Βασίλης Μακρίδης
Ένα από τα γνωστά και πολυσυζητημένα διλήμματα της Δημοσιογραφίας (και ΟΧΙ, προφανώς, της δημοσιοκαφρίλας των συστημικών Μέσων) είναι το εάν ο δημοσιογράφος επιτρέπεται να συμμετάσχει στη ροή των γεγονότων ή οφείλει να τηρεί τις αποστάσεις του, αφήνοντας ανεπηρέαστη την εξέλιξή τους. Παράγωγο του παραπάνω διλήμματος είναι το εάν ο δημοσιογράφος επιτρέπεται να συμπάσχει με τμήμα ή όλους του συμμετέχοντες σε ένα γεγονός, ή οφείλει να κρατά τα συναισθήματά του μακριά από αυτό που καταγράφει.
Το ουσιαστικότερο, ωστόσο, δίλημμα που προκύπτει είναι το «ουδετερότητα ή αντικειμενικότητα»... Ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι ουδέτερος ως προς αυτά που καταγράφει, με κίνδυνο να καταγράψει, σε πολλές περιπτώσεις, μια τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί ή, αντίθετα, εκτιμώντας την αντικειμενική κατάσταση των πραγμάτων (που, κάποιες φορές είναι πολύ άσχημη για τους εμπλεκόμενους στα γεγονότα) να προσπαθεί να επιδράσει σε αυτά, κινδυνεύοντας να χάσει την ουδετερότητά του;;;
Η δική μου θέση είναι σαφώς υπέρ της αντικειμενικότητας έναντι της ουδετερότητας. Αν δει κανείς, για παράδειγμα, έναν γονέα στο δρόμο να χτυπάει αλύπητα το μικρό παιδάκι του, τι οφείλει να κάνει;;; Να καταγράψει αποστασιοποιημένα το γεγονός ως τέτοιο ή να παρέμβει με όποιον θεμιτό τρόπο μπορεί, ώστε να σώσει το παιδάκι από τα χέρια και τα πόδια του γονέα;;;
Ο δημοσιογράφος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, εργαζόμενος σε οποιονδήποτε άλλο τομέα, είναι ΠΡΩΤΑ πολίτης και ΜΕΤΑ επαγγελματίας. Όταν, λοιπόν, το καθήκον του ως πολίτη τον καλεί να συμμετάσχει στη διαμόρφωση των γεγονότων, αφήνει προσωρινά σε δεύτερο πλάνο την επαγγελματική ιδιότητα (δεν την ξεχνά, βεβαίως) και βγάζει μπροστά αυτήν του πολίτη. Και, άπαξ και επιτελέσει το καθήκον του, συνεχίζει κανονικά την καταγραφή των γεγονότων...
Έγραψα τα παραπάνω με αφορμή ένα βίντεο που είδα με ρεπόρτερ του Open στη Γαλατσώνα Ευβοίας (Ευλαμπία Ρέβη λέγεται η κοπέλα), που βλέποντας συμπολίτη μας ηλικιωμένο και με αναπνευστικά προβλήματα να προσπαθεί απεγνωσμένα να διασώσει το σπίτι του καταβρέχοντας τον περιβάλλοντα χώρο, προσφέρθηκε να του βρει μάσκα και να του προτείνει να τον απομακρύνουν από την περιοχή και να τον μεταφέρουν σε συγγενικά του πρόσωπα με αυτοκίνητο των συνεργατών του σταθμού. Ο άνθρωπος, συγκινημένος από την προσφορά της Συναδέλφου (με κεφαλαίο Σ!!!) έπεσε στην αγκαλιά της και οι δυο τους ξέσπασαν σε κλάματα για αρκετή ώρα...
Είναι το προαναφερθέν δείγμα «σωστή δημοσιογραφία»;;; Για μένα ΕΙΝΑΙ και με το παραπάνω!!! Και μάλιστα τέτοια περιστατικά είναι που σπάνε την αντίληψη σημαντικής μερίδας του κόσμου για το συνάφι μας (και το γνωστό στερεότυπο που μιλάει για «ρουφιάνους-αλήτες»), σε αντίθεση με άλλους/-ες εκπροσώπους του χώρου, που με υφάκι δήθεν «ατσαλάκωτο», δήθεν «αντικειμενικό» και δήθεν «υπεράνω» (και βέβαια με μπόλικο «λιβάνισμα», κατά κανόνα, στην κυβερνησάρα μας και τον ΠΘΚούλη μας) σερβίρουν κυρίως, αυτές τις μέρες, τρομολαγνεία και μοιρολατρεία απέναντι στο δήθεν «αναπόφευκτο» της τραγωδίας...
Πολύ κρίμα που δεν έχω τη δυνατότητα (λόγω πλατφόρμας) να αναρτήσω το δίλεπτο (και κάτι) απόσπασμα από το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Όσοι/-ες επιθυμείτε, αναζητείστε το στο Διαδίκτυο. Εγώ συγκινήθηκα ειλικρινά και δίνω ένα μεγάλο μπράβο στη Συνάδελφο Ευλαμπία, που δεν φοβήθηκε να «λυγίσει» μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, κάνοντας όμως ΑΨΟΓΑ τη δουλειά της, αλλά και εκπληρώνοντας το καθήκον της ως πολίτη…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Ένα από τα γνωστά και πολυσυζητημένα διλήμματα της Δημοσιογραφίας (και ΟΧΙ, προφανώς, της δημοσιοκαφρίλας των συστημικών Μέσων) είναι το εάν ο δημοσιογράφος επιτρέπεται να συμμετάσχει στη ροή των γεγονότων ή οφείλει να τηρεί τις αποστάσεις του, αφήνοντας ανεπηρέαστη την εξέλιξή τους. Παράγωγο του παραπάνω διλήμματος είναι το εάν ο δημοσιογράφος επιτρέπεται να συμπάσχει με τμήμα ή όλους του συμμετέχοντες σε ένα γεγονός, ή οφείλει να κρατά τα συναισθήματά του μακριά από αυτό που καταγράφει.
Το ουσιαστικότερο, ωστόσο, δίλημμα που προκύπτει είναι το «ουδετερότητα ή αντικειμενικότητα»... Ο δημοσιογράφος οφείλει να είναι ουδέτερος ως προς αυτά που καταγράφει, με κίνδυνο να καταγράψει, σε πολλές περιπτώσεις, μια τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί ή, αντίθετα, εκτιμώντας την αντικειμενική κατάσταση των πραγμάτων (που, κάποιες φορές είναι πολύ άσχημη για τους εμπλεκόμενους στα γεγονότα) να προσπαθεί να επιδράσει σε αυτά, κινδυνεύοντας να χάσει την ουδετερότητά του;;;
Η δική μου θέση είναι σαφώς υπέρ της αντικειμενικότητας έναντι της ουδετερότητας. Αν δει κανείς, για παράδειγμα, έναν γονέα στο δρόμο να χτυπάει αλύπητα το μικρό παιδάκι του, τι οφείλει να κάνει;;; Να καταγράψει αποστασιοποιημένα το γεγονός ως τέτοιο ή να παρέμβει με όποιον θεμιτό τρόπο μπορεί, ώστε να σώσει το παιδάκι από τα χέρια και τα πόδια του γονέα;;;
Ο δημοσιογράφος, όπως και οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, εργαζόμενος σε οποιονδήποτε άλλο τομέα, είναι ΠΡΩΤΑ πολίτης και ΜΕΤΑ επαγγελματίας. Όταν, λοιπόν, το καθήκον του ως πολίτη τον καλεί να συμμετάσχει στη διαμόρφωση των γεγονότων, αφήνει προσωρινά σε δεύτερο πλάνο την επαγγελματική ιδιότητα (δεν την ξεχνά, βεβαίως) και βγάζει μπροστά αυτήν του πολίτη. Και, άπαξ και επιτελέσει το καθήκον του, συνεχίζει κανονικά την καταγραφή των γεγονότων...
Έγραψα τα παραπάνω με αφορμή ένα βίντεο που είδα με ρεπόρτερ του Open στη Γαλατσώνα Ευβοίας (Ευλαμπία Ρέβη λέγεται η κοπέλα), που βλέποντας συμπολίτη μας ηλικιωμένο και με αναπνευστικά προβλήματα να προσπαθεί απεγνωσμένα να διασώσει το σπίτι του καταβρέχοντας τον περιβάλλοντα χώρο, προσφέρθηκε να του βρει μάσκα και να του προτείνει να τον απομακρύνουν από την περιοχή και να τον μεταφέρουν σε συγγενικά του πρόσωπα με αυτοκίνητο των συνεργατών του σταθμού. Ο άνθρωπος, συγκινημένος από την προσφορά της Συναδέλφου (με κεφαλαίο Σ!!!) έπεσε στην αγκαλιά της και οι δυο τους ξέσπασαν σε κλάματα για αρκετή ώρα...
Είναι το προαναφερθέν δείγμα «σωστή δημοσιογραφία»;;; Για μένα ΕΙΝΑΙ και με το παραπάνω!!! Και μάλιστα τέτοια περιστατικά είναι που σπάνε την αντίληψη σημαντικής μερίδας του κόσμου για το συνάφι μας (και το γνωστό στερεότυπο που μιλάει για «ρουφιάνους-αλήτες»), σε αντίθεση με άλλους/-ες εκπροσώπους του χώρου, που με υφάκι δήθεν «ατσαλάκωτο», δήθεν «αντικειμενικό» και δήθεν «υπεράνω» (και βέβαια με μπόλικο «λιβάνισμα», κατά κανόνα, στην κυβερνησάρα μας και τον ΠΘΚούλη μας) σερβίρουν κυρίως, αυτές τις μέρες, τρομολαγνεία και μοιρολατρεία απέναντι στο δήθεν «αναπόφευκτο» της τραγωδίας...
Πολύ κρίμα που δεν έχω τη δυνατότητα (λόγω πλατφόρμας) να αναρτήσω το δίλεπτο (και κάτι) απόσπασμα από το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Όσοι/-ες επιθυμείτε, αναζητείστε το στο Διαδίκτυο. Εγώ συγκινήθηκα ειλικρινά και δίνω ένα μεγάλο μπράβο στη Συνάδελφο Ευλαμπία, που δεν φοβήθηκε να «λυγίσει» μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, κάνοντας όμως ΑΨΟΓΑ τη δουλειά της, αλλά και εκπληρώνοντας το καθήκον της ως πολίτη…
Βασίλης Μακρίδης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου