Παναγιώτης Οικονομίδης

Η βρεφική και νηπιακή μου ηλικία πέρασε μέσα στην ραστώνη και την ησυχία της χούντας. Αυτό επίτασσε και η μικροαστική κοινωνική μου θέση εξάλλου. Μόνη εξαίρεση όταν κρύβαμε τον νονό μου τον Κώστα, στέλεχος του ΚΚ, στο σπίτι μας στον Πειραιά και η επιστράτευση. Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, Μοσχάτο, Δημοτικό θέατρο.

Η παιδική ηλικία μου ξυπνά με την αναμπουμπόυλα της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Η ξαδέλφη μου η Βάσω κρύφτηκε σπίτι μας. Ο άλλος ξάδελφος ο Κωστής με μακρόστενα κόκκινα σημάδια στην πλάτη από τα γκλοπ. Τέτοια θα αποκτούσα κι εγώ κάμποσα χρόνια αργότερα.

Η εφηβεία μπλοκαρισμένη ανάμεσα σε ιδιαίτερα μαθήματα, κοινωνικό καθωσπρεπισμό και τσαλακωμένα όνειρα. Μοναδικός ελεύθερος χρόνος, το σχολείο. Η Ελλάδα έχει μπει στην επόμενη φάση ραστώνης. Δεκαετία ’80.

Το ’84 σχολή. ΤΕΙ Αθήνας. Άπλετος ελεύθερος χρόνος. Δικά μου λεφτά. Μεροκάματα σε οικοδομές, τοπογραφικά συνεργεία και άλλα.

Παλεύουμε για την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Ο πρώιμος ριζοσπαστισμός. Ο Τσέ κατέβηκε από την αφίσα στον τοίχο του παιδικού δωματίου και φώλιασε στην καρδιά μου. Τα πρώτα χημικά στην Σταδίου. Θα τα ξανασυναντήσω τον επόμενο αιώνα. Το βρώμικο ’89. Η ανταρσία της ΚΝΕ. Τα δικά μου σημάδια στην πλάτη και τέσσερα ράμματα στο ξεροκέφαλό μου. Στρατός και τελικά πτυχίο. Πάλι Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, Αμπελόκηποι και ξανά Άγιος Νικόλαος Αχαρνών.

Η δεκαετία της τρίτης ραστώνης έχει αρχίσει. ‘90. Επαγγελματική καριέρα σε διάφορα πράγματα. Ανακατεμένα. Εταιρεία μονωτικών και χρωμάτων, καφετέρια, Κούριερ, εταιρεία αλουμινίων. Γάμος, παιδιά. Το τραίνο μπήκε στις γραμμές του. Παίρνω φόρα. Ανεβάζω ταχύτητα. Απογειώνομαι; Τελικά στα πρώτα χρόνια του εικοστού πρώτου αιώνα η πρώτη κρίση πανικού. Στα 37. Γερό κόκκαλο. Γλύτωσα το έμφραγμα. Το πήρα αλλιώς. Πετρούπολη.

Η τέταρτη ραστώνη αρχίζει. Μάχιμος μηχανικός. ‘’Ελεύθερος’’ επαγγελματίας. Μια δεκαετία καλά. Μετά ήρθε η κρίση.

Πλατείες, δομές αλληλεγγύης, η ελπίδα που έγινε λεπίδα. Τα ξέρεις αυτά. Μπήκα σε μια βαθιά σπηλιά. Βγήκα με τον Μινώταυρο αγκαλιά. Έκλαιγε σαν μωρό όταν τον βρήκα. Τον έδωσα στην Πασιφάη να τον πλύνει. Όταν πήγα να επιστρέψω τον μίτο στην Αριάδνη εκείνη πέθανε στα χέρια μού. Ξαναμπήκα στην σπηλιά. Βρήκα τον Ούτις. Τυχαία. Ανοίξαμε ένα λαγούμι και βγήκαμε από την άλλη πλευρά. Ακόμα μας ψάχνουν. Πετρούπολη, Νέος Κόσμος, Πετρούπολη.

Μου έμεινε ο μίτος. Λέω ιστορίες. Κοιτάω πίσω μου και βλέπω δρόμο. Και μπροστά μου δρόμο βλέπω. Ναι βλέπω. Στην σπηλιά μαθαίνεις να βλέπεις στο σκοτάδι.

Παναγιώτης Οικονομίδης: Αναρτήσεις στην Σφήκα

ΘΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΕΦΕΡΕ Η ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ ΕΔΩ!