Δημήτρης Μηλάκας
«Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει, όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος. Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τι θα κάμει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα».
Ίσως δεν υπάρχει πιο ακριβής περιγραφή για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας σε σχέση (και)με τα ελληνοτουρκικά από την παραπάνω παράγραφο η οποία διατυπώθηκε δυο δεκαετίες πριν από τον (Π. Κονδύλης στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» με τίτλο «Ελληνοτουρκικός Πόλεμος». Θεμέλιο 1997).
Όταν ο Παναγιώτης Κονδύλης διαπίστωνε μια εικοσαετία πριν το οδυνηρό σημερινό παρόν μας, ήταν η εποχή μετά την κρίση των Ιμίων. Τότε δηλαδή που ο «εκσυγχρονισμός» της κυβέρνησης Σημίτη πουλούσε το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας» και ότι ο εξευρωπαισμός της Τουρκίας με την ταυτόχρονη εμβάθυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο επίπεδο της οικονομίας θα οδηγούσε στην επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο.
Αυτό ακριβώς υπήρξε το «δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής παρά το γεγονός ότι ακόμη και στο σημείο της θεωρητικής του τεκμηρίωσης ήταν εξόχως αδύναμο:
Ο Παναγιώτης Κονδύλης σχετικά μ αυτό έγραφε: «Η ιδεολογική πίστη ότι η οικονομική συνεργασία ή διαπλοκή οδηγεί αναγκαία σε άμβλυνση των γεωπολιτικών και πολιτικών αντιθέσεων δεν έχει κανένα ιστορικό στήριγμα». Και τεκμηρίωνε την άποψή του ως εξής:
«Αναφέρω ένα ιδιαίτερα αδρό παράδειγμα. Ανάμεσα στα 1900 και στα 1914 το γαλλογερμανικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 137%, το γερμανορωσικό κατά 121% και το γερμανοβρετανικό κατά 100%, ενώ περισσότερα από τα τοτινά διεθνή καρτέλ παραγωγής αποτελούσαν κοινή γερμανοβρετανική ιδιοκτησία (ένα από αυτά μάλιστα παρήγε εκρηκτικές ύλες). Όλοι αυτοί οι εντυπωσιακοί ανοδικοί δείκτες δεν εμπόδισαν τις παραπάνω χώρες να εμπλακούν σε έναν από τους φονικότερους πολέμους από καταβολής κόσμου».
«Η οικονομική συνεργασία» –συνεχίζει ο Κονδύλης– «γεννιέται καθ' εαυτήν από οικονομικές ανάγκες και αναγκαιότητες που δεν έχουν αναγκαστική σχέση με φιλικές ή εχθρικές προθέσεις από πολιτική άποψη. Συνιστά ένδειξη καλών πολιτικών σχέσεων μόνο υπό την προϋπόθεση ότι έχουν λυθεί οι τυχόν γεωπολιτικές εκκρεμότητες, δηλαδή το ζήτημα ποιος δικαιούται να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω σε ποιον χώρο».
Είναι, έχουμε την εντύπωση ολοφάνεροι οι λόγοι για τους οποίους θυμηθήκαμε τον Παναγιώτη Κονδύλη, καθώς υπήρξε από του πρώτους που χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου προκειμένου να προειδοποιήσει για όλα όσα ζούμε σήμερα. Ολοφάνερο πια, ελπίζουμε, είναι επίσης και το τι ακριβώς ζούμε:
Την διάλυση ακόμη και των ψευδαισθήσεων ύπαρξης κάποιας ελληνικής «εθνικής» στρατηγικής αντιμετώπισης των τουρκικών σαφέστατων και διακηρυγμένων επιδιώξεων και στόχων. Βασικές παράμετροι του ελληνικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής ήταν πρώτον ότι η προώθηση της Τουρκίας στην ΕΕ θα εκτονώσει τα ελληνοτουρκικά και δεύτερον ότι οι στενές ελληνοαμερικανικές σχέσεις και το ΝΑΤΟ θα προστατεύουν τα ελληνικά συμφέροντα.
Είναι σαφές ότι όσοι κυβέρνησαν, κυβερνούν και επιθυμούν να (ξανα)κυβερνήσουν τη χώρα είναι θαμμένοι σήμερα κάτω από τα συντρίμμια του χάρτινου πύργου του «δόγματος» εξωτερικής πολιτικής που υπηρέτησαν για δεκαετίες. Τώρα εμφανίζονται ως «αθώες περιστερές», πολιτικές καρικατούρες, να αρθρογραφούν, να συζητούν σε εκδηλώσεις, και σε τηλεοπτικά πάνελ για την προφανή αδυναμία της χώρας να αντιμετωπίσει αυτό που αυτοί οι ίδιοι με τις επιλογές τους προκάλεσαν.
Έχοντας επίγνωση των ευθυνών τους για την διαμόρφωση αυτής της οδυνηρή πραγματικότητα σε βάρος της χώρας οι εν λόγω πολιτικοί ταγοί και οι «λαγοί» τους στο χώρο των media καλλιεργούν το έδαφος για την αποδοχή από την ελληνική κοινωνία της επερχόμενης τεράστιας διπλωματικής (άραγε μόνο;) ήττας.
Όσο η ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα αναζητά «στρατηγική» για την αντιμετώπιση του πιθανότατου σεναρίου τουρκικά γεωτρύπανα να εγκατασταθούν έξω από το Καστελόριζο, την Κάρπαθο, τη Ρόδο, ή την Κρήτη, η Άγκυρα ξεκαθαρίζει πως όλες αυτές οι περιοχές βρίσκονται πλέον στην δικαιοδοσία της αδιαφορώντας αν αυτό συνάδει ή όχι με το διεθνές δίκαιο. Ο Ερντογάν, προφανώς γνωρίζει πολύ καλύτερα από τους εγχώριους ηγέτες μας πως «δίκαιο» είναι αυτό που μπορεί κάποιος να επιβάλλει. Άλλωστε τα τουρκικά γεωτρύπανα έχουν ήδη τρυπήσει χωρίς να «ανοίξει μύτη» σε «ευρωπαϊκά» υποτίθεται, θαλάσσια οικόπεδα, όπως είναι αυτά της Κυπριακής ΑΟΖ.
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ή παρανοήσεις ότι το τουρκικό ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ανατολική Μεσόγειο οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις υπενθυμίζουν καθημερινά την παρουσία τους δίπλα και πάνω, ακόμη και, από κατοικημένα ελληνικά νησιά. Είναι χαρακτηριστική η δέσμευση περιοχής που «αγγίζει» τη Ν. Μύκονο για ασκήσεις με πραγματικά πυρά από το τουρκικό ναυτικό, όπως επίσης και οι πτήσεις τουρκικών μαχητικών σε ύψος 150 μέτρων την περασμένη Τετάρτη πάνω από τις Οινούσες…
Κοιτώντας την καθημερινή δραστηριότητα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στο Αιγαίο, και ακούγοντας με προσοχή τα όσα δημοσίως προαναγγέλλει η τουρκική ηγεσία το λογικό και βάσιμο συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κάποιος είναι πως βρισκόμαστε ήδη στο ξεδίπλωμα μιας επιχείρησης (η οποία περιλαμβάνει επίδειξη αποφασιστικότητας για χρήση στρατιωτικής ισχύος) αναδιαμόρφωσης της συνοριακής κατάστασης στην περιοχή.
Απέναντι σε αυτή τη σαφή τουρκική επιδίωξη το ελληνικό πολιτικό προσωπικό μοιάζει, όπως καταγράφεται τουλάχιστον από τις δημόσιες τοποθετήσει, αμήχανο, άφωνο και «θολωμένο», για να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τα όσα είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης 20 χρόνια πριν…
Πηγή: topontiki.gr
Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη
«Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει, όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος. Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τι θα κάμει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα».
Ίσως δεν υπάρχει πιο ακριβής περιγραφή για την τρέχουσα κατάσταση της χώρας σε σχέση (και)με τα ελληνοτουρκικά από την παραπάνω παράγραφο η οποία διατυπώθηκε δυο δεκαετίες πριν από τον (Π. Κονδύλης στο επίμετρο του βιβλίου του «Θεωρία Πολέμου» με τίτλο «Ελληνοτουρκικός Πόλεμος». Θεμέλιο 1997).
Όταν ο Παναγιώτης Κονδύλης διαπίστωνε μια εικοσαετία πριν το οδυνηρό σημερινό παρόν μας, ήταν η εποχή μετά την κρίση των Ιμίων. Τότε δηλαδή που ο «εκσυγχρονισμός» της κυβέρνησης Σημίτη πουλούσε το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας» και ότι ο εξευρωπαισμός της Τουρκίας με την ταυτόχρονη εμβάθυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο επίπεδο της οικονομίας θα οδηγούσε στην επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο.
Αυτό ακριβώς υπήρξε το «δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής παρά το γεγονός ότι ακόμη και στο σημείο της θεωρητικής του τεκμηρίωσης ήταν εξόχως αδύναμο:
Ο Παναγιώτης Κονδύλης σχετικά μ αυτό έγραφε: «Η ιδεολογική πίστη ότι η οικονομική συνεργασία ή διαπλοκή οδηγεί αναγκαία σε άμβλυνση των γεωπολιτικών και πολιτικών αντιθέσεων δεν έχει κανένα ιστορικό στήριγμα». Και τεκμηρίωνε την άποψή του ως εξής:
«Αναφέρω ένα ιδιαίτερα αδρό παράδειγμα. Ανάμεσα στα 1900 και στα 1914 το γαλλογερμανικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 137%, το γερμανορωσικό κατά 121% και το γερμανοβρετανικό κατά 100%, ενώ περισσότερα από τα τοτινά διεθνή καρτέλ παραγωγής αποτελούσαν κοινή γερμανοβρετανική ιδιοκτησία (ένα από αυτά μάλιστα παρήγε εκρηκτικές ύλες). Όλοι αυτοί οι εντυπωσιακοί ανοδικοί δείκτες δεν εμπόδισαν τις παραπάνω χώρες να εμπλακούν σε έναν από τους φονικότερους πολέμους από καταβολής κόσμου».
«Η οικονομική συνεργασία» –συνεχίζει ο Κονδύλης– «γεννιέται καθ' εαυτήν από οικονομικές ανάγκες και αναγκαιότητες που δεν έχουν αναγκαστική σχέση με φιλικές ή εχθρικές προθέσεις από πολιτική άποψη. Συνιστά ένδειξη καλών πολιτικών σχέσεων μόνο υπό την προϋπόθεση ότι έχουν λυθεί οι τυχόν γεωπολιτικές εκκρεμότητες, δηλαδή το ζήτημα ποιος δικαιούται να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω σε ποιον χώρο».
Το τέλος των ψευδαισθήσεων
Είναι, έχουμε την εντύπωση ολοφάνεροι οι λόγοι για τους οποίους θυμηθήκαμε τον Παναγιώτη Κονδύλη, καθώς υπήρξε από του πρώτους που χτύπησε το καμπανάκι του κινδύνου προκειμένου να προειδοποιήσει για όλα όσα ζούμε σήμερα. Ολοφάνερο πια, ελπίζουμε, είναι επίσης και το τι ακριβώς ζούμε:
Την διάλυση ακόμη και των ψευδαισθήσεων ύπαρξης κάποιας ελληνικής «εθνικής» στρατηγικής αντιμετώπισης των τουρκικών σαφέστατων και διακηρυγμένων επιδιώξεων και στόχων. Βασικές παράμετροι του ελληνικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής ήταν πρώτον ότι η προώθηση της Τουρκίας στην ΕΕ θα εκτονώσει τα ελληνοτουρκικά και δεύτερον ότι οι στενές ελληνοαμερικανικές σχέσεις και το ΝΑΤΟ θα προστατεύουν τα ελληνικά συμφέροντα.
Είναι σαφές ότι όσοι κυβέρνησαν, κυβερνούν και επιθυμούν να (ξανα)κυβερνήσουν τη χώρα είναι θαμμένοι σήμερα κάτω από τα συντρίμμια του χάρτινου πύργου του «δόγματος» εξωτερικής πολιτικής που υπηρέτησαν για δεκαετίες. Τώρα εμφανίζονται ως «αθώες περιστερές», πολιτικές καρικατούρες, να αρθρογραφούν, να συζητούν σε εκδηλώσεις, και σε τηλεοπτικά πάνελ για την προφανή αδυναμία της χώρας να αντιμετωπίσει αυτό που αυτοί οι ίδιοι με τις επιλογές τους προκάλεσαν.
Έχοντας επίγνωση των ευθυνών τους για την διαμόρφωση αυτής της οδυνηρή πραγματικότητα σε βάρος της χώρας οι εν λόγω πολιτικοί ταγοί και οι «λαγοί» τους στο χώρο των media καλλιεργούν το έδαφος για την αποδοχή από την ελληνική κοινωνία της επερχόμενης τεράστιας διπλωματικής (άραγε μόνο;) ήττας.
Η Τουρκία ανακοινώνει…
Όσο η ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα αναζητά «στρατηγική» για την αντιμετώπιση του πιθανότατου σεναρίου τουρκικά γεωτρύπανα να εγκατασταθούν έξω από το Καστελόριζο, την Κάρπαθο, τη Ρόδο, ή την Κρήτη, η Άγκυρα ξεκαθαρίζει πως όλες αυτές οι περιοχές βρίσκονται πλέον στην δικαιοδοσία της αδιαφορώντας αν αυτό συνάδει ή όχι με το διεθνές δίκαιο. Ο Ερντογάν, προφανώς γνωρίζει πολύ καλύτερα από τους εγχώριους ηγέτες μας πως «δίκαιο» είναι αυτό που μπορεί κάποιος να επιβάλλει. Άλλωστε τα τουρκικά γεωτρύπανα έχουν ήδη τρυπήσει χωρίς να «ανοίξει μύτη» σε «ευρωπαϊκά» υποτίθεται, θαλάσσια οικόπεδα, όπως είναι αυτά της Κυπριακής ΑΟΖ.
Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ή παρανοήσεις ότι το τουρκικό ενδιαφέρον έχει επικεντρωθεί αποκλειστικά στην ανατολική Μεσόγειο οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις υπενθυμίζουν καθημερινά την παρουσία τους δίπλα και πάνω, ακόμη και, από κατοικημένα ελληνικά νησιά. Είναι χαρακτηριστική η δέσμευση περιοχής που «αγγίζει» τη Ν. Μύκονο για ασκήσεις με πραγματικά πυρά από το τουρκικό ναυτικό, όπως επίσης και οι πτήσεις τουρκικών μαχητικών σε ύψος 150 μέτρων την περασμένη Τετάρτη πάνω από τις Οινούσες…
Κοιτώντας την καθημερινή δραστηριότητα των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στο Αιγαίο, και ακούγοντας με προσοχή τα όσα δημοσίως προαναγγέλλει η τουρκική ηγεσία το λογικό και βάσιμο συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κάποιος είναι πως βρισκόμαστε ήδη στο ξεδίπλωμα μιας επιχείρησης (η οποία περιλαμβάνει επίδειξη αποφασιστικότητας για χρήση στρατιωτικής ισχύος) αναδιαμόρφωσης της συνοριακής κατάστασης στην περιοχή.
Απέναντι σε αυτή τη σαφή τουρκική επιδίωξη το ελληνικό πολιτικό προσωπικό μοιάζει, όπως καταγράφεται τουλάχιστον από τις δημόσιες τοποθετήσει, αμήχανο, άφωνο και «θολωμένο», για να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά τα όσα είπε ο Παναγιώτης Κονδύλης 20 χρόνια πριν…
Πηγή: topontiki.gr
Δημήτρης Μηλάκας: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου