Νίκος Μπογιόπουλος
Στις κρίσιμες καταστάσεις, όταν πια τίθενται τα κρίσιμα ερωτήματα, έρχεται και η στιγμή της επιβεβαίωσης ή της διάψευσης των απαντήσεων που ποζάρουν σαν «λύσεις» στις σχετικά ομαλές περιόδους.
Στις κρίσιμες καταστάσεις, ο μόνος αυθεντικός, ουδέτερος και αμερόληπτος κριτής των απαντήσεων και των «απαντήσεων», των απόψεων και των «απόψεων», των θεωριών και των «θεωριών», είναι ένας: Η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, βοά:
Αυτές είναι οι απαντήσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο, όπου ο κορωνοϊός «σκοτώνει» –με βαρύ τίμημα για την ανθρωπότητα– τον νεοφιλελευθερισμό και τις δοξασίες του.
Όμως η αλήθεια, κάθε αλήθεια, παραμένει ανάπηρη όσο δεν μπορεί να βρει το δίκιο της.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος, παρά την αλήθεια που βοά, ποδοπατούνται από ένα σύστημα που έχει οικοδομηθεί πάνω στον αγριανθρωπισμό της «δημιουργικής καταστροφής»!
Η Ελλάδα πορεύεται κι αυτή με πυξίδα το «μεγάλη κρίση – θαυμάσια ευκαιρία»!
Κινείται με τους θιασώτες της «ελεύθερης (από οινόπνευμα, αντισηπτικά, εμβόλια και ΜΕΘ…) αγοράς» να κοινωνούν χωρίς σταματημό από την «θεία μετάληψη» εκείνου του πάστορα, του Μάλθους, θεωρώντας ότι κάποιοι περισσεύουν (από τους συνταξιούχους που «ζουν πολύ» μέχρι τους πρόσφυγες)…
Γι’ αυτό μην ξεχνάμε σε ποιο έδαφος μάς έχει βρει αυτό το κακό και σε ποιους δεν πρέπει να δώσουμε λευκή επιταγή όσον αφορά τις τύχες μας:
Αυτοί που κυβερνούν στην Ελλάδα και στον κόσμο, αυτοί που τώρα παριστάνουν τους «κοινωνιστές», μόλις τελειώσει και τούτη η περιπέτεια, θα επανέλθουν στα γνωστά:
Ας αναστοχαστούμε, δε, τι ζούμε 10 και πλέον χρόνια τώρα, με την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτό που παρακολουθούµε είναι το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής: αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών τους, των πολυεθνικών τους, των κεφαλαιοκρατών τους, όσο και η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.
Αλλά –µε πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο»– εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη και ως υπεύθυνη(!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού!
Μετά από δέκα χρόνια, σήμερα, την στιγμή που η «ελεύθερη οικονομία» διεξάγει το έπος του κωλόχαρτου στα ράφια των σούπερ μάρκετ, φαίνεται μάλιστα πως κάποιοι βρήκαν στον ιό την «ευκαιρία» να σμπαραλιάσουν ό,τι απέμεινε από τα Μνημόνια. Πάλι στο όνομα της… σωτηρίας μας.
Όσα γίνονται, ήδη, στους χώρους δουλειάς όπου οι εργοδότες «βρήκαν παπά για να θάψουν και τους ζωντανούς», όσα μεθοδεύουν οι «απαγορεύονται οι διαδηλώσεις» ως αυριανή προέκταση του «μείνετε σπίτι», επιτάσσουν εγρήγορση και επίγνωση ότι ο αγώνας δεν σταματά αλλιώς η ζωή δεν συνεχίζεται.
Έχοντας όλη την προηγούμενη δραματική εμπειρία, δίνοντας με ψυχραιμία και πειθαρχία κι αυτή τη μάχη να σταθούμε όρθιοι απέναντι σε μια κατάσταση που με πρωτοφανή τρόπο χτύπησε την πόρτα μας, αντιλαμβανόμενοι ακριβώς σε όλο του το μεγαλείο ότι εκείνο το «όλοι για έναν και ένας για όλους» μας αφορά στη δουλειά, στους δρόμους, στις πλατείες, στο σπίτι (που το απειλεί ο πλειστηριασμός), ας μην τους επιτρέψουμε να γίνει κι αυτή η περιπέτεια ευεπίφορο φόντο για το νέο αναποδογύρισμα της λογικής που θα επιχειρήσουν.
Που σημαίνει ότι με εκείνη ακριβώς την κοινωνική στάση και πολιτική εμπειρία που δίνει νόημα στο «όλοι μαζί» κόντρα στο «ο καθένας για την πάρτη του» και «ο καθένας σπίτι του», ο ιός θα νικηθεί. Κι οι νεοφιλελέδες, επίσης.
Πηγή: ημεροδρόμος
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
Στις κρίσιμες καταστάσεις, όταν πια τίθενται τα κρίσιμα ερωτήματα, έρχεται και η στιγμή της επιβεβαίωσης ή της διάψευσης των απαντήσεων που ποζάρουν σαν «λύσεις» στις σχετικά ομαλές περιόδους.
Στις κρίσιμες καταστάσεις, ο μόνος αυθεντικός, ουδέτερος και αμερόληπτος κριτής των απαντήσεων και των «απαντήσεων», των απόψεων και των «απόψεων», των θεωριών και των «θεωριών», είναι ένας: Η πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, βοά:
- Όχι λιγότερο, όχι συρρικνωμένο, όχι διαλυμένο, όχι ξεπουλημένο, όχι ιδιωτικοποιημένο κράτος, όχι κράτος θηριώδες και αποτελεσματικό όταν πρόκειται για την άσκηση «αναγκαστικής βίας» κατά των υπηκόων του (από ΜΑΤ μέχρι πλειστηριασμούς κι από κατασχέσεις λογαριασμών μέχρι 30.000 μνημονιακές διατάξεις), αλλά κράτος περισσότερο κοινωνικό, αλληλέγγυο, ισχυρό και αποτελεσματικό στην υπηρεσία των αναγκών των πολιτών του.
- Όχι ιδιώτες αισχροκερδείς και μαυραγορίτες σε τομείς όπως η Υγεία, αλλά Υγεία δημόσια, δωρεάν, με προσωπικό και υλικοτεχνική επάρκεια και κυρίως με το βλέμμα στραμμένο στην καταπολέμηση της αρρώστιας και όχι στο άδειασμα του πορτοφολιού του αρρώστου.
- Όχι άναρχος καπιταλιστικός ανταγωνισμός στο Κολοσσαίο «ο θάνατός σου, το παντεσπάνι μου», όχι στον φιλοτομαρισμό του κεφαλαιοκράτη με σκοπό το κέρδος, όχι στη σπατάλη πόρων στο όνομα του εμπορίου της φιλαυτίας και της ανοησίας, αλλά πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός, με πρόγραμμα, με ιεραρχήσεις, με κοινωνικές προτεραιότητες και με σκοπό το κοινό όφελος.
- Όχι στον ατομισμό της ιδεολογικής και πολιτικής ζούγκλας του «survivor», αλλά συλλογική ευθύνη, συντροφικότητα και ατομική εξύψωση στο πλαίσιο του κοινωνικού ανθρώπου.
Αυτές είναι οι απαντήσεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο, όπου ο κορωνοϊός «σκοτώνει» –με βαρύ τίμημα για την ανθρωπότητα– τον νεοφιλελευθερισμό και τις δοξασίες του.
Όμως η αλήθεια, κάθε αλήθεια, παραμένει ανάπηρη όσο δεν μπορεί να βρει το δίκιο της.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος, παρά την αλήθεια που βοά, ποδοπατούνται από ένα σύστημα που έχει οικοδομηθεί πάνω στον αγριανθρωπισμό της «δημιουργικής καταστροφής»!
Η Ελλάδα πορεύεται κι αυτή με πυξίδα το «μεγάλη κρίση – θαυμάσια ευκαιρία»!
Κινείται με τους θιασώτες της «ελεύθερης (από οινόπνευμα, αντισηπτικά, εμβόλια και ΜΕΘ…) αγοράς» να κοινωνούν χωρίς σταματημό από την «θεία μετάληψη» εκείνου του πάστορα, του Μάλθους, θεωρώντας ότι κάποιοι περισσεύουν (από τους συνταξιούχους που «ζουν πολύ» μέχρι τους πρόσφυγες)…
Γι’ αυτό μην ξεχνάμε σε ποιο έδαφος μάς έχει βρει αυτό το κακό και σε ποιους δεν πρέπει να δώσουμε λευκή επιταγή όσον αφορά τις τύχες μας:
Αυτοί που κυβερνούν στην Ελλάδα και στον κόσμο, αυτοί που τώρα παριστάνουν τους «κοινωνιστές», μόλις τελειώσει και τούτη η περιπέτεια, θα επανέλθουν στα γνωστά:
- «Κοινωνία; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Μόνο άτομα» (Μάργκαρετ Θάτσερ).
- «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση, όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα» (Κυρ.Μητσοτάκης, Σεπτέμβρης 2017, ΔΕΘ)
- «Αν υπάρξουν απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, σάς παρακαλώ αυτό δεν θέλω να το χρεωθεί η τρόικα, δεν θέλω να μου παίρνει τη δόξα ο Τόμσεν για τα αυτονόητα. Οι αποφάσεις είναι δικές μου» (Α.Γεωργιάδης, Νοέμβρης 2013, ως υπουργός Υγείας, τότε…)
Ας αναστοχαστούμε, δε, τι ζούμε 10 και πλέον χρόνια τώρα, με την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτό που παρακολουθούµε είναι το πλήρες αναποδογύρισµα της λογικής: αυτό που αναμφισβήτητα κατέρρευσε είναι η ιδιωτική οικονοµία των τραπεζών τους, των πολυεθνικών τους, των κεφαλαιοκρατών τους, όσο και η «δηµόσια» οικονοµία του καπιταλιστικού κράτους, δηλαδή του κράτους των «ιδιωτών», των καπιταλιστών και των µονοπωλίων.
Αλλά –µε πρόσχηµα την «κριτική» ενάντια στο καπιταλιστικό «δηµόσιο»– εκείνη που ελεεινολογείται, που επιχειρείται να λοιδορηθεί ως υπόλογη και ως υπεύθυνη(!) για την κρίση είναι η έννοια του πραγµατικά δηµόσιου, του πραγµατικά συλλογικού και του πραγµατικά κοινωνικού!
Μετά από δέκα χρόνια, σήμερα, την στιγμή που η «ελεύθερη οικονομία» διεξάγει το έπος του κωλόχαρτου στα ράφια των σούπερ μάρκετ, φαίνεται μάλιστα πως κάποιοι βρήκαν στον ιό την «ευκαιρία» να σμπαραλιάσουν ό,τι απέμεινε από τα Μνημόνια. Πάλι στο όνομα της… σωτηρίας μας.
Όσα γίνονται, ήδη, στους χώρους δουλειάς όπου οι εργοδότες «βρήκαν παπά για να θάψουν και τους ζωντανούς», όσα μεθοδεύουν οι «απαγορεύονται οι διαδηλώσεις» ως αυριανή προέκταση του «μείνετε σπίτι», επιτάσσουν εγρήγορση και επίγνωση ότι ο αγώνας δεν σταματά αλλιώς η ζωή δεν συνεχίζεται.
Έχοντας όλη την προηγούμενη δραματική εμπειρία, δίνοντας με ψυχραιμία και πειθαρχία κι αυτή τη μάχη να σταθούμε όρθιοι απέναντι σε μια κατάσταση που με πρωτοφανή τρόπο χτύπησε την πόρτα μας, αντιλαμβανόμενοι ακριβώς σε όλο του το μεγαλείο ότι εκείνο το «όλοι για έναν και ένας για όλους» μας αφορά στη δουλειά, στους δρόμους, στις πλατείες, στο σπίτι (που το απειλεί ο πλειστηριασμός), ας μην τους επιτρέψουμε να γίνει κι αυτή η περιπέτεια ευεπίφορο φόντο για το νέο αναποδογύρισμα της λογικής που θα επιχειρήσουν.
Που σημαίνει ότι με εκείνη ακριβώς την κοινωνική στάση και πολιτική εμπειρία που δίνει νόημα στο «όλοι μαζί» κόντρα στο «ο καθένας για την πάρτη του» και «ο καθένας σπίτι του», ο ιός θα νικηθεί. Κι οι νεοφιλελέδες, επίσης.
Πηγή: ημεροδρόμος
Νίκος Μπογιόπουλος: Σχετικά με τον συντάκτη
