Σωτήρης Βλάχος
Οδηγός για αυτά που είναι μπροστά μας η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη
Η σύγκλιση του 1ου Συνεδρίου της Κουμμουνιστικής Διεθνούς το 1919, μέσα στις τραγικές συνθήκες που δημιούργησαν στη Ρωσία ο Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εμφύλιος που ακολούθησε την επανάσταση, υπογράμμιζε με τον πιο σαφή τρόπο τον διεθνιστικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
«Απέχουμε πολύ από το να έχουμε συμπληρώσει ακόμα και τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό…»
«Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούμε να τη συμπληρώσουμε χωρίς τη βοήθεια του διεθνούς προλεταριάτου…»
«Δεν είχαμε ποτέ ψευδαισθήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη…»
«Ο Ρώσος τη ξεκίνησε –ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Άγγλος θα την τελειώσουν, και ο σοσιαλισμός θα είναι νικηφόρος». (24 Ιανουαρίου 1918, αγγλική έκδοση απάντων του Λένιν, Τόμος 26, 465-72)
Στο ίδιο πνεύμα θα απευθυνθεί στα στελέχη του Κόμματός του και στον ρωσικό λαό πολλές φορές μέχρι τον θάνατό του.
«Μια «πολιορκημένη» σοσιαλιστική οικονομία μπορεί μόνο να είναι προσωρινή. Τελικά, είτε η φτώχεια και η ανασφάλεια θα αναγκάσουν την επανάσταση να στραφεί ενάντια στον εαυτό της (to turn in on itself)... ή το εργατικό κράτος θα υποκύψει σε εχθρική πίεση…»
«Αυτή η γνώση ήταν θεμελιώδης στη σκέψη των ηγετών των μπολσεβίκων...» «Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (γνωστής ως Comintern ή Τρίτης Διεθνούς) το 1919». (A People’s History of the Russian Revolution, Neil Faulkner, αγγλική έκδοση)
Η επανάσταση απότυχε να εξαπλωθεί και στράφηκε τελικά ενάντια στον εαυτό της. Με εκατομμύρια θανάτους από τους πολέμους και τους λοιμούς, αποδεκατισμένες οι μάζες ξεκινούν να οπισθοχωρούν. Και τα ηγετικά στρώματα, που με τις δίκες της Μόσχας του 1936 -37, ελάχιστη σχέση είχαν με τους ηγέτες της επανάστασης, δημιούργησαν σταδιακά ένα ολόκληρο δίκτυ/μηχανισμό προστασίας τους από τη γενική φτώχεια. Με τεράστια προνόμια, νόμιμα και μη. Μέσα από βάρβαρη καταστολή που τσάκισε τους δεσμούς των μαζών με το εργατικό κράτος. Και την ενεργή στήριξή τους προς αυτό.
Η σοσιαλιστική κοινωνία χρειάζεται την πιο ενεργή δράση των μαζών στο επίπεδο της οργάνωσης της παραγωγής. Τη χρειάζεται όμως και για να κυριαρχήσει η νέα κουλτούρα και η νέα νομική διάταξη. Έτσι επιβαλλόταν η νέα τάξη επί εποχής Λένιν.
Το ένα διάταγμα ακολουθούσε το άλλο. .
«Διάταγμα που εγγυάται πλήρη θρησκευτική ελευθερία, αλλά απαγορεύει τη θρησκευτική διδασκαλία στα σχολεία...»
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την άμβλωση κατά απαίτηση (το πρώτο στον κόσμο)…»
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλία (άλλο ένα πρώτο)».
Η τεράστια διαφορά όμως με οτιδήποτε άλλο είχε παρουσιαστεί στις ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι όλα αυτά τα διατάγματα «δεν ήταν νόμοι που επιβάλλονται από την αστυνομία και τους δικαστές. Ήταν εκκλήσεις προς δράση...»
«Τα διατάγματα είναι οδηγίες που καλούν για πρακτική δράση σε μαζική κλίμακα’, δήλωσε ο Λένιν στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο του 1919. Όπως τα φυλλάδια των υπόγειων χρόνων…»
«‘Ο σκοπός ενός διατάγματος είναι να διδάξει πρακτικά βήματα προς εκατοντάδες, χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους…, επέμεινε ο Λένιν…»
Με τον θάνατο του Λένιν και σε συνθήκες γενικής οπισθοχώρησης, αρχίζει η ανατροπή των πιο θεμελιωδών όρων για την ύπαρξη υγιούς εργατικού κράτους που ο ίδιος είχε διαμορφώσει.
Το «κανένας αξιωματούχος δεν πρέπει να έχει μισθό μεγαλύτερο από αυτόν του ειδικευμένου εργάτη», αντικαταστάθηκε από σκανδαλώδη εισοδηματική ανισότητα. Η μισθολογική διαφορά του Πρωθυπουργού του σοσιαλιστικού κράτους, όπως και διευθυντών εργοστασίων και άλλων αξιωματούχων, από αυτήν του συνηθισμένου εργάτη, ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη διαφορά σε μια σειρά από καπιταλιστικές χώρες.
Το «όχι μόνιμος στρατός αλλά αρματωμένος κόσμος» αντικαταστάθηκε από μονιμότητα, προνόμια και γαλόνια όχι λιγότερα από αυτά των στρατευμάτων των καπιταλιστικών χωρών.
Η ανακλιτότητα κάθε κρατικού αξιωματούχου, το «κάθε μαγείρισσα να καταστεί ικανή να διαχειριστεί το κράτος» και το «όχι μόνιμη γραφειοκρατία», αντικαταστάθηκαν όχι μόνο από μόνιμη γραφειοκρατία αλλά από γραφειοκρατία με κληροδοτικά δικαιώματα πάνω στις θέσεις που κατείχε.
Με το τέλος των δικών της Μόσχας, το μόνο που είχε απομείνει από τα κέρδη της επανάστασης ήταν η κατάργηση της καπιταλιστικής αγοράς και η σχεδιασμένη, κρατικοποιημένη οικονομία. Αρκετός λόγος για να στηρίζει κάθε προλετάριος αυτό το κράτος απέναντι στον καπιταλισμό. Ήταν πάνω σε αυτή την οικονομική δομή που στηρίχτηκε η δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγη, η έξοδος των λαών από τον μεσαίωνα και ρυθμοί ανάπτυξης τα πρώτα χρόνια χωρίς ιστορικό προηγούμενο, παρά τον στραγγαλισμό της δράσης των μαζών από τη σταλινική γραφειοκρατία. Η οποία σταδιακά υπονόμευσε και τις οικονομικές δυνατότητες της σχεδιασμένης οικονομίας, οδηγώντας την στη διάλυση, επαληθεύοντας τον Λένιν δεκαετίες αργότερα.
Πηγή: socialistikiekfrasi.com
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Εκατό χρόνια από το 10 συνέδριο της κουμμουνιστικής διεθνούς
Οδηγός για αυτά που είναι μπροστά μας η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη
Η σύγκλιση του 1ου Συνεδρίου της Κουμμουνιστικής Διεθνούς το 1919, μέσα στις τραγικές συνθήκες που δημιούργησαν στη Ρωσία ο Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εμφύλιος που ακολούθησε την επανάσταση, υπογράμμιζε με τον πιο σαφή τρόπο τον διεθνιστικό χαρακτήρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
«Απέχουμε πολύ από το να έχουμε συμπληρώσει ακόμα και τη μεταβατική περίοδο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό…»
«Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι μπορούμε να τη συμπληρώσουμε χωρίς τη βοήθεια του διεθνούς προλεταριάτου…»
«Δεν είχαμε ποτέ ψευδαισθήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα. Η τελική νίκη του σοσιαλισμού σε μια χώρα είναι φυσικά αδύνατη…»
«Ο Ρώσος τη ξεκίνησε –ο Γερμανός, ο Γάλλος και ο Άγγλος θα την τελειώσουν, και ο σοσιαλισμός θα είναι νικηφόρος». (24 Ιανουαρίου 1918, αγγλική έκδοση απάντων του Λένιν, Τόμος 26, 465-72)
Στο ίδιο πνεύμα θα απευθυνθεί στα στελέχη του Κόμματός του και στον ρωσικό λαό πολλές φορές μέχρι τον θάνατό του.
«Μια «πολιορκημένη» σοσιαλιστική οικονομία μπορεί μόνο να είναι προσωρινή. Τελικά, είτε η φτώχεια και η ανασφάλεια θα αναγκάσουν την επανάσταση να στραφεί ενάντια στον εαυτό της (to turn in on itself)... ή το εργατικό κράτος θα υποκύψει σε εχθρική πίεση…»
«Αυτή η γνώση ήταν θεμελιώδης στη σκέψη των ηγετών των μπολσεβίκων...» «Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο δόθηκε προτεραιότητα στη δημιουργία της Κομμουνιστικής Διεθνούς (γνωστής ως Comintern ή Τρίτης Διεθνούς) το 1919». (A People’s History of the Russian Revolution, Neil Faulkner, αγγλική έκδοση)
Η επανάσταση ενάντια στον εαυτό της
Η επανάσταση απότυχε να εξαπλωθεί και στράφηκε τελικά ενάντια στον εαυτό της. Με εκατομμύρια θανάτους από τους πολέμους και τους λοιμούς, αποδεκατισμένες οι μάζες ξεκινούν να οπισθοχωρούν. Και τα ηγετικά στρώματα, που με τις δίκες της Μόσχας του 1936 -37, ελάχιστη σχέση είχαν με τους ηγέτες της επανάστασης, δημιούργησαν σταδιακά ένα ολόκληρο δίκτυ/μηχανισμό προστασίας τους από τη γενική φτώχεια. Με τεράστια προνόμια, νόμιμα και μη. Μέσα από βάρβαρη καταστολή που τσάκισε τους δεσμούς των μαζών με το εργατικό κράτος. Και την ενεργή στήριξή τους προς αυτό.
Η σοσιαλιστική κοινωνία χρειάζεται την πιο ενεργή δράση των μαζών στο επίπεδο της οργάνωσης της παραγωγής. Τη χρειάζεται όμως και για να κυριαρχήσει η νέα κουλτούρα και η νέα νομική διάταξη. Έτσι επιβαλλόταν η νέα τάξη επί εποχής Λένιν.
Το ένα διάταγμα ακολουθούσε το άλλο. .
«Διάταγμα που εγγυάται πλήρη θρησκευτική ελευθερία, αλλά απαγορεύει τη θρησκευτική διδασκαλία στα σχολεία...»
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την άμβλωση κατά απαίτηση (το πρώτο στον κόσμο)…»
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλία (άλλο ένα πρώτο)».
Η τεράστια διαφορά όμως με οτιδήποτε άλλο είχε παρουσιαστεί στις ανθρώπινες κοινωνίες μέχρι εκείνη τη στιγμή, ήταν ότι όλα αυτά τα διατάγματα «δεν ήταν νόμοι που επιβάλλονται από την αστυνομία και τους δικαστές. Ήταν εκκλήσεις προς δράση...»
«Τα διατάγματα είναι οδηγίες που καλούν για πρακτική δράση σε μαζική κλίμακα’, δήλωσε ο Λένιν στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο του 1919. Όπως τα φυλλάδια των υπόγειων χρόνων…»
«‘Ο σκοπός ενός διατάγματος είναι να διδάξει πρακτικά βήματα προς εκατοντάδες, χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους…, επέμεινε ο Λένιν…»
Η ήττα της επανάστασης
Με τον θάνατο του Λένιν και σε συνθήκες γενικής οπισθοχώρησης, αρχίζει η ανατροπή των πιο θεμελιωδών όρων για την ύπαρξη υγιούς εργατικού κράτους που ο ίδιος είχε διαμορφώσει.
Το «κανένας αξιωματούχος δεν πρέπει να έχει μισθό μεγαλύτερο από αυτόν του ειδικευμένου εργάτη», αντικαταστάθηκε από σκανδαλώδη εισοδηματική ανισότητα. Η μισθολογική διαφορά του Πρωθυπουργού του σοσιαλιστικού κράτους, όπως και διευθυντών εργοστασίων και άλλων αξιωματούχων, από αυτήν του συνηθισμένου εργάτη, ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη διαφορά σε μια σειρά από καπιταλιστικές χώρες.
Το «όχι μόνιμος στρατός αλλά αρματωμένος κόσμος» αντικαταστάθηκε από μονιμότητα, προνόμια και γαλόνια όχι λιγότερα από αυτά των στρατευμάτων των καπιταλιστικών χωρών.
Η ανακλιτότητα κάθε κρατικού αξιωματούχου, το «κάθε μαγείρισσα να καταστεί ικανή να διαχειριστεί το κράτος» και το «όχι μόνιμη γραφειοκρατία», αντικαταστάθηκαν όχι μόνο από μόνιμη γραφειοκρατία αλλά από γραφειοκρατία με κληροδοτικά δικαιώματα πάνω στις θέσεις που κατείχε.
Με το τέλος των δικών της Μόσχας, το μόνο που είχε απομείνει από τα κέρδη της επανάστασης ήταν η κατάργηση της καπιταλιστικής αγοράς και η σχεδιασμένη, κρατικοποιημένη οικονομία. Αρκετός λόγος για να στηρίζει κάθε προλετάριος αυτό το κράτος απέναντι στον καπιταλισμό. Ήταν πάνω σε αυτή την οικονομική δομή που στηρίχτηκε η δωρεάν παιδεία, υγεία, στέγη, η έξοδος των λαών από τον μεσαίωνα και ρυθμοί ανάπτυξης τα πρώτα χρόνια χωρίς ιστορικό προηγούμενο, παρά τον στραγγαλισμό της δράσης των μαζών από τη σταλινική γραφειοκρατία. Η οποία σταδιακά υπονόμευσε και τις οικονομικές δυνατότητες της σχεδιασμένης οικονομίας, οδηγώντας την στη διάλυση, επαληθεύοντας τον Λένιν δεκαετίες αργότερα.
Πηγή: socialistikiekfrasi.com
Σωτήρης Βλάχος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου