Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Σε όλη τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας μας, «τρέχουν» παράλληλα και μια σειρά άλλες κρίσεις, οι οποίες άπτονται των εθνικών θεμάτων σε όλο το εύρος τους. Διόλου απρόσμενο, αφού η εσωτερική αποδυνάμωση της χώρας και η επιδείνωση της διεθνούς θέσης της υπήρξαν άμεση συνέπεια της χρεοκοπίας. Η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας έγινε αντιληπτή από τους γείτονες, τους συμμάχους και τους εταίρους της ως ευκαιρία για διευθετήσεις πολλών ειδών.
● Η Τουρκία αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρώσει την αναγνώριση των «γκρίζων ζωνών» που κατοχύρωσε με τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτη - Ντεμιρέλ) το 1997, ύστερα από την κρίση των Ιμίων. Και επιπλέον να βάλει πόδι στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ύστερα από την κίνηση της Κύπρου να ορίσει την ΑΟΖ της και να αρχίσει την εκμετάλλευση των ενεργειακών της πόρων.
● Η Γερμανία της Μέρκελ έδωσε το «σήμα» για προσέλκυση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Συρία καθιστώντας την (ήδη αδύναμη να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορά της) Ελλάδα χώρο συγκέντρωσης και διαλογής. Με τον τρόπο αυτόν έδωσε στην Τουρκία την ευκαιρία να αξιοποιήσει το προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα ως εργαλείο εκβιασμού της Ευρώπης και κατάλυσης των όποιων αντοχών του ελληνικού κράτους.
● Οι ΗΠΑ –ενθυμούμενες τη διπλή αποτυχία τους στο Κυπριακό με το Σχέδιο Ανάν το 2004 και στο «Μακεδονικό» με την απειλή ελληνικού βέτο στο Βουκουρέστι το 2008– θεώρησαν ότι η ώρα είναι κατάλληλη για διευθέτηση όλων των εκκρεμοτήτων που είχαν μείνει ανοιχτές στην περιοχή μας, με προτεραιότητα την αμερικανόπνευστη Συμφωνία των Πρεσπών. Σειρά έχουν το Κυπριακό, που ήδη επανεκκινεί, και η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από Ελλάδα και Τουρκία.
Σε αυτό το κλίμα η Ελλάδα βρέθηκε «ζαλισμένη», αποδυναμωμένη, εξαρτημένη από τις δανειακές «ενέσεις» των Ευρωπαίων εταίρων της και, καθώς οξυνόταν η τουρκική επιθετικότητα σε όλα τα μέτωπα, αναζήτησε ισχυρότερη πρόσδεση στο αμερικανικό «άρμα».
Έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε πάνω της με χαρακτηριστική άνεση τη Συμφωνία των Πρεσπών και έδωσε το ΟΚ για μια σειρά στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ σε ελληνικό έδαφος περιμένοντας ένα είδος εγγύησης έναντι των τουρκικών τσαμπουκάδων.
Ωστόσο η κατάληξη ήταν η... φυσιολογική: να διαπιστώσει ο (τότε) υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Αποστολάκης, προς το τέλος της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης, η Ελλάδα πρέπει μόνη της να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Μια αυτονόητη διαπίστωση, η οποία επαναλαμβάνεται και σήμερα, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, από στρατιωτικούς παράγοντες.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η Ν.Δ. είχε ορθάνοιχτο γήπεδο για αντιπολίτευση. Συνεπώς εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το μεταναστευτικό / προσφυγικό, επένδυσε στη Συμφωνία των Πρεσπών και με μεγάλη ευκολία αντιτάχθηκε ακόμη και στις συναντήσεις Τσίπρα - Ερντογάν αμφισβητώντας έως και τη σκοπιμότητα της διεξαγωγής τους.
Όμως ο καιρός έχει γυρίσματα και, κυρίως, το κράτος έχει συνέχεια, όπως και τα προβλήματά του:
● Το μεταναστευτικό / προσφυγικό βρέθηκε ίσως στο πιο οριακό σημείο επί κυβέρνησης της Ν.Δ., από τις αποφάσεις της οποίας θα κριθεί η πορεία του στο μέλλον: αν θα βρεθεί τρόπος ασφαλούς διαχείρισης ή θα οδηγηθούμε στην «εθνική κρίση» για την οποία προειδοποίησε ο Κώστας Καραμανλής.
● Η εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, από σημαία εκλογικής ευκαιρίας για την αντιπολιτευόμενη Ν.Δ., είναι πλέον στόχος της κυβέρνησής της, η οποία... απειλεί τη Βόρεια Μακεδονία για το ενδεχόμενο μη εφαρμογής της.
● Η τουρκική επιθετικότητα, με τις πλάτες του Τραμπ, κλιμακώνεται διαρκώς και τίποτε δεν δείχνει ότι θα υπάρξει αποκλιμάκωση μέχρι να βρεθεί ένας τρόπος να οδηγηθούμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το σύνολο των θεμάτων που επιχειρεί να θέσει η Τουρκία.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Ν.Δ., πάντως, είναι ότι η ελληνική κοινωνία έδειξε να την ψηφίζει, μεταξύ άλλων, ζητώντας μια περισσότερο «εθνική» στάση σε αυτά τα κρίσιμα θέματα. Και δεν θα είναι ανεκτική σε τυχόν «φάλτσα» και υποχωρήσεις. Προς τούτο είναι αποκαλυπτική μια δημοσκόπηση της εταιρείας Palmos Analysis, για λογαριασμό της ευρωομάδας της Αριστεράς, η οποία δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 1 και την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τα ευρήματά της:
1. Στο ερώτημα για το τι θα έπρεπε να πράξει η Ελλάδα για το μεταναστευτικό / προσφυγικό ζήτημα, μόλις το 6% επιλέγει «Να ενσωματώσει όσους πρόσφυγες / μετανάστες μπορεί στην ελληνική κοινωνία». Ακόμη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόλις κατά 10% (βουλευτικές 2019) και 11% (ευρωεκλογές 2019) υπέρ της πολιτικής ενσωμάτωσης.
Το 26% υποδεικνύει «Να πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο ώστε να μην μπορούν να εισέλθουν στην Ελλάδα». Και το 64% επιλέγει «Να επιδιώξει συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε οι πρόσφυγες / μετανάστες να κατανεμηθούν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.». Προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξουν αυτές οι διαθέσεις, όταν γίνει σαφές ότι η ευρωπαϊκή «λύση» είναι ανέφικτη, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία.
2. Στο ερώτημα αν «η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ωφέλιμη για την Ελλάδα», οι επιλογές «Διαφωνώ» και «Μάλλον διαφωνώ» φτάνουν το 62% και οι απαντήσεις «Συμφωνώ» και «Μάλλον συμφωνώ» περιορίζονται στο 27%, και μάλιστα χωρίς ουσιώδεις διαφορές ανάλογα με τον τόπο κατοικίας και το μορφωτικό επίπεδο. Η απόρριψη είναι ομοιόμορφη. Ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το ένα τρίτο εκφράζεται αρνητικά για την εν λόγω συμφωνία.
Σε αυτό το κλίμα είναι προφανώς μονόδρομος αυτό που ονομάζουμε εθνική συνεννόηση για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, αλλά και για το μεταναστευτικό / προσφυγικό, το οποίο η Άγκυρα έχει πλέον εντάξει πλήρως στη στρατηγική της. Ο εύκολος λαϊκισμός έχει πλεονάσει. Το ίδιο και οι ιδεοληψίες. Ας δουν όλοι την αλήθεια κατάματα και ας αποφασίσουν επειγόντως μια εθνική στρατηγική. Η χώρα δεν μπορεί να πλέει χωρίς σαφή και συμφωνημένο προσανατολισμό. Αλλιώς πλέει ακυβέρνητη...
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Σε όλη τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας μας, «τρέχουν» παράλληλα και μια σειρά άλλες κρίσεις, οι οποίες άπτονται των εθνικών θεμάτων σε όλο το εύρος τους. Διόλου απρόσμενο, αφού η εσωτερική αποδυνάμωση της χώρας και η επιδείνωση της διεθνούς θέσης της υπήρξαν άμεση συνέπεια της χρεοκοπίας. Η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας έγινε αντιληπτή από τους γείτονες, τους συμμάχους και τους εταίρους της ως ευκαιρία για διευθετήσεις πολλών ειδών.
● Η Τουρκία αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να εξαργυρώσει την αναγνώριση των «γκρίζων ζωνών» που κατοχύρωσε με τη Συμφωνία της Μαδρίτης (Σημίτη - Ντεμιρέλ) το 1997, ύστερα από την κρίση των Ιμίων. Και επιπλέον να βάλει πόδι στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ύστερα από την κίνηση της Κύπρου να ορίσει την ΑΟΖ της και να αρχίσει την εκμετάλλευση των ενεργειακών της πόρων.
● Η Γερμανία της Μέρκελ έδωσε το «σήμα» για προσέλκυση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από τη Συρία καθιστώντας την (ήδη αδύναμη να φυλάξει τα θαλάσσια σύνορά της) Ελλάδα χώρο συγκέντρωσης και διαλογής. Με τον τρόπο αυτόν έδωσε στην Τουρκία την ευκαιρία να αξιοποιήσει το προσφυγικό και μεταναστευτικό κύμα ως εργαλείο εκβιασμού της Ευρώπης και κατάλυσης των όποιων αντοχών του ελληνικού κράτους.
● Οι ΗΠΑ –ενθυμούμενες τη διπλή αποτυχία τους στο Κυπριακό με το Σχέδιο Ανάν το 2004 και στο «Μακεδονικό» με την απειλή ελληνικού βέτο στο Βουκουρέστι το 2008– θεώρησαν ότι η ώρα είναι κατάλληλη για διευθέτηση όλων των εκκρεμοτήτων που είχαν μείνει ανοιχτές στην περιοχή μας, με προτεραιότητα την αμερικανόπνευστη Συμφωνία των Πρεσπών. Σειρά έχουν το Κυπριακό, που ήδη επανεκκινεί, και η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου από Ελλάδα και Τουρκία.
Δώρα χωρίς αντίδωρα
Σε αυτό το κλίμα η Ελλάδα βρέθηκε «ζαλισμένη», αποδυναμωμένη, εξαρτημένη από τις δανειακές «ενέσεις» των Ευρωπαίων εταίρων της και, καθώς οξυνόταν η τουρκική επιθετικότητα σε όλα τα μέτωπα, αναζήτησε ισχυρότερη πρόσδεση στο αμερικανικό «άρμα».
Έτσι η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε πάνω της με χαρακτηριστική άνεση τη Συμφωνία των Πρεσπών και έδωσε το ΟΚ για μια σειρά στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ σε ελληνικό έδαφος περιμένοντας ένα είδος εγγύησης έναντι των τουρκικών τσαμπουκάδων.
Ωστόσο η κατάληξη ήταν η... φυσιολογική: να διαπιστώσει ο (τότε) υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Αποστολάκης, προς το τέλος της κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι, σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης, η Ελλάδα πρέπει μόνη της να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Μια αυτονόητη διαπίστωση, η οποία επαναλαμβάνεται και σήμερα, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, από στρατιωτικούς παράγοντες.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ η Ν.Δ. είχε ορθάνοιχτο γήπεδο για αντιπολίτευση. Συνεπώς εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το μεταναστευτικό / προσφυγικό, επένδυσε στη Συμφωνία των Πρεσπών και με μεγάλη ευκολία αντιτάχθηκε ακόμη και στις συναντήσεις Τσίπρα - Ερντογάν αμφισβητώντας έως και τη σκοπιμότητα της διεξαγωγής τους.
Όμως ο καιρός έχει γυρίσματα και, κυρίως, το κράτος έχει συνέχεια, όπως και τα προβλήματά του:
● Το μεταναστευτικό / προσφυγικό βρέθηκε ίσως στο πιο οριακό σημείο επί κυβέρνησης της Ν.Δ., από τις αποφάσεις της οποίας θα κριθεί η πορεία του στο μέλλον: αν θα βρεθεί τρόπος ασφαλούς διαχείρισης ή θα οδηγηθούμε στην «εθνική κρίση» για την οποία προειδοποίησε ο Κώστας Καραμανλής.
● Η εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών, από σημαία εκλογικής ευκαιρίας για την αντιπολιτευόμενη Ν.Δ., είναι πλέον στόχος της κυβέρνησής της, η οποία... απειλεί τη Βόρεια Μακεδονία για το ενδεχόμενο μη εφαρμογής της.
● Η τουρκική επιθετικότητα, με τις πλάτες του Τραμπ, κλιμακώνεται διαρκώς και τίποτε δεν δείχνει ότι θα υπάρξει αποκλιμάκωση μέχρι να βρεθεί ένας τρόπος να οδηγηθούμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης για το σύνολο των θεμάτων που επιχειρεί να θέσει η Τουρκία.
Μονόδρομος
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη Ν.Δ., πάντως, είναι ότι η ελληνική κοινωνία έδειξε να την ψηφίζει, μεταξύ άλλων, ζητώντας μια περισσότερο «εθνική» στάση σε αυτά τα κρίσιμα θέματα. Και δεν θα είναι ανεκτική σε τυχόν «φάλτσα» και υποχωρήσεις. Προς τούτο είναι αποκαλυπτική μια δημοσκόπηση της εταιρείας Palmos Analysis, για λογαριασμό της ευρωομάδας της Αριστεράς, η οποία δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 1 και την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με τα ευρήματά της:
1. Στο ερώτημα για το τι θα έπρεπε να πράξει η Ελλάδα για το μεταναστευτικό / προσφυγικό ζήτημα, μόλις το 6% επιλέγει «Να ενσωματώσει όσους πρόσφυγες / μετανάστες μπορεί στην ελληνική κοινωνία». Ακόμη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόλις κατά 10% (βουλευτικές 2019) και 11% (ευρωεκλογές 2019) υπέρ της πολιτικής ενσωμάτωσης.
Το 26% υποδεικνύει «Να πάρει κάθε αναγκαίο μέτρο ώστε να μην μπορούν να εισέλθουν στην Ελλάδα». Και το 64% επιλέγει «Να επιδιώξει συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση ώστε οι πρόσφυγες / μετανάστες να κατανεμηθούν σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.». Προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξουν αυτές οι διαθέσεις, όταν γίνει σαφές ότι η ευρωπαϊκή «λύση» είναι ανέφικτη, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία.
2. Στο ερώτημα αν «η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ωφέλιμη για την Ελλάδα», οι επιλογές «Διαφωνώ» και «Μάλλον διαφωνώ» φτάνουν το 62% και οι απαντήσεις «Συμφωνώ» και «Μάλλον συμφωνώ» περιορίζονται στο 27%, και μάλιστα χωρίς ουσιώδεις διαφορές ανάλογα με τον τόπο κατοικίας και το μορφωτικό επίπεδο. Η απόρριψη είναι ομοιόμορφη. Ακόμη και μεταξύ των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το ένα τρίτο εκφράζεται αρνητικά για την εν λόγω συμφωνία.
Σε αυτό το κλίμα είναι προφανώς μονόδρομος αυτό που ονομάζουμε εθνική συνεννόηση για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, αλλά και για το μεταναστευτικό / προσφυγικό, το οποίο η Άγκυρα έχει πλέον εντάξει πλήρως στη στρατηγική της. Ο εύκολος λαϊκισμός έχει πλεονάσει. Το ίδιο και οι ιδεοληψίες. Ας δουν όλοι την αλήθεια κατάματα και ας αποφασίσουν επειγόντως μια εθνική στρατηγική. Η χώρα δεν μπορεί να πλέει χωρίς σαφή και συμφωνημένο προσανατολισμό. Αλλιώς πλέει ακυβέρνητη...
Πηγή: topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος: Σχετικά με το Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου