Σωκράτης Μαντζουράνης
-Επανέρχεται η «διαγωγή» στους τίτλους σπουδών..
Σαν το διάβασα, ομολογώ πως ούτε οργίστηκα ούτε καν θύμωσα.
Τόση απόσταση της ζωής από το σήμερα;
Τόσο γρήγορα μπορεί η συντήρηση να σε ταξιδεύσει στο παρελθόν;
Ξαφνιάστηκα..
Μισό αιώνα πίσω και βάλε, με πήγατε κυρία Κεραμέως.
Καλός μαθητής ήμουνα, όμως παιδί της.. κοσμιωτάτης, δε θα μ’ έλεγες.
Όταν έφερνα ελέγχους, η μάννα που πάντα κάτι παραπάνω ξέρει, κατ’ ευθείαν στη διαγωγή το μάτι της.
-Κοσμιωτάτη; Δόξα το Θεό.
Και αναστέναζε με ανακούφιση.
Ο πατέρας, ευτυχώς πάντα εστίαζε στο «Λίαν καλώς» και τότε η καμπύλη του χαρτζιλικιού, σημείωνε πρόσκαιρη ανοδική πορεία.
Παλικαράκι πια, τελειόφοιτος να πούμε, Έκτη δημοτικού!
Ήταν Πάσχα και η «συμμορία» είχε σχεδόν τελειώσει τα δέοντα.
Πατλάκια, κροτίδες, «κλειδιά», τρίγωνα, όλα τα πολεμοφόδια έτοιμα και καταχωνιασμένα σε μια παλιά κατσαρόλα, περίμεναν την αποθέωση τους στο «Χριστός Ανέστη»
Μεγάλη Παρασκευή και από νωρίς, αρχίζαμε τις επισκέψεις στα «πιτάφια» της περιοχής, κατόπιν βέβαια…προγράμματος.
Το δρομολόγιο το καθόριζαν τα… κουρτσέλια!
Κορίτσια με όμορφα φορέματα, πολύχρωμα, με κορδέλες και δαντέλες και καινούργια παπούτσια, μπροστά οι κοπελούδες και από πίσω η μαμά και το σόι...
Κι’ εμείς με τα καλά μας, καθαροί, λουσμένοι, μπόλικα τα μαλλιά με κάργα μπριγιόλ και δόστου να περιδιαβαίνουμε τις εκκλησιές της γειτονιάς.
Αϊ- Συμιός, Αϊ- Γιώργης, Αϊ –Ευδόκιμος, μέχρι τον Αϊ- Νικόλα στου Καλαμάρη, φτάναμε.
Φτάναμε στην εκκλησιά, βλέμμα κάτω, ύφος κατάνυξης, σταυροκοπήματα συνέχεια και αναμονή.
Να περάσει το κορίτσι κάτω από τον επιτάφιο.
Από πίσω κι’ εμείς...
Και άντε πάλι, ξανά και ξανά.
Τα 2-3 ανείπωτα λεπτά της «συνύπαρξης» με το κορίτσι των ονείρων μας!!!
Η Γαρυφαλιά (Φιλίτσα τη λέγαμε), ήταν συμμαθήτρια μου.
Η δική μου «κοπέλα» να πούμε κι’ ας μην το ήξερε εκείνη κι’ ας έκανε πιο πολύ παρέα με το Θοδωράκη.
Μπροστά η Φιλίτσα με τη μαμά της, πίσω εγώ και η κατάληξη, ο Αϊ-Γιώργης.
Αφού τελειώσαν τα σταυροκοπήματα και τα σχετικά, να η Φιλίτσα κάτω από τον Επιτάφιο, να κι’ από πίσω εγώ.
Μου χαμογέλασε σα βγήκαμε.
-Φιλίτσα πρέπει να περάσεις τρείς φορές.
-Γιατί;
-Γιατί αλλιώς δεν πιάνει...
Τρεις φορές, τρείς ονειρικές «διαδρομές» και το Θείο Πάθος, έγινε για τον «απόφοιτο» Σωκράτη, γιορτή κι’ ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο που πάγωσε, όταν στην τρίτη έξοδο από την ευτυχία, είδα απέναντι τον κύριο Σαλβαρά, να μου γνέφει να πλησιάσω.
Ο Γολγοθάς!!!
-Τι ήταν αυτά τα σούρτα - φέρτα, Σωκράτη;
Άντε τώρα, πες εσύ. Κι’ όμως, η αγάπη είναι πολυμήχανη...
-Το είχα τάμα, κύριε...
Χαμογέλασε.
-Καλή Ανάσταση. Θα τα πούμε σαν ανοίξει το σχολείο.
Φώναξαν την Αφρούλα, συζητήσεις οι μεγάλοι στο γραφείο και στο τέλος, με φώναξε η κυρία Πόπη:
-Κανονικά έπρεπε να πάρεις «διαγωγή Κοσμία», αλλά τώρα θα πας γυμνάσιο και...
Τη σκαπούλαρα.
Νομίζω πως το οφείλω σ’ αυτό το χαμόγελο «κατανόησης» του κυρίου Σαλβαρά.
Και μέχρι τώρα νοιώθω πως θα ήταν άδικο να πάρω «Κοσμία»
Κυρία Κεραμέως καταλαβαίνω πως δεν έχετε περάσει κάτω από Επιτάφιο, να νοιώσετε όπως εγώ, αλλά για να είναι τα παιδιά «κοσμιώτατα», νομίζω πως υπάρχουν άλλοι τρόποι.
Να έχουν βιβλία, δασκάλους, φαγητό στο τραπέζι τους, δουλειά όταν αποφοιτήσουν και… και…
Και μη τα στιγματίσετε όταν πάνε να περάσουν κάτω από έναν«επιτάφιο», ζώντας την αγάπη τους.
Κρίμα είναι...
Για τα παιδιά...
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
-Επανέρχεται η «διαγωγή» στους τίτλους σπουδών..
Σαν το διάβασα, ομολογώ πως ούτε οργίστηκα ούτε καν θύμωσα.
Τόση απόσταση της ζωής από το σήμερα;
Τόσο γρήγορα μπορεί η συντήρηση να σε ταξιδεύσει στο παρελθόν;
Ξαφνιάστηκα..
Μισό αιώνα πίσω και βάλε, με πήγατε κυρία Κεραμέως.
Καλός μαθητής ήμουνα, όμως παιδί της.. κοσμιωτάτης, δε θα μ’ έλεγες.
Όταν έφερνα ελέγχους, η μάννα που πάντα κάτι παραπάνω ξέρει, κατ’ ευθείαν στη διαγωγή το μάτι της.
-Κοσμιωτάτη; Δόξα το Θεό.
Και αναστέναζε με ανακούφιση.
Ο πατέρας, ευτυχώς πάντα εστίαζε στο «Λίαν καλώς» και τότε η καμπύλη του χαρτζιλικιού, σημείωνε πρόσκαιρη ανοδική πορεία.
Παλικαράκι πια, τελειόφοιτος να πούμε, Έκτη δημοτικού!
Ήταν Πάσχα και η «συμμορία» είχε σχεδόν τελειώσει τα δέοντα.
Πατλάκια, κροτίδες, «κλειδιά», τρίγωνα, όλα τα πολεμοφόδια έτοιμα και καταχωνιασμένα σε μια παλιά κατσαρόλα, περίμεναν την αποθέωση τους στο «Χριστός Ανέστη»
Μεγάλη Παρασκευή και από νωρίς, αρχίζαμε τις επισκέψεις στα «πιτάφια» της περιοχής, κατόπιν βέβαια…προγράμματος.
Το δρομολόγιο το καθόριζαν τα… κουρτσέλια!
Κορίτσια με όμορφα φορέματα, πολύχρωμα, με κορδέλες και δαντέλες και καινούργια παπούτσια, μπροστά οι κοπελούδες και από πίσω η μαμά και το σόι...
Κι’ εμείς με τα καλά μας, καθαροί, λουσμένοι, μπόλικα τα μαλλιά με κάργα μπριγιόλ και δόστου να περιδιαβαίνουμε τις εκκλησιές της γειτονιάς.
Αϊ- Συμιός, Αϊ- Γιώργης, Αϊ –Ευδόκιμος, μέχρι τον Αϊ- Νικόλα στου Καλαμάρη, φτάναμε.
Φτάναμε στην εκκλησιά, βλέμμα κάτω, ύφος κατάνυξης, σταυροκοπήματα συνέχεια και αναμονή.
Να περάσει το κορίτσι κάτω από τον επιτάφιο.
Από πίσω κι’ εμείς...
Και άντε πάλι, ξανά και ξανά.
Τα 2-3 ανείπωτα λεπτά της «συνύπαρξης» με το κορίτσι των ονείρων μας!!!
Η Γαρυφαλιά (Φιλίτσα τη λέγαμε), ήταν συμμαθήτρια μου.
Η δική μου «κοπέλα» να πούμε κι’ ας μην το ήξερε εκείνη κι’ ας έκανε πιο πολύ παρέα με το Θοδωράκη.
Μπροστά η Φιλίτσα με τη μαμά της, πίσω εγώ και η κατάληξη, ο Αϊ-Γιώργης.
Αφού τελειώσαν τα σταυροκοπήματα και τα σχετικά, να η Φιλίτσα κάτω από τον Επιτάφιο, να κι’ από πίσω εγώ.
Μου χαμογέλασε σα βγήκαμε.
-Φιλίτσα πρέπει να περάσεις τρείς φορές.
-Γιατί;
-Γιατί αλλιώς δεν πιάνει...
Τρεις φορές, τρείς ονειρικές «διαδρομές» και το Θείο Πάθος, έγινε για τον «απόφοιτο» Σωκράτη, γιορτή κι’ ένα τεράστιο χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο που πάγωσε, όταν στην τρίτη έξοδο από την ευτυχία, είδα απέναντι τον κύριο Σαλβαρά, να μου γνέφει να πλησιάσω.
Ο Γολγοθάς!!!
-Τι ήταν αυτά τα σούρτα - φέρτα, Σωκράτη;
Άντε τώρα, πες εσύ. Κι’ όμως, η αγάπη είναι πολυμήχανη...
-Το είχα τάμα, κύριε...
Χαμογέλασε.
-Καλή Ανάσταση. Θα τα πούμε σαν ανοίξει το σχολείο.
Φώναξαν την Αφρούλα, συζητήσεις οι μεγάλοι στο γραφείο και στο τέλος, με φώναξε η κυρία Πόπη:
-Κανονικά έπρεπε να πάρεις «διαγωγή Κοσμία», αλλά τώρα θα πας γυμνάσιο και...
Τη σκαπούλαρα.
Νομίζω πως το οφείλω σ’ αυτό το χαμόγελο «κατανόησης» του κυρίου Σαλβαρά.
Και μέχρι τώρα νοιώθω πως θα ήταν άδικο να πάρω «Κοσμία»
Κυρία Κεραμέως καταλαβαίνω πως δεν έχετε περάσει κάτω από Επιτάφιο, να νοιώσετε όπως εγώ, αλλά για να είναι τα παιδιά «κοσμιώτατα», νομίζω πως υπάρχουν άλλοι τρόποι.
Να έχουν βιβλία, δασκάλους, φαγητό στο τραπέζι τους, δουλειά όταν αποφοιτήσουν και… και…
Και μη τα στιγματίσετε όταν πάνε να περάσουν κάτω από έναν«επιτάφιο», ζώντας την αγάπη τους.
Κρίμα είναι...
Για τα παιδιά...
Πηγή: stonisi.gr
Σωκράτης Μαντζουράνης: Σχετικά με τον Συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου