Ελλάδα
Τόσο η αντιπαράθεση στη Βουλή για το αντεργατικό νομοσχέδιο όσο και η ταξική αναμέτρηση έξω από τη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στην απεργία, στα συλλαλητήρια και στις άλλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων, αποκάλυψαν τους δύο κόσμους που είναι σε διαρκή σύγκρουση.
Από τη μία λοιπόν βρίσκονται: Η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι με τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, όπως το τελευταίο τερατούργημα, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της ανταγωνιστικότητας και αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Το ψέμα και η διαστρέβλωση για να εμφανιστεί ως «δικαίωμα» του εργαζόμενου να δουλεύει τζάμπα υπερωρίες, να ξεπατώνεται στη δουλειά και να είναι ακόμα πιο φθηνός και «ευέλικτος», για να παρουσιάζονται ως «σύγχρονα» και «καινοτόμα» τα απολιθώματα που γυρίζουν τους εργαζόμενους δεκαετίες πίσω.
Η προπαγάνδα ξεπλύματος της στρατηγικής του κεφαλαίου από όλα τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους. Είτε από την κυβέρνηση που παρουσίαζε το νομοσχέδιο σαν «εισιτήριο» στη «νέα εποχή για όλους», είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, που το παρουσίαζε σαν «εξαίρεση» από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», σαν «χατίρι» σε μερικούς επιχειρηματίες. Και όλοι μαζί να χτυπάνε παλαμάκια στο «σούπερ μνημόνιο» - Ταμείο Ανάκαμψης, που έχει ως προαπαιτούμενα νομοσχέδια σαν αυτό που ψηφίστηκε προχτές.
Από την άλλη βρίσκονται οι χιλιάδες εργαζόμενοι που ξέρουν πως όση χρυσόσκονη κι αν βάλουν οι απολογητές του κεφαλαίου στο έκτρωμα, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ειδικά οι πιο νέοι σε ηλικία, που διαπιστώνουν ότι όσα μέχρι σήμερα βιώνουν σε ένα σωρό κλάδους με τη δουλειά - λάστιχο δεν αποτελούν «εξαίρεση» αλλά κανονικότητα, νομιμοποιούνται και γενικεύονται.
Από τη μία βρίσκονται όσοι μέχρι και την τελευταία στιγμή έριχναν νερό στον μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας, ότι τάχα το νομοσχέδιο έχει και «θετικές πλευρές». Που καλούσαν την εργατική τάξη να κάνει «υπομονή», όπως έκαναν οι εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, οι οποίοι όχι μόνο βιάζονταν να «χαρτογραφήσουν» τα «φιλεργατικά σημεία» του νομοσχεδίου, αλλά προσπαθούσαν να καθυστερήσουν και τις απεργιακές κινητοποιήσεις, να αποσυντονίσουν το απεργιακό μέτωπο.
Μια προσπάθεια που κορυφώθηκε στην ίδια την ψηφοφορία του νομοσχεδίου, με τον ΣΥΡΙΖΑ να σηκώνει «λευκή σημαία» στη «μητέρα των μαχών» και να ψηφίζει τελικά σχεδόν τα μισά άρθρα του νομοσχεδίου, είτε αυτά αφορούσαν διακηρύξεις κενές περιεχομένου είτε ουσιαστικές πλευρές των αντεργατικών ρυθμίσεων.
Από την άλλη βρίσκονται οι εργαζόμενοι, που έδωσαν μια παλικαρίσια μάχη σε όλους τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, στέλνοντας στα σκουπίδια το νομοσχέδιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο άρθρο. Που με την πολύμηνη κινητοποίηση και την καλή προετοιμασία έκαναν στην άκρη τις τρικλοποδιές, επέβαλαν τις απεργιακές αποφάσεις τους στις 26 Νοέμβρη, στις 6 Μάη και στις 10 Ιούνη, με κορύφωση την προχτεσινή απεργία, εκφράζοντας την καθολική απόρριψη του νομοσχεδίου.
Από τη μία βρίσκονται τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, που πέφτοντας πιο χαμηλά κι από τον γνώριμο γι' αυτούς πάτο χυδαιολογούν εδώ και μήνες σε βάρος του εργατικού κινήματος, παρουσιάζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις ως εγκληματικές πράξεις, κηρύττουν ως «αρετή» την παραίτηση από δικαιώματα και κατακτήσεις και ως «ανομία» τη διεκδίκηση των εργαζομένων σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Ολοι εκείνοι που καλούν τους εργαζόμενους να πουν «περασμένα - ξεχασμένα» όσα τους ξήλωσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, και τα οποία αποτελούν βάση για το πρόσφατο αλλά και για τα επόμενα αντεργατικά νομοσχέδια. Οσοι έλεγαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στους εργαζόμενους να κάνουν πίσω, είτε γιατί η απεργία θα είναι έτσι κι αλλιώς «αποτυχημένη», είτε γιατί το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν μια κυβερνητική εναλλαγή, όπως έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας βέβαια ότι δημιουργούνται «τετελεσμένα» που «δένουν τα χέρια» μιας επόμενης κυβέρνησης.
Από την άλλη βρίσκονται οι επιθετικές διεκδικήσεις εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η απαίτηση να πάει στα τσακίδια όχι μόνο το νομοσχέδιο αλλά και όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που λύνει τα χέρια της εργοδοσίας, η διεκδίκηση σταθερού και μειωμένου ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, Συλλογικών Συμβάσεων, αυξήσεων στους μισθούς κ.ο.κ.
Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας, λοιπόν. Το σάπιο «χθες» και τα κηρύγματα στην εργατική τάξη να ζει χειρότερα από τους προγόνους της, ενώ η επιστήμη και η τεχνική κάνουν άλματα. Και το ελπιδοφόρο «αύριο» που μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Εκεί που οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες αγωνιστές καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις, για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Γιατί ο κόσμος των αναγκών των εργαζομένων δεν μπορεί να χωρέσει στον «στενό κορσέ» των επιχειρηματικών ομίλων, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους.
Τόσο η αντιπαράθεση στη Βουλή για το αντεργατικό νομοσχέδιο όσο και η ταξική αναμέτρηση έξω από τη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στην απεργία, στα συλλαλητήρια και στις άλλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων, αποκάλυψαν τους δύο κόσμους που είναι σε διαρκή σύγκρουση.
Από τη μία λοιπόν βρίσκονται: Η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι με τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, όπως το τελευταίο τερατούργημα, κομμένους και ραμμένους στα μέτρα της ανταγωνιστικότητας και αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Το ψέμα και η διαστρέβλωση για να εμφανιστεί ως «δικαίωμα» του εργαζόμενου να δουλεύει τζάμπα υπερωρίες, να ξεπατώνεται στη δουλειά και να είναι ακόμα πιο φθηνός και «ευέλικτος», για να παρουσιάζονται ως «σύγχρονα» και «καινοτόμα» τα απολιθώματα που γυρίζουν τους εργαζόμενους δεκαετίες πίσω.
Η προπαγάνδα ξεπλύματος της στρατηγικής του κεφαλαίου από όλα τα αστικά κόμματα και τα επιτελεία τους. Είτε από την κυβέρνηση που παρουσίαζε το νομοσχέδιο σαν «εισιτήριο» στη «νέα εποχή για όλους», είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ, που το παρουσίαζε σαν «εξαίρεση» από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», σαν «χατίρι» σε μερικούς επιχειρηματίες. Και όλοι μαζί να χτυπάνε παλαμάκια στο «σούπερ μνημόνιο» - Ταμείο Ανάκαμψης, που έχει ως προαπαιτούμενα νομοσχέδια σαν αυτό που ψηφίστηκε προχτές.
Από την άλλη βρίσκονται οι χιλιάδες εργαζόμενοι που ξέρουν πως όση χρυσόσκονη κι αν βάλουν οι απολογητές του κεφαλαίου στο έκτρωμα, η πραγματικότητα δεν αλλάζει. Ειδικά οι πιο νέοι σε ηλικία, που διαπιστώνουν ότι όσα μέχρι σήμερα βιώνουν σε ένα σωρό κλάδους με τη δουλειά - λάστιχο δεν αποτελούν «εξαίρεση» αλλά κανονικότητα, νομιμοποιούνται και γενικεύονται.
Από τη μία βρίσκονται όσοι μέχρι και την τελευταία στιγμή έριχναν νερό στον μύλο της κυβερνητικής προπαγάνδας, ότι τάχα το νομοσχέδιο έχει και «θετικές πλευρές». Που καλούσαν την εργατική τάξη να κάνει «υπομονή», όπως έκαναν οι εργατοπατέρες της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, οι οποίοι όχι μόνο βιάζονταν να «χαρτογραφήσουν» τα «φιλεργατικά σημεία» του νομοσχεδίου, αλλά προσπαθούσαν να καθυστερήσουν και τις απεργιακές κινητοποιήσεις, να αποσυντονίσουν το απεργιακό μέτωπο.
Μια προσπάθεια που κορυφώθηκε στην ίδια την ψηφοφορία του νομοσχεδίου, με τον ΣΥΡΙΖΑ να σηκώνει «λευκή σημαία» στη «μητέρα των μαχών» και να ψηφίζει τελικά σχεδόν τα μισά άρθρα του νομοσχεδίου, είτε αυτά αφορούσαν διακηρύξεις κενές περιεχομένου είτε ουσιαστικές πλευρές των αντεργατικών ρυθμίσεων.
Από την άλλη βρίσκονται οι εργαζόμενοι, που έδωσαν μια παλικαρίσια μάχη σε όλους τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, στέλνοντας στα σκουπίδια το νομοσχέδιο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο άρθρο. Που με την πολύμηνη κινητοποίηση και την καλή προετοιμασία έκαναν στην άκρη τις τρικλοποδιές, επέβαλαν τις απεργιακές αποφάσεις τους στις 26 Νοέμβρη, στις 6 Μάη και στις 10 Ιούνη, με κορύφωση την προχτεσινή απεργία, εκφράζοντας την καθολική απόρριψη του νομοσχεδίου.
Από τη μία βρίσκονται τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, που πέφτοντας πιο χαμηλά κι από τον γνώριμο γι' αυτούς πάτο χυδαιολογούν εδώ και μήνες σε βάρος του εργατικού κινήματος, παρουσιάζουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις ως εγκληματικές πράξεις, κηρύττουν ως «αρετή» την παραίτηση από δικαιώματα και κατακτήσεις και ως «ανομία» τη διεκδίκηση των εργαζομένων σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Ολοι εκείνοι που καλούν τους εργαζόμενους να πουν «περασμένα - ξεχασμένα» όσα τους ξήλωσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια, και τα οποία αποτελούν βάση για το πρόσφατο αλλά και για τα επόμενα αντεργατικά νομοσχέδια. Οσοι έλεγαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στους εργαζόμενους να κάνουν πίσω, είτε γιατί η απεργία θα είναι έτσι κι αλλιώς «αποτυχημένη», είτε γιατί το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να περιμένουν μια κυβερνητική εναλλαγή, όπως έκαναν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, συμπληρώνοντας βέβαια ότι δημιουργούνται «τετελεσμένα» που «δένουν τα χέρια» μιας επόμενης κυβέρνησης.
Από την άλλη βρίσκονται οι επιθετικές διεκδικήσεις εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων, η απαίτηση να πάει στα τσακίδια όχι μόνο το νομοσχέδιο αλλά και όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που λύνει τα χέρια της εργοδοσίας, η διεκδίκηση σταθερού και μειωμένου ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, Συλλογικών Συμβάσεων, αυξήσεων στους μισθούς κ.ο.κ.
Ο κόσμος τους και ο κόσμος μας, λοιπόν. Το σάπιο «χθες» και τα κηρύγματα στην εργατική τάξη να ζει χειρότερα από τους προγόνους της, ενώ η επιστήμη και η τεχνική κάνουν άλματα. Και το ελπιδοφόρο «αύριο» που μπορεί να γεννηθεί μέσα από τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Εκεί που οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες αγωνιστές καταθέτουν όλες τους τις δυνάμεις, για να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα και να περάσει στην αντεπίθεση. Γιατί ο κόσμος των αναγκών των εργαζομένων δεν μπορεί να χωρέσει στον «στενό κορσέ» των επιχειρηματικών ομίλων, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου