Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου
Οι ρόλοι είναι οι ίδιοι κάθε σεζόν. Τα κοστούμια αλλάζουν λίγο να ξεγελάσουν το βλέμμα μας.
Οι ηθοποιοί εναλλάσσονται στη σκηνή βαριεστημένα. Πίσω απ’ τις κουίντες ο ένας σπρώχνει τον άλλον.
«Βγες, βγες», του φωνάζει.
«Βγες να μη χάσουμε το μεροκάματο».
Τις ατάκες τις μάθαμε απέξω.
Ξυπνάμε, κοιμόμαστε και ψελλίζουμε τα λόγια του πρωταγωνιστή. «Είσαστε η αρρώστια, Είμαστε η ίαση».
Τι φράση κι αυτή!
Τόσο πολύ μου άρεσε που την καρφίτσωσα στο γιακά του πουκαμίσου. Μαζί μου την σέρνω όπου πάω.
Μόνο που φοβάμαι μην μπέρδεψα τη σειρά των λέξεων, μην και αλλοίωσα το νόημα.
Δε βαριέσαι. Μήπως πρόκειται να κατέβει το έργο; Θα τα μάθω κάποτε τα λόγια καλά.
Την αγαπώ την παράσταση. Δεν την φοβάμαι. Κάψιμο χρόνου είναι μέχρι να μουδιάσει ο νους. Μέχρι να μη θυμάται.
Αυτό που με φοβίζει, είναι το χειροκρότημα.
Με τι χέρια ρε παιδιά;
Αφού τα δάχτυλα έμειναν μέσα στα μάτια.
Απερίσκεπτα, αδιόρθωτα, δολοφονικά και ατιμώρητα, αφού τρίβουν και ξανατρίβουν τις οφθαλμαπάτες, μέχρι να θολώσουν οι κόρες. Μέχρι να βγάλουν κόκκινο δάκρυ.
.
Στο ίδιο έργο θεατές χρόνια τώρα.
Είναι μια διέξοδος κι αυτή όσο να πεις.
Γιατί άμα μάθεις στο θέατρο, είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσεις δίχως του.
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Οι ρόλοι είναι οι ίδιοι κάθε σεζόν. Τα κοστούμια αλλάζουν λίγο να ξεγελάσουν το βλέμμα μας.
Οι ηθοποιοί εναλλάσσονται στη σκηνή βαριεστημένα. Πίσω απ’ τις κουίντες ο ένας σπρώχνει τον άλλον.
«Βγες, βγες», του φωνάζει.
«Βγες να μη χάσουμε το μεροκάματο».
Τις ατάκες τις μάθαμε απέξω.
Ξυπνάμε, κοιμόμαστε και ψελλίζουμε τα λόγια του πρωταγωνιστή. «Είσαστε η αρρώστια, Είμαστε η ίαση».
Τι φράση κι αυτή!
Τόσο πολύ μου άρεσε που την καρφίτσωσα στο γιακά του πουκαμίσου. Μαζί μου την σέρνω όπου πάω.
Μόνο που φοβάμαι μην μπέρδεψα τη σειρά των λέξεων, μην και αλλοίωσα το νόημα.
Δε βαριέσαι. Μήπως πρόκειται να κατέβει το έργο; Θα τα μάθω κάποτε τα λόγια καλά.
Την αγαπώ την παράσταση. Δεν την φοβάμαι. Κάψιμο χρόνου είναι μέχρι να μουδιάσει ο νους. Μέχρι να μη θυμάται.
*****
Αυτό που με φοβίζει, είναι το χειροκρότημα.
Με τι χέρια ρε παιδιά;
Αφού τα δάχτυλα έμειναν μέσα στα μάτια.
Απερίσκεπτα, αδιόρθωτα, δολοφονικά και ατιμώρητα, αφού τρίβουν και ξανατρίβουν τις οφθαλμαπάτες, μέχρι να θολώσουν οι κόρες. Μέχρι να βγάλουν κόκκινο δάκρυ.
.
Στο ίδιο έργο θεατές χρόνια τώρα.
Είναι μια διέξοδος κι αυτή όσο να πεις.
Γιατί άμα μάθεις στο θέατρο, είναι πολύ δύσκολο να συνηθίσεις δίχως του.
Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου