 |
| Καμένα μαντριά |
Ο εφιάλτης για τους εργαζόμενους και τον λαό της βόρειας Εύβοιας δεν έσβησε μαζί με τις τελευταίες φλόγες. Η αγωνία για το αύριο είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Τα μέτρα στήριξης που εξήγγειλε η κυβέρνηση υπολείπονται κατά πολύ της πραγματικότητας, του μέγεθος των καταστροφών και των αναγκών που έχουν δημιουργηθεί.
Για χιλιάδες κατοίκους, εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους και αγρότες ξεκινά ένας νέος «Γολγοθάς». Ο αγώνας για τη συνέχιση της ζωής, πάνω στα αποκαΐδια που άφησε πίσω του το έγκλημα που εξελίχθηκε για 9 ολόκληρες μέρες στα χωριά τους, τώρα ξεκινά. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης όχι μόνο δεν προκαλούν ανακούφιση στους πληγέντες, αλλά αντίθετα μεγαλώνουν την οργή τους.
Ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με πληγέντες των χωριών της κεντρικής και βόρειας Εύβοιας, οι οποίοι, με το δικό τους ζωντανό παράδειγμα, αποκαλύπτουν τον εμπαιγμό πίσω από τις μεγαλόστομες κυβερνητικές εξαγγελίες.
Μας ζητούν να πληρώσουμε πρώτα εμείς και μετά να μας αποζημιώσουν
Η κτηνοτρόφος Βάσω Παλιοβρυσιώτη, από το χωριό Σπαθάρι του δήμου Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Αννας, έχασε από τη φωτιά τα ζώα, σταβλικές εγκαταστάσεις και τις ζωοτροφές που είχε αποθηκευμένες.
«Αυτό που μας είπαν είναι ότι όσοι χάσαμε τις εγκαταστάσεις, θα πρέπει να τις φτιάξουμε μόνοι μας, να κόψουμε τιμολόγια, όσες συναλλαγές ξεπερνούν τα 300 ευρώ να γίνονται μόνο μέσα από τράπεζα και στη συνέχεια, άγνωστο πότε, ο ΕΛΓΑ θα μας δώσει πίσω το 52% των εξόδων που κάναμε. Αν αυτό δεν είναι κοροϊδία, τότε τι είναι; Πού θα βρούμε τα χρήματα; Τι νομίζουν, ότι έχουμε φουσκωμένος τραπεζικούς λογαριασμούς;», μας λέει γεμάτη αγανάκτηση.
Αναφορικά με τις αποζημιώσεις για τα καμένα ζώα τονίζει: «Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κόψουν το ύψος των αποζημιώσεων. Ηρθαν να κάνουν καταγραφή και μετρούσαν δύο και τρεις φορές τα καμένα ζώα ένα ένα. Ψάχναμε να βρούμε νεκρά ζώα εκατοντάδες μέτρα μακριά από το μαντρί, καθώς αρκετά μέσα στον πανικό τους έψαχναν τρόπο να φύγουν. Από ό,τι έμαθα από συναδέλφους σε διπλανά χωριά, που τα ζώα τους κάηκαν μέσα στους στάβλους, τους ζητούσαν να βγάλουν έξω τα κουφάρια.
Όπου αυτό δεν γινόταν ή οι άνθρωποι αρνούνταν, τους ζήτησαν ακόμη και να κόψουν τα αυτιά για να αποδείξουν τον αριθμό των καμένων ζώων. Αν είναι δυνατόν! Αλλού μου είπαν ότι ζητούσαν ακόμη και τα ενώτια, τα οποία βέβαια είναι πλαστικά και έλιωσαν. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το μέγεθος της καταστροφής και να μειώσουν το ποσό των αποζημιώσεων».
Και προσθέτει: «Μας λένε ότι τα νεκρά ζώα θα αποζημιωθούν άμεσα. Αντε και αντικαθιστούμε το κοπάδι. Σε τι στάβλους θα τα βάλουμε; Πώς θα ταΐσουμε από τη στιγμή που τα βοσκοτόπια και οι ζωοτροφές κάηκαν; Με τι λεφτά να αγοράσουμε νέες ζωοτροφές; Οι περισσότεροι εδώ δύσκολα τα βγάζαμε πέρα το προηγούμενο διάστημα. Αρκετοί χρωστάμε στον ΕΛΓΑ. Θα πρέπει πρώτα να αποπληρώσουμε το χρέος και μετά να αποζημιωθούμε, καθώς δεν γίνεται συμψηφισμός».
Τονίζει επίσης: «Υπάρχουν άνθρωποι εδώ μεροκαματιάρηδες, που όχι μόνο έχασαν τη δουλειά τους αλλά κάηκαν και τα σπίτια τους. Πώς αυτοί θα πάρουν δάνειο από την τράπεζα να τα ξαναχτίσουν; Τι θα βάλουν ως εγγύηση; Εξαγγέλλουν ότι θα απαλλαγούν από τον ΕΝΦΙΑ για ένα - δύο χρόνια τα καμένα σπίτια και εγκαταστάσεις. Ποια σπίτια και εγκαταστάσεις, αυτά που έχουν καεί και δεν υπάρχουν πια;».
Η κτηνοτρόφος Βάσω Παλιοβρυσιώτη, από το χωριό Σπαθάρι του δήμου Μαντουδίου - Λίμνης - Αγίας Αννας, έχασε από τη φωτιά τα ζώα, σταβλικές εγκαταστάσεις και τις ζωοτροφές που είχε αποθηκευμένες.
«Αυτό που μας είπαν είναι ότι όσοι χάσαμε τις εγκαταστάσεις, θα πρέπει να τις φτιάξουμε μόνοι μας, να κόψουμε τιμολόγια, όσες συναλλαγές ξεπερνούν τα 300 ευρώ να γίνονται μόνο μέσα από τράπεζα και στη συνέχεια, άγνωστο πότε, ο ΕΛΓΑ θα μας δώσει πίσω το 52% των εξόδων που κάναμε. Αν αυτό δεν είναι κοροϊδία, τότε τι είναι; Πού θα βρούμε τα χρήματα; Τι νομίζουν, ότι έχουμε φουσκωμένος τραπεζικούς λογαριασμούς;», μας λέει γεμάτη αγανάκτηση.
Αναφορικά με τις αποζημιώσεις για τα καμένα ζώα τονίζει: «Προσπαθούν με κάθε τρόπο να κόψουν το ύψος των αποζημιώσεων. Ηρθαν να κάνουν καταγραφή και μετρούσαν δύο και τρεις φορές τα καμένα ζώα ένα ένα. Ψάχναμε να βρούμε νεκρά ζώα εκατοντάδες μέτρα μακριά από το μαντρί, καθώς αρκετά μέσα στον πανικό τους έψαχναν τρόπο να φύγουν. Από ό,τι έμαθα από συναδέλφους σε διπλανά χωριά, που τα ζώα τους κάηκαν μέσα στους στάβλους, τους ζητούσαν να βγάλουν έξω τα κουφάρια.
Όπου αυτό δεν γινόταν ή οι άνθρωποι αρνούνταν, τους ζήτησαν ακόμη και να κόψουν τα αυτιά για να αποδείξουν τον αριθμό των καμένων ζώων. Αν είναι δυνατόν! Αλλού μου είπαν ότι ζητούσαν ακόμη και τα ενώτια, τα οποία βέβαια είναι πλαστικά και έλιωσαν. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να περιορίσουν το μέγεθος της καταστροφής και να μειώσουν το ποσό των αποζημιώσεων».
Και προσθέτει: «Μας λένε ότι τα νεκρά ζώα θα αποζημιωθούν άμεσα. Αντε και αντικαθιστούμε το κοπάδι. Σε τι στάβλους θα τα βάλουμε; Πώς θα ταΐσουμε από τη στιγμή που τα βοσκοτόπια και οι ζωοτροφές κάηκαν; Με τι λεφτά να αγοράσουμε νέες ζωοτροφές; Οι περισσότεροι εδώ δύσκολα τα βγάζαμε πέρα το προηγούμενο διάστημα. Αρκετοί χρωστάμε στον ΕΛΓΑ. Θα πρέπει πρώτα να αποπληρώσουμε το χρέος και μετά να αποζημιωθούμε, καθώς δεν γίνεται συμψηφισμός».
 |
| ...και καλλιέργειες |
Τονίζει επίσης: «Υπάρχουν άνθρωποι εδώ μεροκαματιάρηδες, που όχι μόνο έχασαν τη δουλειά τους αλλά κάηκαν και τα σπίτια τους. Πώς αυτοί θα πάρουν δάνειο από την τράπεζα να τα ξαναχτίσουν; Τι θα βάλουν ως εγγύηση; Εξαγγέλλουν ότι θα απαλλαγούν από τον ΕΝΦΙΑ για ένα - δύο χρόνια τα καμένα σπίτια και εγκαταστάσεις. Ποια σπίτια και εγκαταστάσεις, αυτά που έχουν καεί και δεν υπάρχουν πια;».
«Δεν φτάνουν ούτε να απομακρύνουμε τα αποκαΐδια»
Χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα είναι και οι εξαγγελίες για τη στήριξη των επιχειρήσεων που καταστράφηκαν από την πυρκαγιά.
«Πριν από 4 περίπου χρόνια αγοράσαμε ένα ψυγείο για το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, το οποίο κόστισε 5.000 ευρώ», αναφέρει η Ζωή Χαλαστή, ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου στις Ροβιές. «Μόνο στο εργαστήριο υπήρχαν συνολικά τρία μεγάλα ψυγεία. Ακόμη υπήρχαν μίξερ, ζυμωτήρια, φούρνοι, καθώς και άλλος εξοπλισμός και ψυγεία στο ζαχαροπλαστείο. Αυτός ο εξοπλισμός κοστίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ.
Πώς θα τον αντικαταστήσουμε; Και βέβαια δεν μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα, όπως τα ηλεκτρολογικά, τα αλουμίνια και τα παράθυρα, τους τοίχους που θέλουν φτιάξιμο. Αυτά που εξήγγειλε η κυβέρνηση ως μέτρα αποκατάστασης φτάνουν μόνο και μόνο για να ρίξουμε και να απομακρύνουμε τους σοφάδες», σημειώνει γεμάτη απόγνωση.
Επισημαίνει επίσης ότι και οι επαγγελματίες που δεν καταστράφηκαν τα καταστήματά τους, αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης. «Οι Ροβιές ερήμωσαν. Οι επισκέπτες και οι τουρίστες έφυγαν. Ο ελαιώνας από τον οποίο ζούσαν πάνω από 70 οικογένειες έγινε στάχτη. Οι κτηνοτρόφοι και οι ρετσινάδες καταστράφηκαν. Με τι κόσμο να δουλέψουν τα μαγαζιά; Παντού υπάρχει απελπισία και οργή. Οι περισσότεροι σκέφτονται να φύγουν, αλλά να πάνε πού; Ανθρωποι 50 και 60 χρόνων πού να βρουν δουλειά; Δεν πεθάναμε από τις φλόγες, αλλά φοβόμαστε ότι πλέον θα αργοπεθαίνουμε καθημερινά», τονίζει.
Χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα είναι και οι εξαγγελίες για τη στήριξη των επιχειρήσεων που καταστράφηκαν από την πυρκαγιά.
«Πριν από 4 περίπου χρόνια αγοράσαμε ένα ψυγείο για το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής, το οποίο κόστισε 5.000 ευρώ», αναφέρει η Ζωή Χαλαστή, ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου στις Ροβιές. «Μόνο στο εργαστήριο υπήρχαν συνολικά τρία μεγάλα ψυγεία. Ακόμη υπήρχαν μίξερ, ζυμωτήρια, φούρνοι, καθώς και άλλος εξοπλισμός και ψυγεία στο ζαχαροπλαστείο. Αυτός ο εξοπλισμός κοστίζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ.
Πώς θα τον αντικαταστήσουμε; Και βέβαια δεν μιλάμε για όλα τα υπόλοιπα, όπως τα ηλεκτρολογικά, τα αλουμίνια και τα παράθυρα, τους τοίχους που θέλουν φτιάξιμο. Αυτά που εξήγγειλε η κυβέρνηση ως μέτρα αποκατάστασης φτάνουν μόνο και μόνο για να ρίξουμε και να απομακρύνουμε τους σοφάδες», σημειώνει γεμάτη απόγνωση.
Επισημαίνει επίσης ότι και οι επαγγελματίες που δεν καταστράφηκαν τα καταστήματά τους, αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα επιβίωσης. «Οι Ροβιές ερήμωσαν. Οι επισκέπτες και οι τουρίστες έφυγαν. Ο ελαιώνας από τον οποίο ζούσαν πάνω από 70 οικογένειες έγινε στάχτη. Οι κτηνοτρόφοι και οι ρετσινάδες καταστράφηκαν. Με τι κόσμο να δουλέψουν τα μαγαζιά; Παντού υπάρχει απελπισία και οργή. Οι περισσότεροι σκέφτονται να φύγουν, αλλά να πάνε πού; Ανθρωποι 50 και 60 χρόνων πού να βρουν δουλειά; Δεν πεθάναμε από τις φλόγες, αλλά φοβόμαστε ότι πλέον θα αργοπεθαίνουμε καθημερινά», τονίζει.
«Ακόμη δεν γνωρίζουμε τι θα γίνει»
Μια κατάσταση αβεβαιότητας βιώνουν οι κάτοικοι των χωριών της βόρειας Εύβοιας που έχασαν τα σπίτια τους, καθώς ακόμη δεν έχουν εικόνα για το πότε θα ξεκινήσουν οι εργασίες αποκατάστασης, με τι διαδικασίες και τι αποζημιώσεις δικαιούνται.
«Εμένα κάηκε ο πάνω όροφος του σπιτιού μου, στο οποίο είχαμε μέσα διάφορα πράγματα, όπως ρούχα, υπολογιστές και άλλες συσκευές. Ηρθαν οι μηχανικοί και το χαρακτήρισαν "κίτρινο". Πήγα σε λογιστή, υπέβαλε αίτημα με Ε1 και Ε9, θα πρέπει να πάω σε μηχανικό για άδεια ανακατασκευής. Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να επισκευάσω τις ζημιές, από πού να ξεκινήσω και πολύ περισσότερο δεν ξέρω τι χρήματα τελικά θα πάρω», σημειώνει ο Γιάννης Μυλωνάς, κάτοικος του χωριού Ροβιές.
Τονίζει επίσης ότι το σπίτι που έμενε η πεθερά του κάηκε ολοσχερώς και είναι ακατοίκητο. «Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική», σημειώνει. Επισημαίνει επίσης ότι κανείς ακόμη δεν γνωρίζει αν θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια, αν θα τεθεί ζήτημα πρώτης ή δεύτερης κατοικίας, ή ποιες προϋποθέσεις θα τεθούν, ώστε να δοθούν τα δάνεια για να χτιστούν ξανά τα σπίτια που καταστράφηκαν.
Ο ίδιος σημειώνει ότι εκτός από την αποκατάσταση του σπιτιού, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και με το μαγαζί εστίασης που διατηρούσε. «Εχω μία μικρή ταβέρνα με τη γυναίκα μου. Το καλοκαίρι δουλεύουμε με τους επισκέπτες και τον χειμώνα με τους κατοίκους του χωριού. Τώρα οι επισκέπτες έφυγαν, οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής καταστράφηκαν. Ποιοι θα έρθουν στην ταβέρνα; Το καλοκαίρι δούλευαν και δυο - τρεις νέοι ως σερβιτόροι. Τώρα θα αναγκαστώ να το σταματήσω. Πού θα βρουν μεροκάματο αυτά τα παιδιά; Εγώ πώς θα ζήσω, με τι εισόδημα και ποια μέτρα στήριξης προβλέπονται για μας; Τίποτα. Εχουμε κυριολεκτικά καταστραφεί», αναφέρει.
Μια κατάσταση αβεβαιότητας βιώνουν οι κάτοικοι των χωριών της βόρειας Εύβοιας που έχασαν τα σπίτια τους, καθώς ακόμη δεν έχουν εικόνα για το πότε θα ξεκινήσουν οι εργασίες αποκατάστασης, με τι διαδικασίες και τι αποζημιώσεις δικαιούνται.
«Εμένα κάηκε ο πάνω όροφος του σπιτιού μου, στο οποίο είχαμε μέσα διάφορα πράγματα, όπως ρούχα, υπολογιστές και άλλες συσκευές. Ηρθαν οι μηχανικοί και το χαρακτήρισαν "κίτρινο". Πήγα σε λογιστή, υπέβαλε αίτημα με Ε1 και Ε9, θα πρέπει να πάω σε μηχανικό για άδεια ανακατασκευής. Δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να επισκευάσω τις ζημιές, από πού να ξεκινήσω και πολύ περισσότερο δεν ξέρω τι χρήματα τελικά θα πάρω», σημειώνει ο Γιάννης Μυλωνάς, κάτοικος του χωριού Ροβιές.
Τονίζει επίσης ότι το σπίτι που έμενε η πεθερά του κάηκε ολοσχερώς και είναι ακατοίκητο. «Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική», σημειώνει. Επισημαίνει επίσης ότι κανείς ακόμη δεν γνωρίζει αν θα μπουν εισοδηματικά κριτήρια, αν θα τεθεί ζήτημα πρώτης ή δεύτερης κατοικίας, ή ποιες προϋποθέσεις θα τεθούν, ώστε να δοθούν τα δάνεια για να χτιστούν ξανά τα σπίτια που καταστράφηκαν.
Ο ίδιος σημειώνει ότι εκτός από την αποκατάσταση του σπιτιού, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα και με το μαγαζί εστίασης που διατηρούσε. «Εχω μία μικρή ταβέρνα με τη γυναίκα μου. Το καλοκαίρι δουλεύουμε με τους επισκέπτες και τον χειμώνα με τους κατοίκους του χωριού. Τώρα οι επισκέπτες έφυγαν, οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής καταστράφηκαν. Ποιοι θα έρθουν στην ταβέρνα; Το καλοκαίρι δούλευαν και δυο - τρεις νέοι ως σερβιτόροι. Τώρα θα αναγκαστώ να το σταματήσω. Πού θα βρουν μεροκάματο αυτά τα παιδιά; Εγώ πώς θα ζήσω, με τι εισόδημα και ποια μέτρα στήριξης προβλέπονται για μας; Τίποτα. Εχουμε κυριολεκτικά καταστραφεί», αναφέρει.
«Οι επιπτώσεις μάς αγγίζουν όλους»
Για καταστροφικές συνέπειες σε ολόκληρο τον λαό της βόρειας Εύβοιας, ανεξάρτητα από το αν καταστράφηκε το σπίτι του, το μαγαζί, τα κτήματά του, κάνει λόγο η Μάρθα Μουσμούλη, που διαθέτει μία μικρή επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια στο Πευκί.
«Οσοι έχασαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους βρίσκονται πραγματικά σε μια τραγική κατάσταση. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης από ό,τι είδα δεν επαρκούν σε καμία περίπτωση για την αποκατάσταση των ζημιών και για να σταθούν αυτοί οι άνθρωποι στα πόδια τους. Ωστόσο οι συνέπειες αυτής της καταστροφής αγγίζουν το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού.
Στο Πευκί τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα αφορούν μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το χωριό άδειασε και δύσκολα θα έρθουν επισκέπτες, τουλάχιστον φέτος. Οι ταβέρνες και τα καφέ είναι άδεια. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μέτρα στήριξης. Πώς θα ζήσουμε; Με τι εισόδημα;», αναρωτιέται.
Υπογραμμίζει επίσης ότι κάτοικοι στο Πευκί και σε άλλα χωριά της Εύβοιας, ήδη παίρνουν την πρωτοβουλία να οργανώσουν τον αγώνα και τη διεκδίκησή τους προκειμένου να απαιτήσουν πραγματικά μέτρα στήριξης. «Οπως μόνοι μας σώσαμε τα χωριά και τα σπίτια μας, έτσι πρέπει να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Για καταστροφικές συνέπειες σε ολόκληρο τον λαό της βόρειας Εύβοιας, ανεξάρτητα από το αν καταστράφηκε το σπίτι του, το μαγαζί, τα κτήματά του, κάνει λόγο η Μάρθα Μουσμούλη, που διαθέτει μία μικρή επιχείρηση με ενοικιαζόμενα δωμάτια στο Πευκί.
«Οσοι έχασαν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους βρίσκονται πραγματικά σε μια τραγική κατάσταση. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης από ό,τι είδα δεν επαρκούν σε καμία περίπτωση για την αποκατάσταση των ζημιών και για να σταθούν αυτοί οι άνθρωποι στα πόδια τους. Ωστόσο οι συνέπειες αυτής της καταστροφής αγγίζουν το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού.
Στο Πευκί τα περισσότερα τουριστικά καταλύματα αφορούν μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το χωριό άδειασε και δύσκολα θα έρθουν επισκέπτες, τουλάχιστον φέτος. Οι ταβέρνες και τα καφέ είναι άδεια. Για τους ανθρώπους αυτούς δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μέτρα στήριξης. Πώς θα ζήσουμε; Με τι εισόδημα;», αναρωτιέται.
Υπογραμμίζει επίσης ότι κάτοικοι στο Πευκί και σε άλλα χωριά της Εύβοιας, ήδη παίρνουν την πρωτοβουλία να οργανώσουν τον αγώνα και τη διεκδίκησή τους προκειμένου να απαιτήσουν πραγματικά μέτρα στήριξης. «Οπως μόνοι μας σώσαμε τα χωριά και τα σπίτια μας, έτσι πρέπει να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στη ζωή», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου