Αντί προλόγου
Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση της συγκεκριμένης υπόθεσης θα ήθελα να παρατηρήσω, ότι το χτίσιμο ενός αυταρχικού ή, για την ακρίβεια, νεοναζιστικού καθεστώτος με αμιγώς νεοφιλελεύθερα οικονομικά χαρακτηριστικά στην Ουκρανία δεν είναι σημερινή υπόθεση. Η απαρχή της συγκεκριμένης διαδικασίας δεν ήταν άλλη από το πολιτικοστρατιωτικό πραξικόπημα της 22ης Φεβρουαρίου 2014, που ανέτρεψε τον νόμιμα εκλεγμένο Πρόεδρο της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και ανέδειξε στην εξουσία μία συμμαχία των δυνάμεων του νεοφιλελευθερισμού με αυτές του νεοναζισμού και των νοσταλγών των δωσίλογων της περιόδου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εγκληματιών πολέμου τύπου Στεπάν Μπαντέρα, Ρομάν Σουχέβιτς κ.ά. Εδώ και πάνω από 7 χρόνια στην Ευρώπη της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας» και της «ανεκτικότητας στο διαφορετικό» ζει και αναπτύσσεται ένα κράτος-έκτρωμα, όπου το «πάνω χέρι» στον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας κρατούν στα χέρια τους τα απολειφάδια των νοσταλγών του Χίτλερ, του Μουσολίνι και των άλλων «μπουμπουκιών» του ναζισμού και του ναζισμού. Και η «γηραιά ήπειρος», συμπεριλαμβανομένων των διακρατικών της ενώσεων και συμμαχιών (ΕΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, ΟΑΣΕ κοκ) σιωπά, αν δεν υποστηρίζει ανοιχτά το σημερινό ουκρανικό καθεστώς. Την ίδια που η «συλλογική Δύση» κατηγορεί τη Ρωσία για «εγκλήματα» που ουδέποτε αυτή διέπραξε και την υποβάλλει σε πολύχρονες και διαρκώς ανανεούμενες πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις, το χουντικό καθεστώς της Ουκρανίας παραμένει στο απυρόβλητο και, στην πραγματικότητα, χρησιμοποιείται ως εργαλείο διεξαγωγής ενός ιδιότυπου «ψυχρού πολέμου δι’ αντιπροσώπων (proxy war)» κατά της Ρωσίας με ευρύτερες γεωπολιτικές προεκτάσεις, που δεν αποτελούν ωστόσο αντικείμενο του παρόντος άρθρου.
Η υπόθεση
Τυπικά τα γεγονότα γύρω από το πρόσωπο του Βίκτορ Μεντβεντσούκ, ενός από τους ηγέτες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ανώτατη Ράντα (στγ: ουκρανική Βουλή), της «Αντιπολιτευτικής Πλατφόρμας για τη Ζωή», άρχισαν την Τρίτη 11 Μαΐου, όταν δυνάμεις της ουκρανικής αστυνομίας έκαναν έφοδο στο σπίτι του Ουκρανού νομικού και πολιτικού και προέβησαν στην προσαγωγή και, στη συνέχεια, στη σύλληψή του, με τις κατηγορίες της «προδοσίας κατά της πατρίδας» και της «παραβίασης των νόμων και των εθίμων του πολέμου».
Την Παρασκευή 14 Μαΐου ο Μεντβεντσούκ προσήχθη στο διαμερισματικό δικαστήριο του Πετσέρσκ (στγ: κεντρική συνοικία της πρωτεύουσας της Ουκρανίας Κιέβου), όπου ο δικαστής αποφάσισε τον κατ’ οίκον περιορισμό του μέχρι τις 9 Ιουλίου 2021 και εγγύηση ύψους… 10 εκατομμυρίων ευρώ (!). Νωρίτερα, βεβαίως, με εισαγγελική εντολή είχαν δεσμευθεί όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ιδίου και της συζύγου του Οκσάνα Μάρτσενκο, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζικών τους λογαριασμών, κάτι που καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την καταβολή του – ούτως ή άλλως – πρωτοφανώς υψηλού, για εγγύηση, ποσού… Η πολιτική αγωγή ζητούσε την προφυλάκιση του Μεντβεντσούκ, ενώ η υπεράσπιση την απελευθέρωσή του χωρίς περιορισμούς. Ο δικαστής αποφάσισε, τρόπω τινί, ν’ ακολουθήσει τη «μέση οδό»…
Ωστόσο, το κυνήγι απέναντι στον Ουκρανό πολιτικό και την πολιτική δύναμη της οποίας ηγείται έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Οι λόγοι είναι προφανείς και ορατοί και δια γυμνού οφθαλμού. Πρώτα απ’ όλα η «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα για τη Ζωή» (συντετμημένα: ΑΠΓΖ) δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη αντιπολιτευτική πολιτική δύναμη στην Ουκρανία. Είναι επίσης και το κόμμα που προηγείται στις δημοσκοπήσεις για τις επερχόμενες «βουλευτικές εκλογές» στη χώρα, που πιθανολογείται ότι θα γίνουν έως την άνοιξη του 2022 (χωρίς να είναι γνωστός ο ακριβής χρόνος διεξαγωγής τους), αλλά – κυρίως – το μοναδικό ΝΟΜΙΜΟ (το τονίζουμε αυτό) κόμμα της χώρας που μιλά ανοιχτά για την ανάγκη εξομάλυνσης των σχέσεων της Ουκρανίας με τη Ρωσία, την ειρηνική επίλυση του ζητήματος του Ντονμπάς και τον τερματισμό των ένοπλων συγκρούσεων και την επιστροφή στη ρωσική γλώσσα του στάτους της 2ης κρατικής γλώσσας (σε μια χώρα όπου το 28% των κατοίκων δηλώνουν εθνοτικά Ρώσοι, το 45% θεωρούν τη ρωσική ως μητρική τους γλώσσα και άνω του 90% μιλούν τα Ρωσικά εξίσου καλά (ή και καλύτερα) από τα Ουκρανικά.
Σε μια χώρα, λοιπόν, όπου η κοινή λογική έχει γίνει είδος προς εξαφάνιση στην πολιτική ζωή, όπου η ατζέντα των ένοπλων νεοναζί συμμοριών έχει επιβληθεί σε όλα τα επίπεδα εξουσίας, όπου το να σκέφτεται κανείς διαφορετικά από «αυτούς» συνιστά ποινικό αδίκημα και τιμωρείται με φυλάκιση ή/και πρόστιμο, όπου οι χτεσινοί προδότες του ουκρανικού λαού έχουν αναγορευθεί σε «ήρωες», ενώ οι χτεσινοί ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ήρωες αντιμετωπίζονται ως «αποβράσματα», η ύπαρξη και η ενίσχυση μιας πολιτικής δύναμης που αρθρώνει έναν στοιχειωδώς υγιή πολιτικό λόγο, αποτελεί «κόκκινο πανί» για τον νεοναζιστικό εσμό. Ο τελευταίος κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και χρησιμοποιεί όλα τα (κυρίως αθέμιτα) μέσα για να ανακόψει την ανοδική πορεία ΑΠΓΖ, στη γενικότερη προσπάθειά του να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο από τους «επικίνδυνους» για το χουντικό ουκρανικό καθεστώς πολιτικούς και τις δυνάμεις που εκπροσωπούν. Πρόσφατο είναι στη μνήμη των Ουκρανών πολιτών το κλείσιμο «εν μια νυκτί» τριών τηλεοπτικών καναλιών που εξέφραζαν τις θέσεις της αντιπολίτευσης (στμ: μέρος των μετοχών σε αυτά είχε και ο ίδιος ο Μεντβεντσούκ), αλλά πάνω από 70 διαδικτυακών ειδησεογραφικών μέσων και μπλογκ που δεν εξέφραζαν την «επίσημη» πολιτική γραμμή. Πρόσφατες είναι και οι διώξεις κατά ενός ακόμη αντιπολιτευόμενου Ουκρανού πολιτικού και δημοσιογράφου, του Ανατόλι Σαρίι, που ζει αυτοεξόριστος στην Ολλανδία. Για να μην πάμε ακόμη πιο πίσω, στις δολοφονίες των δημοκρατών δημοσιογράφων Ολές Μπουζινά και Πάβελ Σερεμέτ, αλλά και την απαγόρευση ΜΕ ΝΟΜΟ της δραστηριότητας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ουκρανίας και όλων των αριστερών κομμάτων. Όλα τα παραπάνω, βεβαίως, συνοδευόμενα από διαφόρων μορφών πογκρόμ, καταστροφής περιουσιακών στοιχείων, πρόκλησης σωματικών βλαβών και άσκησης ψυχολογικής βίας απέναντι σε ελεύθερα σκεπτόμενους Ουκρανούς πολίτες, από γνωστά πρόσωπα της δημόσιας ζωής έως απλούς πολίτες. Αυτή, δυστυχώς, είναι η σημερινή Ουκρανία, όσο και αν η «συλλογική Δύση» κάνει πως δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτε…
Λίγα λόγια για τον Μεντβεντσούκ
Ο Βίκτορ Βολοντίμιροβιτς Μεντβεντσούκ γεννήθηκε το 1954 σε ένα χωριό της Περιφέρειας του Κρασνογιάρσκ (Κεντρική Σιβηρία, τότε ΕΣΣΔ – σήμερα Ρωσική Ομοσπονδία) σε οικογένεια Ουκρανών. Σε ηλικία 6 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα του, στην Περιφέρεια του Ζιτόμιρ (Δυτική Ουκρανία) και λίγο καιρό αργότερα στην πόλη Φάστοβ, λίγο έξω από το Κίεβο. Μετά το τέλος του δεκατάξιου γενικού σχολείου πέρασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Κιέβου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1978. Για πολλά χρόνια (πριν και μετά τη διάσπαση της ΕΣΣΔ) άσκησε ενεργή δικηγορία, ενώ πιο πρόσφατα απέκτησε και σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα. Η πολιτική του δραστηριότητα ανάγεται στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, δηλαδή από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης του νεοσύστατου «ανεξάρτητου» κράτους της Ουκρανίας. Στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ήταν μέλος του – τότε – Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Ουκρανίας, φτάνοντας μέχρι και τη θέση του Αντιπροέδρου του κόμματος, ενώ εκλέχτηκε και βουλευτής στην Ανώτατη Ράντα. Από το 1998 έως το 2001 διετέλεσε Αντιπρόεδρος στην Ανώτατη Ράντα, ενώ αργότερα (2002 – 2005) έγινε διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του – τότε – Προέδρου της Ουκρανίας Λεονίντ Κούτσμα. Το 2003 παντρεύτηκε τη σημερινή του σύζυγο Οκσάνα Μάρτσενκο, δημοσιογράφο και τηλεπαρουσιάστρια, ενώ 1 χρόνο αργότερα την κόρη του Ντάρια βάφτισαν στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας ο Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν (με τον οποίο ο Μεντβεντσούκ διατηρεί μακροχρόνια φιλία) και η σύζυγος του άλλοτε Προέδρου και Πρωθυπουργού της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντιεβ.
Από το 2012 γίνεται ιδρυτής και επικεφαλής του πολιτικού κινήματος «Ουκρανική Επιλογή». Κατά τη διάρκεια του «Μαϊντάν» έλαβε σαφή θέση εναντίον του διαφαινόμενου πραξικοπήματος, ενώ φέρεται ότι ήταν ο «σύνδεσμος» του ανατραπέντος, τελικά, Προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς με τη Ρωσία και ένα από τα πρόσωπα που βοήθησαν ενεργά στη διαφυγή του Γιανουκόβιτς στη Ρωσία και στη διάσωση, επί της ουσίας, της ζωής του. Μετά το ξέσπασμα του εμφύλιου πολέμου στο Ντονμπάς ο Μεντβεντσούκ λειτούργησε ως διαπραγματευτής ανάμεσα στον ΟΑΣΕ, την «επίσημη» ουκρανική εξουσία και τους εκπροσώπους των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς με αντικείμενο την ανακωχή και την ανταλλαγή αιχμαλώτων ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές. Αργότερα με το πολιτικό του κίνημα εντάσσεται στη συμμαχία «Αντιπολιτευτικό Μπλοκ», που ήταν ουσιαστικά ο διάδοχος του Κόμματος των Περιφερειών του ανατραπέντος Προέδρου Γιανουκόβιτς. Το 2018 αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για τη συνένωση του «Αντιπολιτευτικού Μπλοκ» με το κόμμα «Για τη Ζωή» (και τα δύο σοσιαλδημοκρατικής, ας πούμε, πολιτικής κατεύθυνσης). Μετά από εσωκομματικό πραξικόπημα, με το οποίο τέθηκε εκτός του κόμματος «Αντιπολιτευτικό Μπλοκ», δημιουργεί την «Αντιπολιτευτική Πλατφόρμα» και αναλαμβάνει μαζί με τους Γιούρι Μπόικο και Βαντίμ Ραμπινόβιτς (ηγέτη του κόμματος «Για τη Ζωή») τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, της «ΑντιπολιτευτικήςΠλατφόρμας για τη Ζωή», ο οποίος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αρχίζει να συγκεντρώνει την υποστήριξη σημαντικής μερίδας Ουκρανών πολιτών και στις βουλευτικές «εκλογές» του 2019 κατέλαβε τη 2η θέση με άνω του 1,9 εκατ. ψήφων και ποσοστό 13,05%, εκλέγοντας έτσι 43 βουλευτές (στους 424). Σήμερα ο Μεντβεντσούκ είναι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΑΜΓΖ και επικεφαλής του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος.
Είναι σταθερός υποστηρικτής της αναθέρμανσης των σχέσεων της χώρας του με τη Ρωσία και πολέμιος της συμμετοχής της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Το πολιτικό υπόβαθρο της δίωξης
Οι κατηγορίες κατά του Μεντβεντσούκ («προδοσία κατά της πατρίδας» και «παραβίαση των νόμων και εθίμων του πολέμου») έχουν σαθρό έως ανύπαρκτο νομικό υπόβαθρο, αφού δεν υπάρχουν, επί της ουσίας, αποδεικτικά στοιχεία και η δίωξη έχει πολιτικό χαρακτήρα. Ωστόσο σε ένα κράτος ΕΛΛΕΙΨΗΣ δικαίου, όπως η Ουκρανία, δεν είναι διόλου αναγκαίο να υπάρχει νομικό υπόβαθρο για μία δίωξη: αρκεί να τεθεί ο στόχος και να βρεθούν και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» στη δικαστική και πολιτική εξουσία που θα τον υλοποιήσουν στην πράξη. Η πρώτη κατηγορία, εφόσον αποδειχθεί (ή… «αποδειχθεί») επιφέρει κάθειρξη έως 15 ετών, ενώ η δεύτερη έως και ισόβια!!!
Ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η «έρευνα» των ουκρανικών αρχών στο σπίτι του Μεντβεντσούκ, αλλά και η δέσμευση των περιουσιακών του στοιχείων χωρίς καμία αποδεδειγμένη κατηγορία, καθώς και ο τρόπος που του γνωστοποιήθηκε το κατηγορητήριο αποτελούν μνημεία παραβίασης κάθε έννοιας νομιμότητας.
Η στοχευμένη δίωξη κατά του Μεντβεντσούκ ήλθε ελάχιστες μόλις μέρες μετά την επίσκεψη στο Κίεβο του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Μπλίνκεν και της Υφυπουργού του, γνωστής και μη εξαιρετέας, Βικτόριας «Fuck the EU» Νούλαντ. Οι προσδοκίες του σημερινού «Προέδρου» της Ουκρανίας Βλαντίμιρ Ζελένσκι από αυτή την επίσκεψη ήταν: περισσότερα χρήματα, περισσότεροι εξοπλισμοί στραμμένοι κατά της Ρωσίας και υποστήριξη των ΗΠΑ στο μνημειώδους δουλοφροσύνης αίτημα εισόδου της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ (το οποίο έγινε έως και… άρθρο του «Συντάγματος» της χώρας!!!). Αντ’ αυτών ο Ζελένσκι εισέπραξε ένα μεγαλοπρεπές… «φτύσιμο» και την υπενθύμιση ότι ΤΙΠΟΤΕ δεν (πρέπει να) γίνεται στην Ουκρανία εάν δεν το εγκρίνουν οι ΗΠΑ. Την αρχή έκανε ο Άντονι Μπλίνκεν, βγάζοντας «στη σέντρα» τον Ζελένσκι για την απόφασή του να αντικαταστήσει τον Διοικητή της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Naftogaz Αντρέι Κόμπολεβ (τοποτηρητή, ουσιαστικά, των ΗΠΑ στην ουκρανική ενεργειακή αγορά), ενώ η – σαφώς κυνικότερη και ωμότερη στις εκφράσεις της – Βικτόρια Νούλαντ συνέστησε στους Ουκρανούς «αντί να ασχολούνται με την είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ να πραγματοποιήσουν μεταρρυθμίσεις». Όπου «μεταρρυθμίσεις», βεβαίως, στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του όρου, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί τι εννοούσε, εν προκειμένω, η… «ποιήτρια»…
Ανάμεσα στις λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» βρίσκεται και δήθεν «πόλεμος κατά της διαφθοράς», μέρος του οποίου αποτελεί και ο «πόλεμος κατά των ολιγαρχών». Οι ουκρανικές αρχές, λοιπόν, προφανώς μετά από υπόδειξη του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, εξέδωσε μία λίστα από 13 Ουκρανούς ολιγάρχες, εναντίον των οποίων, υποτίθεται, ότι θα ξεκινήσουν εισαγγελικές έρευνες για διάφορες υποθέσεις, από διαφθορά έως ξέπλυμα χρημάτων και από δωροδοκία κρατικών υπαλλήλων έως ενεργή ανάμιξη στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Ο Βίκτορ Μεντβεντσούκ σε αυτή τη λίστα φιγουράρει στη θέση αριθμός 12. Και όμως! Ήταν ο πρώτος εναντίον του οποίου ασκήθηκαν ποινικές διώξεις και μάλιστα ΟΧΙ για την επιχειρηματική του δραστηριότητα, αλλά για την πολιτική!!! Την ίδια ώρα παραμένουν στο απυρόβλητο ολιγάρχες όπως ο Ρινάτ Αχμέτοβ, ο Νμίτρι Φίρτας (Νο 1 και 2, αντίστοιχα, της λίστας), αλλά και ο «πάτρωνας» του ίδιου του Ζελένσκι, ο διαβόητος (για πολλούς λόγους) Ίγκορ Κολομόισκι… Και ο κατάλογος σταματάει στον αριθμό 13, γιατί από εκεί κάτω φιγουράρουν ονόματα ατόμων που το λιγότερο που μπορούν είναι να χαρακτηριστούν ως «πράκτορες των ΗΠΑ» και είναι, φυσικά, untouchables, που θα ‘λεγαν και στο… Αμέρικα… Τα περαιτέρω συμπεράσματα – δικά σας...
Αντί επιλόγου
Η υπόθεση Μεντβεντσούκ είναι μια περισσή απόδειξη για τον τύπο κράτους που θέλει σήμερα ο δυτικός κόσμος να δει όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά ει δυνατόν, ακόμη και στο δικό του εσωτερικό. Είναι ένας τύπος κράτους όπου οι ατομικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων, όπου μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που δεν υπερβαίνει το 1% του πληθυσμού κάνει στην κυριολεξία ό,τι θέλει, χρησιμοποιώντας ως «μπαμπούλα» και κύρια δύναμη καταστολής τον πιο ρυπαρό και σιχαμερό εσμό, τα νεοναζιστικά κτήνη, οπλισμένα και αρκούντως εκπαιδευμένα στη μαζική (φυσική ή ψυχική) εξολόθρευση πολιτών.
Γι’ αυτό και δεν έχει ακουστεί το παραμικρό «κιχ» κατά της ουκρανικής χούντας για την υπόθεση Μεντβεντσούκ, ούτε φυσικά ένας λόγος στήριξης στον Ουκρανό πολιτικό.
Την ώρα που σύσσωμος ο δυτικός κόσμος ωρύεται για τη δήθεν «καταπίεση» του πρώην «δηλητηριασμένου» και νυν τροφίμου των ρωσικών φυλακών Αλεξέι Ναβάλνι (στην υπόθεση του οποίου ο γράφων έχει αφιερώσει αρκετά άρθρα), κλείνει μάτια, αυτιά και στόμα μπροστά στην ωμή παραβίαση των αρχών τις οποίες, υποτίθεται, υποστηρίζει η ίδια. Η τακτική των «δύο μέτρων και σταθμών» για άλλη μία φορά «θριαμβεύει».
Μόνο που η «συλλογική Δύση» δείχνει να αγνοεί την ελληνική παροιμία «το ψέμα έχει κοντά ποδάρια». Και δεν διαισθάνεται ότι η τιμωρία της για τη συμπεριφορά της στη διεθνή πολιτική σκηνή μπορεί να βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ’ όσο θα ήθελαν ή/και θα μπορούσαν να φανταστούν οι δυτικοί «σύμμαχοι» (και) της χώρας μας… Κοντός ψαλμός!…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου