Λιάνα Κανέλλη
Όπως και να το κάνουμε, το γύρισμα της φετινής σελίδας του ημερολογίου που θ’ αλλάξει τη χρονιά και θα μας βάλει στην τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι πιο βαρύ, και σίγουρα διαφορετικό εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Τα γλυκερά συνηθισμένα αλλά και ειλικρινή και ζεστά λόγια των ευχών για καλή χρονιά κι ευτυχισμένον το νέον έτος, συχνά βγαίνουν πίσω από σφιγμένα δόντια ανακατεμένα με σάλιο φόβου και μια διατεταγμένη αισιοδοξία, υπαγορευμένη απ’ το… «γαμώτο» της πανδημίας. Δεν ξέρω αν θ’ άρχιζα έτσι τη στήλη μου σήμερα, αν στην οθόνη του υπολογιστή δεν έβγαινε μια διαφήμιση κάποιου, δεν έχει σημασία ποιου προϊόντος, που με μεγάλα γράμματα έλεγε «στα τσακίδια 2020» και με μικρότερα την προσφορά, χαμηλότερη των 20 ευρώ.
Δε μου κάνει καρδιά να μαυρίσω και τις συντροφικές που θα με διαβάσουν σήμερα, να θυμηθώ τις απώλειες λόγω Covid, ή και χωρίς αυτόν. Ούτε τη βαρβαρότητα σε πολιτικό επίπεδο, ούτε την παραπλάνηση σε επικοινωνιακό, ούτε και την προσωπική απογοήτευση για ανθρώπους που έβγαλαν μαζί με τα βάσανα και τους φόβους τους, κι ό,τι κακό θαμμένο, μπορεί να κουβάλαγαν μέσα τους ως απωθημένο.
Θα σταθώ στην αυταπόδεικτα καλή πλευρά της ιστορίας των παγκόσμιων συμφορών, που είναι η συντροφικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, ο επαγγελματισμός, το φιλότιμο βρε αδερφέ, που δε φωτίστηκε όσο έπρεπε, ευτυχώς δε διαφημίστηκε τόσο όσο να μη μοιάζει πιστευτό, αλλά και υπήρχε και υπάρχει και θα υπάρχει ως μαγιά για έναν καλύτερο κόσμο. Οπότε έψαξα να βρω κάτι για να γελάσουμε, τόσο ώστε να τιναχτεί η πολιτική ανευθυνότητα περί τη δυστοπία στον αέρα, και ν’ αρχίσουμε να διεκδικούμε κυριολεκτικά τα πάντα, ξεκινώντας από το βασικό, το θεμελιώδες, που είναι η σκέψη έξω απ’ τα κουτάκια, που μας εγκλώβισαν στο κενό μεταξύ πραγματικότητας και κατασκευασμένης αδυναμίας αντίδρασης.
Σαρκαστικά, και αυτοσαρκαστικά συνάμα, βρήκα τα απαραίτητα καρτούν που ξεφύτρωσαν από την πανδημία. Είναι οι δέκα νέοι δισεκατομμυριούχοι, οι επονομαζόμενοι και χρυσά παιδιά της πανδημίας. Κυριολεκτικά δεν έχουν πού να βάλουν τα λεφτά που βγάλανε. Υποθέτω ότι καθημερινά ανάβουν κερί στις νυχτερίδες και τις κορόνες, στις μολυσμένες ανάσες μας, στις μάσκες, και τους εμπνευσμένους εγκλεισμούς, όλα τα εξαπτέρυγα του άγιου καπιταλισμού. Παρουσιάζονται με όνομα, καθαρή αξία περιουσίας, ιθαγένεια και πηγή πλουτισμού. Ενδεικτικά: Σαχίν 4,2 δισ. δολάρια, Γερμανός, BIONTECH. Μπανσέλ 4,1 δισ., Γάλλος, MODERNA. Κυρία Γιουάν 4,1 δισ., Καναδέζα, φαρμακευτικά προϊόντα. Χου Κουν, 3,9 δισ., Κινέζος, ιατρικός εξοπλισμός. Για να μη σας κουράζω και σκάσετε απ’ τα γέλια και τη ζήλια, θα σταθώ μόνο σ’ έναν κύριο Στεβανάτο, Ιταλό, που έστησε το 1949 στα περίχωρα της Βενετίας μια βιοτεχνία παραγωγής γυάλινων φιαλιδίων. Σήμερα η εταιρεία του παράγει παγκοσμίως τα περισσότερα μπουκαλάκια, σύριγγες και άλλα προϊόντα από γυαλί στον κόσμο, αλλά είναι και ο μεγαλύτερος παραγωγός πενών ινσουλίνης στον κόσμο.
Ποιος να το ‘λεγε πως στο ρημαδιό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μ’ εκατομμύρια νεκρούς, σακατεμένους, άρρωστους, η βενετσιάνικη υαλουργία θα εμφιάλωνε την εμβολιαστική ανάγκη με το αζημίωτο. Και για να μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, στους πενήντα και όχι στους δέκα αιφνιδίως πλουτίσαντες του πανδημικού 2020, είναι δυο – τρεις Αμερικάνοι, άλλοι τόσοι Ινδοί, ένας Δανός, ένας Ελβετός και πάμπολλοι Κινέζοι…
Χρυσάφι η υγεία. Εμπόρευμα παγκόσμιας προτεραιότητας. Ένας απ’ αυτούς που βρήκα έστησε και μια εταιρειούλα με μεταπτυχιακούς φοιτητές του, και βρέθηκε να ‘χει κατοχυρώσει και 1.400 πατέντες. Επιστημοσύνη, χιλιάδες ανώνυμα λαμπρά μυαλά, παιδιά σπουδαγμένα με δανεικά και τον ιδρώτα των οικογενειών τους, έριξαν νερό στο μύλο της ιδιωτικοποιημένης μονοπωλιακής αναπνοής μας και πιθανόν πολλοί απ’ αυτούς να έχουν ήδη θρηνήσει απώλειες αγαπημένων τους από Covid. Στο τέλος της χρονιάς του ιού, ας κάτσουμε να σκεφτούμε, αν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αφήνει μια δράκα μονοπωλιακών καπιταλιστικών νεοδεινόσαυρων να συσσωρεύουν πλούτο, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής, και της αρρώστιας και της υγειάς μας.
Όσο δε στέλνουμε στα τσακίδια τον καπιταλισμό, τόσο κινδυνεύουμε οι χρονιές που έρχονται να είναι copy paste αυτής που φεύγει. Με την πεποίθηση ότι δε γελάσατε, καλή εξεγερτική χρονιά.
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του τριημέρου 1-3/01/2021
Πηγή:www.katiousa.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Όπως και να το κάνουμε, το γύρισμα της φετινής σελίδας του ημερολογίου που θ’ αλλάξει τη χρονιά και θα μας βάλει στην τρίτη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, είναι πιο βαρύ, και σίγουρα διαφορετικό εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Τα γλυκερά συνηθισμένα αλλά και ειλικρινή και ζεστά λόγια των ευχών για καλή χρονιά κι ευτυχισμένον το νέον έτος, συχνά βγαίνουν πίσω από σφιγμένα δόντια ανακατεμένα με σάλιο φόβου και μια διατεταγμένη αισιοδοξία, υπαγορευμένη απ’ το… «γαμώτο» της πανδημίας. Δεν ξέρω αν θ’ άρχιζα έτσι τη στήλη μου σήμερα, αν στην οθόνη του υπολογιστή δεν έβγαινε μια διαφήμιση κάποιου, δεν έχει σημασία ποιου προϊόντος, που με μεγάλα γράμματα έλεγε «στα τσακίδια 2020» και με μικρότερα την προσφορά, χαμηλότερη των 20 ευρώ.
Δε μου κάνει καρδιά να μαυρίσω και τις συντροφικές που θα με διαβάσουν σήμερα, να θυμηθώ τις απώλειες λόγω Covid, ή και χωρίς αυτόν. Ούτε τη βαρβαρότητα σε πολιτικό επίπεδο, ούτε την παραπλάνηση σε επικοινωνιακό, ούτε και την προσωπική απογοήτευση για ανθρώπους που έβγαλαν μαζί με τα βάσανα και τους φόβους τους, κι ό,τι κακό θαμμένο, μπορεί να κουβάλαγαν μέσα τους ως απωθημένο.
Θα σταθώ στην αυταπόδεικτα καλή πλευρά της ιστορίας των παγκόσμιων συμφορών, που είναι η συντροφικότητα, η ανιδιοτέλεια, η αλληλεγγύη, ο επαγγελματισμός, το φιλότιμο βρε αδερφέ, που δε φωτίστηκε όσο έπρεπε, ευτυχώς δε διαφημίστηκε τόσο όσο να μη μοιάζει πιστευτό, αλλά και υπήρχε και υπάρχει και θα υπάρχει ως μαγιά για έναν καλύτερο κόσμο. Οπότε έψαξα να βρω κάτι για να γελάσουμε, τόσο ώστε να τιναχτεί η πολιτική ανευθυνότητα περί τη δυστοπία στον αέρα, και ν’ αρχίσουμε να διεκδικούμε κυριολεκτικά τα πάντα, ξεκινώντας από το βασικό, το θεμελιώδες, που είναι η σκέψη έξω απ’ τα κουτάκια, που μας εγκλώβισαν στο κενό μεταξύ πραγματικότητας και κατασκευασμένης αδυναμίας αντίδρασης.
Σαρκαστικά, και αυτοσαρκαστικά συνάμα, βρήκα τα απαραίτητα καρτούν που ξεφύτρωσαν από την πανδημία. Είναι οι δέκα νέοι δισεκατομμυριούχοι, οι επονομαζόμενοι και χρυσά παιδιά της πανδημίας. Κυριολεκτικά δεν έχουν πού να βάλουν τα λεφτά που βγάλανε. Υποθέτω ότι καθημερινά ανάβουν κερί στις νυχτερίδες και τις κορόνες, στις μολυσμένες ανάσες μας, στις μάσκες, και τους εμπνευσμένους εγκλεισμούς, όλα τα εξαπτέρυγα του άγιου καπιταλισμού. Παρουσιάζονται με όνομα, καθαρή αξία περιουσίας, ιθαγένεια και πηγή πλουτισμού. Ενδεικτικά: Σαχίν 4,2 δισ. δολάρια, Γερμανός, BIONTECH. Μπανσέλ 4,1 δισ., Γάλλος, MODERNA. Κυρία Γιουάν 4,1 δισ., Καναδέζα, φαρμακευτικά προϊόντα. Χου Κουν, 3,9 δισ., Κινέζος, ιατρικός εξοπλισμός. Για να μη σας κουράζω και σκάσετε απ’ τα γέλια και τη ζήλια, θα σταθώ μόνο σ’ έναν κύριο Στεβανάτο, Ιταλό, που έστησε το 1949 στα περίχωρα της Βενετίας μια βιοτεχνία παραγωγής γυάλινων φιαλιδίων. Σήμερα η εταιρεία του παράγει παγκοσμίως τα περισσότερα μπουκαλάκια, σύριγγες και άλλα προϊόντα από γυαλί στον κόσμο, αλλά είναι και ο μεγαλύτερος παραγωγός πενών ινσουλίνης στον κόσμο.
Ποιος να το ‘λεγε πως στο ρημαδιό του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου μ’ εκατομμύρια νεκρούς, σακατεμένους, άρρωστους, η βενετσιάνικη υαλουργία θα εμφιάλωνε την εμβολιαστική ανάγκη με το αζημίωτο. Και για να μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, στους πενήντα και όχι στους δέκα αιφνιδίως πλουτίσαντες του πανδημικού 2020, είναι δυο – τρεις Αμερικάνοι, άλλοι τόσοι Ινδοί, ένας Δανός, ένας Ελβετός και πάμπολλοι Κινέζοι…
Χρυσάφι η υγεία. Εμπόρευμα παγκόσμιας προτεραιότητας. Ένας απ’ αυτούς που βρήκα έστησε και μια εταιρειούλα με μεταπτυχιακούς φοιτητές του, και βρέθηκε να ‘χει κατοχυρώσει και 1.400 πατέντες. Επιστημοσύνη, χιλιάδες ανώνυμα λαμπρά μυαλά, παιδιά σπουδαγμένα με δανεικά και τον ιδρώτα των οικογενειών τους, έριξαν νερό στο μύλο της ιδιωτικοποιημένης μονοπωλιακής αναπνοής μας και πιθανόν πολλοί απ’ αυτούς να έχουν ήδη θρηνήσει απώλειες αγαπημένων τους από Covid. Στο τέλος της χρονιάς του ιού, ας κάτσουμε να σκεφτούμε, αν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αφήνει μια δράκα μονοπωλιακών καπιταλιστικών νεοδεινόσαυρων να συσσωρεύουν πλούτο, κατέχοντας τα μέσα παραγωγής, και της αρρώστιας και της υγειάς μας.
Όσο δε στέλνουμε στα τσακίδια τον καπιταλισμό, τόσο κινδυνεύουμε οι χρονιές που έρχονται να είναι copy paste αυτής που φεύγει. Με την πεποίθηση ότι δε γελάσατε, καλή εξεγερτική χρονιά.
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του τριημέρου 1-3/01/2021
Πηγή:www.katiousa.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου