Κώστας Γκιώνης
Με αφορμή τον τραγικό θάνατο των 39 ανθρώπων, Κινέζων και Βιετναμέζων όπως προκύπτει μέχρι στιγμής, στην καρότσα ενός φορτηγού ψυγείου στο 'Εσσεξ, διαπιστώνουμε για άλλη μιά φορά τον επιλεκτικό ανθρωπισμό των πολιτισμένων δυτικών κοινωνιών, μια ανθρωπιά της ζυγαριάς, πού 100 κίτρινα η μαυρόπετσα ανθρωπάκια δεν ζυγίζουν ούτε το βάρος ενός άριου καλοθρεμμένου Ευρωπαίου, συν βέβαια το γεγονός ότι αυτά τα 39 άτομα ήταν λαθρομετανάστες, οπότε δικαιολογείται η απώλεια βάση στατιστικών, γιατί τα πάντα είναι νούμερα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, ακόμα και η ζωή!
Το ίδιο βλέπουμε για τα πνιγμένα παιδιά της Μεσογείου και του Αιγαίου, η τα παιδάκια της Συρίας και της Υεμένης, άνθρωποι ενός κατώτερου θεού, κανένα δάκρυ για τους αλλόθρησκους, τους απολίτιστους, τα ήθελαν και τα έπαθαν, δεν τους είπε κανείς να ξεκουβαληθούν στα μέρη μας, να μας γεμίσουν αρρώστιες και να μας χαλάσουν την αισθητική μας με την κιτς εμφάνιση τους.
Βέβαια είμαστε ικανοί να σφιχτούμε και να ρίξουμε ένα κροκοδείλιο, αν αυτό αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, στη Βενεζουέλα, τη Κούβα και την Νικαράγουα, σε αντίθεση να κάνουμε τα κορόιδα με τους φασίστες Μπολσονάρου στη Βραζιλία, Πινιέρα Χιλή, 'Ορμπαν Ουγγαρία, Ερντογάν Τουρκία και τόσους άλλους, πού φυλακίζουν, σκοτώνουν, βασανίζουν, κλείνουν εφημερίδες, σε δημόσια θέα, τηλεκατευθυνόμενοι συμπονούντες, με βαθειά ταξικά συναισθήματα, όπως ακριβώς μας πλάθουν υποδεικνύοντας μας, τους ποιους θέλουν να ψηφίσουμε, το πότε πρέπει να στεναχωριόμαστε η το πότε πρέπει να πεθάνουμε.
Παρ' όλα αυτά θεωρούμε τον εαυτό μας, ένα δημοκρατικό πολίτη πού λειτουργεί με ελεύθερη βούληση, όταν το μυαλό μας, είναι γεμάτο αλυσίδες και σύρματα, τα μάτια μας μετριούνται σε ίντσες, τόσες όσες μας επιτρέπουν ώστε να καλυφτεί το οπτικό μας πεδίο η για να είμαστε πιο ακριβείς το νοητικό μας πεδίο, ανθρωπάκια πού σταυροκοποιούνται κάθε τρεις και λίγο δείχνοντας το πόσο θρησκευάμενοι είναι, πιστεύοντας σε ένα θεό πατέρα παντοκράτορα, πού και αυτός όμως έχει τις ευθύνες του, γιατί κάθεται αμέτοχος και δεν κατεβαίνει να αρπάξει ένα στυλιάρι και να τους τσακίσει τα πλευρά, μήπως βάλουν λίγο μυαλό και λίγη περισσότερη αγάπη στη καρδιά τους.
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Με αφορμή τον τραγικό θάνατο των 39 ανθρώπων, Κινέζων και Βιετναμέζων όπως προκύπτει μέχρι στιγμής, στην καρότσα ενός φορτηγού ψυγείου στο 'Εσσεξ, διαπιστώνουμε για άλλη μιά φορά τον επιλεκτικό ανθρωπισμό των πολιτισμένων δυτικών κοινωνιών, μια ανθρωπιά της ζυγαριάς, πού 100 κίτρινα η μαυρόπετσα ανθρωπάκια δεν ζυγίζουν ούτε το βάρος ενός άριου καλοθρεμμένου Ευρωπαίου, συν βέβαια το γεγονός ότι αυτά τα 39 άτομα ήταν λαθρομετανάστες, οπότε δικαιολογείται η απώλεια βάση στατιστικών, γιατί τα πάντα είναι νούμερα στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, ακόμα και η ζωή!
Το ίδιο βλέπουμε για τα πνιγμένα παιδιά της Μεσογείου και του Αιγαίου, η τα παιδάκια της Συρίας και της Υεμένης, άνθρωποι ενός κατώτερου θεού, κανένα δάκρυ για τους αλλόθρησκους, τους απολίτιστους, τα ήθελαν και τα έπαθαν, δεν τους είπε κανείς να ξεκουβαληθούν στα μέρη μας, να μας γεμίσουν αρρώστιες και να μας χαλάσουν την αισθητική μας με την κιτς εμφάνιση τους.
Βέβαια είμαστε ικανοί να σφιχτούμε και να ρίξουμε ένα κροκοδείλιο, αν αυτό αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, στη Βενεζουέλα, τη Κούβα και την Νικαράγουα, σε αντίθεση να κάνουμε τα κορόιδα με τους φασίστες Μπολσονάρου στη Βραζιλία, Πινιέρα Χιλή, 'Ορμπαν Ουγγαρία, Ερντογάν Τουρκία και τόσους άλλους, πού φυλακίζουν, σκοτώνουν, βασανίζουν, κλείνουν εφημερίδες, σε δημόσια θέα, τηλεκατευθυνόμενοι συμπονούντες, με βαθειά ταξικά συναισθήματα, όπως ακριβώς μας πλάθουν υποδεικνύοντας μας, τους ποιους θέλουν να ψηφίσουμε, το πότε πρέπει να στεναχωριόμαστε η το πότε πρέπει να πεθάνουμε.
Παρ' όλα αυτά θεωρούμε τον εαυτό μας, ένα δημοκρατικό πολίτη πού λειτουργεί με ελεύθερη βούληση, όταν το μυαλό μας, είναι γεμάτο αλυσίδες και σύρματα, τα μάτια μας μετριούνται σε ίντσες, τόσες όσες μας επιτρέπουν ώστε να καλυφτεί το οπτικό μας πεδίο η για να είμαστε πιο ακριβείς το νοητικό μας πεδίο, ανθρωπάκια πού σταυροκοποιούνται κάθε τρεις και λίγο δείχνοντας το πόσο θρησκευάμενοι είναι, πιστεύοντας σε ένα θεό πατέρα παντοκράτορα, πού και αυτός όμως έχει τις ευθύνες του, γιατί κάθεται αμέτοχος και δεν κατεβαίνει να αρπάξει ένα στυλιάρι και να τους τσακίσει τα πλευρά, μήπως βάλουν λίγο μυαλό και λίγη περισσότερη αγάπη στη καρδιά τους.
Κώστας Γκιώνης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου