Corbyn). Το μέγα πρόβλημα είναι ότι στο νησί δεν υπάρχει μια πραγματικά αριστερή πολιτική δύναμη με απήχηση και «γείωση» στους πολίτες της χώρας, που να έχει κάνει «σημαία» του το Brexit από μια φιλολαϊκή προοδευτική σκοπιά, που θα χρησιμοποιούσε την έξοδο από την ΕΕ ως «σκαλοπάτι» για ευρύτερες ρήξεις όχι μόνο με το μόρφωμα της ΕΕ, αλλά και με το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα.
- Η έλλειψη αυτή, η οποία βεβαίως παρατηρείται και στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών της ΕΕ και της Ευρωζώνης, διαμορφώνει ένα πολιτικό σκηνικό, όπου τον ρόλο του «αντισυστημικού» τον αναλαμβάνουν σε πολλές περιπτώσεις δυνάμεις αντιδραστικές και με έντονα ξενοφοβικά, έως και ρατσιστικά στοιχεία (περιπτώσεις Salvini, Orbán, Lepen, AfD στη Γερμανία κ.ά.), την ίδια στιγμή που δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικές», ακόμη και «αριστερές» (από τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ έως και σημαντικά τμήματα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς) παίζουν τον ρόλο του «θεματοφύλακα» των (ανύπαρκτων) «ευρωπαϊκών αξιών», προτείνοντας ως λύση απέναντι στην ευρωενωσιακή γραφειοκρατία και στις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει, ...«περισσότερη Ευρώπη», απλώς «περισσότερο δημοκρατική»!...
- Η αποτυχία του «πειράματος ΣΥΡΙΖΑ» από τη στιγμή της συνθηκολόγησης της ηγεσίας του με τους δανειστές και της υπογραφής του 3ου Μνημονίου θα έπρεπε να πείσει περισσότερους συμπολίτες μας, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι αλλαγή του γραφειοκρατικού και αντιλαϊκού μοντέλου της ΕΕ «από τα μέσα» είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Και όμως, οι αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα ρηξικέλευθων αλλαγών εντός του υπάρχοντος συστήματος είναι ακόμη ισχυρές και πηγάζουν κυρίως από τον φόβο μεγάλης μερίδας πολιτών για το «άγνωστο» μιας Ευρώπης χωρίς ΕΕ, παρά το γεγονός ότι το μόρφωμα των Βρυξελλών, ειδικά στη σημερινή του μορφή, προκαλεί στους περισσότερους πολίτες των κρατών της μάλλον αποστροφή και αηδία…
- Φυσικά για να υπάρξει μια αριστερή πρόταση όχι μόνο για Brexit, αλλά γενικότερα για… Exit των ευρωπαϊκών χωρών και των λαών τους από το σημερινό, νεοφιλελεύθερο μοντέλο του καπιταλισμού και τα υπερεθνικά μορφώματα που τον υπηρετούν, απαιτείται πρώτα και κύρια η συγκρότηση της Αριστεράς σε σοβαρές και συγκροτημένες, ανά χώρα, πολιτικές δυνάμεις, με ολοκληρωμένες προτάσεις σε όλους τους τομείς και με βασικό πολιτικό στίγμα και ζητούμενο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των «μη εχόντων και κατεχόντων», που αποτελούν και την συντριπτική πλειονότητα των λαών όλων των χωρών. Η αποτυχία, παρά την πληθώρα καλών και υγιών προθέσεων, να συγκροτηθεί ένας τέτοιος ισχυρός πολιτικός πόλος τόσο στη χώρα μας, όσο και πανευρωπαϊκά, θα πρέπει να μας θέσει σε σοβαρές σκέψεις για το κατά πόσο έχουμε ακολουθήσει μέχρι τώρα τους ενδεδειγμένους τρόπους για κάτι τέτοιο. Αυτό όμως θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός επόμενου άρθρου. Προς το παρόν αρκούν οι όποιες σοβαρές σκέψεις κάνουμε γύρω από την υπόθεση του Brexit, που από μόνο του δίνει την απαραίτητη τροφή για κάτι τέτοιο…
- ΥΓ: Το άρθρο αυτό είναι το 200ο μου που δημοσιεύεται στη ΣΦΗΚΑ, σε μια πορεία που ξεκίνησε κάπου το 2013, διακόπηκε για αρκετό χρονικό διάστημα και εντάθηκε από τις αρχές του 2015 μέχρι σήμερα. Με τον φίλο και σύντροφο (στην ευρεία έννοια) Χρήστο Σιούλα δεν έχουμε παντού και πάντα σύμπτωση απόψεων, ωστόσο ο απολύτως δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται την ιστοσελίδα αυτή και ο πραγματικός πλουραλισμός απόψεων που μπορεί να βρει κανείς στην αρθρογραφία που δημοσιεύει, με έχουν πείσει ότι πράττω σωστά όλα αυτά τα χρόνια που εμπιστεύομαι τα γραπτά μου σε αυτή τη σελίδα και στον διαχειριστή της. Μακάρι να συμπληρώσουμε κι άλλα 200 και πολλές ακόμη «διακοσάδες» άρθρων σε αυτή τη διαδικτυακή «γωνιά»!!!
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
- Μετά απ' όσα έχω διαβάσει και πληροφορηθεί εν γένει από τις εξελίξεις στη Βρετανία τους τελευταίους μήνες και με αποκορύφωμα τη σημερινή μέρα, βγάζω άκοπα το συμπέρασμα, ότι στα πλαίσια της αστικής «δημοκρατίας», ακόμη και όταν ο εκάστοτε λαός βρίσκει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό του και να λάβει αποφάσεις σωστές για το μέλλον του, το σύστημα πάντα θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε η λαϊκή βούληση όχι απλώς να παραβιαστεί ωμά, αλλά να σταλεί στον κάδο των σκουπιδιών (των οργανικών, όχι των ανακυκλώσιμων)...
- Η ξεκάθαρη βούληση της πλειοψηφίας των Βρετανών πολιτών στις 23 Ιουνίου 2016 ήταν «έξοδος από την ΕΕ», με μία λέξη: «Brexit». Και όμως, πάνω από 3 χρόνια μετά, η βούληση αυτή όχι μόνο δεν έχει υλοποιηθεί, αλλά γίνονται τα αδύνατα δυνατά, ώστε να αλλοιωθεί και τελικά να ακυρωθεί.
- Με την υπόθεση του Brexit και της διαπραγμάτευσης με τους χαρτογιακάδες καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών να βρίσκεται στα χειρότερα χέρια που θα μπορούσε να βρεθεί, η υπόθεση της εξόδου κινδυνεύει να ακυρωθεί κατά τον πλέον πραξικοπηματικό τρόπο.
- Παράλληλα, η πλήρης ανικανότητα του συστημικού πολιτικού προσωπικού της Βρετανίας, ανεξαρτήτως κόμματος και θέσης έναντι της ΕΕ, έχει οδηγήσει στο ολοκληρωτικό ξεγύμνωμα και στη γελοιοποίηση όλου του πολιτικού συστήματος και της αστικής «δημοκρατίας» ως δημοκρατίας... Εν αρχή, βεβαίως, είχαμε την τοποθέτηση της Theresa May ως πρωθυπουργού, ενώ δεν ήταν εκλεγμένη από πουθενά και χωρίς τον χαρακτήρα της υπηρεσιακής.
- Η May αντί να προχωρήσει στην προκήρυξη εκλογών, ώστε το νέο κοινοβούλιο να αναλάβει όλες τις ευθύνες και να δώσει την εντολή για την όποια διαπραγμάτευση, ανέλαβε να διαχειριστεί την υπόθεση του Brexit χωρίς να της έχει ανατεθεί και χωρίς να έχει την απαραίτητη νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό, αφού όλα τα σχέδια συμφωνίας με την ΕΕ που έφερε στο βρετανικό κοινοβούλιο ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο... Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν η κα May ανήκε στη μειοψηφική εκείνη πτέρυγα του Συντηρητικού κόμματος που τασσόταν υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ!!!
- Η αποτυχία της May να φέρει μια συμφωνία της προκοπής την οδήγησε σε παραίτηση και στην αντικατάστασή της από τον «κλόουν» Boris Johnson, έναν πολιτικό ο οποίος πλείστες όσες φορές έχει «συλληφθεί» να δηλώνει διαφόρων ειδών ανακρίβειες και δεν φημίζεται ακριβώς για την τήρηση των λόγων του (για να το πούμε κομψά)... Ο Johnson, εξίσου αυθαίρετα με την προκάτοχό του διορισμένος πρωθυπουργός, έκανε πρόταση για No deal Brexit (έξοδο από την ΕΕ χωρίς συμφωνία), κάτι που τελικά συσπείρωσε όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους, από τους Εργατικούς του Jeremy Corbyn, που δεν δηλώνει ξεκάθαρα τη θέση του για παραμονή στην ΕΕ, σκεπτόμενος ότι και το δικό του κόμμα είναι διχασμένο ως προς το συγκεκριμένο θέμα, έως τους Συντηρητικούς της μειοψηφίας που βγάζουν καντήλες όταν σκέφτονται το Brexit.
- Το πράγμα κατέληξε, ουσιαστικά, σε κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αφού από τη μία ο Johnson δήλωνε ότι θα κλείσει τη Βουλή των Κοινοτήτων και θα οδηγήσει τη χώρα έτσι κι αλλιώς στο Brexit στις 31 Οκτωβρίου, ενώ από την άλλη οι βουλευτές αρνήθηκαν να διακόψουν τις εργασίες του σώματος και πραγματοποιώντας ψηφοφορία για την πρόταση του Johnson για No deal Brexit, την απέρριψαν με 327 ψήφους έναντι 299 υπέρ και ανέτρεψαν, επί της ουσίας, με τον πλέον αυθαίρετο τρόπο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2016!!!
- Ωστόσο το μέγα πρόβλημα με το Brexit δεν είναι κυρίως η «οικειοποίησή» από συντηρητικές έως και ξεκάθαρα ακροδεξιές και ξενοφοβικές πολιτικές δυνάμεις (να προσθέσουμε σε αυτές και το κόμμα του Nigel Farage, που περιμένει να επωφεληθεί από την έριδα μεταξύ Johnson και Corbyn). Το μέγα πρόβλημα είναι ότι στο νησί δεν υπάρχει μια πραγματικά αριστερή πολιτική δύναμη με απήχηση και «γείωση» στους πολίτες της χώρας, που να έχει κάνει «σημαία» του το Brexit από μια φιλολαϊκή προοδευτική σκοπιά, που θα χρησιμοποιούσε την έξοδο από την ΕΕ ως «σκαλοπάτι» για ευρύτερες ρήξεις όχι μόνο με το μόρφωμα της ΕΕ, αλλά και με το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα.
- Η έλλειψη αυτή, η οποία βεβαίως παρατηρείται και στη συντριπτική πλειονότητα των χωρών της ΕΕ και της Ευρωζώνης, διαμορφώνει ένα πολιτικό σκηνικό, όπου τον ρόλο του «αντισυστημικού» τον αναλαμβάνουν σε πολλές περιπτώσεις δυνάμεις αντιδραστικές και με έντονα ξενοφοβικά, έως και ρατσιστικά στοιχεία (περιπτώσεις Salvini, Orbán, Lepen, AfD στη Γερμανία κ.ά.), την ίδια στιγμή που δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικές», ακόμη και «αριστερές» (από τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ έως και σημαντικά τμήματα της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Αριστεράς) παίζουν τον ρόλο του «θεματοφύλακα» των (ανύπαρκτων) «ευρωπαϊκών αξιών», προτείνοντας ως λύση απέναντι στην ευρωενωσιακή γραφειοκρατία και στις αντιλαϊκές πολιτικές που επιβάλλει, ...«περισσότερη Ευρώπη», απλώς «περισσότερο δημοκρατική»!...
- Η αποτυχία του «πειράματος ΣΥΡΙΖΑ» από τη στιγμή της συνθηκολόγησης της ηγεσίας του με τους δανειστές και της υπογραφής του 3ου Μνημονίου θα έπρεπε να πείσει περισσότερους συμπολίτες μας, στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ότι αλλαγή του γραφειοκρατικού και αντιλαϊκού μοντέλου της ΕΕ «από τα μέσα» είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Και όμως, οι αυταπάτες γύρω από τη δυνατότητα ρηξικέλευθων αλλαγών εντός του υπάρχοντος συστήματος είναι ακόμη ισχυρές και πηγάζουν κυρίως από τον φόβο μεγάλης μερίδας πολιτών για το «άγνωστο» μιας Ευρώπης χωρίς ΕΕ, παρά το γεγονός ότι το μόρφωμα των Βρυξελλών, ειδικά στη σημερινή του μορφή, προκαλεί στους περισσότερους πολίτες των κρατών της μάλλον αποστροφή και αηδία…
- Φυσικά για να υπάρξει μια αριστερή πρόταση όχι μόνο για Brexit, αλλά γενικότερα για… Exit των ευρωπαϊκών χωρών και των λαών τους από το σημερινό, νεοφιλελεύθερο μοντέλο του καπιταλισμού και τα υπερεθνικά μορφώματα που τον υπηρετούν, απαιτείται πρώτα και κύρια η συγκρότηση της Αριστεράς σε σοβαρές και συγκροτημένες, ανά χώρα, πολιτικές δυνάμεις, με ολοκληρωμένες προτάσεις σε όλους τους τομείς και με βασικό πολιτικό στίγμα και ζητούμενο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των «μη εχόντων και κατεχόντων», που αποτελούν και την συντριπτική πλειονότητα των λαών όλων των χωρών. Η αποτυχία, παρά την πληθώρα καλών και υγιών προθέσεων, να συγκροτηθεί ένας τέτοιος ισχυρός πολιτικός πόλος τόσο στη χώρα μας, όσο και πανευρωπαϊκά, θα πρέπει να μας θέσει σε σοβαρές σκέψεις για το κατά πόσο έχουμε ακολουθήσει μέχρι τώρα τους ενδεδειγμένους τρόπους για κάτι τέτοιο. Αυτό όμως θα μπορούσε να είναι το θέμα ενός επόμενου άρθρου. Προς το παρόν αρκούν οι όποιες σοβαρές σκέψεις κάνουμε γύρω από την υπόθεση του Brexit, που από μόνο του δίνει την απαραίτητη τροφή για κάτι τέτοιο…
- ΥΓ: Το άρθρο αυτό είναι το 200ο μου που δημοσιεύεται στη ΣΦΗΚΑ, σε μια πορεία που ξεκίνησε κάπου το 2013, διακόπηκε για αρκετό χρονικό διάστημα και εντάθηκε από τις αρχές του 2015 μέχρι σήμερα. Με τον φίλο και σύντροφο (στην ευρεία έννοια) Χρήστο Σιούλα δεν έχουμε παντού και πάντα σύμπτωση απόψεων, ωστόσο ο απολύτως δημοκρατικός τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται την ιστοσελίδα αυτή και ο πραγματικός πλουραλισμός απόψεων που μπορεί να βρει κανείς στην αρθρογραφία που δημοσιεύει, με έχουν πείσει ότι πράττω σωστά όλα αυτά τα χρόνια που εμπιστεύομαι τα γραπτά μου σε αυτή τη σελίδα και στον διαχειριστή της. Μακάρι να συμπληρώσουμε κι άλλα 200 και πολλές ακόμη «διακοσάδες» άρθρων σε αυτή τη διαδικτυακή «γωνιά»!!!
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Η απόφαση του λαού στο δημοψήφισμα δεν ανήκει ούτε στη δεξιά ούτε στην αριστερά. Δεν έχει χρώμα. Όποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία οφειλει να την υλοποιήσει. Το "exit" αφορά το μέλλον ενός λαού. Θα τον σημαδέψει για πάντα. Τα κόμματα έρχονται και παρέρχονται. Σήμερα δεξιά αύριο αριστερά. Δεν είναι κάτι δεσμευτικό για τον λαό, κρίνεται στις εκάστοτε εκλογές. Αν ο λαός θέλει να κυβερνάται από τη δεξιά, αυτό θα γίνει είτε είναι στην ευρωπαϊκή ένωση είτε εκτός. Το επιχείρημα των αριστερών ότι λέμε ΝΑΙ στο exit με προαπαιτούμενο αριστερής κυβέρνησης είναι σε τελική ανάλυση αντιδημοκρατικό, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί η αλήθεια είναι ότι πίσω από αυτή τη φτηνή δικαιολογία κρύβεται η πρόθεση παραμονής στην ΕΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σημαντικό όμως στην υπόθεση είναι ότι εντός ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει ούτε υποψία σοσιαλιστικής διαχείρισης, ό,τι κι αν ψηφίζει κάποιος λαός στις εθνικές εκλογές. Ένα ευρωιερατείο που δεν ελέγχεται δημοκρατικά, και στο οποίο λογοδοτούν οι εθνικές κυβερνήσεις, έχει υποκαταστήσει τη δημοκρατία. Συνεπώς το exit, με όποιο κόμμα, τίθεται ως προϋπόθεση για την αυτοδιάθεση, την αυτοδιαχείριση, τη δημοκρατία. Κι εγώ θα παρακαλούσα να υπήρχε ένας "κλόουν" να υλοποιήσει το δικό μας δημοψήφισμα γιατί αυτός θα μου έδινε τη δυνατότητα να ορίζω το μέλλον μου.