Λίλα Μήτσουρα
Δεν γνωρίζω αν όσοι είναι ιδιοκτήτες κλινικών είναι και γιατροί, αλλά σίγουρα είναι επιχειρηματίες. Και τελικά αν είναι και τα δύο έχει επικρατήσει το δεύτερο και μόνο.
Έχουν μία επιχείρηση και θέλουν να κερδίσουν. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης .Και όπως λέει και ο σοφός μας λαός, στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Αυτή είναι η αλήθεια. Η καπιταλιστική αλήθεια.
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!
Δεν μπορώ να βασιστώ στην ανθρωπιά του επιχειρηματία, δεν μπορώ να την επικαλεστώ καν. Αν θέλει ,αν δεν θέλει άντε γεια.
Μπορώ όμως να απαιτήσω από το κράτος που πληρώνουμε όλοι με άπειρους φόρους .Που όταν παίρνουμε την απόδειξη πληρωμής από την δουλειά μας βλέπουμε μεγάλα ποσά που κρατούν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δεν την ζητάμε λοιπόν, την έχουμε πληρώσει και έπρεπε να παρέχεται.
Δεν παρέχεται όμως, τουλάχιστον για τον απλό λαό δίχως κανένα αξίωμα. Αν ίσως έχει κάποιο γαλόνι επάνω του, εε τότε η ζωή του έχει πιο πολύ αξία από την δική μας την δίχως αξιώματα και γαλόνια.
Όπως εκείνη η έρμη μάνα που βρέθηκε νεκρή και δίπλα της το παιδί της ,ένα παιδί 45 χρονών με αθώο μυαλουδάκι…»
Τη σκηνή περιγράφει στην ανάρτησή του ο κ. Τσιούλης: «Αστυνομικοί 'σπασαν την πόρτα […] Αγκαλιά (αυτός) δίπλα στη μάνα. Στάση εμβρυική, θαρρείς και θα πετάξει. Κορωνοϊό και οι δυο, σύσταση να μείνουν σπίτι. Αποφύγετε τις συναναστροφές, όχι κόσμο σπίτι. Όλη τους τη ζωή να τους αποφεύγει ο κόσμος και τώρα αυτοί το πάνω χέρι. Η μάνα από μέρες πεθαμένη και αυτό να κλαίει, να κλαίει... Όλη την νύχτα, δίχως ανάσα με χαμηλό οξυγόνο, ακίνητο ανάμεσα από φορεία βιαστικά και ανθρώπους αδιάφορους να κλαίει ...».
Αυτοί δεν είχαν κανένα αξίωμα βλέπεις… Ήταν απλοί κοινοί άνθρωποι.
Ούτε μηνιαίο μισθό χιλιάδων ευρώ είχαν …
Και επειδή ο καιάδας δεν υπάρχει καιρό τώρα ,βρήκαν άλλον τρόπο για τους μη άριστους …
Εγώ λοιπόν προσωπικά δεν έχω αξίωση από κανέναν επιχειρηματία να μου προσφέρει κλίνη, κοινώς κρεββάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας ή σε μονάδα αυξημένης φροντίδας τσάμπα και από την καλή του τη καρδιά. Διότι δεν έχει καρδιά, έχει μόνο τσέπη. Δεν περιμένω να νοιαστεί μία μάνα με ένα παιδί που δεν μεγαλώνει ποτέ.
Αλλά από το κράτος αυτό που ακριβοπληρώνουμε όλοι ναι έχω! Και το οποίο κράτος είναι σαν πηγάδι δίχως πάτο. Όλο παίρνει παίρνει και ποτέ δεν έχει. Ποτέ δεν είναι έτοιμο για τίποτα. Για καμία καταστροφή που έρχεται.
Δεν είναι έτοιμο για σεισμό, πλημμύρες, φωτιές.
Δεν είναι έτοιμο για σεισμούς. Δεν είναι έτοιμο για νεκρούς, για αρρώστους .Αυτό το κράτος το πανάκριβο είναι πάντα ανέτοιμο.
Ανίκανο να φροντίσει τους πολίτες του. Τότε γιατί το πληρώνουμε? Γιατί πληρώνουμε τους παχυλούς μισθούς των πολιτικάντηδων μας ?Αφού δεν μπορούν να διευθετήσουν τίποτα. Δεν είναι ικανοί για τίποτα. Μόνο για να λένε ναι στους αφεντάδες τους που τους κουνούν τα σχοινάκια και να υπογράφουν νόμους και μνημόνια που έρχονται έτοιμα ,δίχως να κάνουν τον κόπο και να τα διαβάσουν.
Και έρχονται οι αδιάβαστοι ,να μου κουνήσουν το δάχτυλο ,αυτοί που αντί να μείνουν στην ίδια τάξη επιβάλλουν την τάξη και την τρομοκρατία με έναν τρόπο που δεν το λες δημοκρατικό…
Αυτοί λοιπόν οι μονίμως αδιάβαστοι σε όλα ,απαιτούν από μένα και από σένα να πληρώνουμε μέχρι τελευταίας δεκάρας το κράτος το ανύπαρκτο.
Ένα κράτος που δεν έχει μεριμνήσει ούτε για τους νεκρούς του εν καιρώ πανδημίας και βρίσκονται σε σάκους πλαστικούς στους διαδρόμους νοσοκομείων όπως έγινε στο νοσοκομείο Βόλου.
Δεν έχει φροντίσει να αξιοποιήσει τον χρόνο που του εδόθη από τον πρώτο εγκλεισμό για να παρέχει σωστή φροντίδα σε όσους νοσήσουν.
Και όταν λέω νοσήσουν εννοώ από όλα τα νοσήματα , από όλες τις αρρώστιες και όχι μόνο από τον ιό.
Δεν μπορεί να εφαρμόσει τα δικαιώματα που του δίνει ο νόμος και να επιτάξει ιδιωτικές κλινικές.
Το μόνο που μπορεί είναι να ασκεί τρομοκρατία και εξαντλεί την αυστηρότητα του σε πρόστιμα και φόρους και αυτό γιατί δεν το παίρνει να κάνει αλλιώς με όσα έχουν υπογράψει οι πρώην και οι επομένοι.
Για να βγάλουμε τον σκασμό επιτέλους και να μην ζητάμε τίποτα,να μη απαιτούμε τίποτα.
Και μεις εκεί παρατημένοι και παραπεταμένοι, τρομαγμένοι, δειλοί και άβουλοι να ταίζουμε ένα κράτος βαμπίρ με το ίδιο μας το αίμα οικειοθελώς κιόλας.
Εμείς ο λαός, ένας λαός σε πλήρη σύγχυση και όχι αδίκως ,να ασχολείται μόνο με έναν ιό, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο σε τούτο τον τόπο, σε τούτη τη ζωή.
Ένας λαός δίχως πλέον ατομικές ελευθερίες που κόπηκαν λόγω του ιού, δίχως περίθαλψη που πάντα ήταν λιγοστή και τώρα πλέον σχεδόν αδύνατη, έναν λαό σε αναστολή ,λες και μπαίνουν σε αναστολή και οι φόροι, λες και μπαίνει σε αναστολή η ζωή η ίδια.
Τα νιάτα φυλακισμένα μέσα σε οθόνες. Ενας λαός πίσω από οθόνες.
Και άρρωστοι ,μόνοι κλεισμένοι μέσα, δίχως καμία νοσηλεία ,ίσως μόνο ιατρικές τηλεφωνικές συμβουλές, γιατί το ακριβοπληρωμένο κράτος δεν είναι ικανό να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει .Να φροντίζει τους πολίτες του.
Ένας λαός σε ημικωματώδη κατάσταση από τα απανωτά χτυπήματα ενός κράτους που τον μισεί .Τι μπορεί να κάνει?
Να σου πω εγώ τι μπορεί! ’Ό,τι και το ψάρι πάνω στο αγκίστρι. Κάνει το τελευταίο σπαρτάρισμα με όση δύναμη έχει. Και είτε θα σπάσει το αγκίστρι και θα φύγει μακριά είτε θα πεθάνει εκεί πάνω μια και καλή αλλά πολεμώντας. Γιατί χαμένο για χαμένο είναι.
Αλλά δεν παραδίνεται αμαχητί αγαπητέ μου…
Δεν γνωρίζω αν όσοι είναι ιδιοκτήτες κλινικών είναι και γιατροί, αλλά σίγουρα είναι επιχειρηματίες. Και τελικά αν είναι και τα δύο έχει επικρατήσει το δεύτερο και μόνο.
Έχουν μία επιχείρηση και θέλουν να κερδίσουν. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης .Και όπως λέει και ο σοφός μας λαός, στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος. Αυτή είναι η αλήθεια. Η καπιταλιστική αλήθεια.
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!
Δεν μπορώ να βασιστώ στην ανθρωπιά του επιχειρηματία, δεν μπορώ να την επικαλεστώ καν. Αν θέλει ,αν δεν θέλει άντε γεια.
Μπορώ όμως να απαιτήσω από το κράτος που πληρώνουμε όλοι με άπειρους φόρους .Που όταν παίρνουμε την απόδειξη πληρωμής από την δουλειά μας βλέπουμε μεγάλα ποσά που κρατούν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Δεν την ζητάμε λοιπόν, την έχουμε πληρώσει και έπρεπε να παρέχεται.
Δεν παρέχεται όμως, τουλάχιστον για τον απλό λαό δίχως κανένα αξίωμα. Αν ίσως έχει κάποιο γαλόνι επάνω του, εε τότε η ζωή του έχει πιο πολύ αξία από την δική μας την δίχως αξιώματα και γαλόνια.
Όπως εκείνη η έρμη μάνα που βρέθηκε νεκρή και δίπλα της το παιδί της ,ένα παιδί 45 χρονών με αθώο μυαλουδάκι…»
Τη σκηνή περιγράφει στην ανάρτησή του ο κ. Τσιούλης: «Αστυνομικοί 'σπασαν την πόρτα […] Αγκαλιά (αυτός) δίπλα στη μάνα. Στάση εμβρυική, θαρρείς και θα πετάξει. Κορωνοϊό και οι δυο, σύσταση να μείνουν σπίτι. Αποφύγετε τις συναναστροφές, όχι κόσμο σπίτι. Όλη τους τη ζωή να τους αποφεύγει ο κόσμος και τώρα αυτοί το πάνω χέρι. Η μάνα από μέρες πεθαμένη και αυτό να κλαίει, να κλαίει... Όλη την νύχτα, δίχως ανάσα με χαμηλό οξυγόνο, ακίνητο ανάμεσα από φορεία βιαστικά και ανθρώπους αδιάφορους να κλαίει ...».
Αυτοί δεν είχαν κανένα αξίωμα βλέπεις… Ήταν απλοί κοινοί άνθρωποι.
Ούτε μηνιαίο μισθό χιλιάδων ευρώ είχαν …
Και επειδή ο καιάδας δεν υπάρχει καιρό τώρα ,βρήκαν άλλον τρόπο για τους μη άριστους …
Εγώ λοιπόν προσωπικά δεν έχω αξίωση από κανέναν επιχειρηματία να μου προσφέρει κλίνη, κοινώς κρεββάτι σε μονάδα εντατικής θεραπείας ή σε μονάδα αυξημένης φροντίδας τσάμπα και από την καλή του τη καρδιά. Διότι δεν έχει καρδιά, έχει μόνο τσέπη. Δεν περιμένω να νοιαστεί μία μάνα με ένα παιδί που δεν μεγαλώνει ποτέ.
Αλλά από το κράτος αυτό που ακριβοπληρώνουμε όλοι ναι έχω! Και το οποίο κράτος είναι σαν πηγάδι δίχως πάτο. Όλο παίρνει παίρνει και ποτέ δεν έχει. Ποτέ δεν είναι έτοιμο για τίποτα. Για καμία καταστροφή που έρχεται.
Δεν είναι έτοιμο για σεισμό, πλημμύρες, φωτιές.
Δεν είναι έτοιμο για σεισμούς. Δεν είναι έτοιμο για νεκρούς, για αρρώστους .Αυτό το κράτος το πανάκριβο είναι πάντα ανέτοιμο.
Ανίκανο να φροντίσει τους πολίτες του. Τότε γιατί το πληρώνουμε? Γιατί πληρώνουμε τους παχυλούς μισθούς των πολιτικάντηδων μας ?Αφού δεν μπορούν να διευθετήσουν τίποτα. Δεν είναι ικανοί για τίποτα. Μόνο για να λένε ναι στους αφεντάδες τους που τους κουνούν τα σχοινάκια και να υπογράφουν νόμους και μνημόνια που έρχονται έτοιμα ,δίχως να κάνουν τον κόπο και να τα διαβάσουν.
Και έρχονται οι αδιάβαστοι ,να μου κουνήσουν το δάχτυλο ,αυτοί που αντί να μείνουν στην ίδια τάξη επιβάλλουν την τάξη και την τρομοκρατία με έναν τρόπο που δεν το λες δημοκρατικό…
Αυτοί λοιπόν οι μονίμως αδιάβαστοι σε όλα ,απαιτούν από μένα και από σένα να πληρώνουμε μέχρι τελευταίας δεκάρας το κράτος το ανύπαρκτο.
Ένα κράτος που δεν έχει μεριμνήσει ούτε για τους νεκρούς του εν καιρώ πανδημίας και βρίσκονται σε σάκους πλαστικούς στους διαδρόμους νοσοκομείων όπως έγινε στο νοσοκομείο Βόλου.
Δεν έχει φροντίσει να αξιοποιήσει τον χρόνο που του εδόθη από τον πρώτο εγκλεισμό για να παρέχει σωστή φροντίδα σε όσους νοσήσουν.
Και όταν λέω νοσήσουν εννοώ από όλα τα νοσήματα , από όλες τις αρρώστιες και όχι μόνο από τον ιό.
Δεν μπορεί να εφαρμόσει τα δικαιώματα που του δίνει ο νόμος και να επιτάξει ιδιωτικές κλινικές.
Το μόνο που μπορεί είναι να ασκεί τρομοκρατία και εξαντλεί την αυστηρότητα του σε πρόστιμα και φόρους και αυτό γιατί δεν το παίρνει να κάνει αλλιώς με όσα έχουν υπογράψει οι πρώην και οι επομένοι.
Για να βγάλουμε τον σκασμό επιτέλους και να μην ζητάμε τίποτα,να μη απαιτούμε τίποτα.
Και μεις εκεί παρατημένοι και παραπεταμένοι, τρομαγμένοι, δειλοί και άβουλοι να ταίζουμε ένα κράτος βαμπίρ με το ίδιο μας το αίμα οικειοθελώς κιόλας.
Εμείς ο λαός, ένας λαός σε πλήρη σύγχυση και όχι αδίκως ,να ασχολείται μόνο με έναν ιό, σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο σε τούτο τον τόπο, σε τούτη τη ζωή.
Ένας λαός δίχως πλέον ατομικές ελευθερίες που κόπηκαν λόγω του ιού, δίχως περίθαλψη που πάντα ήταν λιγοστή και τώρα πλέον σχεδόν αδύνατη, έναν λαό σε αναστολή ,λες και μπαίνουν σε αναστολή και οι φόροι, λες και μπαίνει σε αναστολή η ζωή η ίδια.
Τα νιάτα φυλακισμένα μέσα σε οθόνες. Ενας λαός πίσω από οθόνες.
Και άρρωστοι ,μόνοι κλεισμένοι μέσα, δίχως καμία νοσηλεία ,ίσως μόνο ιατρικές τηλεφωνικές συμβουλές, γιατί το ακριβοπληρωμένο κράτος δεν είναι ικανό να κάνει αυτό που πρέπει να κάνει .Να φροντίζει τους πολίτες του.
Ένας λαός σε ημικωματώδη κατάσταση από τα απανωτά χτυπήματα ενός κράτους που τον μισεί .Τι μπορεί να κάνει?
Να σου πω εγώ τι μπορεί! ’Ό,τι και το ψάρι πάνω στο αγκίστρι. Κάνει το τελευταίο σπαρτάρισμα με όση δύναμη έχει. Και είτε θα σπάσει το αγκίστρι και θα φύγει μακριά είτε θα πεθάνει εκεί πάνω μια και καλή αλλά πολεμώντας. Γιατί χαμένο για χαμένο είναι.
Αλλά δεν παραδίνεται αμαχητί αγαπητέ μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου