Παναγιώτης Οικονομίδης
Περνούσαμε τα στενά με τα μαγαζιά. Αδιάφορες βιτρίνες με ρούχα, παπούτσια, καλλωπίστρια. Φτάσαμε στον πεζόδρομο της Σωτήρως. Στο επόμενο στενό κάναμε δεξιά. Βγήκαμε μπροστά στο νεοκλασικό του Τσίλερ που στέγαζε την Γαλλική ακαδημία. Τώρα το έχει αγοράσει κάποιο ίδρυμα. Μπροστά μας ανοιγόταν όλο το Πασάλιμάνι. Σε ρώτησα δεξιά ή αριστερά και είπες πλατεία Αλεξάνδρας. Το ξέραμε και οι δύο ότι από εδώ μέχρι την πισίνα ή μέχρι την πλατεία Αλεξάνδρας είναι η ίδια απόσταση. 1220 βήματα έλεγες, όχι 1420 έλεγα εγώ. Μια μέρα τα μετρήσαμε.Χωριστήκαμε. Ο ένας πήγε δεξιά και ο άλλος αριστερά, ξανασυναντηθήκαμε στο ίδιο σημείο και συνεχίσαμε αντίθετα.
Αρχές Μαΐου. Ο Πειραιάς πλημμύριζε ευωδιά από τις νεραντζιές. Τώρα είναι Αύγουστος. Είμαστε στο ίδιο σημείο. Τα βήματα θα είναι τα ίδια.10, 11, 12. Τα χρόνια μόνο πέρασαν. Σαράντα. Κάτι έλεγες.52, 53, 54. Το φεγγάρι είχε αρχίσει να ανεβαίνει. Μια λεπτή φλούδα από καφέ φως. Ο κόκκινος φάρος της Ζέας απέναντι μου κλείνει το μάτι του. 104,105,106. Λείπει η μυρωδιά από τις νεραντζιές είπες. Περάσαμε το ρολόι. Θυμάσαι που ήταν σταματημένο; Γελούσαμε τότε γιατί όλοι κανονίζαμε τα ραντεβού μας την ίδια ώρα, ότι ώρα και να ήταν. 146, 147, 148, 149, 150, 151. ‘’Ραντεβού στο 8 πάρα τέταρτο στις εννέα και μισή, εντάξει;’’ Τώρα το έφτιαξαν είπες. Πήγε δέκα η ώρα. Έχει ωραίο αεράκι είπες. 201, 202, 203. Ένοιωσα ένα ρίγος. Μαζεύτηκα λίγο κοντά σου. Λίγο. Ίσα να νοιώθω που και πού το χέρι μου να ακουμπάει στο δικό σου όπως περπατάμε. Να γλύφει η εξωτερική πλευρά του βραχίονα μου το δικό σου μπράτσο. Όχι συνέχεια. Που και πού. 163, 164, 165, 166, 167. Περπατάς αργά. Το πόδι σου διαγράφει μια καμπύλη λίγο πιο ψηλή, δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως να μου φαίνεται έτσι. Αλλά σίγουρα περπατάς πιο αργά. Σε προλαβαίνω. Δεν τρέχω δίπλα σου όπως παλιά. Περπατάμε το ίδιο. 227,228,229. Βγάζεις την σακούλα με τον καπνό. Στρίβεις τσιγάρο. Ακόμα αυτή η συνήθεια. Ο πατέρας σου δεν κάπνιζε. Σου ήταν δύσκολο να εξοικονομήσεις τσιγάρο για την βόλτα. Αν είχες τα χρήματα να αγοράσεις πακέτο θα έπρεπε να το κρύψεις. Το έκανες μια φορά. Τα έκρυψες σε ένα ερειπωμένο κοντά στο σπίτι σου. 289, 290, 291, ουφ. Μετά από δύο μέρες έβρεξε. Στράφι τα τσιγάρα.
Για τους άλλους ήταν πιο εύκολο να πάρουν ένα τσιγάρο από το πακέτο του πατέρα στα κρυφά. Μια μέρα σου έφερα ένα από το πακέτο του δικού μου πατέρα. Με κέρασες μαλλί της γριάς. Εκείνη την ημέρα είχαμε πάει προς τα δεξιά. Στην Ζέα. 311, 312, 313. Και μετά πήγαμε σινεμά. Στο Ζέα. Πριν την προβολή και στο διάλειμμα, γιατί έκαναν διάλειμμα τότε στο σινεμά πρόβαλε στην οθόνη χρώματα κινούμενα σαν λεκέδες λαδιού. Μου εξήγησες ότι έχουν ένα μικρό προβολέα με υγρά διαφόρων χρωμάτων και διαφορετικών πυκνοτήτων και όπως τα ζεσταίνει η λάμπα του προβολέα αυτά κινούνται περιστροφικά. 363, 364, 365. Εγώ έβλεπα λουλούδια, δέντρα και προβατάκια. Σου τα έδειχνα. Μου έλεγες ότι το προβατάκι έφαγε το λουλούδι. Τα χέρια μου κολλούσαν από το μαλλί της γριάς. Μέχρι να γυρίσω είχε αρχίσει η ταινία. Οι τίτλοι μόνο. Τα καλύτερα μας χρόνια. Ο Ρέντφορντ. Τι κούκλος. Και η Στρέιζαντ. Αταίριαστοι, στην ταινία δηλαδή. Αλλά τελικά τι έγινε; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι την μουσική. Πάντα θυμάμαι τις μουσικές. The way we were. Πάλι αυτό το ρίγος.425, 426, 427, 428, 429, 430, 431, 432, 433, 434, 435, 436, 437, 438, 439, 440, 441. Η Στρέιζαντ με την φωνάρα της. 451, 452, 453, 454, 455, 456, 457, 458, 459, 460. Τώρα θέλω λιγότερα από χίλια βήματα. Σήκωσα τα μάτια μου, η πισίνα στην Ζέα φαινόταν σχεδόν απέναντι. Τότε το λιμάνι είχε μόνο ιστιοπλοϊκά. Άκουγες τα ξάρτια τους να χτυπάνε στα άρμπουρα. Ένας χαρακτηριστικός ήχος. Όταν είχε πολύ αέρα έπρεπε να φωνάζεις για να ακουστείς. Τώρα το λιμάνι είναι γεμάτο ταχύπλοα και θηριώδης θαλαμηγούς. 520, 521, 522, 523, 524,525. Έχει πιάσει η ανηφόρα. Κάτι είπες για τις θαλαμηγούς. Και τα ξάρτια που δεν ακούγονται πιά. 565. Όχι 555, 556, 557. Και για τα λαχματζούν που τρώγαμε και για τα καλαμπόκια και για το μαλλί της γριάς και για τα σινεμά. Ζέα, Παλλάς, Κάπιτολ. Και για τις νεραντζιές που μοσχοβολούσαν.
Ναι μοσχοβολούσαν. 587 Όχι. 597, 598, 599,600, 601 ούφ. Λιγότερα από 820 βήματα
Το χέρι μου βρήκε πάλι το δικό σου. Ξανά και ξανά. Τραβήχτηκα λίγο. Εδώ είχαμε ρίξει ένα χάρτινο καραβάκι στο νερό. Το έφτιαξα με το πρόγραμμα του σινεμά. Του κόλλησες με τσίχλα ένα καπάκι για να μην μπατάρει. Δεν μπατάρισε. Πήγε μερικά μέτρα και μούλιασε. Βυθίστηκε ίσιο. Για λίγο φάνηκε μόνο το καλαμάκι που του βάλαμε για φουγάρο. Τώρα έγινε υποβρύχιο είπες. Γελάσαμε. 671, 672, 673. 673 Κιόλας! Τότε που τα μέτρησα για πρώτη φορά μου είχε φανεί ατέλειωτη η ώρα.
Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο όταν ξανασυναντηθήκαμε και συνεχίσαμε το μέτρημα προς την αντίθετη πλευρά ο καθένας. Πόσα χρόνια πέρασαν. Τα χρόνια μας. Μπα λίγα είναι. Σαράντα. Αν ήταν βήματα; Αν η κάθε μέρα ήταν ένα βήμα; Θα ήταν πάρα πολλά. 733, 734, 735. Θα τα μετρήσω μετά. Κι αν ήταν ώρες λεπτά, δευτερόλεπτα; Θα σε ρωτήσω μετά. Όχι τώρα. Μετά. Τώρα μετράω τα παλιά μου βήματα. Τα χρόνια θα τα μετρήσω μετά. Ή μπορεί και να μη τα μετρήσω. Έχει κάποιο νόημα; Δεν ξέρω. Έχει νόημα που μετράω τα βήματα τώρα; Ίσως.795, 796, 797. Έχει. Είναι μια σιγουριά από την εποχή της εφηβείας. Μπορεί να έλεγες ότι είναι 1220 αλλά για μένα είναι 1420. Δεν έχουμε τον ίδιο διασκελισμό έλεγες και είχες δίκιο. Για μένα θα είναι πάντα 1420. Μια μέρα τα έκανες κι εσύ 1420. Κόντυνες το βήμα σου και πήγαινες σαν πιγκουϊνάκι. Πόσα ‘’1420 βήματα’’ και ‘’1220 βήματα’’ είχαμε κάνει. Είτε προς τα εδώ είτε προς τα εκεί. Είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Είτε μπρος και πάλι πίσω. Είτε από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. 997, 998, 999, 1000, 1001! Λιγότερα από 420 βήματα. Κάτι είπες για το φεγγάρι. Σε μια εβδομάδα θα έχει πανσέληνο. Κι αν ήταν εβδομάδες; Θα σε ρωτήσω μετά. Κι αν ήταν κύκλοι περιόδου; Πόσοι είναι; Αυτό δεν θα στο ρωτήσω.Πόσα λίγα χάδια. Είπες κάτι για το αεράκι που φυσάει. Η απόγειος αύρα. Ναι καλή είναι. Πάλι αυτό το ρίγος. Η πισίνα είναι ίσια μπροστά μας τώρα. ‘’Αλλά απέναντι’’ θα έλεγες αν στο έλεγα. Ναι Απέναντι αλλά ίσια μπροστά μας. 1420 είναι τα βήματα, όχι 1220. Ναι η πισίνα είναι ίσια μπροστά μας απέναντι. 1061, 1062, 1063, 1064. Από δω δεν φαίνεται κανένας από του δύο φάρους. Ούτε ο κόκκινος ούτε ο πράσινος. Θα τους δούμε και τους δύο μόλις φτάσουμε στην άκρη. Στα 1420 βήματα. Θα κάτσουμε στο πεζούλι με τα πόδια στο κενό. Θα ανάψεις το τσιγάρο που κουβαλούσες στην τσέπη σου. Θα το ισιώσεις και θα το ανάψεις. Θα κουνάς το χέρι για να διώχνεις τον καπνό να μην έρχεται πάνω μου. 1164, 1165, 1165. Πλησιάζουμε. Νοιώθω μια ταραχή. Μπαίνουμε σχεδόν στην πλατεία. Το χέρι μου πάλι βρήκε με το δικό σου. Κάτι είπες για την πλατεία. Τη έχουν κλείσει με τραπέζια και με ένα γλυπτό σαν σκουπιδιάρικο. Στην γωνία υπάρχει ακόμα αυτό το ωραίο κτήριο που ήταν πιάνο μπαρ. 1225, 1226, 1227. Είπες κάτι για το πιάνο μπαρ. Αυτό το ρίγος πάλι. Ένα παιδί περνάει με ένα ποδήλατο. Μαζεύομαι. Ακουμπάω το χέρι σου. 1277, 1278, 1279, 1280 Ένας μπαμπάς με ένα καροτσάκι. Ο μπαμπάς μου δεν με πήγε ποτέ βόλτα με το καροτσάκι. 1300, 1301, 1302. Συνεχίζω να ακουμπάω το χέρι σου. Μόλις 118 βήματα ακόμα. Δεν μπορεί να είναι τόσα. Κάπου έχασα το μέτρημα. Κι όμως δεν το έχασα. Ποτέ δεν το έχασα. Έφτασα. 1310. Σταματάω. Αρπάζω το χέρι σου από τον αγκώνα. Ο αντίχειράς μου στον αγκώνα και τα δάκτυλά μου στο εσωτερικό του. Σε σφίγγω ελαφρά. Σταματάς να μιλάς. Κάτι έλεγες για το φεγγάρι. Αν ήταν χάρτινο. Συνεχίζω να στέκομαι. Μόλις 1310. Λείπουν 110 βήματα. Δε μπορεί. Με ρωτάς τι έχω. Κοιτάω στο κενό. Μου λείπουν 110 βήματα σου λέω. Συνεχίζω να κρατάω το χέρι σου. Το σηκώνεις αργά να με πάρεις αγκαλιά. Δεν θέλω να με αγκαλιάσεις,θέλω να σε κρατάω σου είπα. Μου λείπουν 110 βήματα. Ναι είναι θέμα διασκελισμού μου είπες. Το θυμάμαι, αλλά η διαφορά ήταν στα 200 βήματα. Όχι, τώρα είναι διαφορά του δικού σου διασκελισμού. Σήκωσα τα μάτια μου πάνω σου. Ψήλωσες από τότε μου είπες. Άφησα το χέρι σου. Καθίσαμε στο πεζούλι. Με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό. Θυμάσαι το χάρτινο καραβάκι μας,που βούλιαξε εδώ πιο κάτω; Έστριψες ένα τσιγάρο. Το σάλιωσες και το άναψες. Δεν βούλιαξε είπες. Κινείται υποβρυχίως. Κούνησες το χέρι να φύγει ο καπνός. Κάποτε θα αναδυθεί είπες. Τα όνειρά μας βούλιαξαν είπα. Όχι, κόσμος βούλιαξε είπες. Κοίτα το φεγγάρι. Δεν είναι χάρτινο. Μακάρι να ήταν είπα. Θα ήταν ψεύτικη η ακρογιαλιά; Και κοίτα τι λίγο είναι το φεγγάρι. Είναι η σκιά μας μεγάλη. Κοίτα την σκιά μας. Κούνησες τα χέρια σου με πλατιές κινήσεις. Κοιτάζω κάτω να δω την σκιά μας. Όχι εκεί μου είπες. Στο φεγγάρι. Συνέχισες να κουνάς τα χέρια σου. Κοίτα αυτό το σύννεφο σου είπα.
Σαν καραβάκι είναι.
Αρχές Μαΐου. Ο Πειραιάς πλημμύριζε ευωδιά από τις νεραντζιές. Τώρα είναι Αύγουστος. Είμαστε στο ίδιο σημείο. Τα βήματα θα είναι τα ίδια.10, 11, 12. Τα χρόνια μόνο πέρασαν. Σαράντα. Κάτι έλεγες.52, 53, 54. Το φεγγάρι είχε αρχίσει να ανεβαίνει. Μια λεπτή φλούδα από καφέ φως. Ο κόκκινος φάρος της Ζέας απέναντι μου κλείνει το μάτι του. 104,105,106. Λείπει η μυρωδιά από τις νεραντζιές είπες. Περάσαμε το ρολόι. Θυμάσαι που ήταν σταματημένο; Γελούσαμε τότε γιατί όλοι κανονίζαμε τα ραντεβού μας την ίδια ώρα, ότι ώρα και να ήταν. 146, 147, 148, 149, 150, 151. ‘’Ραντεβού στο 8 πάρα τέταρτο στις εννέα και μισή, εντάξει;’’ Τώρα το έφτιαξαν είπες. Πήγε δέκα η ώρα. Έχει ωραίο αεράκι είπες. 201, 202, 203. Ένοιωσα ένα ρίγος. Μαζεύτηκα λίγο κοντά σου. Λίγο. Ίσα να νοιώθω που και πού το χέρι μου να ακουμπάει στο δικό σου όπως περπατάμε. Να γλύφει η εξωτερική πλευρά του βραχίονα μου το δικό σου μπράτσο. Όχι συνέχεια. Που και πού. 163, 164, 165, 166, 167. Περπατάς αργά. Το πόδι σου διαγράφει μια καμπύλη λίγο πιο ψηλή, δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως να μου φαίνεται έτσι. Αλλά σίγουρα περπατάς πιο αργά. Σε προλαβαίνω. Δεν τρέχω δίπλα σου όπως παλιά. Περπατάμε το ίδιο. 227,228,229. Βγάζεις την σακούλα με τον καπνό. Στρίβεις τσιγάρο. Ακόμα αυτή η συνήθεια. Ο πατέρας σου δεν κάπνιζε. Σου ήταν δύσκολο να εξοικονομήσεις τσιγάρο για την βόλτα. Αν είχες τα χρήματα να αγοράσεις πακέτο θα έπρεπε να το κρύψεις. Το έκανες μια φορά. Τα έκρυψες σε ένα ερειπωμένο κοντά στο σπίτι σου. 289, 290, 291, ουφ. Μετά από δύο μέρες έβρεξε. Στράφι τα τσιγάρα.
Για τους άλλους ήταν πιο εύκολο να πάρουν ένα τσιγάρο από το πακέτο του πατέρα στα κρυφά. Μια μέρα σου έφερα ένα από το πακέτο του δικού μου πατέρα. Με κέρασες μαλλί της γριάς. Εκείνη την ημέρα είχαμε πάει προς τα δεξιά. Στην Ζέα. 311, 312, 313. Και μετά πήγαμε σινεμά. Στο Ζέα. Πριν την προβολή και στο διάλειμμα, γιατί έκαναν διάλειμμα τότε στο σινεμά πρόβαλε στην οθόνη χρώματα κινούμενα σαν λεκέδες λαδιού. Μου εξήγησες ότι έχουν ένα μικρό προβολέα με υγρά διαφόρων χρωμάτων και διαφορετικών πυκνοτήτων και όπως τα ζεσταίνει η λάμπα του προβολέα αυτά κινούνται περιστροφικά. 363, 364, 365. Εγώ έβλεπα λουλούδια, δέντρα και προβατάκια. Σου τα έδειχνα. Μου έλεγες ότι το προβατάκι έφαγε το λουλούδι. Τα χέρια μου κολλούσαν από το μαλλί της γριάς. Μέχρι να γυρίσω είχε αρχίσει η ταινία. Οι τίτλοι μόνο. Τα καλύτερα μας χρόνια. Ο Ρέντφορντ. Τι κούκλος. Και η Στρέιζαντ. Αταίριαστοι, στην ταινία δηλαδή. Αλλά τελικά τι έγινε; Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι την μουσική. Πάντα θυμάμαι τις μουσικές. The way we were. Πάλι αυτό το ρίγος.425, 426, 427, 428, 429, 430, 431, 432, 433, 434, 435, 436, 437, 438, 439, 440, 441. Η Στρέιζαντ με την φωνάρα της. 451, 452, 453, 454, 455, 456, 457, 458, 459, 460. Τώρα θέλω λιγότερα από χίλια βήματα. Σήκωσα τα μάτια μου, η πισίνα στην Ζέα φαινόταν σχεδόν απέναντι. Τότε το λιμάνι είχε μόνο ιστιοπλοϊκά. Άκουγες τα ξάρτια τους να χτυπάνε στα άρμπουρα. Ένας χαρακτηριστικός ήχος. Όταν είχε πολύ αέρα έπρεπε να φωνάζεις για να ακουστείς. Τώρα το λιμάνι είναι γεμάτο ταχύπλοα και θηριώδης θαλαμηγούς. 520, 521, 522, 523, 524,525. Έχει πιάσει η ανηφόρα. Κάτι είπες για τις θαλαμηγούς. Και τα ξάρτια που δεν ακούγονται πιά. 565. Όχι 555, 556, 557. Και για τα λαχματζούν που τρώγαμε και για τα καλαμπόκια και για το μαλλί της γριάς και για τα σινεμά. Ζέα, Παλλάς, Κάπιτολ. Και για τις νεραντζιές που μοσχοβολούσαν.
Ναι μοσχοβολούσαν. 587 Όχι. 597, 598, 599,600, 601 ούφ. Λιγότερα από 820 βήματα
Το χέρι μου βρήκε πάλι το δικό σου. Ξανά και ξανά. Τραβήχτηκα λίγο. Εδώ είχαμε ρίξει ένα χάρτινο καραβάκι στο νερό. Το έφτιαξα με το πρόγραμμα του σινεμά. Του κόλλησες με τσίχλα ένα καπάκι για να μην μπατάρει. Δεν μπατάρισε. Πήγε μερικά μέτρα και μούλιασε. Βυθίστηκε ίσιο. Για λίγο φάνηκε μόνο το καλαμάκι που του βάλαμε για φουγάρο. Τώρα έγινε υποβρύχιο είπες. Γελάσαμε. 671, 672, 673. 673 Κιόλας! Τότε που τα μέτρησα για πρώτη φορά μου είχε φανεί ατέλειωτη η ώρα.
Χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο όταν ξανασυναντηθήκαμε και συνεχίσαμε το μέτρημα προς την αντίθετη πλευρά ο καθένας. Πόσα χρόνια πέρασαν. Τα χρόνια μας. Μπα λίγα είναι. Σαράντα. Αν ήταν βήματα; Αν η κάθε μέρα ήταν ένα βήμα; Θα ήταν πάρα πολλά. 733, 734, 735. Θα τα μετρήσω μετά. Κι αν ήταν ώρες λεπτά, δευτερόλεπτα; Θα σε ρωτήσω μετά. Όχι τώρα. Μετά. Τώρα μετράω τα παλιά μου βήματα. Τα χρόνια θα τα μετρήσω μετά. Ή μπορεί και να μη τα μετρήσω. Έχει κάποιο νόημα; Δεν ξέρω. Έχει νόημα που μετράω τα βήματα τώρα; Ίσως.795, 796, 797. Έχει. Είναι μια σιγουριά από την εποχή της εφηβείας. Μπορεί να έλεγες ότι είναι 1220 αλλά για μένα είναι 1420. Δεν έχουμε τον ίδιο διασκελισμό έλεγες και είχες δίκιο. Για μένα θα είναι πάντα 1420. Μια μέρα τα έκανες κι εσύ 1420. Κόντυνες το βήμα σου και πήγαινες σαν πιγκουϊνάκι. Πόσα ‘’1420 βήματα’’ και ‘’1220 βήματα’’ είχαμε κάνει. Είτε προς τα εδώ είτε προς τα εκεί. Είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Είτε μπρος και πάλι πίσω. Είτε από τη μια άκρη μέχρι την άλλη. Όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί. 997, 998, 999, 1000, 1001! Λιγότερα από 420 βήματα. Κάτι είπες για το φεγγάρι. Σε μια εβδομάδα θα έχει πανσέληνο. Κι αν ήταν εβδομάδες; Θα σε ρωτήσω μετά. Κι αν ήταν κύκλοι περιόδου; Πόσοι είναι; Αυτό δεν θα στο ρωτήσω.Πόσα λίγα χάδια. Είπες κάτι για το αεράκι που φυσάει. Η απόγειος αύρα. Ναι καλή είναι. Πάλι αυτό το ρίγος. Η πισίνα είναι ίσια μπροστά μας τώρα. ‘’Αλλά απέναντι’’ θα έλεγες αν στο έλεγα. Ναι Απέναντι αλλά ίσια μπροστά μας. 1420 είναι τα βήματα, όχι 1220. Ναι η πισίνα είναι ίσια μπροστά μας απέναντι. 1061, 1062, 1063, 1064. Από δω δεν φαίνεται κανένας από του δύο φάρους. Ούτε ο κόκκινος ούτε ο πράσινος. Θα τους δούμε και τους δύο μόλις φτάσουμε στην άκρη. Στα 1420 βήματα. Θα κάτσουμε στο πεζούλι με τα πόδια στο κενό. Θα ανάψεις το τσιγάρο που κουβαλούσες στην τσέπη σου. Θα το ισιώσεις και θα το ανάψεις. Θα κουνάς το χέρι για να διώχνεις τον καπνό να μην έρχεται πάνω μου. 1164, 1165, 1165. Πλησιάζουμε. Νοιώθω μια ταραχή. Μπαίνουμε σχεδόν στην πλατεία. Το χέρι μου πάλι βρήκε με το δικό σου. Κάτι είπες για την πλατεία. Τη έχουν κλείσει με τραπέζια και με ένα γλυπτό σαν σκουπιδιάρικο. Στην γωνία υπάρχει ακόμα αυτό το ωραίο κτήριο που ήταν πιάνο μπαρ. 1225, 1226, 1227. Είπες κάτι για το πιάνο μπαρ. Αυτό το ρίγος πάλι. Ένα παιδί περνάει με ένα ποδήλατο. Μαζεύομαι. Ακουμπάω το χέρι σου. 1277, 1278, 1279, 1280 Ένας μπαμπάς με ένα καροτσάκι. Ο μπαμπάς μου δεν με πήγε ποτέ βόλτα με το καροτσάκι. 1300, 1301, 1302. Συνεχίζω να ακουμπάω το χέρι σου. Μόλις 118 βήματα ακόμα. Δεν μπορεί να είναι τόσα. Κάπου έχασα το μέτρημα. Κι όμως δεν το έχασα. Ποτέ δεν το έχασα. Έφτασα. 1310. Σταματάω. Αρπάζω το χέρι σου από τον αγκώνα. Ο αντίχειράς μου στον αγκώνα και τα δάκτυλά μου στο εσωτερικό του. Σε σφίγγω ελαφρά. Σταματάς να μιλάς. Κάτι έλεγες για το φεγγάρι. Αν ήταν χάρτινο. Συνεχίζω να στέκομαι. Μόλις 1310. Λείπουν 110 βήματα. Δε μπορεί. Με ρωτάς τι έχω. Κοιτάω στο κενό. Μου λείπουν 110 βήματα σου λέω. Συνεχίζω να κρατάω το χέρι σου. Το σηκώνεις αργά να με πάρεις αγκαλιά. Δεν θέλω να με αγκαλιάσεις,θέλω να σε κρατάω σου είπα. Μου λείπουν 110 βήματα. Ναι είναι θέμα διασκελισμού μου είπες. Το θυμάμαι, αλλά η διαφορά ήταν στα 200 βήματα. Όχι, τώρα είναι διαφορά του δικού σου διασκελισμού. Σήκωσα τα μάτια μου πάνω σου. Ψήλωσες από τότε μου είπες. Άφησα το χέρι σου. Καθίσαμε στο πεζούλι. Με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό. Θυμάσαι το χάρτινο καραβάκι μας,που βούλιαξε εδώ πιο κάτω; Έστριψες ένα τσιγάρο. Το σάλιωσες και το άναψες. Δεν βούλιαξε είπες. Κινείται υποβρυχίως. Κούνησες το χέρι να φύγει ο καπνός. Κάποτε θα αναδυθεί είπες. Τα όνειρά μας βούλιαξαν είπα. Όχι, κόσμος βούλιαξε είπες. Κοίτα το φεγγάρι. Δεν είναι χάρτινο. Μακάρι να ήταν είπα. Θα ήταν ψεύτικη η ακρογιαλιά; Και κοίτα τι λίγο είναι το φεγγάρι. Είναι η σκιά μας μεγάλη. Κοίτα την σκιά μας. Κούνησες τα χέρια σου με πλατιές κινήσεις. Κοιτάζω κάτω να δω την σκιά μας. Όχι εκεί μου είπες. Στο φεγγάρι. Συνέχισες να κουνάς τα χέρια σου. Κοίτα αυτό το σύννεφο σου είπα.
Σαν καραβάκι είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου