Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Μπροστά μου η απλάδα και η φωτογραφία της. Ένας χρόνος χωρίς την αγάπη της. Κι εκείνη η φωνή να με επιπλήττει αυστηρά: «Ο βασιλιάς τους προσκάλεσε στο Δείπνο κι αυτοί δεν πήγαν».
Είναι αλήθεια, δεν πήγα.
«Μα είναι δυνατόν να τους καλέσει ο ίδιος ο βασιλιάς και να μην πάνε;», αναρωτήθηκε ρητορικά ξανά και ξανά ο ιεροκήρυκας! Σκέφθηκα για μια στιγμή να φωνάξω: «Μπράβο τους που δεν υπάκουσαν!» Βαθειά θρησκευόμενη η αγαπημένη μου. Μια Ζωή δοσμένη στην Καλοσύνη και την Αγάπη. Προς τιμή της η σιωπή μου.
Με είχε ρωτήσει μια φορά να της πω, αν πιστεύω στην άλλη ζωή. Τη φίλησα και της είπα πώς δεν πιστεύω στην άλλη ζωή αλλά πιστεύω σε μια άλλη ζωή, και πως θα είμαστε για πάντα μαζί σαν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ. Πως θα τρέξουμε αγκαλιασμένοι μαζί στους υδροφόρους ορίζοντες κι από εκεί στη μεγάλη Μάνα μας τη θάλασσα, στον Αμβρακικό. Ώσπου να γίνουμε αστερόσκονη που χορεύει βαλς στις μουσικές του σύμπαντος… Απογοητεύθηκε, αλλά δεν διαταράχθηκε ούτε η πίστη της ούτε η αγάπη της για το γιο της. Καθόμουν τώρα μπροστά στην απλάδα με τη φωτογραφία της να ακούω τον παπά να με εγκαλεί για «ανυπακοή» στο «βασιλιά».
Θυμήθηκα τον σουλτάνο που αποκαλούσε «χαΐνηδες» τους επαναστάτες. Όλες οι πίστεις το ίδιο. Γι’ αυτό λέω ότι η Εκκλησία ως εξουσιαστικός θεσμός εκπαιδεύει στην υπακοή. Κι αυτή η εντεταλμένη υπακοή επενδύεται με μία καταπληκτική ποίηση που αγγίζει την ψυχή και ασκεί μια υψηλή παρηγορητική λειτουργία ανακουφίζοντας από την απελπισία της έσχατης ματαίωσης.
Τελικά, θέλει γενναιότητα ο Διαφωτισμός!
«Δεν υπάκουσαν», αναφωνεί ξανά και ξανά ο παπάς. Κι εγώ να σιγοψέλνω «αιωνία η μνήμη» της μανούλας μου που πίστευε στο Θεό της αλλά και σ’ έναν επίγειο κόσμο καλοσύνης, ισότητας και αγάπης. Που πίστευε σ’ έναν Επαναστάτη Χριστό, όπως ο Μαρίνος Αντύπας, και όχι σε βασιλιάδες…
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Μπροστά μου η απλάδα και η φωτογραφία της. Ένας χρόνος χωρίς την αγάπη της. Κι εκείνη η φωνή να με επιπλήττει αυστηρά: «Ο βασιλιάς τους προσκάλεσε στο Δείπνο κι αυτοί δεν πήγαν».
Είναι αλήθεια, δεν πήγα.
«Μα είναι δυνατόν να τους καλέσει ο ίδιος ο βασιλιάς και να μην πάνε;», αναρωτήθηκε ρητορικά ξανά και ξανά ο ιεροκήρυκας! Σκέφθηκα για μια στιγμή να φωνάξω: «Μπράβο τους που δεν υπάκουσαν!» Βαθειά θρησκευόμενη η αγαπημένη μου. Μια Ζωή δοσμένη στην Καλοσύνη και την Αγάπη. Προς τιμή της η σιωπή μου.
Με είχε ρωτήσει μια φορά να της πω, αν πιστεύω στην άλλη ζωή. Τη φίλησα και της είπα πώς δεν πιστεύω στην άλλη ζωή αλλά πιστεύω σε μια άλλη ζωή, και πως θα είμαστε για πάντα μαζί σαν δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ. Πως θα τρέξουμε αγκαλιασμένοι μαζί στους υδροφόρους ορίζοντες κι από εκεί στη μεγάλη Μάνα μας τη θάλασσα, στον Αμβρακικό. Ώσπου να γίνουμε αστερόσκονη που χορεύει βαλς στις μουσικές του σύμπαντος… Απογοητεύθηκε, αλλά δεν διαταράχθηκε ούτε η πίστη της ούτε η αγάπη της για το γιο της. Καθόμουν τώρα μπροστά στην απλάδα με τη φωτογραφία της να ακούω τον παπά να με εγκαλεί για «ανυπακοή» στο «βασιλιά».
Θυμήθηκα τον σουλτάνο που αποκαλούσε «χαΐνηδες» τους επαναστάτες. Όλες οι πίστεις το ίδιο. Γι’ αυτό λέω ότι η Εκκλησία ως εξουσιαστικός θεσμός εκπαιδεύει στην υπακοή. Κι αυτή η εντεταλμένη υπακοή επενδύεται με μία καταπληκτική ποίηση που αγγίζει την ψυχή και ασκεί μια υψηλή παρηγορητική λειτουργία ανακουφίζοντας από την απελπισία της έσχατης ματαίωσης.
Τελικά, θέλει γενναιότητα ο Διαφωτισμός!
«Δεν υπάκουσαν», αναφωνεί ξανά και ξανά ο παπάς. Κι εγώ να σιγοψέλνω «αιωνία η μνήμη» της μανούλας μου που πίστευε στο Θεό της αλλά και σ’ έναν επίγειο κόσμο καλοσύνης, ισότητας και αγάπης. Που πίστευε σ’ έναν Επαναστάτη Χριστό, όπως ο Μαρίνος Αντύπας, και όχι σε βασιλιάδες…
Πηγή: artinews.gr
Γιώργος X. Παπασωτηρίου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου