Στέλιος Ελληνιάδης
Γιατί κανένας από τους ιθύνοντες (και όχι μόνο) δεν υπολογίζει τους άλλους λαούς; Μας μισούν άραγε όλοι; Είναι όλοι ευχαριστημένοι από τα καθεστώτα που τους κυβερνούν και από τους κηδεμόνες που τους έχουν καθίσει στο σβέρκο; Είναι λαοί που προτιμούν τον πόλεμο από την ειρήνη, το θάνατο από τη ζωή;
Πώς θα αγωνιστούμε όταν δεν φροντίζουμε να έρθουμε κοντά, να συνεννοηθούμε, να βρούμε σύμμαχους μέσα στους λαούς, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να επιδιώξουμε την απελευθέρωση όλων και όχι μόνο τη δική μας, και μάλιστα μόνοι μας, που είναι –για κάθε λογικό άνθρωπο–, εξαιρετικά δύσκολο έως ανέφικτο;
Εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε το κέντρο της γης και το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει. Και αδιαφορούμε για τα δίκια και τις διεκδικήσεις των άλλων. Όταν, όμως, αδιαφορείς για τα δίκια των άλλων χάνεις τα ερείσματά σου, ενισχύεις τους αντιπάλους σου και θέτεις σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση και των δικών σου αιτημάτων και διεκδικήσεων.
Χωρίς ισχυρό οικονομικά και στρατιωτικά κράτος, χωρίς ενωμένο λαό, χωρίς ικανή ηγεσία, χωρίς αξιόπιστους συμμάχους, κάθε βήμα στην κατεύθυνση της αντιπαράθεσης είναι ένα βήμα προς τον γκρεμό.
Το πιο στενάχωρο είναι ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος και δεν αναπτύχθηκαν οι κατάλληλες πολιτικές για μια «νέα συμμαχία των λαών». Δεν αξιοποιήθηκαν οι ευκαιρίες ούτε έγιναν οι σωστές κινήσεις για ένα παμβαλκανικό ή μεσογειακό κίνημα άμυνας, ανεξαρτησίας και ειρήνης. Όχι πως αυτό σίγουρα σε διασώζει από τις μυλόπετρες, αλλά είναι προτιμότερο από τη δουλική υποταγή και υποτέλεια. Ήδη πολώθηκε πολύ περισσότερο η κατάσταση και εντάθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των λαών με τις παρεμβάσεις των μητροπόλεων και των κρατών που αξιοποιούν την αναταραχή είτε επειδή έχουν ισχυρές πλάτες, όπως το Ισραήλ, είτε επειδή έχουν αυτοτελή ισχύ, όπως η Τουρκία. Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, είναι δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να αναπληρωθεί το έλλειμμα που πρόκυψε από την πολύχρονη ολιγωρία, απάθεια και ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να πάρουν πρωτοβουλίες και να παίξουν ένα ρόλο εποικοδομητικό και αποτρεπτικό ενός τοπικού πολέμου και διασφάλισης των εθνικών συμφερόντων.
Ίσως, πάλι, να είναι σήμερα η στιγμή ή έστω αύριο, για να ξεκινήσει η δημιουργία μέσα από τους λαούς των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Μεσογείου, γιατί όχι και μέρους της Ευρώπης, όσο δύσβατο και κοπιώδες κι αν είναι αυτό, ένα κίνημα με κεντρικό αίτημα και στόχο την ανεξαρτησία και κυριαρχία μέσα από την ισότιμη συνεργασία των εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών οντοτήτων που είναι πολύ πλούσιες σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, η οποία από ευλογημένη γίνεται πάντα κόλαση με τις ληστρικές επεμβάσεις των μητροπόλεων που καλλιεργούν τα μίση και τις αντιπαλότητες αποβλέποντας στην κυριαρχία και λεηλασία. Αυτό φαντάζει δύσκολο έως ανέφικτο τώρα που δεν έχει καν εκδηλωθεί. Αλλά έτσι ήταν πάντα. Όμως, όταν εκδηλωθεί αυτή η ανάγκη, όταν οι συγκυρίες γίνονται ευνοϊκές, η τάση γίνεται ρεύμα και εξαπλώνεται σαν φωτιά σε ξερό κάμπο. Κι αυτό το διδάσκει η Ιστορία. Αρκεί κάποιος να το προσπαθεί…
Ούτως ή άλλως, ενδείκνυται η σταδιακή απομάκρυνση από τους πάτρωνες και η συνεργασία με κράτη που δεν επιβάλλουν όρους υποτέλειας, οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Περιμέναμε πολλά από την Αριστερά, που τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν άτολμη, φοβική και υπέρ το δέον συμβιβαστική, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς πάθος, χωρίς βούληση, χωρίς βάθος, χωρίς θάρρος και χωρίς πίστη, πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Κι αυτό μας φράκαρε και το έλλειμμα μεγάλωσε και επεκτάθηκε. Αλλά η Ιστορία δεν τελειώνει. Και οι ανάγκες των λαών για αξιοπρεπή επιβίωση και πρόοδο όσο κι αν συμπιεστούν, καταπιεστούν και ακρωτηριαστούν, δεν εξαφανίζονται. Αναδιπλώνονται, ζυμώνονται και επανέρχονται, μερικές φορές πολύ δριμύτερες. Έτσι εξελίσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός και σ’ αυτό πρέπει να ποντάρουμε. Γιατί αυτό καθιστά και το ανέφικτο εφικτό και το ουτοπικό ρεαλιστικό.
Το ότι είμαστε μικροί, κι αυτό ιστορικά έχει πολλές φορές αποδειχτεί ότι μπορεί να είναι και πλεονέκτημα. Αν γίνει σωστά, την κατάλληλη στιγμή, μπορεί μια ιδέα να απλωθεί αστραπιαία παντού. Όπως έγινε με την ελληνική επανάσταση του 1821, την κουβανέζικη του 1958 ή το αντιαποικιακό κύμα που σάρωσε την ανθρωπότητα, σε όλες τις ηπείρους, ξεκινώντας από απόμερες και άγνωστες γωνιές του πλανήτη για να αποκτήσει σύντομα πλανητική εμβέλεια. Μόνο ένα κίνημα διεθνές αντιπολεμικό και ανεξαρτησιακό μπορεί να βάλει φρένο στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και στις επεκτατικές βλέψεις όλων αυτών που κάθε κρίση τη βλέπουν σαν ευκαιρία για να εδραιώσουν και να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των επιλογών τους στους άλλους λαούς.
Κι όταν λέω κίνημα ειρήνης δεν εννοώ ότι πρέπει να υποτιμηθεί η άμυνα, γιατί αυτό που μισούν περισσότερο απ’ όλα οι πολεμοκάπηλοι είναι η ειρήνη και θα την εμποδίσουν, θα την πολεμήσουν με όλα τα μέσα. Αλλά αυτή η άμυνα δεν μπορεί να στηρίζεται στη φιλανθρωπία εκείνων που έχουν δώσει σαφή δείγματα γραφής για τις πραγματικές προθέσεις και βλέψεις τους. Άμυνα σε σαθρά στηρίγματα δεν είναι άμυνα. Η άμυνα πρέπει να έχει γερά θεμέλια μέσα στο σώμα και το πνεύμα της κοινωνίας. Από κει ξεκινούν όλα. Να θυμόμαστε, για παράδειγμα, ότι είχαμε υπεροπλία στο μικρασιατικό μέτωπο, αλλά ηγεσία είχαμε έναν άχρηστο και μεγαλομανή ξενόφερτο βασιλιά συνεπικουρούμενο από υποτακτικούς εντόπιους πολιτικούς, ένα λαό αντίθετο στον πόλεμο, ένα στρατό με ανύπαρκτο ηθικό και –τους ίδιους– συμμάχους που μας πούλησαν εν ψυχρώ!
Η άμυνα χρειάζεται αυτονομία και αυτοδιάθεση. Προϋποθέτει εντόπια παραγωγή αμυντικών μέσων και προμήθειες από πολλές διαφορετικές πηγές που μειώνουν τις πιθανότητες ελέγχου και χειραγώγησης της αμυντικής προσπάθειας. Και το κυριότερο, προϋποθέτει υψηλό φρόνημα μέσα στην κοινωνία. Αλλά αυτά γίνονται μόνο με ριζική μεταστροφή της ασκούμενης πολιτικής, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει με τα σάπια κόμματα της εξουσίας, γιατί η ανεξάρτητη πολιτική και η στήριξη στην κοινωνία είναι αντίθετες στην ιδεολογία και την πρακτική τους. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα κινείται πάντοτε με βάση το στενό ταξικό της συμφέρον, τι επιτάσσουν οι «προστάτες» της και τι εξυπηρετεί την ίδια και μόνο παρεμπιπτόντως το εθνικό συμφέρον. Πολλάκις αποδεδειγμένο κι αυτό.
Αυτή την ώρα, δεν φαίνεται κάποιο φως, αλλά επειδή συχνά το μάγμα θερμαίνεται, λιώνει, ανέρχεται και εκρήγνυται από τα αθέατα βάθη του κοινωνικού μας ηφαιστείου, ας προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να είμαστε έτοιμοι να το υποδεχτούμε και να το αξιοποιήσουμε όταν θα σκάσει στην επιφάνεια, για να μην πάει η ευκαιρία στράφι για άλλη μια φορά από δική μας ανεπάρκεια και ανημποριά.
Πηγή: e-dromos.gr
Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Μέρος Β΄ (Διαβάστε το Μέρος Α’)
Γιατί κανένας από τους ιθύνοντες (και όχι μόνο) δεν υπολογίζει τους άλλους λαούς; Μας μισούν άραγε όλοι; Είναι όλοι ευχαριστημένοι από τα καθεστώτα που τους κυβερνούν και από τους κηδεμόνες που τους έχουν καθίσει στο σβέρκο; Είναι λαοί που προτιμούν τον πόλεμο από την ειρήνη, το θάνατο από τη ζωή;
Πώς θα αγωνιστούμε όταν δεν φροντίζουμε να έρθουμε κοντά, να συνεννοηθούμε, να βρούμε σύμμαχους μέσα στους λαούς, να ενώσουμε τις προσπάθειές μας, να επιδιώξουμε την απελευθέρωση όλων και όχι μόνο τη δική μας, και μάλιστα μόνοι μας, που είναι –για κάθε λογικό άνθρωπο–, εξαιρετικά δύσκολο έως ανέφικτο;
Εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε το κέντρο της γης και το κέντρο του ενδιαφέροντος των άλλων, πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει. Και αδιαφορούμε για τα δίκια και τις διεκδικήσεις των άλλων. Όταν, όμως, αδιαφορείς για τα δίκια των άλλων χάνεις τα ερείσματά σου, ενισχύεις τους αντιπάλους σου και θέτεις σε αμφισβήτηση τη νομιμοποίηση και των δικών σου αιτημάτων και διεκδικήσεων.
Στη μυλόπετρα των ανταγωνισμών
- Μπήκαμε σε μια μοιρασιά που έγινε από τα καθεστώτα της Δύσης και τις εταιρίες του πετρελαίου. Η χώρα μας, η στερεά και όλη η θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου, του Ιονίου και του Κρητικού Πελάγους, όπως και όλης της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίστηκε σε οικόπεδα τα οποία διαμοιράστηκαν μεταξύ των ξένων πολυεθνικών ολιγοπωλίων.
- Ποια ευρωπαϊκή χώρα θα δεχόταν αυτή τη μετατροπή της επικράτειάς της σε «οικόπεδα»;
- Από πού κι ως πού η ισπανική Repsol έχει αποκτήσει το «οικόπεδο Ηπείρου» και κάνει γεωτρήσεις με εκρηκτικά και χημικά στη Δωδώνη, τη Ζίτσα και το Πωγώνι βιάζοντας την ομορφιά της φύσης και μολύνοντας τη γη και τον υδροφόρο ορίζοντα; Με βάση ποιο δίκαιο υποτέλειας Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Ισραηλινοί, Ολλανδοί κ.ά. απέκτησαν δικαιώματα στη μισή Μεσόγειο, σε θάλασσες που είναι πολύ μακριά από τις επικράτειές τους και έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη των γύρω χωρών, θάλασσες που αποτελούν πεδία ελεύθερης διέλευσης για όλους ανεξαιρέτως τους στόλους και τους λαούς; Και με ποιο δίκαιο, απ’ αυτή τη μοιρασιά αποκλείστηκαν η Συρία, ο Λίβανος και η Παλαιστίνη; Αλλά, με την ίδια λογική, και οι Ρώσοι, οι Ιρανοί και οι Κινέζοι; Με ποιο διεθνές δίκαιο το Ισραήλ έχει δικαιώματα στο πετρέλαιο που βρίσκεται στα «οικόπεδα» των Παλαιστινίων, αφού η αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ Παλαιστίνη έχει και θάλασσα;
- Όταν η Ελλάδα παραβλέπει την καταπάτηση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, των Λιβανέζων και των Σύριων κάνοντας μια λυκοσυμμαχία με το Ισραήλ, γιατί οι άλλοι λαοί να σκοτιστούν από την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου από την Τουρκία που έχει και μεγαλύτερο ειδικό βάρος σαν χώρα και σαν δύναμη;
- Γνωρίζουμε ότι υπεράνω του δικαίου είναι η ισχύς και αυτή ορίζει τι μέλλει γενέσθαι∙ ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων και, βεβαίως, των «μεριδίων» στις διεθνείς «κτηματικές» διεκδικήσεις. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες «ρυθμίσεις» μεταξύ των κρατών.
- Οι δικοί μας θεατρίνοι πιστεύουν ότι γλείφοντας τους Αμερικάνους θα βγει η χώρα κερδισμένη και δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο χαϊδολογάς τον βιαστή τόσο μεγαλώνεις την επιθυμία του να σε βιάσει και τόσο βαθαίνεις την εξάρτησή σου.
- Οι Αμερικάνοι μας σύρουν στην όξυνση με την Τουρκία για να πουλήσουν όπλα αξίας δισεκατομμυρίων και για να διαστείλουν την εξάρτηση, κάνοντάς μας ταυτόχρονα στόχους για τους εχθρούς τους.
- Η πολιτική νομενκλατούρα αδιαφορεί για τις επιπτώσεις της συγκατάθεσής της σε ρυθμίσεις που κάνουν οι άλλοι σε βάρος άλλων. Εμπλέκει έτσι την Ελλάδα σε μια διελκυστίνδα από την οποία το πιθανότερο είναι ότι μόνο χαμένη θα βγει. Καμία μικρή ή μεσαία χώρα που ενεπλάκη στον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων και των ισχυρών παικτών δεν βγήκε αλώβητη από μία τέτοια εμπλοκή. Η Ελλάδα δεν είναι Νορβηγία, δεν ανήκει στον πυρήνα των μητροπόλεων που έχουν άλλο δίκαιο μεταξύ τους. Η Ελλάδα, ανάμεσα στους πολύπλοκους ανταγωνισμούς ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας, Βρετανίας, Γαλλίας, Τουρκίας, Ιράν, Σαουδικής Αραβίας, Αιγύπτου, Ισπανίας, Ιταλίας, Ισραήλ κ.λπ., κινδυνεύει άμεσα να συνθλιβεί. Ήδη βιώνουμε τα προεόρτια πριν καν βγει ένα βαρέλι πετρέλαιο. Χώρες του μεγέθους ή της κατηγορίας της Ελλάδας, όπως το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, το Αφγανιστάν και η Υεμένη, έγιναν θρύψαλα. Η Παλαιστίνη καταπατήθηκε ολοκληρωτικά από το Ισραήλ κι έγινε μια μεγάλη, η μεγαλύτερη στον κόσμο, η διαρκέστερη και αγριότερη φυλακή για τους Άραβες γηγενείς κατοίκους της.
- Η εμπειρία δείχνει ότι, για πετρέλαιο ή όχι, οποιαδήποτε ανάμιξη στους διεθνείς ανταγωνισμούς εκθέτει τη χώρα σε τρομακτικούς κινδύνους, ακόμα κι από καραμπόλα. Δεν μας παραδειγματίζει τι ανεπανόρθωτη ζημιά έπαθαν η Ουκρανία, η Γεωργία, η Γιουγκοσλαβία και η Συρία, από τους ίδιους «παίκτες» και προστάτες; Ή νομίζουν κάποιοι αφελείς ότι η Ελλάδα είναι υπεράνω, άτρωτη, εκτός εμβέλειας, στο απυρόβλητο;
- Δική μας σταθερή επιδίωξη πρέπει να είναι η αποτροπή του πολέμου με την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών. Αν φύγουμε απ’ αυτή τη θέση, όλα γίνονται ρευστά και ανεξέλεγκτα. Και η χώρα μας δεν έχει ούτε την ισχύ, ούτε την πείρα, ούτε τους σίγουρους αφοσιωμένους συμμάχους για να βγει ατσαλάκωτη από τέτοια χοντρά «παιχνίδια».
- Όσους «έσωσαν» οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους είναι κατεστραμμένοι. Όσοι στηρίχτηκαν στους Αμερικάνους και ακολούθησαν τις οδηγίες και επιταγές τους, Ουκρανοί, Γεωργιανοί, Κούρδοι, Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και Ισλαμιστές πιο πρόσφατα, παγιδεύτηκαν και τσαλαπατήθηκαν με τρομακτικές απώλειες.
Χωρίς ισχυρό οικονομικά και στρατιωτικά κράτος, χωρίς ενωμένο λαό, χωρίς ικανή ηγεσία, χωρίς αξιόπιστους συμμάχους, κάθε βήμα στην κατεύθυνση της αντιπαράθεσης είναι ένα βήμα προς τον γκρεμό.
Μόνοι και απομονωμένοι
Το πιο στενάχωρο είναι ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος και δεν αναπτύχθηκαν οι κατάλληλες πολιτικές για μια «νέα συμμαχία των λαών». Δεν αξιοποιήθηκαν οι ευκαιρίες ούτε έγιναν οι σωστές κινήσεις για ένα παμβαλκανικό ή μεσογειακό κίνημα άμυνας, ανεξαρτησίας και ειρήνης. Όχι πως αυτό σίγουρα σε διασώζει από τις μυλόπετρες, αλλά είναι προτιμότερο από τη δουλική υποταγή και υποτέλεια. Ήδη πολώθηκε πολύ περισσότερο η κατάσταση και εντάθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των λαών με τις παρεμβάσεις των μητροπόλεων και των κρατών που αξιοποιούν την αναταραχή είτε επειδή έχουν ισχυρές πλάτες, όπως το Ισραήλ, είτε επειδή έχουν αυτοτελή ισχύ, όπως η Τουρκία. Στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, είναι δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να αναπληρωθεί το έλλειμμα που πρόκυψε από την πολύχρονη ολιγωρία, απάθεια και ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας να πάρουν πρωτοβουλίες και να παίξουν ένα ρόλο εποικοδομητικό και αποτρεπτικό ενός τοπικού πολέμου και διασφάλισης των εθνικών συμφερόντων.
Ίσως, πάλι, να είναι σήμερα η στιγμή ή έστω αύριο, για να ξεκινήσει η δημιουργία μέσα από τους λαούς των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής και της Ανατολικής Μεσογείου, γιατί όχι και μέρους της Ευρώπης, όσο δύσβατο και κοπιώδες κι αν είναι αυτό, ένα κίνημα με κεντρικό αίτημα και στόχο την ανεξαρτησία και κυριαρχία μέσα από την ισότιμη συνεργασία των εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών και πολιτισμικών οντοτήτων που είναι πολύ πλούσιες σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, η οποία από ευλογημένη γίνεται πάντα κόλαση με τις ληστρικές επεμβάσεις των μητροπόλεων που καλλιεργούν τα μίση και τις αντιπαλότητες αποβλέποντας στην κυριαρχία και λεηλασία. Αυτό φαντάζει δύσκολο έως ανέφικτο τώρα που δεν έχει καν εκδηλωθεί. Αλλά έτσι ήταν πάντα. Όμως, όταν εκδηλωθεί αυτή η ανάγκη, όταν οι συγκυρίες γίνονται ευνοϊκές, η τάση γίνεται ρεύμα και εξαπλώνεται σαν φωτιά σε ξερό κάμπο. Κι αυτό το διδάσκει η Ιστορία. Αρκεί κάποιος να το προσπαθεί…
Ούτως ή άλλως, ενδείκνυται η σταδιακή απομάκρυνση από τους πάτρωνες και η συνεργασία με κράτη που δεν επιβάλλουν όρους υποτέλειας, οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς.
Περιμέναμε πολλά από την Αριστερά, που τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν άτολμη, φοβική και υπέρ το δέον συμβιβαστική, χωρίς όραμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς πάθος, χωρίς βούληση, χωρίς βάθος, χωρίς θάρρος και χωρίς πίστη, πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Κι αυτό μας φράκαρε και το έλλειμμα μεγάλωσε και επεκτάθηκε. Αλλά η Ιστορία δεν τελειώνει. Και οι ανάγκες των λαών για αξιοπρεπή επιβίωση και πρόοδο όσο κι αν συμπιεστούν, καταπιεστούν και ακρωτηριαστούν, δεν εξαφανίζονται. Αναδιπλώνονται, ζυμώνονται και επανέρχονται, μερικές φορές πολύ δριμύτερες. Έτσι εξελίσσεται ο ανθρώπινος πολιτισμός και σ’ αυτό πρέπει να ποντάρουμε. Γιατί αυτό καθιστά και το ανέφικτο εφικτό και το ουτοπικό ρεαλιστικό.
Ειρήνη και άμυνα
Το ότι είμαστε μικροί, κι αυτό ιστορικά έχει πολλές φορές αποδειχτεί ότι μπορεί να είναι και πλεονέκτημα. Αν γίνει σωστά, την κατάλληλη στιγμή, μπορεί μια ιδέα να απλωθεί αστραπιαία παντού. Όπως έγινε με την ελληνική επανάσταση του 1821, την κουβανέζικη του 1958 ή το αντιαποικιακό κύμα που σάρωσε την ανθρωπότητα, σε όλες τις ηπείρους, ξεκινώντας από απόμερες και άγνωστες γωνιές του πλανήτη για να αποκτήσει σύντομα πλανητική εμβέλεια. Μόνο ένα κίνημα διεθνές αντιπολεμικό και ανεξαρτησιακό μπορεί να βάλει φρένο στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και στις επεκτατικές βλέψεις όλων αυτών που κάθε κρίση τη βλέπουν σαν ευκαιρία για να εδραιώσουν και να επιβάλουν τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των επιλογών τους στους άλλους λαούς.
Κι όταν λέω κίνημα ειρήνης δεν εννοώ ότι πρέπει να υποτιμηθεί η άμυνα, γιατί αυτό που μισούν περισσότερο απ’ όλα οι πολεμοκάπηλοι είναι η ειρήνη και θα την εμποδίσουν, θα την πολεμήσουν με όλα τα μέσα. Αλλά αυτή η άμυνα δεν μπορεί να στηρίζεται στη φιλανθρωπία εκείνων που έχουν δώσει σαφή δείγματα γραφής για τις πραγματικές προθέσεις και βλέψεις τους. Άμυνα σε σαθρά στηρίγματα δεν είναι άμυνα. Η άμυνα πρέπει να έχει γερά θεμέλια μέσα στο σώμα και το πνεύμα της κοινωνίας. Από κει ξεκινούν όλα. Να θυμόμαστε, για παράδειγμα, ότι είχαμε υπεροπλία στο μικρασιατικό μέτωπο, αλλά ηγεσία είχαμε έναν άχρηστο και μεγαλομανή ξενόφερτο βασιλιά συνεπικουρούμενο από υποτακτικούς εντόπιους πολιτικούς, ένα λαό αντίθετο στον πόλεμο, ένα στρατό με ανύπαρκτο ηθικό και –τους ίδιους– συμμάχους που μας πούλησαν εν ψυχρώ!
Η άμυνα χρειάζεται αυτονομία και αυτοδιάθεση. Προϋποθέτει εντόπια παραγωγή αμυντικών μέσων και προμήθειες από πολλές διαφορετικές πηγές που μειώνουν τις πιθανότητες ελέγχου και χειραγώγησης της αμυντικής προσπάθειας. Και το κυριότερο, προϋποθέτει υψηλό φρόνημα μέσα στην κοινωνία. Αλλά αυτά γίνονται μόνο με ριζική μεταστροφή της ασκούμενης πολιτικής, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει με τα σάπια κόμματα της εξουσίας, γιατί η ανεξάρτητη πολιτική και η στήριξη στην κοινωνία είναι αντίθετες στην ιδεολογία και την πρακτική τους. Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα κινείται πάντοτε με βάση το στενό ταξικό της συμφέρον, τι επιτάσσουν οι «προστάτες» της και τι εξυπηρετεί την ίδια και μόνο παρεμπιπτόντως το εθνικό συμφέρον. Πολλάκις αποδεδειγμένο κι αυτό.
Αυτή την ώρα, δεν φαίνεται κάποιο φως, αλλά επειδή συχνά το μάγμα θερμαίνεται, λιώνει, ανέρχεται και εκρήγνυται από τα αθέατα βάθη του κοινωνικού μας ηφαιστείου, ας προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να είμαστε έτοιμοι να το υποδεχτούμε και να το αξιοποιήσουμε όταν θα σκάσει στην επιφάνεια, για να μην πάει η ευκαιρία στράφι για άλλη μια φορά από δική μας ανεπάρκεια και ανημποριά.
Πηγή: e-dromos.gr
Στέλιος Ελληνιάδης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου