Βασίλης Μακρίδης
- Καιρό είχα να γράψω κάτι για αμιγώς πολιτικό θέμα, τοπικό ή διεθνές. Την αφορμή να επανέλθω στην πολιτική αρθρογραφία μου έδωσαν τα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στη Συρία και συγκεκριμένα στην επαρχία της Ιντλίμπ, το τελευταίο «κάστρο» των τζιχαντιστών στη χώρα, τους οποίους αναφανδόν στηρίζει το καθεστώς Ερντογάν από την αρχή του πολέμου...
- Ο Ερντογάν, τόσο με την εμπλοκή του στο Συριακό, όσο και με τις γενικότερες εμπλοκές του στην ευρύτερη «Ανατολική Λεκάνη» της Μεσογείου (Λιβύη, Αιγαίο, Κύπρος κοκ) δείχνει σαν να θέλει να φάει το κεφάλι του, ψάχνοντας ωστόσο για το «success story» στο γεωπολιτικό πεδίο που θα τον συντηρήσει στην εξουσία στη χώρα του.
- Ειδικά στην περιοχή της Ιντλίμπ ο Ερντογάν απέδειξε σε όλο της το εύρος την πλήρη αναξιοπιστία της Τουρκίας ως «φίλης» και «συμμάχου» για οποιονδήποτε. Η όξυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και η προσέγγιση με τη Ρωσία ήταν και είναι, από την πλευρά της Τουρκίας, ένας τακτικός ελιγμός που αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση των τρεχόντων συμφερόντων κυρίως του ίδιου του Ερντογάν, που εδώ και καιρό δείχνει να θέλει εναγωνίως να εξαγοράσει πολιτικό χρόνο και να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία, με τους ηγεμονικούς όρους που διαμόρφωσε ο ίδιος με τις συνταγματικές «μεταρρυθμίσεις» των τελευταίων χρόνων...
- Στην Ιντλίμπ ήταν φανερό εξαρχής ότι ο Ερντογάν δεν ήταν διατεθειμένος να τηρήσει καμία από τις συμφωνίες του με τη Ρωσία και τον Βλ. Πούτιν προσωπικά. Ούτε να ελέγξει και να περιορίσει τη δράση των τζιχαντιστών όλων των αποχρώσεων, τους οποίους εδώ και χρόνια συστηματικά το καθεστώς του χρηματοδοτεί και εξοπλίζει, ούτε φυσικά να αποδεχθεί την κυβέρνηση Άσαντ ως τη μοναδική νόμιμη εξουσία στη Συρία.
- Μόνο που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο και, εν προκειμένω, τη Ρωσία και τον ρόλο που έχει αποφασίσει να παίξει στην επίλυση του Συριακού από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής της σε αυτό. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, οι οποίες την Τουρκία γενικά την είχαν εδώ και δεκαετίες στα «ώπα-ώπα», όντας ωστόσο και οι ίδιες μνημείο ασυνέπειας στα θέματα συμμαχιών, η Ρωσία ακολουθεί συγκεκριμένες αρχές στην εξωτερική της πολιτική, μία εκ των οποίων είναι η απαρέγκλιτη τήρηση όλων των συμφωνιών που συνάπτει με οποιαδήποτε χώρα και για οποιονδήποτε λόγο.
- Πέραν αυτού, οι Ρώσοι συνηθίζουν να τιμωρούν με τον τρόπο τους όποιον τολμήσει να παραβιάζει τα συμφωνηθέντα. Η ασυνέπεια (για το πούμε κομψά) των Τούρκων στην Ιντλίμπ τιμωρείται με την πλήρη ελευθερία κινήσεων του επίσημου συριακού στρατού, ο οποίος με τις ευλογίες (αλλά και την υποστήριξη) της Μόσχας έχει μπει στην περιοχή αποφασισμένος να την καθαρίσει από τα ισλαμοφασιστικά μορφώματα, είτε λέγονται «Ταχρίρ Αλ-Σαμ» (παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία), είτε λέγονται Τουρκομάνοι «αντάρτες», είτε «μετριοπαθείς αντικαθεστωτικοί» (στγ: μεταξύ μας, τις περισσότερες φορές είναι τα ίδια πρόσωπα, μασκαρεμένα κάθε φορά με διαφορετική στολή, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες τους).
Οι επιχειρήσεις του συριακού στρατού τις τελευταίες μέρες στην Ιντλίμπ έχουν επιφέρει ισχυρό πλήγμα όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο στην Τουρκία, αλλά και σε επίπεδο γοήτρου στον ίδιο τον Ερντογάν. Οι φραστικοί «λεονταρισμοί» του τελευταίου και οι γελοίες απειλές του προς τους Προέδρους Άσαντ και Πούτιν μόνο ως κρύο ανέκδοτο μπορούν να εκληφθούν. Στο τέλος της ημέρας ο ίδιος κινδυνεύει να βρεθεί ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος όχι απέναντι στη Ρωσία και τα όσα συμφώνησε μαζί της στο Σότσι για εκεχειρία στην περιοχή της Ιντλίμπ, αλλά και απέναντι στους συμπατριώτες του, φίλους και αντιπάλους. Και αν οι αντίπαλοι είναι κατανοητό ότι ψάχνουν για αφορμές για να του επιτεθούν και να τον κατεδαφίσουν από την εξουσία, οι πολιτικοί του φίλοι και ειδικότερα οι ψηφοφόροι του θα νιώσουν προδομένοι λόγω της διάψευσης των προσδοκιών τους για μια «μεγάλη Τουρκία», όπως και να ερμηνεύεται αυτή η φράση…
- Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω δύο τελευταίες παρατηρήσεις.
Παρατήρηση πρώτη:
Η διαφαινόμενη ήττα της Τουρκίας στην Ιντλίμπ και η αναγκαστική υποχώρησή της (ή μήπως και αποχώρηση;) στο Συριακό δεν σημαίνει ουδόλως ότι ο Ερντογάν θα σταματήσει να κυνηγά τους υπόλοιπους γεωπολιτικούς του στόχους στην περιοχή. Θα έλεγα μάλιστα, ότι η επικύρωση της ήττας του στη Συρία ενδεχομένως να σημάνει την αύξηση του κινδύνου μιας αλλοπρόσαλλης και «εκρηκτικής» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) συμπεριφοράς της Τουρκίας τόσο στο θέμα της Λιβύης, όσο και στα θέματα που αφορούν τον άξονα Ελλάδας – Κύπρου, συμπεριλαμβανομένου και αυτού των ΑΟΖ.
Παρατήρηση δεύτερη:
Έχω επανειλημμένα γράψει ότι ο ενδιάμεσος στρατηγικός στόχος της Ρωσίας αναφορικά με το Συριακό είναι τρεις αποχωρήσεις:
Τα γεγονότα μέχρι τώρα δικαιώνουν απολύτως τη Ρωσία και τις επιλογές της πολιτικής και στρατιωτικής της ηγεσίας. Το όλο «στόρι», βεβαίως, έχει ακόμη πολύ δρόμο και τις συνέχειές του θα τις παρακολουθούμε και θα τις σχολιάζουμε τακτικά, όπως μέχρι τώρα…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
- Καιρό είχα να γράψω κάτι για αμιγώς πολιτικό θέμα, τοπικό ή διεθνές. Την αφορμή να επανέλθω στην πολιτική αρθρογραφία μου έδωσαν τα όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες στη Συρία και συγκεκριμένα στην επαρχία της Ιντλίμπ, το τελευταίο «κάστρο» των τζιχαντιστών στη χώρα, τους οποίους αναφανδόν στηρίζει το καθεστώς Ερντογάν από την αρχή του πολέμου...
- Ο Ερντογάν, τόσο με την εμπλοκή του στο Συριακό, όσο και με τις γενικότερες εμπλοκές του στην ευρύτερη «Ανατολική Λεκάνη» της Μεσογείου (Λιβύη, Αιγαίο, Κύπρος κοκ) δείχνει σαν να θέλει να φάει το κεφάλι του, ψάχνοντας ωστόσο για το «success story» στο γεωπολιτικό πεδίο που θα τον συντηρήσει στην εξουσία στη χώρα του.
- Ειδικά στην περιοχή της Ιντλίμπ ο Ερντογάν απέδειξε σε όλο της το εύρος την πλήρη αναξιοπιστία της Τουρκίας ως «φίλης» και «συμμάχου» για οποιονδήποτε. Η όξυνση των σχέσεων με τις ΗΠΑ και η προσέγγιση με τη Ρωσία ήταν και είναι, από την πλευρά της Τουρκίας, ένας τακτικός ελιγμός που αποσκοπούσε στην εξυπηρέτηση των τρεχόντων συμφερόντων κυρίως του ίδιου του Ερντογάν, που εδώ και καιρό δείχνει να θέλει εναγωνίως να εξαγοράσει πολιτικό χρόνο και να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία, με τους ηγεμονικούς όρους που διαμόρφωσε ο ίδιος με τις συνταγματικές «μεταρρυθμίσεις» των τελευταίων χρόνων...
- Στην Ιντλίμπ ήταν φανερό εξαρχής ότι ο Ερντογάν δεν ήταν διατεθειμένος να τηρήσει καμία από τις συμφωνίες του με τη Ρωσία και τον Βλ. Πούτιν προσωπικά. Ούτε να ελέγξει και να περιορίσει τη δράση των τζιχαντιστών όλων των αποχρώσεων, τους οποίους εδώ και χρόνια συστηματικά το καθεστώς του χρηματοδοτεί και εξοπλίζει, ούτε φυσικά να αποδεχθεί την κυβέρνηση Άσαντ ως τη μοναδική νόμιμη εξουσία στη Συρία.
- Μόνο που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο και, εν προκειμένω, τη Ρωσία και τον ρόλο που έχει αποφασίσει να παίξει στην επίλυση του Συριακού από την πρώτη στιγμή της εμπλοκής της σε αυτό. Σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, οι οποίες την Τουρκία γενικά την είχαν εδώ και δεκαετίες στα «ώπα-ώπα», όντας ωστόσο και οι ίδιες μνημείο ασυνέπειας στα θέματα συμμαχιών, η Ρωσία ακολουθεί συγκεκριμένες αρχές στην εξωτερική της πολιτική, μία εκ των οποίων είναι η απαρέγκλιτη τήρηση όλων των συμφωνιών που συνάπτει με οποιαδήποτε χώρα και για οποιονδήποτε λόγο.
- Πέραν αυτού, οι Ρώσοι συνηθίζουν να τιμωρούν με τον τρόπο τους όποιον τολμήσει να παραβιάζει τα συμφωνηθέντα. Η ασυνέπεια (για το πούμε κομψά) των Τούρκων στην Ιντλίμπ τιμωρείται με την πλήρη ελευθερία κινήσεων του επίσημου συριακού στρατού, ο οποίος με τις ευλογίες (αλλά και την υποστήριξη) της Μόσχας έχει μπει στην περιοχή αποφασισμένος να την καθαρίσει από τα ισλαμοφασιστικά μορφώματα, είτε λέγονται «Ταχρίρ Αλ-Σαμ» (παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία), είτε λέγονται Τουρκομάνοι «αντάρτες», είτε «μετριοπαθείς αντικαθεστωτικοί» (στγ: μεταξύ μας, τις περισσότερες φορές είναι τα ίδια πρόσωπα, μασκαρεμένα κάθε φορά με διαφορετική στολή, ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες τους).
Οι επιχειρήσεις του συριακού στρατού τις τελευταίες μέρες στην Ιντλίμπ έχουν επιφέρει ισχυρό πλήγμα όχι μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο στην Τουρκία, αλλά και σε επίπεδο γοήτρου στον ίδιο τον Ερντογάν. Οι φραστικοί «λεονταρισμοί» του τελευταίου και οι γελοίες απειλές του προς τους Προέδρους Άσαντ και Πούτιν μόνο ως κρύο ανέκδοτο μπορούν να εκληφθούν. Στο τέλος της ημέρας ο ίδιος κινδυνεύει να βρεθεί ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος όχι απέναντι στη Ρωσία και τα όσα συμφώνησε μαζί της στο Σότσι για εκεχειρία στην περιοχή της Ιντλίμπ, αλλά και απέναντι στους συμπατριώτες του, φίλους και αντιπάλους. Και αν οι αντίπαλοι είναι κατανοητό ότι ψάχνουν για αφορμές για να του επιτεθούν και να τον κατεδαφίσουν από την εξουσία, οι πολιτικοί του φίλοι και ειδικότερα οι ψηφοφόροι του θα νιώσουν προδομένοι λόγω της διάψευσης των προσδοκιών τους για μια «μεγάλη Τουρκία», όπως και να ερμηνεύεται αυτή η φράση…
- Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω δύο τελευταίες παρατηρήσεις.
Παρατήρηση πρώτη:
Η διαφαινόμενη ήττα της Τουρκίας στην Ιντλίμπ και η αναγκαστική υποχώρησή της (ή μήπως και αποχώρηση;) στο Συριακό δεν σημαίνει ουδόλως ότι ο Ερντογάν θα σταματήσει να κυνηγά τους υπόλοιπους γεωπολιτικούς του στόχους στην περιοχή. Θα έλεγα μάλιστα, ότι η επικύρωση της ήττας του στη Συρία ενδεχομένως να σημάνει την αύξηση του κινδύνου μιας αλλοπρόσαλλης και «εκρηκτικής» (κυριολεκτικά και μεταφορικά) συμπεριφοράς της Τουρκίας τόσο στο θέμα της Λιβύης, όσο και στα θέματα που αφορούν τον άξονα Ελλάδας – Κύπρου, συμπεριλαμβανομένου και αυτού των ΑΟΖ.
Παρατήρηση δεύτερη:
Έχω επανειλημμένα γράψει ότι ο ενδιάμεσος στρατηγικός στόχος της Ρωσίας αναφορικά με το Συριακό είναι τρεις αποχωρήσεις:
- Η αποχώρηση των ΗΠΑ (στόχος που έχει ουσιαστικά επιτευχθεί),
- Η αποχώρηση της Τουρκίας (στόχος που βαδίζει προς την υλοποίησή του) και
- Η αποχώρηση του Ισραήλ από τα Υψώματα του Γκολάν (ο πιο μακροπρόθεσμος και επίπονος στόχος, ο οποίος ωστόσο είναι υπαρκτός και θα υλοποιηθεί στην ώρα του).
Τα γεγονότα μέχρι τώρα δικαιώνουν απολύτως τη Ρωσία και τις επιλογές της πολιτικής και στρατιωτικής της ηγεσίας. Το όλο «στόρι», βεβαίως, έχει ακόμη πολύ δρόμο και τις συνέχειές του θα τις παρακολουθούμε και θα τις σχολιάζουμε τακτικά, όπως μέχρι τώρα…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου