Γιάννης Αγγέλου
Στην κραυγή αγωνίας αυτού του ανθρώπου, θα απαντήσει κάποιος από τους διαχρονικά κυβερνώντες; Θα του δώσει μια πειστική απάντηση;
Ή θα παραμείνει σιωπηλός, με το βλέμμα στο άπειρο, δήθεν σκεπτόμενος, παρουσία κουστωδίας αυλικών, που τάχα τρέχουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο διαχρονικό ηγέτη;
Όχι, δε θα πάρει απάντηση. Γιατί καίγεται ο δικός του τόπος, εκεί που έκανε τα πρώτα του βήματα, που πήγε στο σχολειό, που έπαιξε στους δρόμους και στα χωράφια. Εκεί που ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, εκεί που μάτωσε τα γόνατά του παίζοντας, εκεί που μεγάλωσε πριν φύγει για να σπουδάσει. Εκεί που γυρίζει και ξαναγυρίζει, πριν επιστρέψει για πάντα.
Αυτός κλαίει για το βιός του. Για τη ζωή που γίνεται ένα καμένο κούτσουρο, που από το σπίτι που μεγάλωσε μένει ένας απανθρακωμένος σκελετός…
Κι οι διαχρονικοί ηγέτες; Οι νυν και εν αναμονή πρωθυπουργοί; Οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί και υπουργοί; Πού βρίσκονται; Τι κάνουν;
Συσκέπτονται!
Με το βλέμμα στο μέλλον, έχοντας υποθηκεύσει και καταστρέψει το παρόν και το μέλλον και το μέλλον του μέλλοντος…
Αυτά που καίγονται σήμερα είχαν καεί και πριν χρόνια. Κι εκεί είχαν ήδη αρχίσει να πρασινίζουν οι τόποι. Το γκρίζο και το μαύρο ξανάγινε πράσινο. Έπρεπε να μείνει γκρίζο και μαύρο… Η φύση δεν το γνώριζε αυτό και γι αυτό ξανάνθισε.
Μόνο που τα τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα, αυτά που με τόση σπουδή αναφέρονται στην κλιματική αλλαγή, που με κάθε τρόπο προωθούν την ηλεκτροκίνηση, που εκμεταλλεύονται τη δημόσια περιουσία που τους χαρίζεται στα πλαίσια της περίφημης «πελατειακής σχέσης», θέλουν γκρίζο και μαύρο. Για να ανθίσουν τα φωτοβολταικά πάρκα, οι ανεμογεννήτριες, όλες αυτές οι περίφημες ΑΠΕ…
«Καίγεται ο τόπος μου»… Σπαραγμός και οργή. Μια οργή που βγαίνει στα χείλη με βρισιές και αναθέματα. Και στους περιπλανώμενους νυν και εν αναμονή, σπεύδουν για μια χειραψία και να πουν τον πόνο τους. Να τους χτυπήσει την πλάτη ο νυν, να τους υποσχεθεί ο επόμενος…
«Λαέ μην σκύψεις άλλο το κεφάλι», έγραψε ο Καμπανέλης στο Μεγάλο μας Τσίρκο.
Αυτό και μόνο. Να γίνει ο σπαραγμός και η οργή, η δύναμη του λαού μας για να ανατρέψει αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Να γίνει ο λαός μας νοικοκύρης στον τόπο του, να διαφεντεύει την τύχη και το βιός του.
Γιάννης Αγγέλου
Σχης (ΜΧ) εα
ΜΒΑ, Μs’c
Στην κραυγή αγωνίας αυτού του ανθρώπου, θα απαντήσει κάποιος από τους διαχρονικά κυβερνώντες; Θα του δώσει μια πειστική απάντηση;
Ή θα παραμείνει σιωπηλός, με το βλέμμα στο άπειρο, δήθεν σκεπτόμενος, παρουσία κουστωδίας αυλικών, που τάχα τρέχουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο διαχρονικό ηγέτη;
Όχι, δε θα πάρει απάντηση. Γιατί καίγεται ο δικός του τόπος, εκεί που έκανε τα πρώτα του βήματα, που πήγε στο σχολειό, που έπαιξε στους δρόμους και στα χωράφια. Εκεί που ένιωσε το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, εκεί που μάτωσε τα γόνατά του παίζοντας, εκεί που μεγάλωσε πριν φύγει για να σπουδάσει. Εκεί που γυρίζει και ξαναγυρίζει, πριν επιστρέψει για πάντα.
Αυτός κλαίει για το βιός του. Για τη ζωή που γίνεται ένα καμένο κούτσουρο, που από το σπίτι που μεγάλωσε μένει ένας απανθρακωμένος σκελετός…
Κι οι διαχρονικοί ηγέτες; Οι νυν και εν αναμονή πρωθυπουργοί; Οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί και υπουργοί; Πού βρίσκονται; Τι κάνουν;
Συσκέπτονται!
Με το βλέμμα στο μέλλον, έχοντας υποθηκεύσει και καταστρέψει το παρόν και το μέλλον και το μέλλον του μέλλοντος…
Αυτά που καίγονται σήμερα είχαν καεί και πριν χρόνια. Κι εκεί είχαν ήδη αρχίσει να πρασινίζουν οι τόποι. Το γκρίζο και το μαύρο ξανάγινε πράσινο. Έπρεπε να μείνει γκρίζο και μαύρο… Η φύση δεν το γνώριζε αυτό και γι αυτό ξανάνθισε.
Μόνο που τα τεράστια επιχειρηματικά συμφέροντα, αυτά που με τόση σπουδή αναφέρονται στην κλιματική αλλαγή, που με κάθε τρόπο προωθούν την ηλεκτροκίνηση, που εκμεταλλεύονται τη δημόσια περιουσία που τους χαρίζεται στα πλαίσια της περίφημης «πελατειακής σχέσης», θέλουν γκρίζο και μαύρο. Για να ανθίσουν τα φωτοβολταικά πάρκα, οι ανεμογεννήτριες, όλες αυτές οι περίφημες ΑΠΕ…
«Καίγεται ο τόπος μου»… Σπαραγμός και οργή. Μια οργή που βγαίνει στα χείλη με βρισιές και αναθέματα. Και στους περιπλανώμενους νυν και εν αναμονή, σπεύδουν για μια χειραψία και να πουν τον πόνο τους. Να τους χτυπήσει την πλάτη ο νυν, να τους υποσχεθεί ο επόμενος…
«Λαέ μην σκύψεις άλλο το κεφάλι», έγραψε ο Καμπανέλης στο Μεγάλο μας Τσίρκο.
Αυτό και μόνο. Να γίνει ο σπαραγμός και η οργή, η δύναμη του λαού μας για να ανατρέψει αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Να γίνει ο λαός μας νοικοκύρης στον τόπο του, να διαφεντεύει την τύχη και το βιός του.
Γιάννης Αγγέλου
Σχης (ΜΧ) εα
ΜΒΑ, Μs’c
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου