Νίκος Προσκεφαλάς
[Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας», Αίθουσα covid 216]
Την 8η μέρα πυρετός που δεν κατεβαίνει, ακτινογραφία ολίγον σκοτεινή κι η εισαγωγή στο ν/σ αναγκαία. Θάλαμος covid, της μοναξιάς, της δοκιμασίας, της οσμής του θανάτου. Μάσκες με οξυγόνα παντού, νοσηλευτές, γιατροί, ντύνονται και ξεντύνονται, ιδροκοπούν να τα φέρουν βόλτα, πηγαινοέρχονται αδιάκοπα. Κι όμως κι εδώ, στο χωράφι του θανάτου, ανθίζει μια ανθρωπιά, μια αλληλεγγύη καρδιακή, μια αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των ασθενών πρωτόγνωρη. Είναι ο Θανάσης που βάζει μουσική το απόγευμα και με τον ορό στο χέρι παλεύει να ανασηκώνει στο κρεβάτι την ενενηντάχρονη τυφλή γριούλα που φιλοξενεί ο θάλαμος. Της δίνει νερό, τη σκεπάζει τρυφερά. Είναι ο Γιώργος, που μου φέρνει την κουβέρτα του, γιατί πέφτει ψύχρα το βράδυ. Είναι ο Χρήστος που φορτίζει τα κινητά όσων δεν μπορούν να σηκωθούν λόγω χαμηλού οξυγόνου. Στους θαλάμους covid των νοσοκομείων η ζωή δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Στην κοινωνία το νείκος και η ταραχή, εδώ η φιλότητα κι η καρδιακή συμπόνια.
Βγαίνω κι εγώ ευγνώμων, με δειλά προσεκτικά βήματα. Προς γιατρούς και νοσηλευτές, που πασχίζουν για τον καθένα, ανεξάρτητα από ηλικία, κοινωνικό επίπεδο, καταγωγή, οικονομική επιφάνεια. Κάνουν σπουδαία δουλειά τα παιδιά.(Υπέργηροι ασθενείς, σηκώνονται υγιείς με τη φροντίδα τους). Κουβαλώ φρέσκο οξυγόνο στα πνευμόνια μου τα μηνύματα, τα τηλέφωνα, την έγνοια και την αγάπη των φίλων, των συναδέλφων, των οικείων, που έφταναν ολημερίς σε μένα κι ας έμεναν κάποια αναπάντητα, λόγω της δίνης και της οδύνης των ημερών. Κι εύχομαι απ’ της καρδιάς τα τρίσβαθα η ζωή να νικήσει και η Αυτοζωή μαζί με τους επίγειους αγγέλους Της (νοσηλευτές και γιατρούς) να απλώσει ιλαρό και θεραπευτικό το χέρι σε κάθε ασθενή, με τον ίδιο εκείνο αναστάσιμο ψίθυρο, την ίδια πανάρχαια κουβέντα.
«Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει».
[Νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας», Αίθουσα covid 216]
Την 8η μέρα πυρετός που δεν κατεβαίνει, ακτινογραφία ολίγον σκοτεινή κι η εισαγωγή στο ν/σ αναγκαία. Θάλαμος covid, της μοναξιάς, της δοκιμασίας, της οσμής του θανάτου. Μάσκες με οξυγόνα παντού, νοσηλευτές, γιατροί, ντύνονται και ξεντύνονται, ιδροκοπούν να τα φέρουν βόλτα, πηγαινοέρχονται αδιάκοπα. Κι όμως κι εδώ, στο χωράφι του θανάτου, ανθίζει μια ανθρωπιά, μια αλληλεγγύη καρδιακή, μια αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των ασθενών πρωτόγνωρη. Είναι ο Θανάσης που βάζει μουσική το απόγευμα και με τον ορό στο χέρι παλεύει να ανασηκώνει στο κρεβάτι την ενενηντάχρονη τυφλή γριούλα που φιλοξενεί ο θάλαμος. Της δίνει νερό, τη σκεπάζει τρυφερά. Είναι ο Γιώργος, που μου φέρνει την κουβέρτα του, γιατί πέφτει ψύχρα το βράδυ. Είναι ο Χρήστος που φορτίζει τα κινητά όσων δεν μπορούν να σηκωθούν λόγω χαμηλού οξυγόνου. Στους θαλάμους covid των νοσοκομείων η ζωή δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Στην κοινωνία το νείκος και η ταραχή, εδώ η φιλότητα κι η καρδιακή συμπόνια.
Βγαίνω κι εγώ ευγνώμων, με δειλά προσεκτικά βήματα. Προς γιατρούς και νοσηλευτές, που πασχίζουν για τον καθένα, ανεξάρτητα από ηλικία, κοινωνικό επίπεδο, καταγωγή, οικονομική επιφάνεια. Κάνουν σπουδαία δουλειά τα παιδιά.(Υπέργηροι ασθενείς, σηκώνονται υγιείς με τη φροντίδα τους). Κουβαλώ φρέσκο οξυγόνο στα πνευμόνια μου τα μηνύματα, τα τηλέφωνα, την έγνοια και την αγάπη των φίλων, των συναδέλφων, των οικείων, που έφταναν ολημερίς σε μένα κι ας έμεναν κάποια αναπάντητα, λόγω της δίνης και της οδύνης των ημερών. Κι εύχομαι απ’ της καρδιάς τα τρίσβαθα η ζωή να νικήσει και η Αυτοζωή μαζί με τους επίγειους αγγέλους Της (νοσηλευτές και γιατρούς) να απλώσει ιλαρό και θεραπευτικό το χέρι σε κάθε ασθενή, με τον ίδιο εκείνο αναστάσιμο ψίθυρο, την ίδια πανάρχαια κουβέντα.
«Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου