Προσωπικά, κουβαλώ ένα σκοτεινό παρελθόν σχετικά με τις απόψεις μου για τις γυναίκες. Ζούσα σε μια πλάνη, και πίστευα πως το κίνημα του φεμινισμού, δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης. Οι γυναίκες έχουν δικαίωμα στην εργασία, στη ψήφο, στα πάντα. Αυτή η εντύπωση είχε σχηματιστεί στο πατριαρχικό μυαλό μου. Νόμιζα πως όλα ήταν θέμα θεσμικών και νομοθετικών ψηφισμάτων. Νόμιζα πως μια χάρτα δικαιωμάτων του ΟΗΕ λειτουργούσε ως πανάκεια, που συνέθλιβε κάθε βία, κακοποίηση και διάκριση κατά των γυναικών. Ευτυχώς, όμως, ξύπνησα!
Προφανώς, ελάχιστες γυναίκες ήταν σε θέση να γνωρίζουν τις απόψεις μου. Παρόλα αυτά, ζητώ συγγνώμη. Ένα δικό μου «Mea Culpa», προς τη μάνα μου, την αδερφή μου, τη φίλη μου, την κοπέλα από το διπλανό σπίτι, προς όλες τις γυναίκες του κόσμου. Αυτή τη συγγνώμη, την οφείλουμε όλοι οι άντρες του πλανήτη, διότι αρκετά «κυβερνήσαμε», αρκετά καταδυναστεύσαμε τις γυναίκες.
Παρόλα αυτά, θα υπάρξουν ορισμένοι άντρες, και φεμινιστές, που θα πουν «εμείς αγωνιζόμαστε χρόνια για τα δικαιώματα των γυναικών». Κι όμως φίλε, όλοι οι άντρες στην Ελλάδα ευθυνόμαστε για τα όσα συμβαίνουν. Διότι όλοι μας έχουμε κάποιον συγγενή, έναν φίλο, έναν γνωστό, έναν συνάδελφο, που έχει σεξιστικές και φαλλοκρατικές απόψεις. Όλοι ανεχτήκαμε ή ανεχόμαστε πατριαρχικούς τύπους, και τους δίνουμε το άλλοθι εξαιτίας της άγνοιας ή της ημιμάθειας τους. Μερικοί προσπαθούμε να τους πείσουμε πως κάνουν λάθος, και πως είναι ανάγκη να αλλάξουν γνώμη. Κι όμως, οι περισσότεροι συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους πατριαρχικό καλούπι.
Τι πρέπει να κάνουμε; Πρέπει να τους περιθωριοποιήσουμε.
Θα μου πείτε «μα είναι ακραίο αυτό που προτείνεις».
Δεν είναι ακραίο να δολοφονούνται γυναίκες από άντρες που τις θεωρούσαν κτήμα τους;
Δεν είναι ακραίο να βιάζονται γυναίκες;
Δεν είναι ακραίο να παρενοχλούνται γυναίκες;
Δεν είναι ακραίο να κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά γυναίκες;
Δυστυχώς η Κάρολάιν, η Κωνσταντίνα, η Ελένη, η Γαρυφαλιά και πολλές άλλες, δεν ζουν για να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, του οποίου η απάντηση είναι -κιόλας- αυτονόητη.
Το μόνο βέβαιο, είναι πως η πολιτεία δεν κάνει τίποτα ουσιαστικό για την αντιμετώπιση της νοοτροπίας του «γιδοβοσκού», όπως έχει πει πρόσφατα ο Κοκκινόπουλος.
Η παιδεία νοσεί, και ο φασισμός εκκολάπτεται σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας. Συνεπώς, οι πολίτες, και κυρίως οι άντρες, που πλέον αντιλαμβανόμαστε τη σημαντικότητα του προβλήματος, πρέπει να δράσουμε.
Βέβαια, δεν μπορούμε να δράσουμε με τη βία, ούτε να πάρουμε το νόμο στα χέρια μας. Μπορούμε όμως να εξηγήσουμε, να επιχειρηματολογήσουμε, κι αν οι δέκτες των προτροπών μας δεν μεταπειστούν, πρέπει να περιθωριοποιούνται.
Όταν κάθε φαλλοκρατικό «βοθροκέφαλο» της Ελλάδας έρθει αντιμέτωπο με τον χλευασμό, τον περίγελο και την αμφισβήτηση της νοημοσύνης του, τότε το φεμινιστικό κίνημα θα πετύχει μια τεράστια νίκη.
Όταν κάθε κουστουμαρισμένος πατριαρχικός σάτυρος έρθει αντιμέτωπος με την απόλυση, τότε πλέον θα μιλάμε για μια κοινωνική, φεμινιστική τομή στην Ελλάδα.
Παράλληλα όμως, πρέπει οι άντρες να μην ντρεπόμαστε να λέμε πως είμαστε φεμινιστές.
Θα μας πουν «αδελφές», «πούστηδες» ή ότι άλλο κατεβάσει το μυαλό τους.
Γούστο μας και καπέλο μας!
Εγώ σαν άντρας δεν νιώθω ότι είμαι το μέσον για να εκπληρώσει μια γυναίκα το βιολογικό της «καθήκον».
Πάνω απ’ όλα είμαι συνάνθρωπος της γυναίκας, και σαν συνάνθρωπος θέλω να είμαι και συναγωνιστής.
Τελεία και παύλα.
*Ο Γιώργος Χατζησάββας είναι φοιτητής στο τμήμα Ιστορικού - Αρχαιολογικού ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου