ΕΦ.ΣΥΝ.
Την ώρα που ακόμη και διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΟΣΑ και το ΔΝΤ, που κανείς δεν μπορεί να τους καταλογίσει φιλεργατική στάση, προτείνουν στις κυβερνήσεις να συνεχίσουν με κάθε τρόπο τη στήριξη των εισοδημάτων, της εργασίας και των αμοιβών της, στην Ελλάδα κυβέρνηση και εργοδοτικές οργανώσεις συμπλέουν στην αντίθετη κατεύθυνση.
Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν στις ΗΠΑ προσπαθεί να σπάσει τις αντιδράσεις της επιχειρηματικής ελίτ στον διπλασιασμό του κατώτατου ωρομίσθιου και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προωθεί σχέδιο για τον ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, ώστε να σταματήσει το «μισθολογικό ντάμπινγκ», οι εγχώριοι εργοδοτικοί φορείς στυλώνουν τα πόδια απορρίπτοντας κάθε προοπτική αύξησης στον κατώτατο μισθό.
Επιστρατεύουν, μάλιστα, το επιχείρημα της υψηλής ανεργίας και τον εκβιασμό ότι κάθε αύξηση στο μισθολογικό κόστος «καίει» νέες θέσεις εργασίας. Επιχείρημα επιλεκτικό, αφού το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς αντίστροφα: κάθε μείωση ή πάγωμα στους μισθούς αφαιρεί ζήτηση, κατανάλωση, τζίρους, επενδύσεις και τελικά νέες θέσεις εργασίας.
Στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση, αλλά έπειτα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους, η ΓΣΕΕ πρότεινε τη σταδιακή αναπροσαρμογή στα 751 ευρώ από φέτος και στα 805 ευρώ από το 2022, ποσό που έχει χαρακτηριστεί κατώφλι αξιοπρεπούς διαβίωσης από την Ε.Ε. και διεθνείς οργανισμούς.
Είναι στην πραγματικότητα μια εξαιρετικά μετριοπαθής πρόταση, με δεδομένο ότι οι μισθοί στη χώρα μειώθηκαν βίαια και πάγωσαν από το 2012, με μόνη αναπροσαρμογή το 2019, στα 650 μικτά. Ομως, ακόμη και αυτή τη μικρή αναπροσαρμογή τη φέρουν βαρέως οι εργοδοτικές ενώσεις, ενώ αντιμετωπίζουν σχεδόν ως καταστροφή το ενδεχόμενο να συζητήσουν μια πρόταση όπως αυτή της ΓΣΕΕ, στη διαβούλευση που ξεκινά τη Δευτέρα και πρέπει να καταλήξει σε μια κυβερνητική απόφαση μέσα στο καλοκαίρι.
Η κυβέρνηση δεν έχει ανοίξει τα χαρτιά της. Αλλά με δεδομένο ότι και μέσα από το αντεργατικό νομοσχέδιο έχει αποδείξει ότι προτεραιότητά της είναι η μείωση του μισθολογικού κόστους και η ακραία ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας, είναι προφανές ότι κρύβεται πίσω από τους εργοδοτικούς φορείς και ενθαρρύνει την αδιαλλαξία των πιο κυνικών από αυτούς.
Είναι μια αντίληψη κοντόθωρη, τυχοδιωκτική, κοινωνικά ανάλγητη αλλά και αντιαναπτυξιακή. Πάγωμα μισθών σημαίνει χαμηλότερη κατανάλωση και βραδύτερη ανάπτυξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου