Βασίλης Μακρίδης
Εδώ και αρκετούς μήνες η ειδησεογραφία γύρω από την κατάσταση στην Ουκρανία και στο φλεγόμενο Ντονμπάς έχει υποχωρήσει έως και εξαφανιστεί από τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης. Λίγο οι μεγάλες γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ, από τη μία, και τις Κίνα και Ρωσία, από την άλλη, λίγο το μοναδικό –εν πολλοίς– ειδησεογραφικό θέμα των τελευταίων μηνών, αυτό του κορωνοϊού, οδήγησαν (ή… «βοήθησαν») τα εν λόγω Μέσα να «θάψουν» το συγκεκριμένο θέμα. Παρά το γεγονός, ότι κατά το χρονικό διάστημα μετά τη συνάντηση της «Νορμανδικής Τετράδας» (Γαλλία, Γερμανία, Ουκρανία, Ρωσία) το Νοέμβριο του 2019 στη Γαλλία, τα γεγονότα στην ευαίσθητη αυτή περιοχή ήταν αρκετά, ώστε να προσελκύσουν την προσοχή των ΜΜΕ, τα τελευταία προτίμησαν να στρέψουν την προσοχή τους οπουδήποτε αλλού.
Ωστόσο η κατάσταση τόσο στο εσωτερικό της Ουκρανίας, όσο και στο πολεμικό μέτωπο με το Ντονμπάς παραμένει εδώ και καιρό τεταμένη. Ακόμη περισσότερο, κατά τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται ενός είδους «επαναδραστηριοποίηση» των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, οι οποίες άρχισαν σε τακτική βάση να βάλλουν εναντίον καθαρά μη στρατιωτικών στόχων σε διάφορες πόλεις και χωριά, ακόμη και στο ίδιο το Ντονιέτσκ, μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και πρωτεύουσα της ομώνυμης Λαϊκής Δημοκρατίας, η οποία μαζί με αυτήν του Λουγκάνσκ συναποτελούν την Ομοσπονδία με την κοινή ονομασία «Νεορωσία».
Η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας, υπό την ηγεσία του Προέδρου Βλαντίμιρ (ή Βολοντίμιρ, στην ουκρανική του εκδοχή) Ζελένσκι, ο οποίος πρόσφατα έκλεισε 1 χρόνο στην εξουσία, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την επίλυση του ζητήματος του Ντονμπάς, όχι μόνο τορπιλίζει σε κάθε ευκαιρία τις συνομιλίες στο Μινσκ και τις ίδιες τις Συμφωνίες Μινσκ-1 και Μινσκ-2, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να αποδεσμευτεί από αυτές, ώστε να πραγματοποιήσει την πραγματική της επιθυμία: να επιτεθεί και να καταλάβει τις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες και να εγκαταστήσει και πάλι εκεί την εξουσία του ουκρανικού κράτους. Ο προκάτοχος του Ζελένσκι, Πετρό Ποροσένκο, θα ήθελε πολύ να κάνει το ίδιο, μόνο που ήταν ακριβώς αυτός που έβαλε την υπογραφή του κάτω από τις δύο Συμφωνίες του Μινσκ, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα ενός επώδυνου συμβιβασμού για τον ίδιο και την φασιστικού τύπου ηγεσία του, μετά από δύο πανωλεθρίες του ουκρανικού στρατού στο πεδίο της μάχης, στις πόλεις Ντεμπάλτσεβο και Ιλοβάισκ, αμφότερες σε κοντινή απόσταση από το Ντονιέτσκ.
Ο Ζελένσκι όχι μόνο συνεχίζει την πολεμοχαρή τακτική του προκατόχου του, αλλά –παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του– εντείνει τις επιθετικές ενέργειες των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας εναντίον του άμαχου πληθυσμού του Ντονμπάς, με επιθέσεις σε κοινά σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, γηροκομεία και –κυρίως– κτιριακές υποδομές κοινωφελών υπηρεσιών (ηλεκτρισμού, υδροδότησης κοκ). Οι κάτοικοι του Ντονμπάς δεν θυμούνται ούτε οι ίδιοι πόσες δεκάδες φορές χρειάστηκε να αποκαταστήσουν τις ζημιές σε ειρηνικές υλικοτεχνικές υποδομές μετά από βομβαρδισμούς των ουκρανικών στρατευμάτων, υπό την απειλή ελεύθερων σκοπευτών, οι οποίοι καιροφυλακτούσαν για να σκοτώσουν και αυτούς που πλησίαζαν για να προβούν σε επισκευή…
Στα 6 χρόνια που κρατάει ήδη η εμφύλια διαμάχη στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι, ενώ περίπου το 80% των υλικοτεχνικών υποδομών της περιοχής έχει καταστραφεί μερικά ή ολοσχερώς αρκετές φορές και οι κάτοικοι των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών έχουν προβεί επανειλημμένα σε αποκατάσταση των ζημιών.
Εμάς, τους κατοίκους του λεγόμενου «πολιτισμένου κόσμου» μας ενόχλησε, κάποια στιγμή (και εν μέρει δικαιολογημένα) το παρατεταμένο, ελέω κορωνοϊού, «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», με την αυτοαπομόνωση, τους περιορισμούς στην κυκλοφορία, την εργασία εξ αποστάσεως κοκ. Στο Ντονμπάς, όμως, αυτό το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» ισχύει, εξ ανάγκης, εδώ και 6 χρόνια. Εδώ και 6 χρόνια η κυκλοφορία απαγορεύεται μετά τις 11 το βράδυ, υπό τον φόβο της δράσης των νεοναζιστικών ομάδων που υποστηρίζουν τον «επίσημο» ουκρανικό στρατό και δολοφονούν, βασανίζουν και βιάζουν άμαχους πολίτες. Εδώ και 6 χρόνια τα 4,5 εκατομμύρια πληθυσμού που έχουν μείνει στις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες ζουν σε κατάσταση πολέμου, κάτι που δεν βίωσαν ούτε οι κάτοικοι της ΕΣΣΔ κατά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, που κράτησε γι’ αυτούς 4 χρόνια.
Έχοντας υποστεί πλήρη οικονομικό (και όχι μόνο) αποκλεισμό από την πλευρά του ουκρανικού κράτους, οι κάτοικοι της περιοχής έχουν για μοναδική τους «ανάσα» τις δικές τους προσπάθειες για ανασύσταση της οικονομίας της περιοχής, αλλά και τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία. Η τελευταία υποστηρίζει σταθερά τους κατοίκους της περιοχής και τις πολιτικές τους ηγεσίες, τόσο με οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια, όσο και με εφοδιασμό με τεχνολογίες απαραίτητες για την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας. Χορηγεί επίσης ρωσικά διαβατήρια στους κατοίκους του Ντονμπάς που επιθυμούν κάτι τέτοιο, με στόχο να αποκτήσει, μεταξύ άλλων, την «έξωθεν καλή μαρτυρία» για μελλοντική στρατιωτική της εμπλοκή στην περιοχή, αφού σε αυτή την περίπτωση θα εισέλθει στο έδαφος της περιοχής για να υπερασπιστεί Ρώσους πολίτες.
Τα όσα διαδίδουν τόσο οι φασιστικές ουκρανικές πολιτικές ηγεσίες, όσο και οι αντίστοιχες των δυτικών χωρών από το 2014 και μετά περί δήθεν «ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης» και περί «υβριδικού πολέμου» μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας είναι, ασφαλώς, ένα τεράστιο ψέμα. Εάν πρόθεση της Ρωσίας ήταν η εισβολή και η κατάληψη ουκρανικών εδαφών, το βέβαιο είναι ότι δεν θα είχαν αρκεστεί στο μισό, περίπου, Ντονμπάς που αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ηγεσιών των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών. Μάλλον, θα λέγαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, η ρωσική «τρικολόρ» θα ανέμιζε ήδη στο κυβερνητικό μέγαρο της οδού Χρεσάτικ, στο κέντρο του Κιέβου… Εκεί που η πολιτική και στρατιωτική βούληση της ρωσικής ηγεσίας είναι απόλυτη, αυτή γνωρίζει να επιβάλλει την κατάσταση που επιθυμεί και αυτό έγινε τοις πάσι φανερό στην περίπτωση της Κριμαίας…
Επειδή τα γεγονότα τρέχουν, ο γράφων θεωρεί σίγουρο ότι θα επανέλθει πολύ σύντομα με νεότερα για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά και για τις γενικότερες εξελίξεις στο εσωτερικό της Ουκρανίας, το όνομα της οποίας, εκτός των άλλων, φαίνεται να εμπλέκεται ακόμη και στο προεκλογικό παιχνίδι των ΗΠΑ. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο –κατά τα φαινόμενα– αντίπαλος του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου θα είναι ο Τζο Μπάιντεν, δηλαδή ένας άνθρωπος που η απευθείας (και ωμή) παρέμβασή του στα εσωτερικά της Ουκρανίας είναι γνωστή και στις πέτρες… Εν αναμονή, λοιπόν!…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Εδώ και αρκετούς μήνες η ειδησεογραφία γύρω από την κατάσταση στην Ουκρανία και στο φλεγόμενο Ντονμπάς έχει υποχωρήσει έως και εξαφανιστεί από τα δυτικά Μέσα Ενημέρωσης. Λίγο οι μεγάλες γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ, από τη μία, και τις Κίνα και Ρωσία, από την άλλη, λίγο το μοναδικό –εν πολλοίς– ειδησεογραφικό θέμα των τελευταίων μηνών, αυτό του κορωνοϊού, οδήγησαν (ή… «βοήθησαν») τα εν λόγω Μέσα να «θάψουν» το συγκεκριμένο θέμα. Παρά το γεγονός, ότι κατά το χρονικό διάστημα μετά τη συνάντηση της «Νορμανδικής Τετράδας» (Γαλλία, Γερμανία, Ουκρανία, Ρωσία) το Νοέμβριο του 2019 στη Γαλλία, τα γεγονότα στην ευαίσθητη αυτή περιοχή ήταν αρκετά, ώστε να προσελκύσουν την προσοχή των ΜΜΕ, τα τελευταία προτίμησαν να στρέψουν την προσοχή τους οπουδήποτε αλλού.
Ωστόσο η κατάσταση τόσο στο εσωτερικό της Ουκρανίας, όσο και στο πολεμικό μέτωπο με το Ντονμπάς παραμένει εδώ και καιρό τεταμένη. Ακόμη περισσότερο, κατά τις τελευταίες εβδομάδες παρατηρείται ενός είδους «επαναδραστηριοποίηση» των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, οι οποίες άρχισαν σε τακτική βάση να βάλλουν εναντίον καθαρά μη στρατιωτικών στόχων σε διάφορες πόλεις και χωριά, ακόμη και στο ίδιο το Ντονιέτσκ, μεγαλύτερη πόλη της περιοχής και πρωτεύουσα της ομώνυμης Λαϊκής Δημοκρατίας, η οποία μαζί με αυτήν του Λουγκάνσκ συναποτελούν την Ομοσπονδία με την κοινή ονομασία «Νεορωσία».
Η πολιτική ηγεσία της Ουκρανίας, υπό την ηγεσία του Προέδρου Βλαντίμιρ (ή Βολοντίμιρ, στην ουκρανική του εκδοχή) Ζελένσκι, ο οποίος πρόσφατα έκλεισε 1 χρόνο στην εξουσία, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την επίλυση του ζητήματος του Ντονμπάς, όχι μόνο τορπιλίζει σε κάθε ευκαιρία τις συνομιλίες στο Μινσκ και τις ίδιες τις Συμφωνίες Μινσκ-1 και Μινσκ-2, αλλά στην πραγματικότητα θέλει να αποδεσμευτεί από αυτές, ώστε να πραγματοποιήσει την πραγματική της επιθυμία: να επιτεθεί και να καταλάβει τις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες και να εγκαταστήσει και πάλι εκεί την εξουσία του ουκρανικού κράτους. Ο προκάτοχος του Ζελένσκι, Πετρό Ποροσένκο, θα ήθελε πολύ να κάνει το ίδιο, μόνο που ήταν ακριβώς αυτός που έβαλε την υπογραφή του κάτω από τις δύο Συμφωνίες του Μινσκ, οι οποίες ήταν αποτέλεσμα ενός επώδυνου συμβιβασμού για τον ίδιο και την φασιστικού τύπου ηγεσία του, μετά από δύο πανωλεθρίες του ουκρανικού στρατού στο πεδίο της μάχης, στις πόλεις Ντεμπάλτσεβο και Ιλοβάισκ, αμφότερες σε κοντινή απόσταση από το Ντονιέτσκ.
Ο Ζελένσκι όχι μόνο συνεχίζει την πολεμοχαρή τακτική του προκατόχου του, αλλά –παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις του– εντείνει τις επιθετικές ενέργειες των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας εναντίον του άμαχου πληθυσμού του Ντονμπάς, με επιθέσεις σε κοινά σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, γηροκομεία και –κυρίως– κτιριακές υποδομές κοινωφελών υπηρεσιών (ηλεκτρισμού, υδροδότησης κοκ). Οι κάτοικοι του Ντονμπάς δεν θυμούνται ούτε οι ίδιοι πόσες δεκάδες φορές χρειάστηκε να αποκαταστήσουν τις ζημιές σε ειρηνικές υλικοτεχνικές υποδομές μετά από βομβαρδισμούς των ουκρανικών στρατευμάτων, υπό την απειλή ελεύθερων σκοπευτών, οι οποίοι καιροφυλακτούσαν για να σκοτώσουν και αυτούς που πλησίαζαν για να προβούν σε επισκευή…
Στα 6 χρόνια που κρατάει ήδη η εμφύλια διαμάχη στην Ουκρανία, στο Ντονμπάς έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότεροι από 15.000 άνθρωποι, ενώ περίπου το 80% των υλικοτεχνικών υποδομών της περιοχής έχει καταστραφεί μερικά ή ολοσχερώς αρκετές φορές και οι κάτοικοι των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών έχουν προβεί επανειλημμένα σε αποκατάσταση των ζημιών.
Εμάς, τους κατοίκους του λεγόμενου «πολιτισμένου κόσμου» μας ενόχλησε, κάποια στιγμή (και εν μέρει δικαιολογημένα) το παρατεταμένο, ελέω κορωνοϊού, «καθεστώς έκτακτης ανάγκης», με την αυτοαπομόνωση, τους περιορισμούς στην κυκλοφορία, την εργασία εξ αποστάσεως κοκ. Στο Ντονμπάς, όμως, αυτό το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» ισχύει, εξ ανάγκης, εδώ και 6 χρόνια. Εδώ και 6 χρόνια η κυκλοφορία απαγορεύεται μετά τις 11 το βράδυ, υπό τον φόβο της δράσης των νεοναζιστικών ομάδων που υποστηρίζουν τον «επίσημο» ουκρανικό στρατό και δολοφονούν, βασανίζουν και βιάζουν άμαχους πολίτες. Εδώ και 6 χρόνια τα 4,5 εκατομμύρια πληθυσμού που έχουν μείνει στις δύο Λαϊκές Δημοκρατίες ζουν σε κατάσταση πολέμου, κάτι που δεν βίωσαν ούτε οι κάτοικοι της ΕΣΣΔ κατά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, που κράτησε γι’ αυτούς 4 χρόνια.
Έχοντας υποστεί πλήρη οικονομικό (και όχι μόνο) αποκλεισμό από την πλευρά του ουκρανικού κράτους, οι κάτοικοι της περιοχής έχουν για μοναδική τους «ανάσα» τις δικές τους προσπάθειες για ανασύσταση της οικονομίας της περιοχής, αλλά και τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία. Η τελευταία υποστηρίζει σταθερά τους κατοίκους της περιοχής και τις πολιτικές τους ηγεσίες, τόσο με οικονομική και ανθρωπιστική βοήθεια, όσο και με εφοδιασμό με τεχνολογίες απαραίτητες για την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας. Χορηγεί επίσης ρωσικά διαβατήρια στους κατοίκους του Ντονμπάς που επιθυμούν κάτι τέτοιο, με στόχο να αποκτήσει, μεταξύ άλλων, την «έξωθεν καλή μαρτυρία» για μελλοντική στρατιωτική της εμπλοκή στην περιοχή, αφού σε αυτή την περίπτωση θα εισέλθει στο έδαφος της περιοχής για να υπερασπιστεί Ρώσους πολίτες.
Τα όσα διαδίδουν τόσο οι φασιστικές ουκρανικές πολιτικές ηγεσίες, όσο και οι αντίστοιχες των δυτικών χωρών από το 2014 και μετά περί δήθεν «ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης» και περί «υβριδικού πολέμου» μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας είναι, ασφαλώς, ένα τεράστιο ψέμα. Εάν πρόθεση της Ρωσίας ήταν η εισβολή και η κατάληψη ουκρανικών εδαφών, το βέβαιο είναι ότι δεν θα είχαν αρκεστεί στο μισό, περίπου, Ντονμπάς που αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ηγεσιών των δύο Λαϊκών Δημοκρατιών. Μάλλον, θα λέγαμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, η ρωσική «τρικολόρ» θα ανέμιζε ήδη στο κυβερνητικό μέγαρο της οδού Χρεσάτικ, στο κέντρο του Κιέβου… Εκεί που η πολιτική και στρατιωτική βούληση της ρωσικής ηγεσίας είναι απόλυτη, αυτή γνωρίζει να επιβάλλει την κατάσταση που επιθυμεί και αυτό έγινε τοις πάσι φανερό στην περίπτωση της Κριμαίας…
Επειδή τα γεγονότα τρέχουν, ο γράφων θεωρεί σίγουρο ότι θα επανέλθει πολύ σύντομα με νεότερα για το συγκεκριμένο θέμα, αλλά και για τις γενικότερες εξελίξεις στο εσωτερικό της Ουκρανίας, το όνομα της οποίας, εκτός των άλλων, φαίνεται να εμπλέκεται ακόμη και στο προεκλογικό παιχνίδι των ΗΠΑ. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι ο –κατά τα φαινόμενα– αντίπαλος του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου θα είναι ο Τζο Μπάιντεν, δηλαδή ένας άνθρωπος που η απευθείας (και ωμή) παρέμβασή του στα εσωτερικά της Ουκρανίας είναι γνωστή και στις πέτρες… Εν αναμονή, λοιπόν!…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου