Μαρία Στρίγκου
Η συνθήκη ασφυκτική, μας ανάγκασε όλους θέλοντας και μη να στραφούμε εντός, να αντιμετωπίσουμε πάθη, πληγές, ελλείψεις, αδυναμίες χωρίς προοπτική διαφυγής.
Όσα ξέραμε έπαψαν να ισχύουν, η πανδημία πανταχού παρούσα άλλαξε τον τρόπο που ζούμε, που διασκεδάζουμε, που σχετιζόμαστε. Η πίεση πολλαπλασιάζεται και μαζί της η αγωνία, το άγχος, ο φόβος και η αβεβαιότητα. Πολλά πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα απέκτησαν επιτέλους την σπουδαιότητα που τους αρμόζει, η υγεία, η επικοινωνία, η αλήθεια, η "καλή ζωή". Και μέσα σ' όλες αυτές τις αλλαγές και τις ανακατατάξεις άνοιξε ο υπόνομος και μας πήρε η μπόχα απ' τη μούρη.
Αθλητισμός και Τέχνη.
Άνοιξε το χορό η Μπεκατώρου και συνέχισε η Δούκα και τώρα μέρα με τη μέρα προστίθενται κι άλλοι κι άλλες κι άλλες.
Κάποιοι προϊστορικοί δεινόσαυροι βρυχούνται και κάποιοι που νομίζουν ότι είναι. Είναι μόδα οι καταγγελίες αποφάνθηκε ο Κιμούλης, ο Σπυρόπουλος είναι το όνειρο των μισών Ελληνίδων είπε ο Σταρόβας (ποιος;), πάψτε ατάλαντες και ατάλαντοι είπε ο ανεκδιήγητος πρόεδρος των Κορφιάτικων βραβείων, καλά η Διαβάτη παίζει σ' άλλη πίστα, αυτή της ανοησίας και της άγνοιας γιατί όσα χρόνια τη ρωτούν δεν γνωρίζει κανέναν πέρα απ' το Εγώ της.
Το σύστημα τρίζει, αυτό ξέρω εγώ, η βρώμα είναι μεγάλη και συνεπώς και ο φόβος των τεράτων, πως θα ξεσκεπαστούν.
Η απόπειρα του συμπαθέστατου κ. Καταλειφού να ισορροπήσει εξαγνιστικά τα πράγματα άκυρη για μένα. Καμία υποκριτική συγνώμη εκ των υστέρων δεν θα γιατρέψει τις πληγές των θυμάτων. Και αδικεί αν θέλετε και την ομολογία τους. Ίσα βάρκα ίσα νερά σε θέματα κακοποίησης δεν είναι το καλύτερο δυνατό που μπορούμε να κάνουμε σαν κοινωνία.
Βλέπω πολλούς και κυρίως πολλές - δυστυχώς - που ακόμα και τώρα αμπελοφιλοσοφούν και εμμένουν "γιατί το είπε τώρα κι όχι τότε". Σας είδα κι όταν μίλησε η Ευδοκία Ρουμελιώτη, άμεσα, μόλις έσπασε τη συνεργασία της με τον Κιμούλη. Τι έγινε; Άλλαξε κάτι; Ταράχτηκε κάποιος; Έγινε ντόρος; Τίποτα δεν έγινε γιατί Αυτός ήταν ο γνωστός, ο πολύς, ο ταλαντούχος.
Αλλά πολύ θα ήθελα να δω κάποια, από αυτές που παίρνουν αυτή τη θέση τι θα κάνει, αν συμβεί στο παιδί της ή στην ίδια κάτι αντίστοιχο. Ή μήπως έχει συμβεί και γι' αυτό φοβίζει η δημοσιοποίηση τέτοιων συμπεριφορών;
Ως πότε θα μας καλύπτει η τοξική ντροπή ρε κορίτσια κι αγόρια; Ως πότε; Μ ι λ ή σ τ ε! Α ν τ ι δ ρ ά σ τ ε! Ξεμπροστιάστε τους!
Εύχομαι αυτό που έγινε να είναι η αρχή μιας βαθιάς κάθαρσης σε όλους τους τομείς, εύχομαι να γειάνουμε σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι, εύχομαι οι επόμενες γενιές να διαβάζουν τα χάλια μας και να γελάνε. Το εύχομαι, δυστυχώς δεν το πιστεύω.
Κάτι μου λέει πως η νοσηρότητα ήρθε για να μας συντροφέψει για πολλά πολλά χρόνια.
Το παλιό ψυχορραγεί με θόρυβο, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί ακόμα. Ζούμε στην εποχή των τεράτων. Του Α. Γκράμσι η κατακλείδα, όχι δικιά μου. Αλλά πόσο αληθινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου